Σφουγγάρι

και ξαφνικά νιώθω ότι μ' έχει ρουφήξει ολόκληρη
κι είναι έτοιμο να μου κάνει πλύση
κι εγώ θα'μαι υπεύθυνη για το στύψιμο
και δεν είμαι σίγουρη ότι έχω τόση αντοχή (γιατί δύναμη έχω)
να στραγγίζω κι αυτό το σεντόνι της γνώσης..
κι ίσως να μην κρυώνω τελικά όσο νόμιζα
ή ίσως να κρυώσω περισσότερο αν τ' αφήσω βρεγμένο
γι' αυτό
παίρνω όσο πιο γερές δόσεις γνώσης αντέχω
σωστά εστιασμένες, γιατί
με σέβομαι αρκετά ώστε να πιστεύω ότι
μπορώ πλέον να δω καθαρά
ποιο σεντόνι σκεπάζει τον καθρέφτη..
κι ίσως να στοιχειώνει τις στιγμές μου
ή ίσως να νομίζω πως κόβει το κρύο

.

Η κατάρα της νίκης

Έπεσα να κοιμηθώ μα δεν σηκώθηκα ποτέ.

Ήθελα παρέα να με κρατάει εδώ στη γη.

Ο εαυτός μου δεν υπήρχε εκεί που ήταν, ήμουν ελεύθερος.

Ανεξάρτητος από κάθε νήμα που με ένωνε με όλα τα συναισθήματα.

Έτοιμος κι ελεύθερος να νικήσω, να χάσω... να μην ονομάσω τις πράξεις μου.

Έτσι δεν έδωσα νόημα στην ύπαρξή μου όσο ήμουν εκεί.

Δεν πειράζει...

κάποτε θα επιστρέψουμε εκεί....εδώ....παντού...

κάποτε θα νικήσουμε...

κάποτε θα ξεχάσουμε...

Τότε θα έχουμε μεταμορφωθεί και θα μιλάμε άλλη γλώσσα.

Επαφή

Πάλι σου έδωσα όνομα. Μ'αυτό σε αποκαλώ τώρα. Σου πάει, δεν μπορείς να πεις. Μπορείς, τι δεν μπορείς δηλαδή.. αφού εσύ τα κανόνισες όλα.

Το παραδέχομαι, σ'αποφεύγω. Πάντα μ'άρεσε να κρατάω αποστάσεις, λες κι είχε ποτέ σημασία` μέσα μου σε κουβαλάω. Σε βλέπω μέχρι και στον καθρέφτη.

Δεν παρεμβαίνεις στη ζωή μου συχνά` όμως όταν το κάνεις, γίνεται θεαματικά. Τραντάζεις το έδαφος, ταράζεις τα νερά, φοβάσαι` μήπως η παρουσία σου δεν είναι αισθητή. Ή έστω. Πως δεν θα μπει σε υψηλή προτεραιότητα.

Ξυπνάς και κοιμάσαι μαζί μου. Κι εσύ μέσα σου με κουβαλάς. Έτσι εξηγούνται τα χαρούμενα και τα μίζερα πρωινά μου. Τα βράδια αφήνουμε το σώμα κι αλληλεπιδρούμε στον αιθέρα. Ένας προς Ένα. Τίμια πράγματα. Τη σύνδεση την εξελίσσουμε μαζί.

Θέλω να ξέρω πως γελάς. Γι'αυτό σου στέλνω τη χαρά όσων συμβαίνουν. Ο μόνος τρόπος να τη μοιραστώ είναι να τη δεχτώ όπως προσφέρεται. Κι αν δεν είναι χαρά, να'ναι εκτίμηση. Ή ευγνωμοσύνη.

Έστω, έρωτας.

Πάλλεσαι.

Αφέσου.

Θα εκραγούμε μαζί.

Ψυχής θεία γέννηση

Περπατά ακόμη και πάνω στο νερό
κόβοντας δρόμο στην αναζήτηση δέντρου
-τη νύχτα θα μειώνει το κρύο, τη μέρα θα ελαττώνει τη ζέστη.
Ιδανικό να καθίσει στις κορυφές της ρίζας του
-όσο χρειαστεί, ώσπου μία πανσέληνο να δει τη ζωή καθαρά.
Προλαβαίνει να την αγαπήσει και να τη συγχωρέσει
πριν σταυρωθεί ως το δέκατο τρίτο φεγγάρι
των δώδεκα πιστών αδερφών της.
Όταν γίνει αρκετά αγνή -ως δεύτερη παρθένος,
θα μπορεί να γεννήσει ελπίδα στο ανθρώπινο κέντρο`
είμαστε όλοι απ' το υλικό του φωτεινού αστεριού
και η ζωή έχει ανθρώπινη αξία.
Ανοίγοντας το ταπεινό της δισάκι
-όπου κουβαλούσε σώμα, πνεύμα, καρδιά,
βρίσκει τα δώρα της μαγικής τριάδας.
Βλέπει τον κατακερματισμένο εαυτό της σ' όλο τον κόσμο
-κανείς δεν αρκεί μοναχός του, αν δε γίνει κομμάτι του άτμαν.
Κι αν ο χρόνος ξοδεύτηκε ψάχνοντας έναν
-με ίδια επιθυμία ζωής,
τώρα τον είδε καθρεφτισμένο σε σκόρπιες στιγμές, όμοια μ' αυτήν.
Στης εμπιστοσύνης τα γόνιμα εδάφη ευδοκιμούν αλλαγές
-καρπός της δύναμης είναι ο σπόρος
που θα υπερβεί το φόβο του (σι)χαμένου εαυτού.

Σε είδα

Ήσουν σκυφτός.

Νόμιζα με κάτι ασχολείσαι,

όμως απλώς απέφευγες το πλήθος.

Τη βουή των εμπειριών του.

Σε κοιτούσα επίμονα`

έτσι δεν κάνουν στις ταινίες κι ο άλλος γυρίζει;

Φάνηκε, σε διαπέρασε ρεύμα.

Γεννήθηκε μέσα σου μια ταραχή

κι έψαχνες τα βλέμματα των γύρω ανθρώπων`

ποιος σε σκουντάει;

Πέρασε η απορία κι απλά σ' ακούμπησε.

Συνέχισες να κοιτάς κάτω.

~ ~ ~

"Αυτή τη μυρωδιά κάπου την ξέρω",

έτσι έλεγα όλη μέρα και τη νύχτα σε βρήκα μπροστά μου.

Χωμένος στον κόσμο σου ως τη μύτη,

ανάσαινες μόνο όταν ήσουν σκυφτός.

Μασούσες αδιαφορία

αλλά εμένα δε με ξεγέλασες στιγμή`

είχε πια χάσει τη γεύση της.

~ ~ ~

Ευτυχώς δε με πρόσεξες,

θα έβλεπες ότι είμαστε καθρέφτες

και θα ξυπνούσαν μέσα σου συνωμοσίες.

Εγώ πλεχτή στα χέρια και στο κέντρο σκληρή

εσύ απ'την ανάποδη` σα να μην πέρασε μια μέρα.

Ανοίξαν οι πόρτες

να βρούμε κι οι δυο την ελευθερία.

Σ'ακολουθούσα σαν υπνωτισμένη`

ο δρόμος μας ήταν κοινός,

αλλά σε άφησα να έχεις το προβάδισμα.

~ ~ ~

Παρατηρούσα την αργή σου πορεία,

κάθε σου βήμα χτυπούσε στην καρδιά μου

λες και μου'δινε χρόνο`

μέσα μου έφερες πάλι εκρήξεις.

