Αγαπητό ημερολόγιο,
Βλέπω αδέρφια, φίλους, γνωστούς να θυμώνουν και να απογοητεύονται` άλλοι από τους συνανθρώπους τους για το πολύ ενδιαφέρον, άλλοι για το λίγο` άλλοι από την πολιτεία τους για τα μεγάλα μέτρα, άλλοι για τα μικρά. Ξέρω ότι η απογοήτευση απαντά προσδοκίες, αλλά ψυχανεμίζομαι πως δεν χρησίμευσαν ποτέ-ποτέ πουθενά.
Τα δεδομένα που έχουμε τώρα, για τον ιό ειδικά αλλά και την αλήθεια γενικότερα, είναι ελάχιστα κι οι περισσότεροι προσπαθούν να τα βάλουν σε τάξη. Δεν μπαίνει το άγνωστο, αγαπημένο μου, όμως σε σειρά και το χάος απορροφά αντιστάσεις -σαν μαύρη τρύπα που έβαλε σκοπό να έλξει τις μοίρες εξίσου. Δεν ξέρω τι δυνάμεις λειτουργούν πίσω από αυτό (μην είναι η αποκάλυψη και γι’ αυτό συνυπάρχουν ακρίδες, πανδημία και ματωμένα νερά; μην είναι η όχι-τόσο-νέα τάξη πραγμάτων που με βιοχημικά όπλα προχωρά την ατζέντα της; μην είναι κάτι άλλο ακόμα πιο άγνωστο και χαοτικό που δεν έχει καν συγκεκριμένο σκοπό;)
Βλέπω την ίδια κοινή βάση πίσω από κάθε θεωρία -κι ας με περιγελούν. Η πίστη σε μια εξωτερική δύναμη πιο ισχυρή από εμάς η οποία επιβάλλει τη βούληση της. Όταν λες «η οποία»? Η πίστη ή η δύναμη? Ακριβώς. Αν πιστεύω πως όλα συμβαίνουν ως τιμωρία θεού, οφείλω να προετοιμαστώ να αυτοτιμωρούμαι για πάντα. Αν πιστεύω πως όλα συμβαίνουν ως σχέδιο ισχυρού, οφείλω να παραδεχτώ ότι με θεωρώ λίγο. Κι αν πω πως δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά και συνεχίσω τη ζωή μου όπως πριν, οφείλω να πω σε ιατρικώς ευπαθείς «δεν με πειράζει να σας κάνω θυσία».
Τα δεδομένα λείπουν λοιπόν, για τον ιό ειδικά αλλά και την αλήθεια γενικότερα. Κι ενώ το πρώτο έχει ανατεθεί στην επιστήμη επιτυχώς, το δεύτερο είναι δική μας ευθύνη. Η ευκαιρία στην αλληλεγγύη και την ευαισθησία είναι εμφανής, αλλά δεν έχει μόνιμη αξία αν δεν γίνει πυξίδα του μετά` του ό,τι ακολουθήσει. Είτε ηθελημένα είτε ακούσια, αποτελούμε ομάδες ενός παγκόσμιου πειράματος. Προς θεού κι επιστήμης, δεν είναι πρόσκληση να βγούμε στους δρόμους αυτό` μόνο ένα κάλεσμα να κοιτάξουμε μέσα.
Βλέπω την ανάγκη που μας έφερε εδώ ανεξαρτήτως μέσου ή σκοπού. Η ανάγκη να εκτιμήσουμε την εσωτερική σιωπή έναντι μιας ζωής υψηλών ταχυτήτων που μόνο σκιά του εαυτού της προλαβαίνει να γίνει. Να εκτιμήσουμε την πρώτη φορά που όλα τα δισεκατομμύρια του πλανήτη ασχολούνται συγχρόνως με την υγεία` κάποιοι δεκαετίες, άλλοι μόνο δυο μήνες και αν -μα αυτή τη στιγμή η προσοχή όλων είναι στραμμένη εκεί. Αντικρίζουμε μονομιάς τις συνέπειες της ελλιπούς χρηματοδότησης της περίθαλψης, της ελλιπούς κατοχύρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, τη σαθρότητα του ταξικού ρατσισμού όταν οι σημερινές συνθήκες αναδεικνύουν πως η εργασία στο σουπερμάρκετ είναι πιο απαραίτητη από χιλιάδες άλλες` βγάζουμε ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές (και είναι) χωρίς να σκεφτούμε διπλά ότι ο διανομέας δεν πήρε όρκο να σταθεί προστάτης στο δημόσιο καλό` κι εντέλει, είναι αυτός που το κάνει.
Ερχόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με υπαρξιακά διλήμματα` πόσοι εξαρτώνται από το αν πλένει τα χέρια του ένας; Πόσοι ευπαθείς θυσιάζονται άμα φερθούν ασυνείδητα λίγοι; Πόση κοινωνική συνοχή γεννά η προσωρινή φυσική απομόνωση; Πόσος χρόνος θα επενδυθεί συνειδητά στην ανά δευτερόλεπτο απόφαση να εστιάσουμε στην πηγή αυτού που μας καθιστά αλληλένδετους- και να την κοιτάξουμε κατάματα, με πνεύμα καθαρό, καρδιά ανοιχτή κι αγάπη πανανθρώπινη και πλανητική;
Η προσδοκία απαιτεί.
Η ελπίδα ονειρεύεται.
Η πίστη υποδεικνύει το δρόμο.
