Κάτι Άλλο

(αυτο)σαμποτάζ.

στο χωριό μου έτσι το λέγανε.

αυτό ήταν πριν βρουν εκατό περιφερειακές λέξεις.

από τότε αλλάξαν τα πράγματα.

λένε για πρόδωση εμπιστοσύνης, 

μεγάλους έρωτες, 

ξαφνικές ανατροπές.

τι θα'ταν οι έρωτες, ρωτάν οι ευθείς.

τι θα'ταν οι ανατροπές, ρωτάν οι άμεσοι.

τι θα'ταν η προδοσία, ρωτάνε οι προδομένοι.

σε πιστεύω στον βαθμό που πιστεύω σε μένα.

τόσο όσο, πάει να πει.

το σε πιστεύω που δεν πιστεύει σ' εμένα 

προκαλεί εντάσεις.

εντάσεις ή ενστάσεις;

ως ένσταση πετάγεσαι από το πουθενά.

προειδοποίηση ειρήνης με κάτι που ζητά ανατροπή.

Αυτοσαμποτάζ.

Ω!τι πρωτότυπο.

Μπρούνο

Θρήνος είν' η ερώτηση "με θυμάσαι να σ'αγαπάω;"

Πίστη, οι συγχρονισμοί που κατευθύνουν στο ναι.

Στιγμές που περνούν στην ιστορία.

Ενός λεπτού σιγή.

(...)

Για τον ένα που δέχτηκε τις μορφές μου.

Τον μοναδικό που με βίωσε κι άμορφη.

(...)

Δεν υπάρχουν λέξεις.

Δεν λείπει κάτι να ειπωθεί.

Απλά λείπει.

(...)

Κι ενώ είναι βέβαιο ότι δεν είναι εδώ,

εξακολουθεί να υπάρχει. Το αισθάνομαι.

Πώς αλλιώς άλλωστε;

Όπως την πρώτη φορά που τον είδα,

γνώρισα κι εκείνον κι εμένα.

(...)

Η βία του πένθους, το πόσο ξαφνικά

μετατρέπει το "την άλλη φορά"

σε "τότε που" και "ποτέ ξανά".

Κι αυτά που φύλαγες να δώσεις;

(...)

Περισσεύουν γιατί ήταν αστείρευτα, ή

επειδή τα κρατούσες πίσω;

Αυτά που σημάδεψαν τον αποστολέα,

άγγιξαν ποτέ τον παραλήπτη;

(...)

Πακέτο. Βαρύ.

(...)

-Πώς συστήνεται η αγάπη;

-Ανιδιοτέλεια.

-Αυτό είναι το μεσαίο όνομα. Το μικρό;

φιλική συμμετοχή

Ψυχικό υλικό.
Έτσι το έλεγε η πιο οικεία μου στην έδρα.
Αυτό που παραδίδεται σε πλαίσιο εμπιστοσύνης,
εκεί που “είναι ασφαλές να νιώσεις ότι εδώ υπάρχει ενσυναίσθηση”.
Ο θεραπευτικός ρόλος δεν βρίσκεται στο μοίρασμα συμβουλών,
αλλά στη συμβολή δημιουργίας εσωτερικού περιβάλλοντος
προσκείμενου στην αυτοΐαση και την αποθεραπεία.

Εσωτερικός πόλεμος.
Αντί να φερθούμε δαιμόνια και να εξελιχθούμε απ’ τη μάχη,
ριχτήκαμε στην άρνηση και δαιμονοποιήσαμε το έξω.
Οι πληγές θεραπεύονται όταν κατανοούμε το πώς-
το ποιος ελάχιστη σημασία έχει.
Αυτό που εκτιμάς παραμένει σχετικότερο
από αυτό που σε κάνει να φοβάσαι ότι θα το χάσεις.

Ψυχολογική ερμηνεία.
Ο θεραπευτικός σκοπός δεν είναι η θεραπεία,
αλλά η αξιοποίηση μοντέλων σκέψης ευεργετικών για την ψυχοσύνθεση.
Πώς αντικαθιστάς έναν τρόπο ύπαρξης με έναν άλλο
αν αρνείσαι να δεις τους τρόπους με τους οποίους
επηρεάζει τις εκδοχές σου στην καθημερινότητα.

Πώς παρουσιάζομαι στον εσωτερικό κι εξωτερικό μου διάλογο;

μανιφέστο βαρέματος

Να σε βαράει ο ήλιος.

Να σε βαράει κατακούτελα ο έρωτας.

Να σε βαράει η ξαφνική πετριά να κυνηγήσεις το όνειρο.

Να σε βαράει το κοκτέιλ στην παραλία.

Να σου τη βαράει ότι υπάρχει ελπίδα.

Να σου τη βαράει ότι όλα έχουν λόγο.

Να σου τη βαράει ότι μπορείς μόνη.

Να σου τη βαράει και να φεύγεις.

Να βαράνε τα ξυπνητήρια και να μην ακούς.

Να βαράνε τα κουδούνια και να μην ανοίγεις.

Να βαράνε τα μπάσα στις συναυλίες και να χορεύεις.

Να βαράνε τα κεφάλια τους στον τοίχο που σε έχασαν.

Εσένα να μη βαράνε.

Ποτέ. Ή έστω,
ποτέ (ποτέ) ξανά.

