Ο Παρατεταμένος Παρατατικός*

*φταίει για την αοριστία

Τα γράμματα που δεν έστειλα
έκαναν τις ουσιαστικές μου ερωτήσεις.
Οι λέξεις που δε βρήκα
εξέφραζαν άμεσα το Είναι μου.
Τα δάκρυα που δε χάρισα
έκρυβαν το μυστικό της θεραπείας.

Το ψυχικό μου αποτύπωμα
καταχωνιάστηκε στα φοβισμένα μου κομμάτια.

Κομμάτι κρέας κι εγώ,
έψαχνα... μα δε σε βρήκα.
Δε χωράς σ'ένα δοχείο.
Άλλαζες με υπόνοια από 'σύντομα κοντά σας'.
Με ανέκφραστο θαυμασμό
φυλακίσαμε τους δεδομένους εαυτούς μας.

Το ποτάμι

Υπάρχει ένα ποτάμι εκειπέρα.
Μια ψευδαίσθηση κινδύνου παραμονεύει.
Σε ελκύει μια αντίσταση βαθιάς σύγκρουσης.
Φόβο θα τον ονόμαζες.
Ο χείμαρρος ρέει με ταχύτητα φωτός.
Ο αέρας σε σπρώχνει.
Εσύ τον επικαλέστηκες όμως.
Θα σου έδειχνε ένα σημάδι σκοπού.
Τροφή για σκέψη ή σκέψη για τροφή;
Πόθος τετραδιάστατος.
Σώμα το λένε εδώ.
Χάνεσαι στη δίνη καθώς στροβιλίζεται η ύπαρξή σου.
Κινήσεις σύμβολα μετατρέπονται από αέρα σε χρόνο.
Από χρόνο στο άπειρο..
Τι σημαίνει άπειρο άραγε;

Σκέψεις, στο φως!

Venceremos

Αποκομμένος απ' όλους και απ' όλα, σε μαγεμένη τροχιά

Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δεν μ' ακουμπά

Στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα

Να σ' αγκαλιάσω, να μ' αγκαλιάσεις, να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι

Να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι

Σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά

Μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά

Στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά

Ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά

Στου απέραντου την ψίχα.

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια, για βγες απ' όξω απ' τη συνήθεια

Σύρε κι έλα να με λούσεις, κι ας είναι της καθαρευούσης

Να σ' αγκαλιάσω, να μ' αγκαλιάσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι

Δρεπανηφόρα άρματα περνάν

Στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν

Ασυγκίνητο σ' αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ

Με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα, σε πλησιάζω μωρέ

Μ' αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα

Δες, θα φτιάχνουμε στιχάκια, να περπατάν σαν καβουράκια

Πλάγια κι ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες στα σκοτάδια

Μ' έναν μου πήδο θα σε ξαναβρώ

Στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ

Venceremos... Venceremos 

Αναγνώριση

Ποτέ δεν άφησα κάτι να έχει τόση δύναμη πάνω μου.
Κάποτε ήθελα αυτή τη δύναμη μα δε θυμάμαι γιατί.
Έκανα τη χάρη στον εαυτό μου και πήρα το μάθημα της άγνοιάς μου.
Ήμουν χαμένος στο σωστό δρόμο και νόμιζα το αντίθετο.
Ευτυχώς, η δύναμη μεταμορφώθηκε σε αγάπη.
Και τώρα με συγχωρώ.
Είχα ανάγκη να αγαπήσω το λάθος.
Έναν εαυτό χαμένο στο παρελθόν.

Να είναι καλά η ελπίδα του.
Συγχωρώ τους φόβους του.