Οι νεκροί ζουν

Πάλι έλεγε για τότε που είχε δει το χάρο με τα μάτια του.
Ακόμη να καταλάβει πως είναι φάντασμα πια! δεν επιβίωσε.
Λέει, μου μιλάει άρα μ' επηρεάζει.
Έτσι δε ζουν κι οι ζωντανοί;

Ταράτσες

Φανταζόσουν το αύριο με ψεύτικες ελπίδες.
Έτρεχες στους δρόμους με τους φίλους σου.
Κυνηγούσες μυστήρια που σε προκαλούσαν.
Ήσουν στη ταράτσα όταν τον είδες,
ντυμένο στα μαύρα
να τον χτυπάει ο άνεμος
αλλά σε είχε δει πρώτος.

Φαντάσου έναν κόσμο με χρώματα.
Να κολυμπάς και να αναπνέεις κάτω απ'το νερό.
Να ανακαλύπτεις απαντήσεις στον ουρανό.
Να είσαι παντού ταυτόχρονα, όπως εκείνος,
ντυμένος με φως
να σε αγκαλιάζουν οι φλόγες του
αλλά στάχτη να γίνονται μόνο οι αναμνήσεις.

Φαντάζομαι μέρη με μαγικούς ανθρώπους και κάστρα που προσφέρουν εμπειρίες.
Ο κόσμος αυτός μου ανήκει και του ανήκω.
Σύντομα θα αποκαλυφθεί μια ψυχή που δεν είναι κανενός.
Σε κάθε σκέψη είμαι εκεί, όπως μόνο εγώ ξέρω
είτε είμαι στο σώμα μου είτε όχι
γνωρίζοντας εκείνα που δεν μου λέω
και θυμάμαι τότε που ήμασταν μικροί
αλλά δεν ήμασταν εμείς.

Ζωή είσαι μικρή

- Ζωή είσαι μικρή.

- Δεν είμαι μικρή. Είμαι απλά νέα. Γι’ αυτό εμπνέω μια βιασύνη. Να προλάβω να συμπεριλάβω στα πλάνα μου τα πάντα.

- Νέα, ε; Έτσι εξηγείται που είσαι φοβισμένη. Νέα και άμαθη.

- Ξεχνάς πως έχω 6 δισεκατομμύρια ψυχές να προσθέτουν εμπειρία στις στιγμές μου; Είμαι πιο ώριμη απ’ όλους τους νέους συγκεντρωμένους.

- Αν είσαι τόσο ώριμη, γιατί δολοφονείς όποιον σ’ έχει δική του;

- Δεν υπάρχει δόλος. Είμαι απλά φονική. Κανείς δε ζει για πάντα. Έτσι λέει το Σχέδιο.

- Πες μου γι’ αυτό το Σχέδιο! Ποιος το έβγαλε; Πού θα βρεθώ όταν πεθάνω; Πώς ήρθα; Πότε θα φύγω; Τι κάνω εδώ; Γιατί υπάρχω;

- Δε γίνεται να μάθεις.

- Μυστικοπαθής μας βγήκες.

- Μυστηριώδης. Δέξου το πως δεν αποκαλύπτω τα πριν και τα μετά μου.

- Είσαι λίγο παρανοϊκή, το ξέρεις;

- Είμαι ψευδαισθητική. Δεν το κάνω όμως για μένα.

- Αλλά για ποιον;

- Σου δίνω τη δύναμη να πλάθεις σενάρια για τον κόσμο. Εσύ δεν ήσουν που ζήτησες να τον αντιληφθείς;

- Χάρη μου κάνεις δηλαδή;

- Δε φταίω εγώ. Είναι στη φύση μου να ‘μαι χατιρική.

- Εγώ για αναποφάσιστη σε κόβω.

- Έχεις Ελεύθερη Βούληση να με βλέπεις όπως θες. Αυτή ακριβώς είναι η χάρη που σου κάνω.

- Δεν μπορείς δηλαδή να διαλέξεις εσύ και πέταξες τη μπάλα σε μένα.

- Κάθε άλλο! Είμαι πολύ ξεκάθαρη. Τις προτιμήσεις μου στις δείχνω κάθε μέρα. Τι φταίω αν δεν προσέχεις τα σημάδια;

- Σε συμφέρει αυτή η οπτική.

- Με βρίσκω ηθική που αδικώ αυτούς που το επιτρέπουν.

- Εγώ επιφανειακή θα σ’ έλεγα..

- Δικαίωμά σου. Είμαι τόσο επιφανειακή όσο ο καθρέφτης που κοιτάζεις.

- Τίποτα πρωτότυπο δεν έχεις να μου πεις;

- Γνήσια με νοιάζει να ‘μαι. Να είναι αυθεντικές οι ανατροπές μου.

- Απολαμβάνεις το σόου τελικά.

- Είναι στη φύση μου να είμαι θεαματική. Παράσταση η ζωή σου, σινεμά τα τελευταία σου λεπτά. Παίξε εσύ το ρόλο που ονειρεύτηκες κι άσε τα υπόλοιπα σε μένα.

- Είσαι ένας μύθος δηλαδή;

- Αντιθέτως, είμαι ιστορική. Γι’ αυτό σας κάνω μάρτυρες των όσων μου συμβαίνουν.

- Όλα γύρω από σένα θέλεις να γυρίζουν.

- Αυτό που λες δε βγάζει νόημα. Ξέχασες πως είμαι λαοκρατική; Αν δε σας αρέσω, αλλάξτε με. Μη ρίξετε την ψήφο εμπιστοσύνης.

- Νομίζεις είναι εύκολο; Γίνεσαι προκλητική.

- Καθόλου προκλητική, απλώς τολμηρή.

- Δε δίνεις πολλά περιθώρια, όμως.

- Όσα αρκούν για να επιλέξεις αν θ’ αρπάξεις τις ευκαιρίες που προσφέρω.

- Είσαι ζαβολιάρα, είναι περαστικές αυτές οι ευκαιρίες.

- Είμαι ζωηρή και το απολαμβάνω. Τόση ενέργεια έχω, διαρκώς κινούμαι. Τι φταίω εγώ αν δε θέλεις να αλλάξεις κι αφήνεις να χαθούν μέσα απ’ τα ίδια σου τα χέρια;

- Γίνεσαι επιθετική.

- Είμαι πράγματι βίαιη ανά στιγμές. «Κλοτσάω» όταν αγνοείς πόσο αξίζω.

- Πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι έχεις σημασία;

- Αν δεν είμαι αξιόλογη, τότε πώς όλοι αναφέρουν τ’ όνομά μου;

- Απλά είσαι κοινή για όλους, τίποτα παραπάνω.

- Είμαι όντως οικουμενική. Δεν το λες και τίποτα.

- Επιτέλους παραδέχεσαι ότι ανήκεις στους ανθρώπους.

- Όχι ακριβώς. Είμαι δημόσια επειδή δεν αποτελώ ιδιοκτησία κανενός, όχι αντιστρόφως.

- Αφού εμείς σε ορίζουμε, τι λες;

- Είμαι κυρίαρχη. Τους νόμους που με εξουσιάζουν δεν μπορείς να τους αγγίξεις.

- Τους νόμους της φύσης εννοείς;

- Δεν περιορίζομαι σ’ έναν πλανήτη. Είμαι συμπαντική. Έχω το γονίδιο των εκρήξεων που μ' έφεραν εδώ.

- Ναι, όμως αλλιώς ξεκίνησες κι αλλού έχεις καταλήξει…

- Φυσικά. Είναι επιλογή μου να είμαι προοδευτική. Εξελίσσομαι πάντα και παντού.

- Κι εμείς τι είμαστε; Τα πιόνια αυτής σου της πορείας;

- Δε βλέπω πιόνια, μονάχα όργανα.

- Το ίδιο κάνει, πάψε να παίζεις με τις λέξεις!

- Δεν είναι το ίδιο! Τα όργανα βγάζουν μουσική κι εκφράζουν τον παλμό μου. Είμαι να ξέρεις ρυθμική.

- Δυσνόητη είσαι κατά βάση. Μια μέση λύση δε σου κάνει;

- Πες με υπερβολική. Προτιμώ τα άκρα από τη μετριότητα με την οποία θες να με συγκρίνεις…

Εγώ, ο Έρωτας

Είμαι ο καρπός της Άλφα και του Ωμέγα. Εκείνοι με δημιούργησαν, αυτούς πρωτοσυνάντησα. Με λάτρεψαν, με φρόντισαν, με μεγάλωσαν. Με έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτό που είμαι, μα τα χρωστάω όλα σ’ αυτούς. Ήμουν η μοναδική ενέργεια που βρέθηκε ανάμεσά τους και, τελικά, ήμουν αυτό που μπόρεσε να τους διαλύσει.

Άνοιξα τα βλέφαρά μου… Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το βλέμμα τους. Διαπεραστικό! Ένιωσα το άγγιγμά τους. Απαλό! Άκουσα τον ψίθυρό τους. Υπνωτικό! Μύρισα την αγκαλιά τους. Θεραπευτικό! Γεύτηκα το φιλί τους. Εθιστικό! Το πρώτο στοιχείο ύπαρξης ήταν η σύνδεσή τους…χωρίς καμία λογική, μα πέρα για πέρα αληθινή. Έχοντας αυτές τις πρώτες εντυπώσεις, η συνείδησή μου αποφάσισε να αφιερωθεί σ’ εκεί-νους. Στους δύο που μπόρεσαν να γίνουν ένα και δημιούργησαν εμένα.