Άφησα ανθρώπους να χωθούν ανάμεσά μας,

να μπλεχτούν οι σκέψεις τους με τις δικές μας,

ν'αναλάβουν αυτοί τη γείωση της αδρεναλίνης.

Ο φίλος της τη φώναξε..

Μαργαρίτα` ήταν σ'αυτούς που στέκονταν ανάμεσα,

άκουσα το σύμπαν να γελάει

και χαμογέλασα μαζί του κι εγώ.

~ ~ ~

Περπατούσες πλάι σε κάποιον

χωρίς να ξέρω αν είσαι μαζί του`

δε μ'ένοιαζε να τον παρατηρήσω κι αυτόν.

Αρκεί που ξύπνησες μέσα μου εσύ.

Ήτανε ύπνος βαθύς,

δεν ξέρω καν αν με θυμάσαι`

ονειρική ή αληθινή.

Πήρα την απόφαση.

Επιτάχυνα το βήμα μου.

Σε προσπέρασα.

Αν όχι εσένα,

έστω την ιδέα που σου μοιάζει.

Αίρεση

Ειδωλολάτρες είναι αυτοί που αφοσιώνονται στο δημιουργό` όχι απαραίτητα και στη Δημιουργία. Το αντίθετο θα ήταν αλληλένδετο. Αν αγαπάς την τέχνη κάποιου, αναπόφευκτα αγαπάς κ τον ίδιο που γίνεται εκφραστής της. Δε γίνεται όμως εκείνος αντικείμενο δέους. Μπορείς να θαυμάζεις έναν θεό για την πλάση του χωρίς να φοβάσαι τη δύναμη που της έχει δώσει. Όταν χαίρεσαι που υπάρχει κάτι, αυτόματα αγαπάς κι αυτόν που το γέννησε` δεν υποχρεούσαι ν'αγαπήσεις όλα όσα αυτός φέρνει στον κόσμο. Πολλοί προσπαθούν ν'αφιερωθούν στο Πνεύμα χωρίς να θέλουν ν'αφοσιωθούν στους αγωγούς του.

Γέμισαν τα μοναστήρια και πού θα κλειστούμε ν'αγαπήσουμε τον κόσμο..

Παρουσία

Είχα υποσχεθεί αν σε νιώσω κοντά να στο πω.

Σαν εσένα κανείς, μα είχαν όλοι κάτι απ' την αύρα σου.

 Μπροστά στα μάτια μου ξεφυτρώναν σημάδια. 

Νοσταλγία το λένε θαρρώ 

αυτό που θέλω να επιστρέψω στους τόπους σου 

-ξέρεις, εκεί ανακάλυψα ότι πίσω απ’ τα μάτια σου κυλάει ζωή..

και πόσο ομόρφαινε όταν γελούσες! 

Όμως δε λείπεις, δεν μπορείς να μου λείψεις. 

Δεν είν’ απουσία το να είσαι παρών κάπου αλλού.

Η χτεσινή συμμετοχή σου τα μαρτύρησε όλα.

Καρδιά-Λογική σημειώσατε Χ

*εναλλακτικός τίτλος Αντίο

Τώρα που ξέρω ότι σου πρόσφερα κάτι..
Τώρα που ξέρω τι σου πρόσφερα..
Τώρα που μ'έμαθες να προσφέρω..
Προσφέρω εσένα.. κ τις ιδέες μου για σένα.
Σημασία δεν είχε μόνο να σ' αδειάσω τη γωνιά,
αλλά ν' αδειάσω τη γωνιά που είχα φυλάξει για εσένα στην καρδιά μου.
Είχα χάσει τα κλειδιά μου και νόμισα πως φεύγοντας τα πήρες.
Γι'αυτό περίμενα στο μπαλκόνι, να διαπιστώσω αν θα'σουνα σωστός να μου τα φέρεις.
Να δω αν έχεις το θάρρος να πεις κατάμουτρα αυτά που μου 'χεις γράψει
στο -σφραγισμένο ακόμα- αποχαιρετιστήριό σου γράμμα.

"Τα κλειδιά είναι στο μπαλκόνι, κάτω απ' τη γλάστρα.

Ξεκλείδωσε τον εαυτό σου από τη φυλακή του`

πάρε τους δρόμους!

Μόνο έτσι θ' ανακαλύψεις αν θέλω αλήθεια να σε βρω.

Και πού ξέρεις;

Μπορεί να μ'έχεις ξεχάσει."

Άγραφη Ιστορία

Περίπου 9.131,25 ημέρες και νύχτες έχουν περάσει από τότε που γεννήθηκα.
Από τις περίπου 2.191.50 ώρες πόσες να θυμάμαι πια;
Πάντως από τα 13.000.000 λεπτά που έχω ζήσει, τα 10.000.000 σίγουρα κοιμόμουν
(από τα οποία τα 6.000.000 είναι μεταφορικής σημασίας).
Αυτό σημαίνει πως έχω 3.000.000 λεπτά, άρα 2.000 μέρες
-που με φέρνει στο λογικό συμπέρασμα:

Τί θ' απογίνουν τόσες ιστορίες τελικά;
Κι αν ο χρόνος δεν μετριέται γιατί τον μάθαμε λάθος
τι θα μετράνε τόσες στιγμές;

Κι επειδή ζω σε ένα σώμα
με βλέπουν σαν ένα.
Επειδή έχω μια φωνή
νομίζουν πως μιλάει μόνο ένας.

Αλλά, τόσοι έχουν ζήσει εδώ μέσα
και άλλα τόσα έχουν δει

και δεν τους γνώρισες ποτέ.

Θα'χω ζήσει με πάθος

 Στο τσακ είμαι να’ρθω εκεί.

Να τα παρατήσω όλα κ να τρέξω γύρω σου, μέσα, κοντά σου.

Να κάνω κύκλους στα τετράγωνα

μέχρι να βρω τη γωνία που προτίθεται να μας ενώσει.

Να περπατάς με το βλέμμα στο κενό,

ανέμελος κ ανίδεος γι’αυτό που περιμένει –εμένα.

Να σηκώσεις το βλέμμα κι αντί για αγνώστους

ν’αντικρίσεις οικείους – εμένα.

Ν’αδειάσει λίγο ο τόπος, να χωρέσει..

εμένα.

Εγώ θα’ρθω τρέχοντας κι εσύ θα τρομάξεις.

Δε θα προλάβεις να σκέφτεσαι ή ν’ αντιδράς..αυτό το πλεονέκτημα θέλω.

Θα'ρθω μ' εργαλεία, έτοιμη να γκρεμίσω

κάθε τοίχο που υψώνει ο φόβος.

Στο τσακ είμαι να’ρθώ να σε βρω.

Να τ’ αφήσω όλα πίσω κι ανάλαφρη να’ρθω

και ας σου’μαι και βάρος.

Να σε δω από μακριά κ να τρέξω δίπλα σου, πάνω, κοντά σου.

Να σε πάρω αγκαλιά και να επιλέξεις αν θα με σφίξεις –σε σένα.

Να διαβάσω τα μάτια σου και να δηλώσεις τι σημαίνω – για σένα.

Να ακούσω τα χείλη σου να μου δίνουν..

εσένα.

Εγώ θα’ρθω απρόσμενα κι εσύ θα το περιμένεις.

Θα ξέρεις να πεις πόσες μέρες και ώρες έχουν περάσει..αυτό το προαίσθημα θέλω.

