Πρόταση

Ξέρω πόσο τρομακτικό είναι να ζεις και να συνειδητοποιείς ότι το κάνεις. Πόσο σε αγχώνει να προλάβεις ν’ακούσεις όλα όσα μιλούν στην ψυχή σου και να τους απαντήσεις όσο πιο αγνά κι αληθινά γίνεται. Γι’αυτό θέλω να ξέρεις ότι στέκομαι δίπλα σου. Δεν είσαι μόνος σε τίποτα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το πιστέψεις. Πόσο σε τρομάζει να δεχτείς ότι σε βλέπουν και σ’αγαπούν γι’αυτό που είσαι.

Τα ξέρω όλα αυτά. Είναι το σημείο στο οποίο συναντιούνται τα μάτια μας. Τα δευτερόλεπτα στα οποία με αγγίζεις τυχαία. Η διάφανη κλωστή της σύνδεσής μας. Δως μου το χέρι σου. Θα χορέψουμε μαζί. Όσο κρατήσει.

Σε θαυμάζω

Κ ας μην έχεις ιδέα το πόσο. Αυτό με κάνει να σε θαυμάζω περισσότερο. Αυτό -και το ότι ξυπνάς και κοιμάσαι όντας εσύ. Είτε το ξέρεις είτε όχι, είσαι ο εαυτός σου. Όχι ως επιπλέον δικαιολογία να μένεις ο ίδιος, αλλά ως ευκαιρία να εξελίσσεσαι. Αυτό είναι που με μάγεψε πάνω σου. Το ενδιαφέρον για την αλληλεπίδρασή σου με τον άλλο. Τους περαστικούς, τους γνωστούς, κάθε μορφή ύπαρξης. Σε νοιάζει. Τον κουβαλάς μέσα σου. Σε πνίγει το δίκιο του, σε γεμίζει η χαρά του.. τον νιώθεις. Στηρίζεις την απόφαση ν’αντιμετωπίζει τις προκλήσεις όπως ορίζει το εσωτερικό του παιδί. Εμπνέεσαι απ’τον τρόπο που ενώνει τ’αντίθετα, δημιουργώντας συνείδηση. Αναγνωρίζεις την ευλογία της προσφοράς του στον κόσμο. Προσπαθείς να ομορφαίνεις το καθημερινό του ταξίδι.

Σε θαυμάζω λοιπόν.

Και δεν μπορώ να το κρύψω. Αυτό μου δίνει θάρρος να σε γνωρίσω. Αυτό -και το ότι ξυπνώ και κοιμάμαι μαζί σου. Είτε το νιώθεις είτε όχι, είμαι στο πλάι σου. Όχι ως λόγος να μένεις στο ίδιο σημείο, αλλά ως συγχρονισμός στη μεταμόρφωση. Αυτό είναι που σ’έφερε στο δρόμο μου. Το ενδιαφέρον ν’αντικρίσω τον κόσμο. Τους σκοτεινούς, τους ξεκάθαρους, κάθε πτυχή αλήθειας. Με νοιάζει. Τον τρέφω μέσα μου. Με κυριεύει η ελπίδα του, με προκαλούν οι επιλογές του.. τον συναισθάνομαι. Αποφασίζω να δώσω το λόγο στην εσωτερική μου πυξίδα. Εμπιστεύομαι τον τρόπο που χαράζει πορεία, εξερευνώντας κάθε κατεύθυνση. Εκτιμώ το δικαίωμα στη ζωή κι όποιον αναλαμβάνει την ευθύνη του. Είναι το χρέος μου απέναντί σου, να χτίζω έναν καλύτερο κόσμο.
  

Εμείς κι ο κόσμος

Κάποιοι λένε δεν τους αγγίζει η ποίηση. 

Αφού όλοι ποιήματα είμαστε, θα ήτανε ποτέ δυνατόν; Όλοι φτιαγμένοι είμαστε. 

Ο ένας για τον άλλο μπορεί όχι, ίσως ούτε και με τις καλύτερες προθέσεις.

Κάποτε, κάπου, κάποια δύναμη όμως μας θέλησε να ζήσουμε. 

Για την πάρτη μας, μαζί με τους υπόλοιπους.  

Μόνο δισεκατομμύρια εκλεκτοί από το άπειρο (πόσο είναι το άπειρο αλήθεια;) 

ονόμασαν την εμπειρία ανθρώπινη και πορευτήκαν.

Ανάμεσά τους κι εμείς. 

Σφυρηλατεί η ζωή και δε λέμε κουβέντα. Οφείλεις να το αναγνωρίσεις αυτό. 

Μένουμε ζωντανοί, με την ελπίδα ότι μπορούμε να σταθούμε και μόνοι. 

Γι’αυτό φοβόμαστε την απομόνωση` τόσο βαρετοί έχουμε γίνει. 