Διάλεξα ν’ αναπνέω μέσα απ’ αυτά που θα προσφέρω… και κάπως έτσι, μεταλλάχτηκα σε κήπο! Γέμισα σιντριβάνια και πηγές, γρασίδι και λουλούδια, παγκάκια και σκιές. Υπήρχα μόνο γι’ αυτούς` χαιρόμουν να τους βλέπω ευτυχισμένους, να με ζουν, να με μαθαίνουν, να μ’ εξερευνούν. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισαν να μοιάζουν κουρασμένοι, σχεδόν ταλαιπωρημένοι. Κάποιες μέρες ερχόταν να μ’ επισκεφτεί μόνο η Άλφα, ενώ έρχονταν βράδια που έβλεπα τον Ωμέγα μόνο σε μια γωνιά, να κλαίει και να σκέφτεται. Υπήρχαν φορές που ούτε καν μου μιλούσαν, κι Εγώ… Εγώ… Εγώ αποφάσισα να αλλάξω!

Αν όντως με είχαν βαρεθεί, έπρεπε να εξελιχθώ. Έτσι επέλεξα να γίνω πλοίο, ώστε όχι μόνο να υπάρχω, αλλά να είμαι και το μέσο για έναν προορισμό. Τι πιο όμορφο απ’ το να ταξιδεύεις με αυτούς που εκτιμάς! Αμέσως επιβεβαιώθηκε η σοφία της διαίσθησής μου.. η Άλφα κι ο Ωμέγα έδειχναν πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Τα βράδια στέκονταν στην πρύμνη μου και θυμούνταν όσα ζήσαμε παλιά –γελούσαν, τραγουδούσαν ή κι έκλαιγαν για να ξορκίσουν κάποιο πόνο. Τη μέρα αγκάλιαζαν την πλώρη μου και χάραζαν πορεία –έκαναν όνειρα κι έπαιζαν σα μικρά παιδιά. Ώσπου έφτασε μία στιγμή που άκουσα φωνές… η Άλφα κι ο Ωμέγα βαρέθηκαν να είναι στ’ ανοιχτά, κουράστηκαν να μην πατούν τα πόδια τους στη γη, σιχάθηκαν να ταξιδεύουνε παρέα. Κάθε τους λέξη την ένιωθα στο είναι μου, κάθε τους δάκρυ τρυπούσε την καρδιά μου… ράγισα κι έμπαζα νερά. Έπρεπε κάτι να σκεφτώ και ν’ αλλάξω μονομιάς, πριν πνιγούμε όλοι μαζί από λάθος δικό μου. Εγώ… Εγώ… Εγώ που νόμιζα πως άντεχα τα πάντα, κόντευα τώρα να βουλιάξω!

Έκλεισα τα μάτια μου κι αφέθηκα στο ένστικτο. Όταν τα άνοιξα ξανά, διαπίστωσα πως πάλι είχα μεταμορφωθεί… ήμουν δωμάτιο τώρα. Κρύο, άδειο, σκοτεινό. Οι σκέψεις μου διαδέχονταν η μία την άλλη με ταχύτητα φωτός. Φοβόμουν μήπως είχα γίνει φυλακή, αλλά καθησυχάστηκα όταν είδα πως δεν είχα παγιδεύσει κανέναν απ’ τους δυο τους. Τότε.. πού πήγαν; Κι εγώ πού είμαι; Γιατί έμεινα μόνος; Γινόταν πλέον φανερό. Οι φαεινές μου ιδέες τους είχαν χωρίσει. Όμως, δίχως αυτούς, Εγώ…Εγώ…Εγώ ποιος είμαι;! Κοίταξα τους καθρέφτες μου, μα έμοιαζα και στους δύο. Προσπάθησα να φωνάξω, μα δεν είχα δυνάμεις. Κρυφάκουσα απ’ τους τοίχους μου και άκουσα να λένε πως είχα πια χαθεί. Μάλλον γι’ αυτό νιώθω μισός. Μάλλον θα ζω μες στο μυαλό τους. Ίσως δεν ήμουν αρκετός.

Ίσως Εγώ, ο Έρωτας του Ωμέγα και της Άλφα, να ‘χα γραφτό να ζήσω μόνο λίγο. Και τι πειράζει; Ακόμα και το λίγο μου, άξιζε τον κόπο. Άλλωστε υπήρξα… κι αυτό από μόνο του ήτανε μια μεγάλη προσφορά.

Υπάρχουν κι αυτοί

Πολίτες που οδηγούν αντί να οδηγούνται.
Άνθρωποι που πράττουν χωρίς να είναι δράστες.
Συμμέτοχοι στη μεγαλύτερη συνωμοσία σωτηρίας του πλανήτη.
Ανοιχτά κανάλια λήψης αποφάσεων προς τ' όνειρο.
Αποδέκτες αφθονίας κι υποστήριξης στην πορεία της ζωής.
Επιστήμονες που σέβονται τη χημεία και πειραματίζονται στη φύση.
Ατομικότητες που εμπνέονται χωρίς επιρροή δημόσιων προσώπων.
Αναρχοελεύθεροι με όρεξη και τόλμη να κάνουν την παρουσία τους έργο τέχνης.
Αγωγοί σοφίας χωρίς τη μόνωση νεκρής βιβλιοθήκης.
Θεολόγοι που δεν είναι θρήσκοι.
Παίκτες που ρισκάρουν χωρίς σημαδεμένα χαρτιά.
Δραματοθεραπευτές που βιώνουν αντί υποκριτών που παριστάνουν.
Υγιή δοχεία που υπερέχουν των άψυχων κορμιών.
Παρατηρητικοί φιλόσοφοι που θυμούνται να εφαρμόσουν.
Λαμπρά μυαλά που δεν αποφεύγουν το σκοτάδι.
Προδότες των ποτέ τους, που δεν εξαπατούν τους εαυτούς τους.
Στιγμιαίοι ήρωες που δεν αρνούνται τον προσωπικό τους άθλο.
Ζωντανοί θρύλοι που δεν αποκαρδιώνονται από μύθους.
Ευγενείς που υποκλίνονται αντί να προσκυνούν.
Προστάτες αξιών που τσαλακώνουν την τιμή τους.
Ειλικρινείς ομιλητές που δεν εξαναγκάζονται να πείσουν.
Έμποροι που ανταλλάσσουν χρησιμότητες χωρίς κίνητρο κέρδους.
Πρόσωπα που αποσπούν το θαυμασμό χωρίς δίψα αναγνώρισης.

Υπάρχουν κι αυτοί... που εμπνέουν ζωή.

Κοκκινοσκουφίτσα

Τη μέρα που γεννήθηκε,

ένα πανσέληνο ουρλιαχτό όρισε την αποστολή της.

Ήταν σε αγέλη κι αναδείχτηκε αρχηγός. Είχε το χάρισμα του ενστίκτου όπως κανείς. Έμπαινε μπροστά στη μάχη κι άνοιγε δρόμο για την ασφάλεια των άλλων.

Τη μέρα που μεγάλωσε,

ένας μελό αποχωρισμός όρισε το στόχο της.

Άφησε όσα γνώριζε, να βρει τον έρωτά της. Το ένστικτο ψιθύριζε να μάθει ελευθερία. Οι άλλοι ας γίνουν αρχηγοί του εαυτού τους.

Τη μέρα που επιβίωσε,

μια έσω μεταμόρφωση όρισε τη στρατηγική της.

Έμεινε σε δάση, σε σπηλιές, από λιβάδια ως κι ερήμους. Μυήθηκε στην ιερότητα της πίστης πως ζωή δεν είναι το εκεί-έξω. Ρέοντας μέσα της, την δίδαξε τη σημασία της αρπαγής (ευκαιριών), του κυνηγιού (από και προς αντίπαλες δυνάμεις) και της αποδοχής (του προσωπικού της μεγαλείου).

Για καλό της και καλό τους, μια μέρα όρισε τη μοίρα της.

Κι έτσι, κατόρθωσε να ζήσει.

Αντιπαράθεση

Σκηνή 1

Σπασμένα κομμάτια καθρέφτη
διαστρεβλώνουν την εικόνα.
Θυμώνεις και θλίβεσαι.

Σκηνή 2
Πετάς τον καθρέφτη ουρλιάζοντας
και γίνεται κομμάτια.
Εκδηλώνεσαι.

Σκηνή 3
Ο καθρέφτης ακέραιος,
προβάλλει το είδωλό σου.
Αντιλαμβάνεσαι ποιος είσαι κι ηρεμείς.

Persona

Είχα ακούσει θρύλους για ένα μυστικό δωμάτιο.

Νόμιζα ήταν μύθοι.

Ένας απεσταλμένος του Αιόλου σ' έφερε κοντά μου

και βγήκε φως από τη χαραμάδα του πουθενά.

Έμοιαζε ψευδαίσθηση.

Με ηλέκτριζες εσύ, με μαγνήτιζε το φωτεινό κουτί.

Η ιδέα της ανακάλυψης ζωντάνεψε,

λες κι ήσουν το κλειδί.

Περάσαμε παρέα το κατώφλι.

Αφήσαμε τα χέρια να κρυφτούμε από τη λάμψη.

Μετά συνήθισα να βλέπω κι έψαξα να σε δω.

Είχες χαθεί. Έγινες φως.

Ευχαριστώ που το αποκάλυψες μαζί μου.

Κι ας μη μου 'πες αν έφυγες μονάχος ή αν δε σε χώρεσε αυτό,

κι ας ήταν άδειο. Φωτεινό, αλλά κενό.