Θα'ρθω με την καρδιά μου, έτοιμη να περιλούσω μ' αυτήν

κάθε αντίσταση που προβάλει ο νους σου.

Στο τσακ είμαι να'ρθώ να σε δω.

Να τα κάνω όλα πέρα και να μπω στη ζωή σου.

Να θέλω τόσο να τρέξω μαζί σου, πλάι, κοντά σου' κι όμως..

να προτιμώ να το κάνω αργά.

Να παραφυλάω σε μία γωνία να δω πώς βαδίζεις.

Να προσέξω πως περπατάς το πρωί ή πώς επιστρέφεις αφού όλα τελειώσουν.

Να μάθω το ύφος.

Θα μεταφράσω την όψη και θα δω αν κάτι σου λείπει.

Εγώ θα πω ψιθυριστά τ' όνομά σου κι εσύ θα γυρίσεις.

Το ίδιο κάλεσμα νιώθεις..αυτή τη σύνδεση θέλω.

Θα'ρθω με σπίρτα, έτοιμη ν' ανάψω μ' αυτά

κάθε μύθο που επιβάλλει το πριν σου.

...

Ένα λεπτό μετά θα'χει πάρει φωτιά η ψυχή μου.

Δεν ακούω κουβέντα

Με πληγώνουν οι άνθρωποι που δε λεν' αντίο. Μην προσπαθείς να με πείσεις πως είναι τακτική. Κάποιοι απλά δε νοιάζονται. Δεν τους καίει το μέσα τους που είπαν ήδη την τελευταία κουβέντα. Μου τη δίνει που κάποιοι δεν είναι σημαντικοί για κάποιους, τόσο που δε σημαίνει τίποτα τ' ότι δε θα τους χαιρετήσουν. Συνήθως είν' οι ίδιοι που φεύγοντας αφήνουν την πόρτα ανοιχτή

και σου φορτώνουν την ευθύνη να την κλείσεις.

Δέχομαι

Να γελάς` κι ας μην είμαι εκεί να σε βλέπω
Να γυαλίζουν τα μάτια σου από επιθυμία` κι ας μην την έχω ξυπνήσει εγώ
Να μετράς αστέρια` κι ας μην είμαι στις ευχές σου
και μετά να μετράς ώρες.. κι ας μην είμαι το πρόσωπο που θες να αντικρίσεις.
Δέχομαι τον έρωτά σου` κι ας χορτάσει άλλη απ' αυτόν.
Ούτως ή άλλως, εγώ δεν πεινούσα. Δίψα είχα μόνο για σένα.
Για μένα ήσουν η έρημος, η όαση κι ο ήλιος.
Δέχομαι όμως την ήττα μου`
τα κάστρα σου ζητούσαν πολιορκία
κι εγώ, αντί να κηρύξω πόλεμο, διαπραγματευόμουν τις θυσίες
κι έτσι.. δεν έμαθες ποτέ τι σήμανες για μένα.
Δέχομαι τώρα τη σιωπή` κι ας ξέρεις πως σου απηύθυνα το λόγο.

Η γνώση είναι δύναμη

Είχα κρεμάσει ένα αυτί στον τοίχο μου,

να μου θυμίζει ότι ξέρω πως κάποιος

μπορεί κι ακούει τον κόσμο σιωπηλός.

Η υπενθύμιση της γνώσης είναι νιώσιμο.

Τώρα λέω να βάλω ένα μάτι.

Να μου θυμίζει ότι κάποιος μπορεί και βλέπει τον κόσμο ατάραχος.

Η υπενθύμιση της δύναμης είν' επαφή.

Οι εξωγήινοι μου τα'μαθαν αυτά..

Όταν έχεις επαφή με άλλες διαστάσεις, το νιώθεις.

Όταν ζεις μονόπλευρα στο δυισμό της τρίτης διάστασης, γίνεσαι τοίχος.

Γι'αυτό σου λέω

Ό,τι πίνεις, πιες το στην υγειά σου.

Μα τσιγάρα, μα ποτά..

μα τα δάκρυά σου.

Έτσι κι αλλιώς, για πάρτη μας είναι.

Από μέσα μας μεταφράζουν τον κόσμο.

Όλοι και όλα στο νερό που μας κρατάει στη ζωή.

Σταγόνα σταγόνα.

Όταν βρέχει, ρίχνει λάσπη.

Η γη είναι.

Μας ξαναπλάθει.

Απελευθερώνει την αληθινή μας φύση.

Έρχεται κύμα.

Ή θα το δαμάσουμε.. ή θα πνιγούμε.

Η εποχή της λεύκας

Παρασύρονται απ' τον άνεμο

στροβιλίζονται, παίζουν, κυνηγιούνται

στα σοκάκια της γης.

Σαν ψυχές που χορεύουν στο δρόμο για την πλήρωση.

Τριγυρνούν ανάμεσά μας. 

Συναγωνίζονται τις ταχύτητες των ζωών μας. 

Γεμίζουν τις αποστάσεις που κρατάμε ο ένας απ' τον άλλο, 

διατηρώντας όμως αίσθηση χιονιού. 

Τόσο αιφνιδιαστικές που παγώνουν το χρόνο 

κι αποσπούν την προσοχή μας` 

είτε τις αφορά είτε όχι, βρίσκονται στους δρόμους μας.

Απ' όπου κι αν προέρχεται

Την  έπιασε και την ταρακουνούσε.

"Είσαι ηλίθια;" ρωτούσε και ξαναρωτούσε χωρίς να θέλει να μάθει.

Στα μάτια του σπίθες και μέσ' απ' αυτές

δυο χέρια πρόβαλαν οργισμένα για να την τιμωρήσουν.

Την τιμωρούσαν που μέσα της δεν είχε την απάντηση.

Άνοιξε τα μάτια να πάρει την ανάσα που είχε κοπεί`

το κομοδίνο σε απόσταση αναπνοής..

σχεδόν να μυρίζει τις σκέψεις της.

Καμένο χαρτί,

αυτό αξίζει αφού αυτός το πιστεύει.

Φόβος ότι δεν μπορεί ν' ανοίξει το συρτάρι όταν την κλειδώνει μέσα.

Δε θα μάθει να φέρεται πριν να στερέψει τ' οξυγόνο.

Ευτυχώς.

Στο χρονικό σημείο της σιωπής είναι που εκφράζεται η καρδιά.

"Κλάψε να ξεθολώσεις

και κοίτα..ένα δάσος γύρω απ'το δέντρο! Σουρπρίζ!"

"Για σένα είναι.." για δες. Της πρόσφερε ένα ερωτευμένο λουλούδι.

Τον άφησε μετά από λίγο.

Δεν ήταν να τον εμπιστεύεσαι, ήταν πια φανερό.

