Απογείωση

..σε ή πριν 200 χρόνια;

-το χρήμα δεν είναι αληθινό, πώς έγινε κυρίαρχο;
-ολόκληρη επιστήμη βασίζεται σ' αυτό και το αναλύει.
-γιατί δε μελετάμε τότε την αγάπη;
-η αγάπη, αγάπη μου, δεν τρώγεται.
-δεν την έχεις δοκιμάσει δηλαδή;
-τι χαζορομαντικά είναι αυτά, προσγειώσου..
-..εκεί που το χρήμα ορίζει τη ζωή;
-τίποτα δεν καθορίζει. μέσο είναι, όχι θεός.
-μέσο για την απόκτηση κι άλλου απ’ τον εαυτό του;
-δεν είναι έγκλημα η αφθονία.
-ούτε όταν την κάνεις πλούτο;
-ούτε.
-κι αυτοί που δεν έχουν;
-είναι φτωχοί.
-και γιατί δεν τους δίνουν οι πλούσιοι;
-γιατί δε θέλουν να ζήσουν με λιγότερο χρήμα.
-το χρήμα δε μοιράζεται σε όλους;
-συνήθως όχι.
-τι σύστημα είναι αυτό;
-οικονομικό.
-και είναι δίκαιο;
-μην το ψάχνεις, είναι αυτό που είναι.
-κι αν δεν αρκεί;
-κανένας δεν μπορεί να το αλλάξει.
-δοκίμασε ποτέ κανείς;
-δεν προλαβαίνουμε.
-βιαζόμαστε;
-θέλει προετοιμασία.
-πότε θα αρχίσουμε;
-όταν οργανωθούμε.
-γύρω από τι;
-δεν ξέρω. ο ένας απ’ τον άλλο.
-τι περιμένουμε;
-να γίνουμε αδέρφια.
-δεν είμαστε ήδη;
-είμαστε. αλλά δεν το θυμόμαστε.
-πότε το ξεχάσαμε;
-το είχαν ξεχάσει από προτού γεννηθούμε.

-και το ’χουμε κοινό μυστικό;
-κάπως έτσι.
-πώς θα το δείξουμε;
-όπως το νιώθουμε.
-κι αν αυτό συγκρούεται με τα συνηθισμένα;
-αυτό είναι το ζητούμενο όταν θες να τ’ αλλάξεις.
-και πώς θα ζήσουμε αν δεν είναι κυρίαρχο το χρήμα;
-αγαπημένοι.

Οι Περαστικοί

Καθένας παίρνει το δρόμο του.
Σ' έβλεπα να φεύγεις.
Και μόνο η απόφαση να φύγεις σ'έκανε να δείχνεις μακριά.
Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα και χάθηκες από μπροστά μου.
Σίγουρη εγώ ότι δε θα 'φευγες ολοκληρωτικά,
πίστευα σ' απορρόφησαν οι άλλοι.
Αγρίμι` ψάχνοντας να σε βρω απ'την αρχή,
κατασπάραξα τα μισά σημάδια.
Ήμουν σίγουρη πως δεν ήσουν ολόκληρος-
θα'σουνα κάτι παραπάνω.
Τουλάχιστον εσύ..κι ένα κομμάτι μου.
Είναι που δε θυμόμουν αν το χρειάζομαι, αλλιώς δε μ' ένοιαζε αν θα το κρατήσεις.
Αντιθέτως. Δε θα φοβόμουν ότι άδικα σε ψάχνω.
Πού είχα μείνει;

Ο δρόμος σου.
Τον φαντάζομαι ηλιόλουστο.
Να περπατάς και να νιώθεις ότι έχει λόγο ύπαρξης.
Τα μάτια σου αρκετά δυνατά, να καθρεφτίζουν την ομορφιά του.
Δε θέλω να κουβαλάς κι εκείνο το κομμάτι ανάμεσά τους.
Πάντα συνδεδεμένο με μένα, θα μοιράζεται τη νέα ζεστασιά σου μαζί μου.
Θα μου θυμίζει ότι λείπεις. Ότι μου λείπεις.
Πέτα το καλύτερα.
Αν αποφάσισες κιόλας να φύγεις, θα το'χεις ήδη κάνει.
Πες το μου μόνο, μη σας ψάχνω μαζί.
Να επιστρέψω στα συντρίμμια μου,
να νιώσω λες και στέκομαι σ' αρχαία εδάφη-
γνωρίζοντας πως πάνω τους χτίζω μια ιστορία.
Έστω και σαν περαστική.