Μετακόμισα εδώ, να το γεμίσω. Όπως το είχα φανταστεί.

Αν έρθει ώρα να το δεις, απλά κλείσε τα μάτια

και πίστεψε πως βρήκες το κλειδί.

Κότα ή αυγό;

Τα συναισθήματα γεννήσαν καταστάσεις.

Κάτι να ταιριάζει.

Κάτι να εκδηλώνει.

Κάτι που να τα ξυπνήσει.

Το τέλος αφορά το λήθαργο`

κι είναι που η αρχή επέλεξε τη λήθη.

Οι καταστάσεις γεννήσαν συναισθήματα.

Κάτι που ερμήνευε.

Κάτι που ενίσχυε.

Κάτι να τους δώσει αξία.

Η στιγμή αφορά το παρόν`

κι είναι που μηδένισαν οι χρόνοι.

Οι κύκλοι γέννησαν σπιράλ.

Κάτι να ωθήσει.

Κάτι να εξελίξει.

Κάτι που να ρέει.

Η λίμνη έγινε ποτάμι.

Είναι που νοστάλγησε τη θάλασσα.

Ραντεβού

Χαμόγελα πόνου αναζήτησαν μάτια να αγαπηθούν.
Στη λύτρωση του θανάτου περίμεναν να χαθούν κι έτσι έγινε.
Κανείς δε σάλεψε μέχρι τότε, και το κουράγιο αγκαλιά με τη μοναξιά του.
Πόνος για συντροφιά και αγάπη για νανούρισμα - εξάρτηση ανθρώπινης φύσης.
Η συνήθεια έγινε όνειρο.

Γιατί κρύβεσαι; Ποιον φοβάσαι;
Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν πως νιώθεις.
Δεν θα περιμένουν για μια ζωή.
Δεν ξέρουν τι σημαίνει υπομονή κι όποιος ξέρει, περιμένουν να τους διδάξει.

Ο ήλιος σβήνει, δεν με κοιτά όπως τότε.
Νυχτώνει και μια βροχή ζυγώνει.
Ο χρόνος χάνεται ανάμεσα στις μέρες.
Μια ζωή δεν είναι αρκετή όταν υπάρχουν παντού όρια.

Η νύχτα είναι το όριό μου και μέχρι τότε εγώ θα σώσω τον κόσμο.
Όσο ο ήλιος ξαπλώνει, εγώ θα ζω με δόξα.
Αν έχω να χάσω κάτι, θα είναι γιατί κάποτε το κέρδισα με τιμή κι ευγνωμοσύνη.
Τώρα όμως θα δημιουργήσω έναν δικό μου κόσμο.
Ό,τι δεν είναι έτοιμο να τον δεχτεί, ας είναι.
Δεν φοβάμαι να καταστρέψω ό,τι έφτιαξα και σίγουρα δεν θα διστάσω.
Έχω ραντεβού με τη μοίρα.

Απλά Μαθηματικά

Έστω 2 άνθρωποι.. Ένας κι Ένας.

Αυτό είναι η πιο απλή μορφή σχέσης.

Αν ο Ένας κι ο Ένας ενωθούν,

μπορεί να γίνουν Ένα.

Αυτό είναι η πιο επιθυμητή μορφή σχέσης.

Σε σπάνιες περιπτώσεις, σε μοναδικές συναντήσεις ψυχών..

ο Ένας βρίσκει τον Ένα και μαζί κάνουν Τρία` όντας μαζί, χωριστά.

Αυτό είναι η πιο συνειδητή αλληλεπίδραση, 

η πλέον δημιουργική μορφή σχέσης.

Όριο Υπέρβασης

Κάνω λάθη, πως να μην έχεις παράπονο;

Λες ψέματα, γιατί θες να τα πιστέψω, για να πιστέψεις κι εσύ δίχως ενοχές; Πως να μην καταλάβω κάτι που κάποτε έκανα κι εγώ; Λέω πως με έχω συγχωρήσει αλλά κάθε φορά που με φέρνουν αντιμέτωπο με το παρελθόν, βρίσκω το παρόν μεταμφιεσμένο. Έχω τη δύναμη να συγχωρώ αλλά έχω και την αμαρτία του θυμού - όπως έχω και το δικαίωμα να προχωράω με μικρά βήματα στον δικό μου καιρό. Μπορώ να εξοργιστώ χωρίς να φοβάμαι τους φόβους σας γιατί είμαι έτοιμος να δω πέρα από την ύλη που κάποιοι, κάπου, κάποτε μου την ονόμασαν όριο.

Όσο βρίσκομαι άλλο τόσο χάνομαι.

Με μεθάει αυτό το συναίσθημα αλλά εγώ συνεχίζω να γεμίζω το ποτήρι.

Η καλοσύνη μου χρειάζεται και λίγη κακία για να μην την εκμεταλλεύεται ο κάθε μαλάνθρωπος και πάλι καλά να λες γιατί τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο στο κόσμο μας. Αλλά μια αντίληψη μπορεί να γίνει.

Κατάλαβέ με, είναι πιθανό να μην με καταλάβεις ποτέ.

Εδώ σε θέλω όμως...

Πρόχειροι Υπολογισμοί

Δε φτάνει που -φοβούμενοι τη στέρηση- μετράμε τα ψιλά,

να δούμε αν παίρνει να ξοδέψουμε και κάτι...

Δε φτάνει που -φοβούμενοι το θάνατο- μετράμε τα τσιγάρα,

να δούμε αν παίρνει να ρουφήξουμε άλλο ένα...

Δε φτάνει που -φοβούμενοι την πίκρα- μετράμε και τα λόγια,

να δούμε αν παίρνει να πούμε την αλήθεια στο απ' έξω...

Δε φτάνει που -φοβούμενοι το μέλλον- μετράμε τα αστέρια,

να δούμε αν παίρνει να κρατήσουμε καμιά ευχή καβάτζα...

Δε φτάνει που -φοβούμενοι τη διαδρομή- μετράμε αποστάσεις,

να δούμε αν παίρνει να προφτάσουμε το όνειρο...

θέλαμε -τρομάρα μας!- να μετράμε και τα αισθήματα,

να δούμε αν πρόκειται να πάρουμε πίσω τα δοσμένα

-μην τύχει και δικαίως αδικηθούμε.

Οδηγεί σε μένα

Είναι περίεργο, ξέρεις, να περπατάς στους δρόμους και
να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια.
Καιρό τώρα αναζητώ το βλέμμα σου και δεν το βρίσκω.
Φωνάζουν οι άγνωστοι τ'όνομά σου και
νομίζω πως άρχισαν ν'ακούγονται οι σκέψεις μου στον κόσμο.
Ενικός. Σκέψη. Η δική σου.
Ακούω κάτι βράδια τη φωνή σου και
δεν πιστεύω στα όνειρά μου.
Μέχρι κι αυτά εσένα αντηχούν.
Πήρα που λες ένα κέρμα.
Κορώνα (στο κεφάλι μου θα ήσουν) ή
γράμματα (που κάηκαν πριν διαβαστούν).
Θα στο στείλω να το 'χεις.
Έτσι κάνουν όταν το δώρο είναι κολόνια.
Κι εσύ το άρωμά σου μου το χάρισες.
Δεν το θυμάμαι.
Κι όμως ακόμα το φοράω.
Και το χρώμα σου φέτος φορέθηκε πολύ.
Έχω γεμίσει έναν κουμπαρά για χάρη σου (όχι προς τιμή σου).
Εκεί ρίχνω τα νομίζματά μου για όσα δε βρήκα τον τρόπο να ρωτήσω.
Πριν χαθείς, έστειλες μήνυμα. Στο παραμύθι "Ο Παρατηρητής".
Το διάβασα τυχαία. Και τότε κίνησα παράλληλους κόσμους να σε βρω.
Είπες να μην προσπαθώ να σ'ερμηνεύσω.
Να μη χαραμίσω άλλο πνευμόνι.
(Εσύ και τα μισόλογά σου.
Για πες μου, πώς να το κόψω όταν σε βλέπω στις σκιές του;)
Σου είπα μη λες μεγάλα λόγια. Ας είμαστε απλά μαζί.

Κολλάω αφίσες.
"Χάθηκε έρωτας. Τον ψάχνω και με ψάχνει.
Αν ρωτήσει, πείτε του ν'ακολουθήσει την καρδιά του."

Σκοινί

Δένεται και γίνεται κόμπος.

Παρατράβηξε.

Το πήρες κι έγινε κορδόνι.

Τώρα κρέμεται από μια κλωστή.

Θηλιά που θέλει να σε πνίξει.

Παρακαλάει να κρεμάσει τα παλιά σου.

Αν αντέξει.

Τον τελευταίο Ιούδα τον σιχάθηκε` τον έφτυσε στη γη.

Σε στηρίζει ν' ανέβεις.

Σε κρατά να μην πέσεις.

Στερεωμένο σε κορμούς, κρυμμένο στα γρασίδια.. τρικλοποδιά.

Κρατημένο σε χέρια, συναινέσει παιδιών.. παιχνίδι.

Εν τέλει.

Θα βρω ένα και

θα σας τυλίξω όλους -μαζί

(εσάς τους απρόσωπους)

Θα σας στριφογυρίζω και

θα βάλω τα γέλια -μόνη

(να νιώσετε απειλή)

Μ' ένα τέτοιο θα πνίξω τις ανήκουστες φωνές σας,

μ' ένα άλλο θα σας σφίξω τα λουριά και

μ' ένα τελευταίο θα δέσω τ' αναίσχυντα χέρια σας.