Ξεκαθαρίσματα

Ο Χρόνος δεν υπάρχει.
Κι όμως, εγώ θυμάμαι πολύ καλά ότι χτες η καρδιά μου ράγισε και ότι αύριο θα πρέπει να μην ξεχάσω να την κολλήσω.
Ο Χώρος δεν υπάρχει.
Κι όμως, εγώ νιώθω πολύ καλά ότι η αριστερή πλευρά του κρεβατιού μου είναι άδεια και το δεύτερο μαξιλάρι μου άθικτο.
Κι ο ΧωροΧρόνος; Υπάρχει;
Αυτός, ναι. Στα σίγουρα. Είναι εκείνο το ασυνεχές διάστημα ανάμεσα στα συνεχή "ποτέ" και "για πάντα" όπου τα ξέπλεκα μαλλιά από το κεφάλι σου - αυτό που λείπει από το δεύτερο μαξιλάρι μου - γίνονται ηλεκτρική σκούπα και μαζεύουν αθόρυβα τα θραύσματα της ραγισμένης καρδιάς μου.
Όχι. Δεν ήταν γυάλινη η καρδιά μου. Αυθεντική ήταν: Με κόλπους, κοιλίες, άσπρα όνειρα και πράσινες ελπίδες. Και δεν το άντεξε. Όταν τις είδε να φτύνουν τα λέπια τους και από ελπίδες να φανερώνονται άλογα, δεν το άντεξε.
Έφταιξε. Μπέρδεψε το "εδώ και τώρα" με το "αμέσως". Και την παρουσία στον Έρωτα με τις πέντε αισθήσεις. Γιατί ο έρωτας, ναι. Μπορεί κάλλιστα να μυρίσει άνοιξη μια Κυριακή πρωί ή ν' ακουστεί να λαχανιάζει τις νύχτες.
Η παρουσία στον Έρωτα, όμως, όχι. Ούτε γεύση έχει, ούτε χρώμα. Όχι. Ούτε καν κόκκινο.
Σαν το νερό.
Και δείξε μου εσύ έναν διψασμένο στην έρημο που, σπαρταρώντας το μέσα του για Ζωή, ικέτευσε να επιβιώσει με coca-cola.
Αλλά έτσι μας έμαθαν. Από τη μία το "ό,τι αξίζει, πονάει" και από την άλλη το "ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε". Μέση λύση δεν σερβίρεται σε έκπτωση και ποιος να ψάχνει για όαση μες στον εγωισμό του...

Προοπτική

Και ξυπνάς μια μέρα και θυμάσαι όνειρο που είδες. Ξαφνικά, σου 'ρχεται κι άλλο και καταλήγεις να έχεις μετρήσει 8 όνειρα. Λες, 

"δεν παίζει να θυμάμαι ολόκληρο έπος, πρέπει να το γράψω!

Α, θα τα γράψω στο κλασσικό τετραδιάκι όπως πάντα! "

Και όπως το ψάχνεις, το βρήκες, το έχεις ανοίξει και βλέπεις τελευταία ημερομηνία ένα, δύο, δυόμιση χρόνια πριν; Έχεις συγκλονιστεί. Σου κλέψανε λίγο απ' το χρόνο ή όντως έχεις να δεις όνειρο από τότε;

Όχι, έχεις δει κανα-δυο ενδιάμεσα αλλά μάλλον βαριόσουν να τα γράψεις.

Και κάθεσαι μετά και τα διαβάζεις για μια γρήγορη αναδρομή σε ένα παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ κι όμως υπήρξε κάπου.

Τόσα όνειρα, τόση φαντασία, και άλλες τόσες οι ψυχικές προβολές ενός νου.

Τόση ευλογία για δημιουργία

κι όμως δεν είναι αυτό που είναι,

είναι αυτό που βλέπεις, 

άρα είναι όπως το βλέπεις

μιας και μόνο εσύ μπορείς να δώσεις μορφή σε κάτι

και να κάνεις την αδυναμία σου δύναμη.

Διαθήκη

Εγώ, ο Ένας Εκ Των Ανθρώπων, έχοντας σώας τας φρένας, 

δηλώνω υπεύθυνα ότι αφήνω όλα μου τα υπάρχοντα στο σύμπαν: 

τα υπάρχοντα αισθήματα,

τα υπάρχοντα όνειρα,

τα υπάρχοντα κίνητρα.

Φαντάσου Έρωτα

Όταν ερωτευτώ, θέλω να'ναι Κυριακή. Μια γελαστή, φωτεινή Κυριακή που θα κάνει όλο τον κόσμο χαρούμενο. Θέλω όμως να μ'ερωτευτεί κι ο Άλλος. Ένας άλλος που θα νιώσει ότι έλειπα κι ας μη γνώριζε το εγώ αυτής της απουσίας. Όταν ερωτευτώ, θέλω ν'ανοίξει η καρδιά μου από ευγνωμοσύνη στη ζωή, που στέλνει τους καλύτερους δασκάλους. Θέλω να δω Ειρήνη κι ας χρειαστεί να καταρρεύσει όλο το σύστημα. Θέλω να υπάρχει μαγεία.. αόρατες δυνάμεις να δίνουν αξία σε όλους. Όταν ερωτευτώ, δε θέλω τίποτα επαναΣτατικό.

Φαντάσου έναν έρωτα επΑνάσταση!

Το άσχημο παιχνίδι της Ομορφιάς

-Είμαι ένοχος και ούτε ντρέπομαι ούτε φοβάμαι να το παραδεχτώ.
-Είναι νάρκισσος και τον ζηλέυουν.

-Με λένε ένοχο που έκανα κάτι που εκείνοι σκέφτηκαν πρώτοι μα δείλιασαν να δείξουν το αληθινό τους χρώμα.
-Ντάξει, το μαύρο δεν το λες και χρώμα..
-Και να ήταν, θα ήταν το δικό μου.

-Είναι τόσο όμορφος κι όμως δεν του το λένε. Καλά κάνουν;
-Νομίζω ντρέπονται τις σκέψεις τους.
- Άραγε να ξέρουν πως λειτουργεί ο εγκέφαλος;
-Τι εστί ε-γκέ-φα-λος;*
-Αναρωτιέσαι αν γνωρίζουν τι σημαίνει;

-Μπορείς να αναγνωρίσεις την ομορφιά του ίδιου φύλου?
-Αν μπορείς να παραδεχτείς την ομορφιά σου τότε πως να μην μπορείς να τη διακρίνεις σ΄ όλους τους άλλους; Γιατί κρίνεσαι και γιατί τόσα όρια; Αφού όλα αλλάζουν και άλλα ζουν!
-Αν παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι μου αρέσω και το πω σε κάποιον που δεν του αρέσει ο εαυτός του;
-Επιφάνεια ή ψυχή;
-Ας γελάσω!!!
Εκείνοι που καταπιέζουν αυτό που και οι ίδιοι γνωρίζουν, αυτό είναι που έρχεται στην επιφάνεια. Δεν θα το δεις μόνο με τα μάτια αυτό. Και δεν θα υποκρίνεσαι πια.

Δεν ξέρεις τι σημαίνει ομορφιά...
...Και είναι τρομακτική.

*τι περίεργη λέξη!

Επιλέγοντας μάχες

Μη μου πεις πως δε θα ζήσω αιώνια.. είχαμε μια συμφωνία! Εγώ εδώ σ'αυτή τη ζωή θ'αγωνιστώ, θα υποφέρω, θα μαρτυρήσω..μέχρι που θα πεθάνω, αλλά μετά..θα επιστρέψω για να ζήσω τα όνειρά μου. Τα όνειρα που δεν είμαι άξιος να ζήσω όσο ζω γι'αυτό θα μ'αξίζει να βασανιστώ ώσπου να πεθάνω και να μου αξίζει να τα ζήσω. Ή κάτι τέτοιο.

Αν πρόκειται να ζήσω αιώνια, τώρα πώς ζω;

Κι αν ζούμε τώρα μετά θάνατον;

Η όμορφη πλευρά της Ασχήμιας

Άραγε η θρησκεία αποδέχεται την ύπαρξη μαγείας; 

"Ναι" θα μου πεις και θα σε ρωτήσω λευκής ή σκοτεινής;

Ένσταση!

