17 Σεπτεμβρίου

Σπείρε με καρδιά, θέρισε με μυαλό

-έτσι θα λέω άμα γίνω γιαγιά.

Μη συνηθίζεις τον εγωισμό. Μη βολεύεσαι στην απόγνωση. Μη φοβάσαι την αξία σου. Τόσο πολλοί υπέροχοι συμβιβάζονται με τη μετριότητα. Θαύμασε το υπέροχο κομμάτι, παρατήρησε τους συμβιβασμούς` μα μάθε να ζεις ανεξάρτητα απ’το τι επιλέγουν οι άλλοι. Περιγράφω τον κόσμο λες κι είναι κήπος, γεμάτος με σπόρους. Πώς τολμάς να μου λες πως δεν ανθίζουν στο βούρκο; Ευτυχώς τα νούφαρά μου δεν έχουν αυτιά! Ενδυναμώνονται απ’τη λάσπη των άλλων, ν’ ανοίξουν τα πέταλα, να ευθυγραμμιστούν με το φως. Η ομορφιά των ανθρώπων δεν κρίνεται απ’το αν πιστεύω εγώ συγκεκριμένα σ’αυτήν, ούτε απ’ το αν τη διοχετεύουν οι ίδιοι. Πηγή δυστυχίας λοιπόν δεν είναι η πίστη στο αγνό κι αληθινό, αλλά η προσδοκία να σου αποδειχτούν από έξω. Φέρσου ρεαλιστικά κι ασχολήσου μ’αυτά που επιδεικνύεις εσύ. Δεν είσαι κριτής του κόσμου γαμώτο! Ούτε είσαι κάπου ψηλά να διαμορφώσεις μία άποψη μόνο για όλα. Η συμμετοχή, οι προθέσεις, οι δράσεις σου είναι οι δυνάμεις που ελέγχεις. Όσο πιο εντατική η εξάσκηση, τόσο πιο πρωτοφανή τα καθημερινά. Τα πάντα ρει` προς στιγμήν. «Τσέκαρε πώς τρέμει να ζει συνειδητά!» είπα στον καθρέφτη μου κι είπα να δοκιμάσω άλλη προσέγγιση για να γίνουμε φίλοι. Σταμάτησα να απαιτώ να αλλάξει, επέλεξα να σεβαστώ την ανάγκη που αντανακλούσε. Ν’ αγαπώ, να προσφέρω, ν’ απολαμβάνω το θαύμα της ύπαρξης. Αποδεσμεύτηκα απ’το βαρίδι της πλειοψηφίας, αφέθηκα στο κύμα αλήθειας που πνίγει οτιδήποτε ψεύτικο. Κοιτάζω τη ζωή μου κατάματα πιστεύοντας σε κάτι βαθύ, απερίγραπτο. Χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου φυτεύοντας σπόρους. Τουλάχιστον αν πληγωθώ, ας είναι υπέρ της ελπίδας.

Στην εποχή που..

Τα αγαθά συνοδεύονται από παραινέσεις. Όταν πίνεις, πάρε ταξί. Όταν τζογάρεις, διαφύλαξε το βιος σου. Όταν λαμβάνεις φάρμακα, συμβουλέψου ένα γιατρό. Όταν οδηγείς, αγνόησε το κινητό σου. Η κοινή λογική έπεσε στην ανάγκη της κοινωνικής ευθύνης νομικών προσώπων, μια και τα φυσικά έχουν χάσει επαφή με το ένστικτο επιβίωσης.

Η ζωή πλέον αγώνας δρόμου προς την ανυπαρξία – ελάχιστοι μόνο ακολουθούν προσωπικά μονοπάτια και γίνονται θρύλοι. Οι περισσότεροι φοβούνται το πότε, γι’ αυτό μένουν γαντζωμένοι στο πάλαι ποτέ. Πότε αφήνουμε τα όνειρα στη μέση, πότε αναμένουμε το τέλος της εμπειρίας για να της αποδώσουμε ετεροχρονισμένη αξία.

Οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας γεννούν απορίες. Άλλοτε υπερβολικής έντασης άλλοτε παράλογης φύσης. Το είδος της πίεσης που ασκούμε ο ένας στον άλλο φανερώνει το επίπεδο στο οποίο συναντούμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Από το πώς τις διαχειριζόμαστε μετατρέποντάς τες σε ευκαιρίες, κρέμεται το μέλλον του κόσμου.

Όλοι εύχονται να γίνουν κάποιοι. Μη τους το πεις αλλά δε θα πετύχουν, αν δε θέλουν να παραδεχτούν πόσο σημαντικοί είναι ήδη. Πιόνια με ελεύθερη βούληση. «Είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε» διάβασα σ’έναν τοίχο της πρωτεύουσας και γκρεμίστηκαν τα τείχη της καρδιάς μου. Η πιο χρήσιμη εποχή να ζεις είναι η παρούσα.