Αυτός είν’ άλλωστε ο λόγος που συζητάμε τις ζωές των άλλων αντί για τις ιδέες τους. 

Ο ίδιος επιτρέπει να κυνηγούμε χίμαιρες αντί των πιο αληθινών μας ονείρων.

Κοίταξε λίγο γύρω σου.

Τι φυσιολογικό αντικρίζεις; Σε τι παλεύεις να μοιάσεις; 

Πού εγκλωβίζεις την τέχνη σου;

Κι αν θες να πεις ότι έζησες, ποια ιστορία σου θα το υποστηρίξει;

Φυλλοκάρδι

Ένα μόνο λεπτό. Να αφεθούμε στην επιθυμία, να συλλάβουμε το γεγονός ότι ζούμε. 

Είμαστε εν ζωή. Ένα αρκεί. Να νιώσουμε μαζεμένες τις στιγμές που θέλαμε να μην τελειώσουν ποτέ. Όμως λιγοψυχούμε. Αποφεύγουμε. Φοβόμαστε μη μας αρέσει τόσο η πιθανότητα ότι οι ίδιοι χτίζουμε τον κόσμο μας που το πιστέψουμε ως τη μόνη αλήθεια. Μη σου πω θα πετύχουμε κιόλας. 

Και μετά; Αν αλλάξει ο κόσμος, θ’αλλάξουμε κι εμείς συνήθειες. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Όλα μέσα σ’ένα λεπτό. 

Η καθημερινότητα είναι μία στιγμή τελικά.

Ελπίζω να μη θες να τελειώσει.

Φεμινισμός (;)

Όλα γυρνούν γύρω από εκείνες, σε νιώθω. Μάγια έχουν κάνει, γαμώτι μου; Πώς τους φέρονται οι άλλοι, πώς νιώθουν, τι ειπώθηκε -κι άλλες μικρές λεπτομέρειες. Αιώνες πέρασαν, μην πω χιλιετίες, κι ακόμα αναρωτιώμαστε αν θα δουλεύουν ή αν θα'ναι σπίτι. Ξέρουν οι ίδιες τι θέλουν, νομίζεις;

Ας πάψουμε λοιπόν να μιλάμε γι' αυτές. Πες κάτι άλλο. Γι' αρσενικά, ξέρω γω. Τον τρόπο που το σύμπαν βαραίνει τους ώμους τους, για το ταξίδι τους προς την αποδοχή της ευθύνης -ξέρεις, τα βαρυσήμαντα. Πέρασαν χρόνια, μα ο βασικός διχασμός τους δε λύθηκε. Απόρριψη του θηλυκού ενδιαφέροντος ή κατάχρηση της γυναικείας φροντίδας;

Ποια η θέση Εκείνου στον κόσμο λοιπόν -είτε ως πατέρας, αδερφός είτε ως σύντροφος,
όταν δεν έχει γι' ασπίδα του Εκείνη;

Πρόσωπα και αριθμοί

ένα ρολόι μου ξεκινάει χωρίς να του αλλάζω μπαταρία,
θυμάμαι κάποτε άρχισε στο ακριβές λεπτό.

τα πάντα έχουν τη στιγμή τους τελικά-
κι ας μην καταλαβαίνεις αν κέρδισαν τον τίτλο τους κατόπιν εορτής.

αυτό είναι το μυστήριο της ύπαρξης ίσως,
πώς θ'απολαύσει αυτά για τα οποία αναρωτιέται.

κάθε απορία στο φως ανακαλύπτεται-
κι ας ξοδεύουμε νύχτες για την εφεύρεση λόγων ανησυχίας.

τίποτα δεν γίνεται εμπόδιο,
γι'αυτό νοιαστείτε αν θα γίνει σοφία.

ολόκληρο το σύμπαν δονείται-
κι ας το αγνοούν οι καθημερινές μας συνήθειες.

Ένας για Όλους

Σχεδόν κάθε αντίδραση κατά της αναρχίας ακολουθείται απ'την αυθόρμητη διαπίστωση ότι δεν έφτασε η στιγμή της σε συλλογικό επίπεδο. Μια γρήγορη ματιά γύρω -και στους καθρέφτες μας, καταδεικνύει ότι δεν ήρθε ούτε στο ατομικό.

Παραδεχόμαστε δηλαδή ανοιχτά ότι ο λόγος που δε ζούμε ελεύθεροι και ίσοι είναι ότι είμαστε έρμαια σκέψεων κι ιδεών μας που αρνούμαστε να βάλουμε σε τάξη. Τι κρίμα η ανθρωπιά να μην έχει δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις.

Εξοργιζόμαστε δήθεν ότι εκμεταλλεύονται τη σύγχυσή μας μαζικά, τόσο που το βιοτικό επίπεδο αλλάζει, αποτυγχάνοντας να δούμε πώς καλύπτουμε την ενοχή μας υπό το πέπλο της αντίληψης «κοινωνικών ομάδων».