Όλοι ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι μόνο καλό ή κακό αλλά μια μίξη και των δύο (όπως και η φύση), εκτός από τον απόλυτο, χριστιανικό και Καλό Θεό (για τον οποίο έχουν μιλήσει όλοι οι φανατικοί οπαδοί του εκτός από τον ίδιο) και τον απόλυτο, χριστιανικό και Κακό Διάβολο (ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ήταν αγνός Υπηρέτης και δημιούργημα του Καλού Θεού, αλλά παρ' όλα αυτά είναι μόνο κακός πια).

Ότι ο Θεός έφτιαξε το σύμπαν με φυσικό και επιστημονικό τρόπο! Δηλαδή το να φυσάς χώμα και να γίνεται κλώνος σου είναι απλό μαθηματικό φαινόμενο, όπως και το να μυρίζεις άνθη που αντικαθιστούν τη μία και μοναδική δουλειά του άντρα στο κρεβάτι. Αυτό δεν το λέω εγώ, το φίδι που μιλάει το είπε, όχι σε μένα αλλά στην υπάκουη και ταπεινή Εύα (φτιαγμένη από τη σπλήνα του Αδάμ ή κάτι τέτοιο) και ήταν ξεκάθαρο πως έλεγε την αλήθεια. Ο Θεός χρησιμοποιώντας τα καλάγαθα χαρακτηριστικά του έπρεπε να λέει ψέματα στα δημιουργήματά του ώστε να τα κρατάει στην άγνοια και αιχμάλωτα στον κήπο του, για να τα προστατεύει από έναν τρομακτικό κόσμο που... ο ίδιος έφτιαξε.

Επιστρέφω στο θέμα που ξεκίνησα:

Αν ο Θεός χρησιμοποίησε καλή μαγεία για να φτιάξει ό,τι έφτιαξε, από που βγήκε η σκοτεινή; Πως γίνεται κάτι μόνο καλό να γεννήσει κάτι μόνο κακό;

Ο Χριστός χρησιμοποίησε μαύρη μαγεία ή καλή; Η απάντηση είναι μαύρη, γι' αυτό και τον σταύρωσαν. Τι εννοώ πέρα από το ειρωνικό μου ύφος; Αν έρθει αύριο κάποια ανώμαλη, ή "ακόμα" χειρότερα χρυσαυγίτης, γιος παιδεραστή και πόρνης με υπεράνθρωπες δυνάμεις και θέλει να γκρεμίσει όλες τις θρησκείες, γιατί η δικιά του είναι η απόλυτη δεν θα κάνατε το ίδιο; Δυστυχώς πιο εύκολα θα πιστεύατε τον διάβολο αν ερχόταν με τη μορφή αγίας και παρθένας από τον ουρανό, γιατί έξυπνος είναι και αυτό θα έκανε - μέχρι κι εκείνος έμαθε από το λάθος του Χριστού να δείξει το αληθινό του πρόσωπο στα μάτια της ανθρωπότητας. Αν έχετε κενά γιατί είναι και ολόκληρο έπος η Βίβλος, μπορείτε να δείτε τη σειρά σε dvd, τώρα και σε high definition και σύντομα σε 3D, με έξτρα υλικό και σκηνές από τα γυρίσματα με αφηγηματικές πινελιές του σκηνοθέτη. Γιατί ποιος θα φανταζόταν ατάκες όπως "Όχι, όχι, δεν το έκανε έτσι ο Χριστός", ή "Ο Ιούδας ήταν καλύτερος ηθοποιός από σένα" ότι δεν ήταν απαραίτητες για να βλέπει η γιαγιά το τελικό αποτέλεσμα στη τηλεόραση κάθε χρόνο χωρίς να λογαριάζει πως ό,τι βλέπει είναι μια αναπαράσταση (της φαντασίας κάποιου), ή όπως θα έλεγε και ο Χριστός, ειδωλολατρία και βλασφημία.

Παρένθεση: 

Μόνο εκείνος που φέρνει το Φως θα μπορούσε να το χάσει και τι βολικό να το γνωρίζει μόνο ο Θεός αυτό. Ακόμα καλύτερα ήξερε πως χωρίς κάποιον να του αντιμιλάει δεν θα μπορούσε να αποδείξει τίποτα απ' τα λεγόμενά του και πως αργά ή γρήγορα θα αντιμιλούσε ο ίδιος.

Για να τελειώνουμε:

Όλα αυτά κι άλλα τόσα τα μάθαμε από μεθυσμένους, εξορισμένους και χρήστες διαφόρων ουσιών που γιατί να μην τους εμπιστευτούμε αφού το είδαν ξεκάθαρα σε κάποιο όνειρο; Ποιος δεν θα καταλάβαινε πως τα 7 άστρα συμβολίζουν μα τι άλλο πέρα από τις 7 εκκλησίες!

7 και τα βιβλία του Χάρι Πότερ, τυχαίο δεν είναι, θα θάψω ένα σε κάθε από τα 7 θαύματα του κόσμου... και όταν στο μέλλον θα έχουν φθαρεί οι θρησκείες αρκετά και θα χρειάζονται μια νέα, θα γεννηθεί ένας νέος μεσσίας και μια νέα θρησκεία θα αρχίσει τον κύκλο της.

Και φυσικά, μέχρι τότε ο βλάσφημος της υπόθεσης είμαι εγώ που το λέω και όχι εκείνοι που το κάνουν.

Αλλεργικό Σοκ

• Λάθος θα κάνεις αν πειστείς πως τα σοφά ρητά τα γνωρίζουν μόνο οι σοφοί. Οι ανόητοι τα φωνάζουν πιο συχνά και αυτό που θέλουν να πετύχουν είναι να φαίνονται χωρίς να τους βλέπεις. Τους ξεχωρίζεις;
• Αυτή η εποχή δεν έχει παρόν όπως ένα ποτάμι ρέει χωρίς να γνωρίζει χρόνο. Ανθρώπινοι χαρακτήρες αλλάζουν, άλλοι γκρεμίζονται και σε άλλους θα βάλουμε φωτιά. Θα σε απογοητεύσω ή δεν ξέρεις τι συνήθισες κιόλας να περιμένεις από εμένα;
• Δεν μ' αρέσει να γίνομαι ο κακός αλλά αν αρνείσαι να γίνεις εσύ τότε δεν θα φοβηθώ να δοκιμάσω έναν προσωρινό ρόλο που είναι κάποιου άλλου. Αλλάζω σαν το ποτάμι τους ρόλους σας. Δαίμονας θα γίνω κι ας μην μ' αρέσει - χωρίς δαίμονες απέναντί σου θα ήσουν ένας απ' αυτούς και αν δεν ήσουν δεν θα ήξερες τι είσαι. Με ευχαριστείς μετά ή ποτέ.
• Σοκ και δέος που λες. Δεν καταλαβαίνεις πως είσαι τόσο μακριά που απλά βλέπεις μια λάμψη ενώ εδώ πέφτουν κεραυνοί και αστραπές που σπάνε τύμπανα. Ένας από τους εαυτούς μου με προκάλεσε να γίνω κάτι που δεν έχω ξαναγίνει.
• Οι δαίμονες είναι τρομακτικοί γιατί ξέρουν την αλήθεια και δεν πρέπει να την αποκαλύψουν.Αν ένας δαίμονας γίνει όμορφος και πει την αλήθεια ποιος θα την αντέξει, ποιος θα τον πιστέψει; Θα χάσει την ομορφιά του ή θα σταματήσουν να την βλέπουν οι άλλοι;

Όταν ένας δαήμονας δεν αφήσει κάποιον να ανακαλύψει την αλήθεια στον δικό του χρόνο και την αποκαλύψει, αλίμονο σε όλους μας!