Έτσι.

Για το γαμώτο.

Και την ελευθερία -τη δική μου.

Όλα δικά μου

Όσο μ' απασχολούσε ο ρόλος που έπαιζες,
τόσο ξεχνούσα να επιλέξω τον δικό μου.
Όσο μετρούσα τις πληγές σου,
τόσο ανέβαλα να θεραπεύσω τη δική μου.
Όσο μ' ένοιαζαν τα μονοπάτια που θα πάρεις,
τόσο καθυστερούσα να επιλέξω το δικό μου.

Όσο μ' ενδιέφερε να σε γνωρίσω,

τόσο αργούσα να σου συστηθώ.

Όσο με προστάτευα απ' τους φόβους σου,
τόσο επέτρεπα να με κυριεύει ο δικός μου.
Όσο προσπαθούσα να κερδίσω την αγάπη σου,
τόσο άφηνα να χαραμίζεται η δική μου.
Όσο επιθυμούσα να γεμίσω το κενό σου,
τόσο κινδύνευε να μεγαλώσει το δικό μου.

Όπως προείπα...

Αλήθεια;

Ο ύπνος κάτω από τ' αστέρια είν' ευτυχισμένος ύπνος.

Ευχαριστώ τον ουρανό που δεν πέφτει να μας πλακώσει`

όχι σαν τα ταβάνια που ψάχνουν αφορμή να καταρρεύσουν.

Μια που είπες γι' αφορμές.

Πες μου τις προφάσεις σου.

Τι περιμένεις; Ψάξου.

Όλο σου το Είμαι ηδονίζεται σε μία σκέψη.

Με μια μονάχα αίσθηση.

Ποια είν' αυτή;

Ξεστόμισέ το.

Μοιράσου το.

Αποδυνάμωσε το φόβο ότι είναι ψέμα.

Σκέψου την καρδιά και νιώσε το μυαλό σου.

Με κάθε αύριο γερνάς.

Τώρα.

Κι αργότερα σ' ευχαριστείς.

Αφασία Σελήνης

Εγώ περπατούσα κι εσύ ακολουθούσες. Κι όσο πιο πολύ επιτάχυνα.. κι άνοιγα το βήμα.. και φοβόμουν.. τόσο πιο κοντά ερχόσουν. Αυτή είναι όμως η δουλειά σου. Να πλησιάζεις βιαστικά. Δε σ’ αδικώ. Φωτίζεις δρόμο γι’ άγρυπνους οδοιπόρους. Τι να πειράζει;

Ταξιδιώτη της ψυχής με λένε κάποιοι.

Το πνεύμα το άφησα στην άκρη και παίρνω τα δάση αντί για τα βουνά.

Εγώ έψαχνα κι εσύ κρυβόσουν. Κι όσο πιο πολύ αναζητούσα.. κι έκανα τον κόσμο άνω κάτω.. και σήκωνα τις πέτρες και τους βράχους.. τόσο πιο βαθιά χωνόσουν. Αυτός είν’ όμως ο σκοπός σου. Να περιμένεις τα σκοτάδια. Δε σε κατηγορώ. Δημιουργείς μυστήριο για έμμονους λύτες. Τι θέμα να ’χω;

Ταξιδιώτη της στιγμής με λένε κάποιοι.

Την πράξη την έκανα πιο πέρα και κολυμπώ σε λίμνες αντί για τα ποτάμια.

Εγώ μιλούσα κι εσύ άκουγες. Κι όσο πιο πολύ ανοιγόμουν.. κι έλεγα τις ιστορίες της ζωής μου.. και μοιραζόμουν εμπειρίες.. τόσο στη σιωπή καθόσουν. Αυτό είναι όμως το κλειδί σου. Να ισορροπείς το θόρυβο. Δε σε παρεξηγώ. Κυβερνάς αισθήματα γι’ αθεράπευτα ρομαντικούς. Τι να ενοχλεί;

Ταξιδιώτη της ζωής με λένε κάποιοι.

Το φόβο τον άγγιξα μ’ αγάπη και καίγομαι σ’ επιθυμίες αντί για τις φωτιές.

Ορισμένοι πάλι λένε πως όταν ζήλεψε τον ήλιο, έκλεψε το φως του και καταδικάστηκε στην ύπαρξη μαζί του.

Εκείνη είναι τ' όνειρο κι αυτός το νόημά του.

Μαζί σου, γιατί

Αλλάζεις τα πρόσωπα

κι αντί για πουκάμισα, φοράς ανθρώπους.

Αλλάζεις τα ενδεχόμενα

κι αντί για κινδύνους, δίνεις πιθανότητες.

Αλλάζεις τις ιστορίες

κι αντί για παραμύθια, γράφεις βίους.

Αλλάζεις τις συνθήκες

κι αντί για πόλεμο, φέρνεις εκεχειρία.

Αλλάζεις τους χαρακτήρες

κι αντί για επιθέσεις, δέχεσαι επισκέψεις.

Αλλάζεις τους προορισμούς,

κι αντί για διακοπές, οργανώνεις ταξίδια.

Αλλάζεις τους χρόνους

κι αντί για ημέρες, μετράς εμπειρίες.

Αλλάζεις τις ύλες

κι αντί για παραγωγή, εμπνέεις δημιουργία.

Αλλάζεις τους μηχανισμούς,

κι αντί για φυσική, διδάσκεις φύση.

Αλλάζεις τις κινήσεις

κι αντί για βήματα, χορεύεις εκφράσεις.

Αλλάζεις τους διαλόγους

κι αντί για απόψεις, εγείρεις απορίες.

Αλλάζεις τα πάθη

κι αντί για συμφορές, διακρίνεις επιθυμίες.

Αλλάζεις τους στόχους

κι αντί για νίκες, υπολογίζεις παιχνίδια.

Με μένα γιατί..

Αλλάζω τα γράμματα

κι αντί να πατάω, πετάω.

Αλλάζω τους όρους

κι αντί να δείχνω, φαίνομαι.

Χωρίς Φωτιά

O καπνός απ’τα τσιγάρα μου, σχημάτισε εικόνες.

Γράμματα, σχέδια, μορφές.

Την όψη.. και την κόψη σου.

Διαγράφει το δρόμο προς την ένωση.

Τον διέγραψε κι ας μη μας ένωσε ποτέ.

Στον κάδο των α-χρήστων.

Ο καπνός θυμίζει ότι μου 'βαλες φωτιά.

Γέλασες, φούντωσε, έφυγες.

Καρβούνιασε τις αναμνήσεις και μ’ έκαψε με επιπλέον σκέψεις.

Αυτά που μοιραστήκαμε κι αυτά που θα μας άξιζαν γίνηκαν στάχτη.

Δεν ήθελες ίσως να σου πιάσουνε τον χώρο.

Καπνός έγινες όταν κατάλαβες πως δεν καταλαβαίνεις. 

Δε σ’ αδικώ.

Το γκρίζο ήτανε χρώμα του ουρανού σου`

αν το’χα ψυλλιαστεί πως μόνο εγώ τον βλέπω έτσι, δε θα ’φταιγες εσύ.

Απ’τον καπνό χτυπούν συναγερμοί.

Έρχονται σώματα ασφαλείας` 

κι ασφάλεια δεν ένιωσα ακόμη.

Ξεκλειδώνοντας τον Χρόνο...

Στο μυαλό και στη καρδιά.
Στο πρώτο κατοικώ εγώ, μα στο δεύτερο κι εσύ.
Συναισθήματα, πεταμένα στο σπίτι σου,
έκλεισες τη πόρτα κι έφυγες.

Κι αν δεν ξαναγυρίσω;
Αν δεν έχω σπίτι, σε ποιον άνθρωπο θα το βρω;

Τι λέω; Που πάω;
Κοιτάζω τη ψυχή μου στον καθρέφτη αλλά δεν μου λέει.
Βλέπω έναν δολοφόνο.
Όλο σκοτώνει μέχρι να γίνει θύμα του εαυτού του.

Και τώρα;
Είναι η σειρά του.

Και τι κάνει;
Προσπαθεί να σώσει ό,τι έμεινε.

Τι έμεινε;
Τίποτα.

Ωραία. Κοίτα τώρα πόσο χώρο έχει για να δημιουργήσει πάλι ό,τι θέλει...

Τι θα κάνεις;

Ό,τι και πριν.

Αυτό είναι η αιωνιότητα,
και στην αιωνιότητα δεν υπάρχει πριν.

Ξεκλειδώνοντας τον χρόνο

βρήκα το για πάντα σε μια φωτογραφία,

το τίποτα σε μια στιγμή             

και το κενό σ' ένα συναίσθημα.         

Μ' άλλα λόγια

*Όταν ερωτεύεσαι..

-..αφήνεσαι ή πέφτεις με τα μούτρα;

(αυτό βρήκε να με ρωτήσει..)

-Ποια η διαφορά;

(..έκανα πως δεν καταλαβαίνω)

-Όταν σε φυσάει αέρας, αιωρείσαι ή στροβιλίζεσαι;

-Τι σχέση έχει αυτό;

-Ονειρεύεσαι τον ξύπνιο σου ή κοιμάσαι όρθιος;

-Πού θα καταλήξεις;

-Φοβάσαι αυτό που θες ή θες αυτό που φοβάσαι;

-Πώς τολμάς;

-Πονάς ή προστατεύεσαι;

-Πότε θα το βουλώσεις;

-Χαρίζεις ή χαρίζεσαι;

-Γιατί θες να με φέρεις σε δύσκολη θέση;

-Κατάλαβα.. Πέφτεις με τα μούτρα.

