Η Κοιλιά του Μπαλονιού

Τα βήματά σου' αέρας.

Κάποτε έδενες τα μπαλόνια σου σφιχτά στον καρπό σου, μην τυχόν και σου φύγουν.

Τώρα φοράς τις χοντρές κορδέλες τους στην πλάτη σου, μήπως μπορέσεις και φύγεις μαζί τους.

Μήπως και, μετά κάποιας διϋλιστικής απορροφήσεως, γίνεις ένα με το χωρίς βάρος φορτίο τους.

Μήπως και χάσεις την  κακοφορμισμένη πυξίδα σου και χαθείς μια για πάντα στην ακανόνιστη πορεία απ' το κατακόκκινο χρώμα τους.

Μήπως και ξεπαστρέψεις τη γεμάτη γωνίες και χωρίσματα στρογγυλή κοιλιά τους.

Πάντα φοβόσουν τη φουσκωμένη κοιλιά τους.

Μην κι έρθει ποτέ κάποια στιγμή στη ζωή σου και σαν την τελευταία μυτερή καρφίτσα μπήξει τα νύχια του άχρονου κεφαλιού της στ' ασθενικά σωθικά τους.

Μην και χυθούν οι ναφθαλίνες από τα παλιά, μη φορεμένα ρούχα σου και μείνεις γυμνός από ελπίδες κι όνειρα να τριγυρνάς μες στην πηχτή σαν τη φρέσκια λάσπη νύχτα σου, αναζητώντας μόνος κάποια καινούρια πατρίδα.

Μην και η πείνα που τάιζες τόσα χρόνια τους σκόρους σου τους μεταλλάξει σε αχόρταγες βδέλλες και τους στείλει να κυνηγούν εκείνες τις καλοφυλαγμένες κρεμάστρες της άδειας σκαλιστής ντουλάπας σου.

Μην και ποδοπατηθούν οι  εξωτερικές αράχνες του εσωτερικού μη μου άπτου κουκουλιού σου, ξερνώντας ασύστολα το δαήμον σάλιο τους, και υφάνουν χωρίς μέτρημα τους καινούριους σου υπέργειους δρόμους.

Μην και...

Τι κρατάς;

Το χέρι σου τρέμει, τι είναι αυτό που κρατάς;

Τραγουδάς; Τι λες, δεν σ' ακούω.

Άσε κάτω τα μπαλόνια. Τρελάθηκες, τι πας να κάνεις, ψαλίδι είναι αυτό που...

Μη. Μηηηηηηηη...

(Μία εκκωφαντική σιγή εξαπλώνεται σαν ωστικό κύμα. Εγώ ουρλιάζω και τα σαγόνια μου κραδαίνονται πάνω κάτω από την αόρατη δύναμη του αέρα της Αλλαγής. Πέφτω στα πόδια μου και  με τα χέρια μου να σκεπάζουν τα από καιρό τυφλά μάτια σου, θρηνώ. Ξαφνικά ένα στραβό χαμόγελο ακουμπά πάνω μου και πετάγομαι. Θυμήθηκα μονομιάς αυτό που είχες ξεχάσει.)

Εσύ είσαι Εσύ. 

Όχι οι φόβοι σου.

Οι  φόβοι είναι σαν τα ξεχαρβαλωμένα μπαλόνια σου. 

Θα υπάρχουν όσο τους δίνεις αέρα απ' τα πνευμόνια σου και δάκρυα απ' τα μάτια σου. 

Εσύ όμως...

Εσύ είσαι Εσύ.

Και πάντα θα είσαι.

Ανατροπή

Ξάπλωνα στο κρεβάτι με τις ώρες και οι σκέψεις μου τύλιγαν τα κόκκαλά μου.
Όνειρα λύναν το νήμα του νοήματος που έδωσα σε μια ανάμνηση.

Το κρεβάτι σου θέλησα να γίνω, αλλά όχι όπως έγινες εσύ το δικό μου, το αντίθετο, αυτό που μόνο εγώ μπορώ να γνωρίζω.
Στο σκοτάδι της νύχτας φώτιζαν οι αναμνήσεις που είχα ερωτευτεί.