Αγάπησα την Ουριήλ

Σκέφτηκα να γράψω την προφητεία κι ένιωσα θλίψη. Για ένα δευτερόλεπτο, ήμουν πραγματικά λυπημένη. Μετά σήκωσα το κεφάλι μου και το μάτι μου έπεσε στη λέξη που ήταν γραμμένη ακριβώς μπροστά μου. ΕΛΠΙΔΑ. Όλα είναι θέμα χρόνου τελικά. Αποφάσεις του πώς θα στήσεις ένα σκηνικό χρηστό, όμοιο, ομαλό και αρμόττον, που θα'λεγε κι ο φίλος μου ο Αριστοτέλης. Σ' αυτή την κρίσιμη λοιπόν καμπή που δημιούργησα, επιλέγω να πιστέψω ότι αυτός ο συγχρονισμός σημαίνει πως τα προγνωστικά είναι θετικά. Αν στ'αλήθεια με πείσω ότι όλα θα πάνε καλά, πόση περισσότερη πίστη θα έχω στις δυνάμεις μου; Θα'μαι καταρχήν πιο αυθεντική. Η αλήθεια είναι το πιο ατέλειωτο πράγμα στον κόσμο, να ξέρεις. Δεν τη χωράει ο νους σου.. όσο κουφιοκέφαλος κι αν είσαι. Ξέρεις πόσο άδικο θα'τανε για τους άλλους αν μπορούσα να την κάνω δική μου.. Οι άλλοι θα γίνονταν αίφνης "υπόλοιποι". Βεβαίως! Γιατί θα'ταν πιο βολικό να κλείνω στόματα απ'το ν'αντέχω τη δική τους αλήθεια. Θα'ταν η αλήθεια ->(μου)<-. Γάτα θα γινόμουν για πάρτη της. Εφτάψυχη. Εκεί, μέχρι κι ο θεός ξεκουράστηκε. Την Κυριακή. Την επίσημη πρώτη μέρα της βδομάδας δηλαδή. "Κάθε τέλος είναι νέα αρχή" κι έτσι. Υποσυνείδητου τύπου.

Σκέφτηκα να γράψω την προφητεία.

Και μετά λέω..

δε γράφω τα σώψυχά μου καλύτερα;

Πιο εύκαιρα τα'χω.

*Αδερφή ψυχή του αρχάγγελου Ουριήλ

λέγεται πως είναι η Aurora.

Aurora είναι κ τ'όνομα της Ωραίας Κοιμωμένης.

Έτσι κι εγώ στ'όνειρό μου.. μισοκοιμισμένη, λέει, ζούσα

μέχρι που το φιλί της πανέμορφης Ουριήλ

ξύπνησε μέσα μου έναν κόσμο

που ερωτεύτηκα αμέσως.*

Όλοι Εσύ

*σας έχω σε κύκλο κ περιφέρομαι γύρω σας*

Εσύ με νευρίασες.
Εσύ με έβγαλες εκτός εαυτού.
Εσύ έγινες ξαφνικά ο εχθρός.
Εσύ έπαψες να αισθάνεσαι αγάπη.
Εσύ άρχισες να κινείσαι υπόγεια.
Κι εσύ.. εσύ δεν είχες καν το θάρρος να μου δώσεις εξηγήσεις.
Εσύ πίστεψες πως δε θα καταλάβω.
Εσύ υπερανέλυσες τον κόσμο μου.
Εσύ κατέκρινες τη διαφωνία μου.
Εσύ φοβήθηκες ότι θα σ'επηρέαζε ο τρόπος που μ' επηρεάζεις.
Κι εσύ.. εσύ δεν είχες καν το θάρρος να μου τις ζητήσεις.
Εσύ με έδιωξες από κοντά σου.
Εσύ φέρθηκες σαν να μην αξίζω πια το σεβασμό σου.
Εσύ με κοίταζες με δεύτερες σκέψεις.
Κι εσύ.. εσύ δε λιγοψύχησες μπροστά μου;

*μπαίνω μέσα στον κύκλο σας*

Όλοι οι "Εσύ" μου δείξατε ένα χώρο της καρδιάς μου`

χωρίς εσάς, δε θα'ξερα ότι υπάρχει.

*στο κέντρο του κύκλου σας γυρίζω γύρω από μένα*

Σ'ευχαριστώ.

Ακρωνύμια

Τρεις από τις ανθρώπινες αποχρώσεις

Υπάρχουν άνθρωποι σαν τη θάλασσα. Θα σ' αφήσει να κολυμπήσεις μέσα της και αν θες θα το κάνεις βαθιά. Αν την βρωμίσεις, θα σου δώσει πίσω τα σκουπίδια σου. Αν την αγαπήσεις μπορεί να σε σκοτώσει. Αν την μισήσεις θα γίνει αέρας και θα αναπνέεις μίσος.

Υπάρχουν άνθρωποι σαν τα βουνά. Δύσκολο αλλά εφικτό να τα κατακτήσεις. Θα έχουν έδαφος που δεν είναι σταθερό και θα σε θάψουν ζωντανό. Κάποια θα σε αφήσουν να κρυώνεις και θα σε κοιτάνε. Άλλα θα θέλουν να τα καταλάβεις μα εσύ θα θέλεις άλλα πιο ψηλά. Αν θέλεις ένα να γίνει δικό σου θα πρέπει να γίνεις σεισμός.

Επίσης υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους δεν μιλάμε.

Ψυχή από αστέρια

Ψυχή φτιαγμένη απ' τα αστέρια,

γιατί νοσταλγείς;

Θυμάσαι την πατρίδα σου και πονάς'

γιατί ξέχασες πως την κουβαλάς σε κάθε σου κόκκο.

Άπλωσε επί τέλους προς τα μέσα τα χέρια σου

και γίνε φωναχτά το φως που ήδη είσαι.

Λάβε ξανά τη θέση σου στο διηνεκές του μαύρου χρόνου

και, σαν έτοιμη από τη γέννα σου, πάψε να τον φοβάσαι.

Άκου για μία μονάχα στιγμή τις σκέψεις σου

και νιώσε...

Αν δεν ήταν αυτό το αλαμπές στερέωμα των στιγμών,

πώς θα έλαμπε άραγε η ολόλευκη Αιώνια Ύπαρξη,

σε κάθε κοινό - περιστροφικό - σας ταξίδι;

Και πώς αλλιώς θα ξυπνούσες κι εσύ απ' τη λήθη σου,

που σημαιοφορώντας τις μνήμες σου,

ξέχασες να υμνείς το Παρόν σου;

Κι αν πράγματι ο εξωτερικός κόσμος

είναι μία εσωτερική πραγματικότητα*,

τότε εσύ,

ψυχή που ακόμη εθελοτυφλείς στο σκοτάδι σου,

καλά θα κάνεις 

ή ν' αρχίσεις να ονειρεύεσαι ξύπνια

ή να πάψεις πια να κοιμάσαι με τα μάτια ανοιχτά.

Ψυχή φτιαγμένη απ' τα αστέρια,

γιατί κάθεσαι;

Στείλε στο διάολο όσους σου τάζουνε τον ουρανό με τ' άστρα.