Διατάραξη Κοινής Ησυχίας

Αλλαγές.
Κατακόρυφες κι οριζόντιες.
Πάντοτε κάθετες.
Πλαγίως και ευθέως.

Τα πράγματα αλλάζουν.

Το ίδιο κι οι άνθρωποι.

Μαζί κι οι καταστάσεις.

Οι αλλαγές είναι πέτρες που ταράζουν τη λίμνη της ψυχής.

Η καρδιά σπάει,

το μυαλό αρπάζει,

τα μάτια πετούν σπίθες.

Η γλώσσα εξακόντισε καρφιά.

Προσβολές.

Της ηθικής, της λογικής, της μιας στιγμής.

Οι αλλαγές είναι οριστικές. Ορίζουν την πορεία.

Στο δευτερόλεπτο. Στο λεπτό. Ίσως και στο χοντρό.

Το χόντρυνες κι εσύ..

κι άλλαξαν όλες οι αισθήσεις.

Πριν προλάβω να χωνέψω τη μία,

μου στάθηκε η άλλη στο λαιμό 

και πριν προλάβω να πνιγώ απ' το κακό μου,

προσαρμόστηκα.

Έχεις δικαίωμα να είσαι όποιος θες.

Έχω δικαίωμα να μην είμαι μ' όποιον κι όποιον.

Σ' αγάπησα.

Άλλαξες.

Φύγαμε.

Τα όνειρα ζουν ανάμεσά μας

Ο αφαιρετικός συλλογισμός βασίζεται

στην υπόθεση ότι στο τέλος μένεις με το καλύτερό σου

και στην απόδειξη ότι μένεις μ'εσένα.

Για να αρπάξω την ευκαιρία,

αφήνω αυτά που κρατάω'

τα πολύτιμά μου.

Ψάχνω τρόπο να γίνω θεός

ξεχνώντας ότι το ανθρώπινο είναι το θεϊκό.

Απομυθοποιώ τις ιδέες μου.

Ξυπνώ μες στα όνειρά μου.

Η Ώρα της Ανακάλυψης

Η αγάπη μας βάζει να λέμε ιστορίες.
Τα λάθη τα σβήνουμε με θυσίες.

Εκείνοι που δεν ξέρουν ίσως γελάσουν.
Εκείνοι που ξέρουν θα γελάσουν αλλά θα ξέρουν γιατί γελάνε.

Μάθαμε την αλήθεια. Τίποτα δεν έχει νόημα.
Εμείς το δίνουμε σε κάτι που δεν έχει. Αυτο είναι η μαγκιά μας.

Δημιουργούμε κάτι που δεν υπάρχει.
Όταν εξυπηρετήσει το σκοπό του επιστρέφει στην ανυπαρξία.

Αν μας ρωτήσει κανείς...
Έτσι! Γιατί μπορούμε.

Πρέπει να καταλάβεις ένα πράγμα:
όλοι μας θέλουμε να μας καταλαβαίνουν και να τους καταλαβαίνουμε.

Αυτό είναι το μυστικό.
Θέλω να καταλαβαίνω τι περνάς και να καταλαβαίνεις τι περνάω.

Όταν νιώθεις, θέλω να συμπεριλαμβάνεις κι εμένα.
Όταν με σκέφτεσαι, θέλω να ξέρω.

Αλλά είσαι μαλθακός κι εγωιστής σαν κι εμένα.
Αλλά εσύ δεν είσαι μόνο σαν κι εμένα, είσαι και σαν εκείνους τους θρήσκους.

Στον Θεό στρέφονται μόνο όταν τον χρειάζονται.
Στον διάβολο στέλνουν ό,τι δεν χρειάζονται.

Αν αυτοί οι δύο δεν ζουν μέσα μας τότε πως έχουμε πάρει τους ρόλους τους;

Δεν είναι μόνο ο Θεός που χρειάζεται την αγάπη μας αλλά και ο έκπτωτος άγγελος γιατί από εκείνον λείπει. Τι αλληγορία! Εκείνος που φέρνει το φως να χάνει το δρόμο της αλήθειας του. Ο Θεός ξέρει. Είμαστε κομμάτι του κι έχουμε τη θεϊκή του δύναμη να αγαπάμε και να συγχωρούμε τα πάντα χωρίς εξαίρεση. Το αν χρησιμοποιούμε αυτή τη δύναμη είναι άλλο θέμα.

Άραγε οι άγγελοι έχουν ελεύθερη βούληση; Αν δεν έχουν, είναι κακό που ένας ήθελε να έχει; Κι αν απόκτησε, τότε εμείς τι είμαστε; Τι είναι ο άνθρωπος; Ποιος είναι ο έκπτωτος άγγελος;

Σκέψου κι ας ρωτάω ρητορικά.

Τι κι αν μάθουμε, κάποια στιγμη αυτή η γνώση θα επιστρέψει σπίτι της.

Μέχρι τότε... θα είμαστε εδώ!

Αιώνια Ενέργεια

Όταν κοιμάμαι, μη με ξυπνάς. Είμαι ήδη ξύπνιος σε κάποια άλλη διάσταση πραγματική που λίγοι πιστεύουν την ύπαρξή της. Εκεί βιώνω μια σειρά συναισθημάτων που έχουν ποτίσει τα μονοπάτια που περπάτησα και που θα περπατήσω. Εκεί δεν αναρωτιέμαι γιατί επιλέγω, απλά πράττω. Εκεί ο έρωτας είναι ο πόνος.

Είμαι συνδεδεμένος με εσένα, με εμένα και με όλους αλλα μόνο εγώ νοιάζομαι. Τη κερδίσαμε τη μοναξιά μας και τώρα πολεμάμε με την ανθρωπιά μας, θέλουμε να καταλάβουμε τα πάντα χωρίς να κατανοήσουμε το τίποτα. Ίσως μας αξίζουν οι επιλογές μας όταν τις επιλέγουμε. Στο μυαλό δεν αξίζει να υποφέρουμε αλλά αυτό δείχνει πως σαμποτάρουμε το δυναμικό μας.

Τα μάτια μου βλέπουν πίσω από τείχη και πίσω από καθρέφτες. Μιλάω γι' αυτά και αποκαλύπτω το σκοτάδι που φέρνει την αλήθεια του φωτός και μόνο εγώ το αντέχω. Εσύ, με κοιτάς ακόμα και σκέφτεσαι, και σε ακούω και σ' αγαπώ που με μισείς και σε μισώ που με αγαπάς, και φωνάζω για να κλάψεις μήπως σωθεί και κάποιος.

Το να αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον εαυτό σου δείχνει αδυναμία να αγαπήσεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά ή δείχνει πως έχουμε βάλει όρια στα αντικείμενα της αγάπης;

Πιστεύω σε όλα εξαιτίας μου και πιστεύω σε τίποτα εξαιτίας σου.

Δεν μου αρέσει που πρέπει να διαχωρίζω πρώτα και δεύτερα πρόσωπα αλλά έτσι συνεννοούμαστε εμείς.

Λένε πως δεν μπορεί κάποιος να βρίσκεται σε δυο μέρη ταυτόχρονα.

Λένε ψέματα.

Είσαι ζωντανή απόδειξη.

Αν σ' ερωτευτείς..

..θα ξέρεις πώς είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με το χαμόγελό σου. Θα περιμένεις να εμφανιστείς και μια δύναμη μέσα σου θα στέλνει μηνύματα μέσω της καρδιάς. Ίσως δε θα'σαι τυχερός. Θα ζήσεις τους κόμπους, τα σαρδάμ, τα καρδιοχτύπια.. μα αυτά είναι που θ' αξίζουν. Κι αν σ' ερωτευτείς, θα μάθεις τι σημαίνουν.
Θ' αναγνωρίζεις τη χαρά που μοιράζεις απλά και μόνο που υπάρχεις. Θα νιώσεις τη μαγεία του φιλιού σου και θα δεις στα μάτια σου τ' αστέρια ή το φεγγάρι. Θα είσαι ο ήλιος της ζωής σου. Θ' ανθίζει η μέρα με την πιο απλή σου λέξη.
Δε θα κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Θ' αγωνιάς για το αν είσαι στο μυαλό σου και θα σε νοιάζει αν αισθάνεσαι το ίδιο και για σένα. Θα νοσταλγείς την απαλότητα στο χάδι σου, θ' αναζητάς τη μυρωδιά σου. Θα σ'ερωτεύεσαι περισσότερο τις μέρες που'σαι πιο πολύ ο εαυτός σου. Θ' αγκαλιάζεις μ' αγάπη το μαύρο σου και θα ενισχύεις το λευκό σου. Εσύ θα χρωματίζεις το κενό σου.

Άμα σ' ερωτευτείς, θ' ανακαλύψεις επιτέλους όσα νιώθω.

.

Στα Δύο

Τι έχω αφήσει ασυγχώρητο;
Σε τι είδους μαγεία συμβιβάστηκα για να έρθω σε αυτή τη ζωή;

Τρεις διαστάσεις κι όμως όλα είναι σε ζευγάρια.
Ποιος έσπασε τη καρδιά;

Έπρεπε να το είχα τελειώσει τη πρώτη φορά.
Να γιατί δεν κάνω αυτό που πρέπει.
Γιατί το θέλω μου δεν το ξέρω αρκετά καλά, γιατί το φοβάμαι.
Αν δεν το φοβόμουν, θα το ήθελα;

Σπασμένοι όλοι στα δύο.
Το ένα εδώ, το άλλο εκεί.