Είμαστε οι αναμνήσεις μας;
Γιατί αν δεν είμαστε...

Αν υπάρχει μόνο το τώρα...
Που είμαστε τώρα;

Ελεύθερη Βούληση

Ήρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα τα ψέματα που έλεγα στον εαυτό μου,

καθιστώντας υπεύθυνους τους άλλους..

Δε με έπνιγαν... Πνιγόμουν.

Δε με τρόμαζαν... Φοβόμουν.

Δε με πίεζαν... Καταπιεζόμουν.

Δε με τραβούσαν... Αντιστεκόμουν.

Δε με έσπρωχναν... Αφηνόμουν.

Δε με λάβωναν... Πληγωνόμουν.

Δε με κυνηγούσαν... Απομακρυνόμουν.

Δε με έδεναν... Αγκιστρωνόμουν.

Δε με μαδούσαν... Μαραινόμουν.

Δε με λυπούσαν... Θλιβόμουν.

Δε με αγνοούσαν... Απομονωνόμουν.

Δε με νικούσαν... Παραδινόμουν.

Δε με παρεξηγούσαν... απλά δεν εκφραζόμουν.

Και τελικά, ποτέ δε με σκότωναν...

μονάχα πέθαινα.

Αντικειμενική Υποκειμενικότητα

Ρούχα ξεχειλωμένα, ρούχα που δε μου κάνουν

σαν τις ιδεολογίες σας που βάλθηκαν να με ξεκάνουν.

Ρούχα παλιά, ρούχα σκισμένα

σαν τα πιστεύω σας, δεύτερο χέρι ραμμένα.

Είν' ακριβό το φαΐ και θησαυρός το νερό,

μα η βιτρίνα λέει "τζάμπα το νέο κινητό!"

Κουμπάκια πατάω και ζωές ακυρώνω,

το "ψηφιακό μου εγώ" όποτε θέλω αμαυρώνω.

Η γνώση αλλάζει, η αλήθεια σε σκιάζει,

με προδομένο εαυτό η εικόνα σου μοιάζει.

Σε μάθαν τα μέσα πιο καλά απ'τους γειτόνους,

μας κρατούν μουδιασμένους, μας θέλουνε μόνους.

Οι έννοιες έχουν βάθος κι οι λέξεις μας στίγμα

εύκολα αντιλαμβάνεσαι της καρδιάς μας το ρήγμα.

Εχθροί εκεί έξω κι οι σωτήρες παντού,

ο θεός μας, λέει, είναι η πηγή του κακού.

Η λαχτάρα κ η αγωνία γι' ασφάλεια και πλούτο

στην ατιμία ωθήσαν τον υπάκουο Βρούτο.

Καταλογίζονται ευθύνες, επιθέσεις και φόνοι

σε κάθε ελεύθερο κι αυτοελεγχόμενο πιόνι.

Το παιχνίδι άνισο κι η δικαιοσύνη αδικεί`

στην ένταση συμβάλλουν φανατισμένοι οπαδοί.

Άνθρωποι στον κόσμο τους, έρμαια συμφερόντων

πουλάμε τις ψυχές μας στο όνομα αρχόντων.

Μια δύναμη στο κέντρο επιβλέπει τους γύρω

κι οι τράπεζες τύχαν το μεγαλύτερο κλήρο.

Αφήνουμε πείνα, αρρώστιες, θανάτους, πολέμους,

τα δικαιώματα να σκορπούν στους πέντε ανέμους.

Μας παραλύουν η θλίψη κι ο πόνος, η αδυναμία, η μιζέρια,

τη Συνείδηση πνίγουν τ' απελπισμένα μας χέρια.

Μα ό,τι νιώθω το εκφράζω, γιατί ζω κι ονειρεύομαι...

αυτά τα ρήματα έχω και την Ύπαρξη γεύομαι.