Για να μην τ' αναγνωρίζουν μέσα σου,

πάει να πει δεν τα γνωρίζουν καθόλου.

Κι αυτοί που υπόσχονται αυτά που δεν κατέχουν,

δεν είναι, παρά φαίνονται'

γι' αυτό και γυροφέρνουν.

Δεν έχουν φως και θέλουν το δικό σου.

Νυχτοπεταλούδες που παρέμειναν κάμπιες

και παραμονεύουν αδηφάγες το φως της αλήθειας σου.

Έχοντας, μάλιστα, μελετήσει πολύ καλά την επιστήμη του φόβου τους,

ξέρουν.

Φτερά δικά τους δεν έχουν για να κάψουν'

μπορούν όμως πάντα να δέσουν τα δικά σου

κοιμίζοντας τη Γνώση σου για την Ελευθερία

που έχεις γεννηθεί να θυμηθείς ό,τι κρύβεις σε κάθε σου κύτταρο.

Ψυχή φτιαγμένη απ' τα αστέρια,

αφού το ξέρεις...

η Τέχνη της Μεταμόρφωσης είναι υπόθεση προσωπική'

το ίδιο και της Επιστροφής.

Γι' αυτό, άλλωστε, άλλοι γυρίζουν συνέχεια στις στάχτες

κι άλλοι ξαναγεννιούνται μια και καλή απ' αυτές.

* Fernando Pessoa   

Πρόσεχε τι εύχεσαι

Περίμενε τον έρωτα να έρθει να τη σώσει. Και πράγματι, ήρθε. Αλλά δεν την έσωσε κρατώντας της το χέρι κι οδηγώντας την στην ευτυχία. Ήρθε και την καταρράκωσε. Γκρέμισε αυτά που πίστευε γι' αλήθεια, κλώτσησε την εικόνα της για το ιδανικό ζευγάρι, την έσπρωξε στο γκρεμό της ψυχής της, κάθισε στα βράχια (εκεί, στην άκρη) και περίμενε. Την περίμενε μ'ανυπομονησία να σώσει τον εαυτό της, ώστε να επανέλθει ελεύθερη σ' αυτόν. Απαλλαγμένη από τις προσδοκίες για το πώς πρέπει να μας φέρεται η ζωή, λυτρωμένη απ'την ανάγκη να της διδάξει εκείνος τον ορισμό της ευτυχίας. Όσο αυτός στεκόταν στην άκρη του ψηλότερου σημείου προσευχόμενος να τη δει να επιστρέφει, εκείνη βυθιζόταν στο χάος. Έπεφτε όλο και πιο χαμηλά.. φοβισμένη, θυμωμένη, μόνη. Το σκοτάδι της αβύσσου φαινόταν ολοένα πιο πυκνό. Η πτώση έμοιαζε αιώνια, μέχρι που φαντάστηκε ότι αυτήν την κατάρα τη βίωνε ως τιμωρία που εμπιστεύτηκε τον έρωτα. Τι ψεύτης κι αυτός, θεέ μου! Να υπόσχεται ευτυχία και να σπρώχνει στο σκοτάδι, να σκοτώνει ό,τι όμορφο έχεις χτίσει και να οδηγεί στη μοναξιά. Μισή ντροπή δική του που δεν έδειξε έλεος, μισή δική της που το περίμενε απ'αυτόν. Τώρα όμως..τώρα.. τι γίνεται; Πώς θα δώσει τέλος στον πόνο, ν'αρχίσει τη ζωή; Πώς έφτασε αλήθεια εδώ; Άλλο να θες τον έρωτα, άλλο να νομίζεις ότι έχει χρέος να σε σώσει. Να σε σώσει από ποιον; Απ'τον εαυτό σου; Μες στην απόλυτη σιωπή του συνεχόμενου βάθους, ο ψίθυρός του την ώρα που την έσπρωχνε, ακόμα αντηχούσε..

"Κάνω αυτό που ζήτησες. Λυτρώνω την ψυχή σου από την πλάνη της"

Ο ψεύτης έλεγε αλήθεια.

Φήμες λένε πως όταν ένιωσε ευγνωμοσύνη γι'αυτό το δώρο του έρωτα, ελευθερώθηκε απ'την ιδέα της πτώσης βιώνοντάς την ως κάθοδο από τους ουρανούς. Είδε το φως που είχε θάψει στα χαλάσματα της δύναμής της, εκεί, κάτω απ' το σκοτάδι της. Ο μόνος τρόπος να ταπεινωθεί ήταν να εκτιμήσει το ταξίδι στο χάος. Ο μόνος δρόμος να διαλύσει τον εγωισμό της ήταν να πάψει ν'αντιμάχεται την προσφορά του σκότους. Η μόνη ευκαιρία να επιστρέψει στον έρωτα ήταν να εμπιστευτεί τα θεμέλια του εαυτού της.
Κι όταν εμφανίστηκε.. την άρπαξε.

Δικαιολογίες

Γνώρισα ψεύτες που επικρότησαν τις αλήθειες μου

και παράνομους που φθόνησαν την ηθική μου.

Είδα όμορφους να θέλουν την ασχήμια μου

κι υπεύθυνους να ζηλεύουν τον αυθορμητισμό μου.

Είχα φίλους που κέρδισαν την έχθρα μου

κι ανάγωγους που έθιξαν τον αυτοσεβασμό μου.

Συνάντησα ανέραστους που θέλαν να με διεγείρουν

και σταθερούς που φρόντιζαν να με κλονίζουν.

Απέκτησα θαυμαστές που με μείωναν

και μιμητές που εξαντλούσαν τη διαφορετικότητά μου.

Βρήκα πρωτότυπους που τρόμαξαν απ' την κοινοτυπία μου

και ποιητές που συγκινήθηκαν απ' την πεζότητά μου.

Κράτησα επαφή με τους απρόσιτους

λόγω του φόβου να αγγίζω τον εαυτό μου.

Παράλογος

Πάμε λίγο πίσω.

Η ζωή είναι για να την ζήσουμε. Δεν υπάρχουν πολλά εκεί έξω που να θυμίζουν τη Γη. Μια σφαίρα αιωρείται στο κενό κι όμως εγώ βρίσκομαι σ' ένα δωμάτιο και γράφω. Δεν ντρέπομαι να εκφράσω την ψυχή μου κι όμως ξεκίνησα σαν το πιο ντροπαλό παιδί. Εκτιμώ το τώρα κι όμως εκτιμώ το τότε περισσότερο. Εκεί έξω στο τίποτα επηρεάζονται τα πάντα κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε στον κόσμο μας, στο δωμάτιό μας, γιατί εκεί είμαστε μεταξύ μας και είμαστε ο εαυτός μας. 

Βέβαια μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.

Οι σκέψεις δεν υπάρχουν στον χρόνο. Πόσοι καταλαβαίνουν το αόρατο και το άυλο; Ξεχνάς πως οι αισθήσεις σου είναι όργανα αντίληψης. Κάπου αλλού ίσως υπάρχουν όντα που βλέπουν αόρατα χρώματα και ακούνε τις σκέψεις τρίτων ή ακόμα και τη σιωπή να κάνει θόρυβο, αλλού μυρίζουν τον αέρα και γεύονται το φως και αλλού νιώθουν τη ροή του χρόνου ή ακόμα νιώθουν χωρίς συναίσθημα αλλά με αριθμούς. Νομίζεις πως είσαι οι αισθήσεις σου μα εκείνες είναι ένα παράθυρο στον νου και ο νους είναι ένα άπειρο διάστημα συμπυκνωμένο σε έναν τόπο. Ό,τι βλέπεις προυπήρχε από πάντα σε άλλη μορφή... και τα πάντα αλλάζουν. 