Εγώ έσπασα τη καρδιά γιατί της έδωσα μια νέα ελπίδα που κάποτε υποτιμούσα.
Πως να σε συγχωρήσω τώρα που πήρα όλο το βάρος πάνω μου;
Γιατί να πιστέψω πως μου άξιζε κάτι τέτοιο;

Ο όρκος ήταν ένας και τον έσπασα κι αυτόν στα δύο για να κερδίσω χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί. Είμαι δεμένος με τον φόβο μου. Φοβάμαι να τον αφήσω.
Η υπέρβαση ακόμα με περιμένει και η πίστη μου αλλάζει κάθε στιγμή.

Αυτή η ευθύνη με υπερβαίνει.
Η ευθύνη του νου - αν δεν διατάζω τις σκέψεις μου τότε τις υπακούω.
Η εξέλιξη μου φωνάζει να αφήσω τον άνθρωπο μέσα και να πιάσω τον υπεράνθρωπο.

Το σώμα μου είναι ολόκληρο όμως δεν με ολοκληρώνει, χρειάζομαι άλλο ένα.
Η καρδιά μου δεν έσπασε τελικά, την έκοψα στα δύο.
Δεν περιμένω κάποιον να την ενώσει ξανά, αυτή είναι δική μου δουλειά.
Κάτι όμως είναι στο δρόμο που θα με κάνει να του τη δώσω ολόκληρη κι ας φύγει μετά.
Θα την έχω χαρίσει πρόθυμα.

Αν μπορείς, να μπορέσεις

Αν όλοι οι άνθρωποι της γης πιάναμε τα χέρια,
θα γλίτωναν οι πλάτες μας απ' όλα τα μαχαίρια.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης μέναμε αγκαλιά,
θα είχαμε στη θέση τους όλα μας τα μαλλιά.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης ζητούσαμε συγγνώμη,
θα ήτανε ολόισιοι στο βάδισμα οι ώμοι.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης ζούσαμε σαν παιδιά,
η ανάπτυξη θα ήτανε παιχνίδι και χαρά.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης βγάζαμε το ρολόι,
οι ώρες μας θα μοιάζανε χάντρες σε κομπολόι.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης θέλαμε την αλήθεια,
ο κόσμος μας δε θα'τανε μία κακιά συνήθεια.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης γελούσαμε παρέα,
θα λέγαμε για τη ζωή πως είν' γυναίκα ωραία.
Αν όλοι οι άνθρωποι της γης ζούσαμε σαν παιδιά,
τα λόγια μας θα βγαίνανε μόνο απ'την καρδιά.

Μα είμαστε ήδη άνθρωποι κι όχι απλά υποθέσεις,

γι'αυτό και τα παράδοξα μας φαίνονται αντιθέσεις.

Αταίριαστος Ρόλος

Υποκριτές.
Υποκρίνονται αγάπη.
Υποκρίνονται φιλία.
Υποκρίνονται ενδιαφέρον.


Υποκριτές.
Ο μεγαλύτερος απ'όλους είμ' εγώ..
όταν κάνω πως δε βλέπω.
Ή χειρότερα...όταν λέω πως συγχωρώ.

Σκέφτομαι και γράφω

Οι σκέψεις μου ζουν. Νιώθουν, μαθαίνουν, εξελίσσονται. Δημιουργούν.
Μέχρι τώρα, οι σκέψεις μου είναι αγχωμένες. Δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Μου εξηγούν. Μα δεν καταλαβαίνω. Έχουν άλλη διάλεκτο.

Οι σκέψεις μου συζητούν αναμετάξυ τους, φανατίζονται και τσακώνονται.
Ορισμένες φορές ούτε που μιλιούνται
κι άλλοτε διαφωτίζουν η μία την άλλη.
Οι σκέψεις μου είναι ιδιόρρυθμες.

Οι σκέψεις μου κατοικούν στον κόσμο του φανταστικού.
Χτίζουν το δικό τους παραμύθι.
Οι σκέψεις μου ταυτίζονται με τους ήρωές τους`
τους λατρεύουν, τους μισούν.. όπως και να'χει, τους στολίζουν.

Οι σκέψεις μου στενοχωριούνται όποτε κάποιος ασυνείδητος αλλάζει τη ροή τους.
Οι σκέψεις μου θλίβονται.
Και κατά βάθος -πολύ βάθος- φοβούνται το χάος και τον πόνο.
Τρέμουν τη δυστυχία.

Οι σκέψεις μου αγνοούν ότι εγώ φτιάχνω την τύχη μου.
Με λένε Μοίρα και για να μ'εξευμενίσουν, δικαιολογούν τα κίνητρά τους.

Οι σκέψεις μου είναι αστείες. Τόσο αστείες!
Γελάω μαζί τους απ' το πρωί μέχρι το βράδυ.

Εγώ κι οι σκέψεις μου συζούμε στο κορμί μου`
όταν δεν τις αντέχω, τις αλλάζω.

Άραγε, οι σκέψεις μου υπάρχουν;

Το Έδαφος

Βλέπω.

Η φλόγα στα μάτια μου στροβιλίζεται επικαλούμενη την απάντηση που μου ζητάς, μα δεν θα τη πάρεις από εμένα. Στην έδωσα κάποτε κι ακόμα να την δεις. Δεν σε συμφέρει, δεν μπορείς να την δεχτείς από εμένα, δεν είμαι εγώ το κλειδί σου.

Δύναμη.

Μου δίνεις εξουσία γιατί δεν επιλέγεις τη δικιά σου από λίστα με δικαιολογίες που κανείς ποτέ δεν πίστεψε κι όποιος τις πίστεψε καταστράφηκε στη δίνη τους. Γλύφω αυτή τη δύναμη με διαβολικό πόθο μέχρι να σκοτώσω τις ψεύτικες ελπίδες σου. Στάζεις από ηδονή και γίνεσαι ακόρεστος στον πόνο που ζητάς με την ελπίδα να είναι η εξιλέωσή σου.

Αλήθεια.

Το τελευταίο ψέμα που φοβάσαι έρχεται να γκρεμίσει το έδαφος που στέκεσαι. Το άγνωστο σε αναζητά να τηρήσεις τον όρκο που αποφεύγεις. Για το καλό σου όλα γίνονται και καταριέσαι που σου συμβαίνουν αυτά που ζήτησες, γιατί δεν ήσουν συγκεκριμένος τότε, και τώρα πήρες το μάθημα αλλά όχι με τον τρόπο που φανταζόσουν αλλά με εκείνον που φοβόσουν. Τόσο πολύ έτρεφες τα σκουλήκια στο μυαλό σου.

Καλά να πάθεις, είσαι εκεί που "έπρεπε" να είσαι και τα κατάφερες μια χαρά.

Το σύμπαν λατρεύει την ειρωνεία.

Άνοιξε τα μάτια σου και άκου.

Αν επιλέγει κάποιος άλλος για σένα, τότε αυτό είναι η επιλογή σου.

Αντιμετώπισέ την ή άλλαξέ την.

Είσαι καλά και καλά να πάθεις!

Αν δεν είσαι, καλά να πάθεις!

Η Κρίση

Σε ακούνε, δεν σε προσέχουν.
Μιλάνε για σένα, δεν σου μιλούν.
Αποφεύγουν να κρίνουν τον εαυτό τους και κρίνουν ό,τι άλλο πιάσει το μάτι τους και καταλήουν να κρίνουν την δικιά τους ύπαρξη.
Ακόμη και τώρα, κρίνω.
Τέτοια κρίση συνείδησης περνάμε όλοι...
Ας γελάσω!

Δεν σε θαυμάζουν, σε ζηλεύουν.
Δεν σε ξέρουν, σε μαθαίνουν.
Σε υποβιβάζουν ή σε υπερτιμούν μέχρι να σε γνωρίσουν.
Ακόμα και τώρα δεν γνωρίζουμε.
Τόσο σίγουροι είμαστε που περιοριζόμαστε στην αντίληψή μας και μόνο στη δική μας.
Ας αγνοήσω.

Και μιλάς χωρίς να ακούς και απαιτείς να σε προσέξω. Ζητάς τον οίκτο μου και δεν το ξέρεις. Ζητάς το ενδιαφέρον μου για να νιώσεις πως αξίζεις. Πείθεις τους άλλους για να πείσεις τον εαυτό σου. Φοβάσαι την αλήθεια σου και τη κρύβεις στα μάτια των άλλων. Ζητάς, ζητάς, ζητάς και θες να πάρεις χωρίς να δώσεις. Κρύβεις και κρύβεσαι και λυπάσαι που σου λείπει θάρρος. Δειλός άνθρωπος που δεν τολμά ούτε το είδωλό του στον καθρέφτη να δει. Ούτε τη σκιά του να κοιτάξει, μόνο να βρει κάποιον να τον ελέγχει, να τον προσέχει. Δεν πιστεύεις.

Κρίνεις από συμφέρον.
Ακολουθείς, δεν ηγείσαι.
Ζητάς την απελευθέρωση σαν κάποιου σκλάβος.
Είσαι πανέμορφος σε κάθε επίπεδο κι όμως δείχνεις μια ασχήμια που κατακτάς από άλλους.
Και σε ρωτώ, είναι δικιά σου αυτή η ασχήμια ή απλά δική σου επιλογή;

Δεν φοβάσαι;
Τότε προκαλείς τον φόβο να έρθει να το αποδείξεις.