Κρεμμύδι

Διάβασα τα παλιά μου. Τόσοι άνθρωποι έχω υπάρξει, που πλέον δεν ξέρω ποια είμαι. Σε τόσους έχω απευθυνθεί, που δεν καταλαβαίνω αν έχω στα αλήθεια μιλήσει.

Τόσο εύκολα διαβάζεις τα προηγούμενα, που τα επόμενα μοιάζουν να δυσκολεύουν. Αυτός είναι ο λόγος που τ’ αποφεύγω. Πάντα κρατούσα ημερολόγιο, ποτέ δεν το είχα για πάντα. Το καλό των δημοσιευμένων σκέψεων είναι πως δεν γίνονται δημόσιες. Χίλιοι να τις διαβάσουν, κανείς δεν είναι πιο κοντά στο να με γνωρίσει. Κανείς που δεν θα μπορούσε να με γνωρίσει ακόμα κι αν στεκόμουν σιωπηλή πλάι του.

-Τι άνθρωπος είσαι;

ρωτούν όσοι δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ. 

Περικλείεται η αλήθεια σε λέξεις; 

Θέλησα να μου συστηθώ απ’ την αρχή. Μπήκα να διαβάσω τα παλιά. Τα περισσότερα μου ήταν καινούρια. Όχι επειδή δεν ξέρω γιατί ή πότε ή πώς είχαν γραφτεί, ούτε επειδή τα είχα όντως γραμμένα. Το να βρεις λέξεις που εκφράζουν δεν σημαίνει να μείνεις ίδιος.

Δεν είναι η κατανόηση το ζητούμενο, αλλά η ερμηνεία. Και κάπως έτσι, οι χίλιοι που έχω υπάρξει, βρίσκονται σπίτι. Ένα σπίτι που όχι απλά τους χωράει: τους αποδέχεται.

Αναδρομή

Συστηθήκαμε διευκρινίζοντας πώς θα αποχαιρετιστούμε.

Εσύ με κωλοτούμπα, εγώ δεν θυμάμαι.

Γνωριστήκαμε ξεκαθαρίζοντας πώς θα ξεχαστούμε.

Εσύ καταχωνιάζοντάς με στο κουτί, εγώ δεν θυμάμαι.

Πήραμε δανεικά αποσιωπώντας ότι δεν θα τα επιστρέψει κανείς.

Εσύ τ' ασημένια μου, εγώ δεν θυμάμαι.

Ανταλλάξαμε λέξεις ξεχνώντας πως θα τις κρατήσουμε για πάντα.

Εσύ τα γραμμένα μου, εγώ δεν θυμάμαι.

Συναντηθήκαμε γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθούμε.

Εσύ μέσα σ' όνειρα, εγώ δεν θυμάμαι.

Αφιερώσαμε τραγούδια υπονοώντας ότι δεν θα τα ακούσουμε συγχρόνως.

Εσύ έναν κρίνο, εγώ δεν κρίνω.

Το μεγαλύτερό μας λάθος που δεν αγκαλιαστήκαμε`

σφιχτά, ζεστά, επί ώρα.

Όλοι οι περαστικοί όντως εσύ επί χρόνια,

όλα τα αντίο πράγματι δικά σου,

όλες οι φορές που σε χρειάστηκα, υπενθύμιση πως δεν σ' έχω ανάγκη.

Μια δεκαετία "ίσως έτυχε" κατατροπωμένη από "δεν πέτυχε αφού".

Εσύ παράθυρο στον κόσμο, εγώ κατεβασμένα ρολά.

Εσύ πένθος, εγώ παρηγοριά.

Εσύ καταφύγιο, εγώ διαφυγή.

Εσύ αφορμή να δικαιολογώ τις αρνήσεις μου, εγώ ο αποδέκτης της δικής σου.

Εσύ της υπερβολής, εγώ του υπερβολικού μέτρου.

Εσύ υπό εξαφάνιση, εγώ σε αναζήτηση.

Εσύ σταθερή πηγή έμπνευσης, εγώ... εγώ... εγώ...

Εγώ δεν θυμάμαι.

Παρόλο που δεν έχω ξεχάσει.

Χρονικό (συνεχές)

Αν πετύχω το αυτό, είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο εκείνο που οδηγεί εκεί.

Ορισμός προσδοκίας ή στόχου; Ναι. Αναλόγως πρόθεσης.

Η διαφορά ανάμεσα στην πίστη ότι το εδώ είναι ένα υπέροχο μέρος με άπειρες διασυνδέσεις προς μια υπέροχη εξέλιξή του, και στην πεποίθηση ότι το εδώ είναι ένα μέσο για να οδηγηθώ στο εκεί το οποίο θα 'ναι σίγουρα καλύτερο απ' αυτό που ζω τώρα, είναι διαφορά φάσης. Σαν να λέμε,

δεν είναι απόλυτα στο χέρι μου, αλλά περνάει αποκλειστικά απ' αυτό.

Αντανακλάσεις

Διάλεξε, λένε οι φωνές.

Κουρτίνα 1: εσύ
μαθαίνεις τι σημαίνει το ότι ζεις ως εσύ, 

μέσα απ' τις ιστορίες που έφεραν το σήμερα.

Κουρτίνα 2: εσύ
θυμάσαι ότι είναι σημαντικό που ζεις ως εσύ, 

μέσα απ' τις ιστορίες που φέρνουν το αύριο.

Κουρτίνα 3: εσύ
εκφράζεις τη σημασία του να ζεις ως εσύ, 

μέσα σε ιστορίες που δεν έχεις προβλέψει.