Στην αιωνιότητα δεν υπάρχει ποτέ. Το τίποτα όμως είναι αιώνιο, άρα υπάρχει.

Δεν υπάρχει κρύο αλλά έλλειψη θερμότητας κι αυτό σημαίνει πως μόνο ένα θερμό σώμα μπορεί να νιώθει την ύπαρξη/έλλειψη ζέστης. Ο ήλιος είναι απόδειξη ότι η φωτιά μπορεί να καίει στο σύμπαν χωρίς αέρα όπως και ότι η υπερβολική του θερμότητα δεν λιώνει τη μάζα του. Η φωτιά χωρίς υλική βάση δεν μπορεί να υπάρξει. Ψυχή χωρίς σώμα μπορεί να υπάρξει; Φθορά χωρίς χρόνο μπορεί να υπάρξει; Ζωή χωρίς χρόνο μπορεί να υπάρξει; 

Ζωή χωρίς νοημοσύνη δεν ζει, υπάρχει. Μπορώ να μιλήσω για την ζωή μου με όποιον τρόπο θέλω γιατί μόνο εγώ μπορώ να το κάνω και μόνο εγώ βλέπω την πραγματικότητά μου. Αυτή τη ζωή δεν την έχει βιώσει κανείς άλλος και ούτε πρόκειται. Αυτή η ζωή είναι η μία στο άπειρο. Οι υπόλοιποι αριθμοί εμπεριέχονται μέσα στο 1 γιατί αυτό είναι η αρχή και χωρίς αυτό δεν υπάρχει συνέχεια. Χωρίς αυτό τίποτα δεν μπορεί να ξεκινήσει από το 0 και το τίποτα είναι αιώνιο. Στην αιωνιότητα μόνο τίποτα υπάρχει ποτέ.

Μέρος Β'

Επιτέλους έφτασε 
και ρωτάς εμένα τι περίμενες.
Τώρα που βλέπεις πως τίποτα δεν σταμάτησε ποτέ αλλά εσύ είχες κρυφτεί 
και τώρα που δεν θυμάσαι τις πρώτες Μέρες.
Ζήτησες να μάθεις την συνέχεια
μα δεν ζήτησες να θυμάσαι την αρχή.

Στον Βυθό και πάνω

Ο ήλιος στην ανατολή.

Ξαπλωμένη σε έναν βράχο στη μέση του ωκεανού ήταν μια Σειρήνα που φρόντιζε το τραύμα στο στήθος της από μια επίθεση ενός δηλητηριώδες χταποδιού. Ένας αθάνατος αστακός δίπλα της αναγνώρισε από την υπεριώδη μελανιά και την κυανόλευκη ιριδίζουσα σκόνη πως ήταν το χταπόδι της Σελήνης που την πλήγωσε θανάσιμα.

Η Σειρήνα ούρλιαξε από οργή - έτσι απελευθερώθηκε από αυτήν την ενέργεια - και έπρεπε να αποδεχτεί πως ήταν και η τελευταία της γιατί έμαθε πως είναι η εκλεκτή.

Ο αστακός προσφέρθηκε να βοηθήσει με την δύναμη της ίασης που τον ευλογεί αλλά η Σειρήνα δεν θα το δεχόταν ποτέ. Έτσι, της είπε ένα μυστικό που την έπεισε να βουτήξει με μιας στη θάλασσα να αναζητήσει τον σκοπό της.

Τρεις ώρες αργότερα βυθιζόταν με μανία προς το άβατο μέρος του ωκεανού με τέτοια ταχύτητα που άγγιζε εκείνη του ήχου. Παντού σκοτάδι. Σύντομα θα έφτανε στις Πύλες όπου θα συναντούσε τον Φϋλακα κι εκεί θα ξεκινούσαν όλα.

Ένας σεισμός τάραξε τα νερά και γύρω της ένας ήχος βουβός, σαν μουγκρητά 100 φαλαινών, τύλιξε κάθε μόριο του νερού, δημιουργώντας μια δίνη ζάλης τόσο αβάσταχτη που παρέλυσε τη Σειρήνα με μια επιθυμία πόνου και τρόμου. Ένα προς ένα τα πλοκάμια άρχισαν να φωσφωρίζεουν με ιώδες χρώμα και φανερώθηκε το κολοσσιαίο μέγεθος του κράκεν, του Φύλακα της Αβύσσου, αποκαλύπτοντας το μηδαμινό και σχεδόν αόρατο μέγεθος της γοργόνας.

Η Σειρήνα δεν ήθελε να αφήσει τον Φύλακα να μιλήσει. Με θάρρος υπεράνθρωπο πήρε φόρα και γλίσρτησε στο στόμα του, γεμάτο με δόντια σαν ίνες να στριφογυρίζουν. Ο χρόνος ήταν λες και σταμάτησε μόλις πέρασε τη Πύλη και η πληγή της έφυγε στο παρελθόν που δεν βλέπει ποτέ μέλλον.

Αυτό σημαίνει πως κάπου εδώ τελειώνουν οι λέξεις μα η ιστορία μόλις τώρα άρχισε μέσα σου. Έχεις τη δύναμη να χτίσεις έναν κόσμο χωρίς όρια. Αν ήσουν θεότητα τι θα επέλεγες να περάσουν οι δημιουργίες σου; Γιατί να σε εξυμνούσαν;
Ένας Θεός πρώτα θα δημιουργούσε τον εαυτό του αν ήθελε να φτιάξει κάτι αξιόλογο.
Μόνο ένα σύμβολο μπορεί να είναι αιώνιο.

Το μαύρο δάκρυ

Όταν στέρεψε από ήχο, άρχισε να κλαίει.

Έκλαιγε μελάνι κι έγραφε λέξεις.

Σκιές σε λευκό φόντο που είχαν ψυχή.

Τα δάκρυά του μοιάζαν γραφίτης.

Έκλαιγε μέρες, μήνες, χρόνια.

Έκλαιγε μελάνι και πότιζε τετράδια, τοίχους, επιστολές.

Έκλαιγε μελάνι και σχημάτιζε απαντήσεις`

κι ας μη γνώριζε ποιες ήταν οι απορίες.

Ζωγραφική από λόγια που τα παίρνει ο αέρας 

με σκοπό να ταξιδέψουν τον κόσμο.

Τα δάκρυά του έμοιαζαν χρώμα.

Όταν στέρεψε από ήχο, έκλαψε ποίηση.

Κι ήτανε τόσο άηχη, που έκανε κρότο.

Η έμπνευση δε χαρτογραφείται

*Η έμπνευση δεν έρχεται από το πουθενά

και δεν είναι γραπτή.

Έμπνευση είναι να θες τόσο να δημιουργήσεις τη ζωή σου

που να τολμάς να τη φανταστείς διαφορετική.

Να θες τόσο να τη χτίσεις με τα χέρια σου

που να'σαι έτοιμος να τα χρησιμοποιήσεις.

Έμπνευση έχεις όταν της δίνεις αξία

χωρίς να φοβάσαι μην τυχόν και σου φύγει.

Όταν αφουγκράζεσαι το ένστικτό σου

ακολουθώντας διαδρομές που σ' αρέσουν.

Η έμπνευση έρχεται όποτε είσ' ο εαυτός σου..

σα να λέμε αξιοποιείς το υλικό σου.