Δείχνεις ό,τι θέλεις να δουν οι άλλοι;
Τοτε δείχνεις αυτό που θέλεις να γίνεις.

Να φοβάσαι.
Δεν ξέρεις τι δείχνεις.

Να φοβάσαι γιατί σε βλέπω.
Γιατί φοβάσαι που σε βλέπω;

Με το χέρι στην καρδιά

Συναισθάνομαι την απόσχιση
κι ας μην μπορώ να την ορίσω.
Νόμισα πως προαισθάνθηκα γιατί,
αλλά είχα δει μόνο ένα τι.
Το σχίσμα.
Το από δω και μπρος είναι το μόνο που μετράει.
Δεν ξέρω πολλά..
έμαθα όμως ότι βρήκα τ' όριό μου.
Ότι φτάνει. Κι ως εδώ.
Αν το ταξίδι αμφισβητείται,
το παρέκει να μου λείπει.

1-0

Ο χρόνος αλλάζει.

Πάχυναν τα λεπτά κι έγιναν ώρες.

Τρώνε τη ζωή μου, καταβροχθίζουν τις στιγμές μου.. κι ακόμα να χορτάσουν.

Τελευταία ροκανίζουν τα όνειρά μου.

Άνοιξα πόλεμο μ΄ ένα ρολόι.

Το κοιτάζω επίμονα σαν να μην το φοβάμαι, μα αυτό εκεί..

ατάραχο, ακίνητο, τάχα μου αδιαφορεί γι΄αυτά που νιώθω.

Το ίδιο κι εγώ.

Το αποφεύγω. Ούτε οπτική επαφή, ούτε ιστορίες.

Ξεχνιέμαι μ΄αυτά που ασχολούμαι. Το αγνοώ.

Στο παγερό του τικ, στρέφω το βλέμμα προς τα κει..

Το γαμημένο το ρολόι μου΄χει γίνει εμμονή!

Δε θα του περάσει..

Όλα θα προχωρήσουν.

Μαζί με μένα, θα πάρουν το δρόμο προς τα μπρος.

Μένει να βρω τον τρόπο. Το αντίδοτο στ΄αργοπεράσματα του δείκτη.

Αν βγω απ΄το λαβύρινθο, η δίνη του θα σταματήσει.

Ακόμα μπλέκονται οι διαβολεμένοι αριθμοί του..

Στριφογυρνούν και με μπερδεύουν.

Μα αυτή τη μάχη εγώ δε θα τη χάσω.

Τα όνειρά μου τελικά θα περισώσουν τη ζωή μου..θα το δεις!

Ο χρόνος αλλάζει.

Κι ας φαίνεται ως τώρα να κερδίζει.

Η Επιλογή

Αφήνομαι.
Αφήνω να με επιλέξουν.
Αυτή είναι η επιλογή μου.
Όμως δεν είναι τυχαία.
Είναι βολική.
Στα συναισθήματα που με απελευθερώνουν νιώθω να μην είναι μόνο δικά μου.
Είναι κυρίως των άλλων και μέσω αυτών ανοίγονται και τα δικά μου.
Όπως στη θάλασσα.

Βλέπω, νιώθω.
Αυτά είναι δικά μου.
Δεν ξέρω αν μου ανήκουν καθώς το νιώθω από το περιβάλλον μου.
Άραγε τι θα έβλεπα χωρίς το γύρω μου;
Τι θα ένιωθα, τι θα ήμουν;

Μουσική..
Όχι μια μονότονη μελωδία.
Μια μουσική χωρίς ταμπέλα, μία.
Εκείνη που σε κάνει να νιώθεις.
Εκείνη που σου δίνει το θάρρος να νιώσεις αυτό που θέλεις την κάθε στιγμή.
Εκείνη τη στιγμή.
Εκείνη που σε απελευθερώνει από τα δεσμά σου.
Με τον τρόπο που επιλέγεις.
Κι αυτός ο τρόπος δεν είναι πάντα άμεσα φανερός.
Αυτός ο τρόπος είναι η επιλογή.

Μέχρι κάποιος να έρθει, να φωνάξει το όνομά σου και να το ξεχάσεις.
Μέχρι να φανερωθείς και τότε να το θυμηθείς.

Κοινωνική Απομόνωση

Κοινωνικά..
Τρώμε, πίνουμε, χορεύουμε.
Οι ζωές μας, κοινωνική παραζάλη.

Πιωμένες συζητήσεις εαυτών.
Μουδιασμένες. Μεθυσμένες. Εθιστικές.

Η ζωή μας μισοκοιμισμένη και μισοσυνειδητή.
Η ζωή μας, μισή.
Φοβόμαστε λέω.. ότι η ζωή μάς μισεί.

Η Ανάγκη

Θα ερωτευθείς ρόλους κι όχι ανθρώπους στη πορεία σου.
Θα μάθεις ότι ήταν ψεύτικοι και θα μισήσεις.
Θα γυρέψεις κι άλλους, μα δεν θα κρατήσουν, κάθε φορά θα ανακαλύπτεις την αλήθεια.
Θα βρεθείς σε δίλημμα.

Ή θα μάθεις να ζεις με την αλήθεια,
ή θα αναζητήσεις ανακούφιση στα ψέμματα.
Ή θα ψάχνεις να βρεις την αλήθεια κι ας μην τη βρεις ποτέ,
ή θα χαθείς στους ρόλους των άλλων και θα απογοητεύσεις τον εαυτό σου.
Ή θα συνηθίσεις να φοβάσαι την αλήθεια,
ή θα φοβούνται οι άλλοι τη δική σου.

Θα μάθεις πως η πλάνη κρύβει μια αλήθεια
και κάθε φορά θα αναγκάζεσαι να επιλέγεις ένα από τα δύο.

Ζωή σε μας

Τον κρατώ φυλακισμένο. Τον κλείδωσα μέσα.
Αν σ΄ έβαζα στο σπίτι, πού θα έψαχνες γι αυτόν;

Κι όμως..
Είναι στη σοφίτα.
Δε μου πήγαινε η καρδιά να τον κλείσω στην υπόγα.
Θέλω να βλέπει φως.
Θέλω να βρίσκεται ψηλά.
Θέλω να στέκεται στο παράθυρο
και να ξέρει ότι η ζωή περνά δίχως αυτόν.

Θέλω να μείνει λίγο μόνος.
Του δίνω χρόνο να σκεφτεί.
Τις πράξεις του, τα λόγια του, εμένα.. Εμάς.
Θέλω να θυμηθεί.

Δεν τον αφήνω έτσι.
Του δίνω κι ένα ξεροκόμματο τη μέρα.
Δεν είναι κακό να τρέφεσαι με ψίχουλα.
Αυτός μου το΄μαθε, άλλωστε.
Του δίνω και νερό.
Ρίχνω πού και πού τα κατατονικά που έχω κρατήσει.
Κάνω ό,τι μπορώ να του προσφέρω ηρεμία.

Μόνο που είναι αχάριστος.
Γονατίζει και κλαίει, κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι,
το χτυπάει με τα χέρια και ζητάει ελευθερία.
Θα΄λεγε κανείς πως τη στερείται.

Δε μου μιλάει.
Μ΄αγαπάει όμως πολύ. Το ξέρω. Το νιώθω.
Μια μέρα μου ζήτησε συγγνώμη.
Ακόμα να δεχτεί πως τον έχω συγχωρέσει.

Απλά παίρνω αυτά που μου χρωστάει.

Σκοτεινή Άμυνα

Το μέλλον καθώς με προσπέρασε, άφησε κάποια ίχνη.
Τα ερμήνευσα και μου είπαν πως αν τα πατήσω θα γελάσω.
Αν τα ξέρω πριν πατήσω πάνω τους θα γευτώ την ειρωνεία.

Φοβάσαι το είδος σου και αυτόματα γίνομαι το είδος σου και μας φοβάμαι.
Μισώ τους ρατσιστές και γίνομαι ρατσιστής.
Μισό! Δεν τους μισώ, τους λυπάμαι.
Αν δεν κρυβόντουσαν δεν θα φοβόντουσαν και δεν θα μισούσαν.

Ό,τι έχει ο εαυτός σου, το μοιράζεις τριγύρω και το αντιμετωπίζεις:
Ό,τι σ'αρέσει πάνω σου το ψάχνεις γύρω σου να το θεοποιήσεις.
Ό,τι απεχθάνεσαι μέσα σου σε βρίσκει απ'έξω σου να το αγαπήσεις αλλά το διαολοστέλνεις.

Πως να σε δεχτεί η κοινωνία όταν δεν την δέχεσαι εσύ;
Ψάχνεις ταμπέλες να σε δεχτεί.
Βγάζεις τις ταμπέλες της για να την δεχτείς.

Πόσοι γνωρίζουν το αληθινό σου πρόσωπο;
Κανείς, αφού δεν έχεις μόνο ένα.
Και στο καθένα βάζεις και μάσκα για άμυνα.

Δειλός! Αυτό είμαι!
Δειλός που στο δείχνω πρώτα και μετά τρελός που το κάνω.
Και τι είσαι εσύ; Ένα τίποτα για μένα που το κάνω εργαλείο για να φτιάξω κάτι δικό μου.