Ο θυμός στρέφεται εναντίον μας, αφού υποστηρίζουμε ότι η ουτοπία ξέρει από χωροχρόνο -σε πείσμα βιωμάτων που δείχνουν το αντίθετο. Κατακλυζόμαστε από αίσθηση σύνδεσης κι ανάγκη για ενότητα ολημερίς -κι ας είναι σε δόσεις. Όμως αποφεύγουμε ν’αλλάξουμε.

Η διαμάχη δε βρίσκεται έξω μας, ούτε απειλούμαστε από κάποιον εχθρό` όντως, κρατάμε τα κλειδιά της φυλακής μας. Είμαστε δέσμιοι του φόβου ότι πέφτουμε, πριν καν έχουμε ανοίξει τα φτερά μας.

Κι αφού καλούμαστε να ζήσουμε αλλαγή, ας είναι αυτή που φέρνουμε οι ίδιοι.

Έκτακτο Ανακοινωθέν

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας, καθώς αναταραχές σημειώνονται απόψε στο κέντρο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η κατάσταση βρέθηκε εκτός ελέγχου. Ανταποκριτές μας θα μεταφέρουν τον παλμό των εξελίξεων από την καρδιά της πόλης, όπου φέρεται να οργανώθηκε η επίθεση κατά του κατεστημένου, στη σημερινή πορεία υπέρ της ειρήνης. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης φιλήσυχων πολιτών, ιδέες άρχισαν να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση. Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι κάποιοι πληγώθηκαν, επικράτησε οχλαγωγία, ενώ τα πνεύματα οξύνθηκαν αρκετά οδηγώντας στη ρήξη. Έχουμε ζωντανή σύνδεση

«..αντί να μαζευόμαστε παγωμένα κι αδιάφορα, σχεδόν επετειακά, υπέρ της ειρήνης, θα εξαπλωθούμε - μεταδίδοντας το μήνυμα ότι είμαστε αδέρφια, ώσπου να ξεσπάσει πανδημία ανθρωπιάς και σεβασμού κάθε ύπαρξης. Ανώτερο από κάθε αντίσταση, το κύμα αγάπης θα μας διαπεράσει σα ρεύμα και σε αργή κίνηση θα μαγνητίσει το είναι μας. Θ’αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Θα εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο, σεβόμενοι τη γη που μας τρέφει και θα δεχτούμε ότι ο πλανήτης δεν είναι δικός μας. Θ’ ανακαλύψουμε πως η μόνη μετάνοια για τη βοήθεια που δώσαμε, είναι η συναίνεση σε πείσμα του ενστίκτου..»

Αυτές ήταν, λοιπόν, οι πρώτες επίσημες δηλώσεις απ'το κέντρο. 

Κάπου εδώ, θα σας ενημερώσουμε ότι το πρόγραμμα δε θα επανέλθει.

Κυρίες και κύριοι, το σύστημα κατέρρευσε.

Κατάνυξη

Προσευχόταν. Τόσο θυμωμένη, τόσο πληγωμένη απ’τη ζωή, το μόνο που της έμενε ήταν να γονατίσει. Να λυγίσει μπροστά στο δέος της ροής των όσων έχουν γραφτεί. Μόνη διέξοδος ήταν η παράδοση κι η γλυκόπικρη λύτρωσή της.

Προσευχόταν. Τόσο ευλαβικά, τόσο δοσμένα στη ζωή και τις βουλές της, που –κοιτάζοντάς την και μόνο- άρχισε κι αυτός να πιστεύει. Δεν είχαν βρεθεί τα λόγια που θα τον έπειθαν για την ύπαρξη ανώτερης δύναμης. Νιώθοντάς την όμως να παραδίνεται και παρατηρώντας την να δέχεται την αλήθεια, ζητώντας μια βοήθεια να τη βιώσει.. αυτό ήταν πρωτάκουστο.

Προσευχόταν. Αφιέρωνε την εμπειρία της στη δύναμη που καίει τον ήλιο, πότιζε με δάκρυα τη γη που κουβαλά τόσο φορτίο, έψελνε συγχώρεση κι αγάπη για όλους. Όσες λειτουργίες κι αν είχε παρακολουθήσει ποτέ του, δεν είχε γίνει μάρτυρας τέτοιας μυσταγωγίας.

Είχε συνηθίσει να τη βλέπει δυνατή, σχεδόν ατρόμητη. Όταν έγινε θεατής του τρόπου με τον οποίο υπηρετούσε το είναι της, κατάλαβε πως δεν είμαστε μόνοι. Της κράτησε το χέρι. Υπάρχει θεός. Τον λένε ανθρωπιά.