Είσαι αυτό που φοβούνται οι άλλοι.
Πρόσεχε όμως. Όταν αρνείσαι τον εαυτό σου καταριέσαι το "είναι" σου.
Και χτίζεις κάτι που δεν είσαι, αλλά θα γίνεις γιατί το τρέφεις καλά.

Φταίω που με νοιάζει.
Φταις που επιλέγεις να είσαι μόνος.

Στο διάολο που φταίμε!
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Φοβόμαστε εκείνους που δεν φοβούνται τον εαυτό τους.
Γιατί βλέπουμε πως τους αντιμετωπίζουν οι άλλοι.
Και φοβόμαστε.
Γινόμαστε οι άλλοι.

Ο Σωσίας σου

Αν ήμουν έρωτας θα ήμουν το τραγούδι της ψυχής σου.
Αν ένιωθες την αγάπη μου, δεν θα την άφηνες ποτέ.
Και ντρεπόμουν τόσα χρόνια για τα τόσο ανθρώπινα συναισθήματα που έθαβα ενώ αυτά με παρέλυαν.
Ντροπή μου τρισκατάρατη!!!
Ντροπή μου που τόλμησα να ντραπώ.
Δεν είναι όλη δική μου, μου έδωσες κι εσύ λίγη φυσικά.
Μάθε να αποδέχεσαι τις επιλογές σου!
Μάθε να κατακτάς τα συναισθήματά σου!

Λαχτάρησα τον πόνο σου...

Ντροπή λέω!
Στην έκλεψα όλη και σου άφησα μόνο φόβο.
Με φοβάσαι γιατί δεν με καταλαβαίνεις.
Κι όταν με κατάλαβες, ήταν αργά, τον σταύρωσαν.
Και ο κύκλος αρχίζει ξανά για να εξετάσει τα λάθη σου.
Η πρώτη επιλογή ξεχάστηκε πριν παρθεί και ήταν η σωστή.
Όποια άλλη κι αν πάρεις θα είναι η λάθος, μα ο κύκλος άρχισε ήδη.
Θα τολμήσεις να πάρεις την επιλογή που σε καλεί και να την ονομάσεις τη τελευταία σου;
Θα αποφασίσεις να είναι η τελευταία;

Εσύ!
Κόσμε!
Κόσμε μου, λέω!
Αντίληψή μου!
Ένα μάτι σου είμαι, από τα άπειρα που είχες, έχεις και θα έχεις.
Σου φωνάζω αυτά που δεν θέλεις να ακούσεις.
Η ελεύθερη βούληση που μου έδωσες σου γυρνάει μπούμερανγκ.
Και σε δικαιώνει.
Σε δικαιώνει χάρη σε μένα.
Και δικαιώνεται η ύπαρξή μου.

Αν είναι η τελευταία μου επιλογή, θα είναι σίγουρα σωστή.
Όχι, δεν είναι σιγουριά.
Είναι πίστη.
Είναι η πίστη μου και κίνησε αστέρια.
Έρχονται...

Αφανέρωτα

Αυτό που μπροστά σου βλέπεις μια πόρτα ανοιχτή.. κι από πίσω έναν τοίχο.
Αυτό.

Όποτε μου συμβαίνει, νιώθω την ανάγκη ν'αρπάξω μπογιά,
να βουτήξω τα χέρια,
να ζωγραφίσω πάνω του λέξεις.
Έως ότου ξεμείνω. Από μπογιά κι από λόγια.

Τη στιγμή που θα στερέψω, θα πλημμυρίσω απαντήσεις.
Αλλά πώς θα τις γράψω;

Ίσως με λίγο αίμα, να σφραγιστεί η επίγνωση.
Κι ας με στοιχειώνει η μνήμη.

Μη με λες μακάβρια, ξεδιάντροπη είμαι
που τολμάω να πω αυτά που γίνονται κρυφά.
Τίποτα δεν είναι μυστικό.
Δε βρήκα το κάτι που μπορεί να θαφτεί.

Ονόματα

αγάπης και μίσους.
Σπασμένα είδωλα με μισή ουσία και μελαγχολική επιφάνεια.
Χαμένα στον κύκλο του χρόνου, λίγοι τα θυμούνται, οι άλλοι τα ξεχνούν.
Ποιος τα μεταφράζει;
Τι βρίσκεται σε ένα όνομα;

Όχι, μη μου δίνεις ψευδώνυμο, έχω το δικό μου κι άλλα τόσα!
Μου δίνεις το όνομα σου; Ή μάλλον, θέλω να μου ανήκει;
Θα είναι αληθινό; Θα είναι το αληθινό;
Κι αν είναι, τι σημαίνει αυτό; Ή μαλλον, τι θέλω να σημαίνει;

Έχασα την ουσία σου. Την ήθελα πραγματικά για να την αφήσω;
Ευτυχώς δεν ήταν απλό. Έχω και τη δύναμη να περιπλέκω, να 'μαι καλά.
Βαριέμαι τώρα, κουράστηκα μισός άνθρωπος να υπάρχω.

Ονόματα.
Φυλακές συνείδησης.
Τις φέρνει το μέλλον στο παρόν για να γίνουν παρελθόν για να μην φύγουν.
Φεύγουν;

Έφυγαν.
Ούτε λέξη τώρα.
Ίσως να τις παρέσυρε το τελευταίο δάκρυ.

Είμαι έτοιμος να κλείσω το βιβλίο
και θα γράψω ένα χωρίς λέξεις,
γιατί δεν με πείθουν πια.
Θέλω μόνο να γελάω με αυτές.
Και γελάω καθώς φεύγω
γιατί τώρα ακούω τον ήχο της σιωπής μου.

Απλούστευση

Έτσι είναι.

Έτσι.
Απλά.

Κατανοητά;
Δεν παίρνω όρκο.
Όρκο σε τι;
Άσε μας παιδί μου.
"Μας".
[Εμάς], τις πολλές.
Που καθεμία νομίζει τον εαυτό της για τον Ένα.
Κι έγινε ο Ένας μου πολλοί, μπας κ πιάσω το νόημα.
Αλλά πώς να το πιάσεις;

Έτσι;
Απλά;

Ερωτηματικά

Έρωτας.

Έρμαιο.

Ερμητικός.

Τυχαίο;

Ερινύες.

Ερπετά.

Εριστικός.

Ιδέα μου θα'ναι.

Ερχομός.

Ερημικός.

Εραστής.

Χμ..

Aντιδραστικό Πνεύμα

Μου είπαν πως να ζήσω και πως να ερωτευτώ.
Και πως να ξέρουν τι ξυπνάει μέσα μου για να με συμβουλέψουν;
Αν φοβούνται να κάνω κι εγώ λάθος, τότε τι έμαθαν εκείνοι από τα δικά τους;

Ο δάσκαλος ξέχασε ότι μπορεί να μάθει από τον μαθητή.

Μου είχαν πει να σέβομαι τους μεγαλύτερους.
Αυτό με έκανε κατευθείαν να νιώθω μικρότερος, είτε ήμουν είτε όχι.
Για τους μικρότερους κανείς δεν μιλούσε.
Σαν να μου δόθηκε η ευκαιρία να μεταμορφώσω, ίσως και να καθορίσω αυτή την έννοια.

Να συγκρίνω τον εαυτό μου ολόκληρο με την εμφάνιση κάποιου που δεν γνωρίζω τίποτα παραπάνω από αυτό που βλέπω; Ποιος τόλμησε να μου φυτρώσει αυτή τη σκέψη; Ήμουν εγώ; Αν δεν ήμουν, τότε ποιος άφησε αυτή την ιδέα να ανθίσει; Πάλι σε εμένα καταλήγουμε. Και όλο αυτό γιατί; Για να συγχωρίσω πομπό και δέκτη; Για να μάθω...

Δεν είναι η ηλικία που σε κάνει μεγάλο κι έτσι είδα μεγάλους σε μάτια παιδιών και μικρούς σε μάτια αρχαιότερων.

Ποιος αληθινός θεός δεν πιστεύει στην ισότητα; Στο διαχωρισμό μικρότερου και μεγαλύτερου σκοπού και λόγου ύπαρξης;

Συνειδητές επιλογές και ασυνείδητες σκέψεις διαμόρφωσαν προηγούμενα στάδια ολόκληρων ζωών. Πως να αλλάξει το αποτέλεσμα αν δεν αλλάξει τίποτα τώρα;

Αν έχω μια ευκαιρία αυτή είναι τώρα.

Τι χτίζω τώρα;

Μέσα σε ένα σώμα που δεν ξέρει τι είμαι

μιλάω μόνος μου, ναι!
Δεν ακούς, δεν είσαι καν εδώ και ούτε ξέρεις που βρίσκεται αυτό.
Αγνοείς ένα μέρος της αλήθειας που δεν είναι απόλυτη για κανέναν λόγο κι όμως αυτή είναι η κατηγορία μου.
Αντιδράς στα λόγια μου, γιατί όμως;
Διαφωνείς με τις σκέψεις μου ή συμφωνείς πως είναι και δικές σου, εκείνες που σε τρομάζουν και προβάλεις σε δαίμονες;
Το λάθος δικαιώνει το σωστό... για εκείνους που διαχωρίζουν την ισορροπία.
Όταν λέει κάτι για μένα αυτό, δεν αποφασίζω εγώ αν λέει κάτι και για εσένα.

Το υποσυνείδητο το έχεις ακουστά;
Το μυστικό του μηνύματος.
Δεν ακούς τον ήχο της σιωπής.
Εγώ της μιλάω συνεχώς.
Είτε φοράει τη μάσκα σου, είτε όχι.