Θνητοί

Οι άνθρωποι γεννιούνται χωρίς ονόματα αλλά ζούνε με αυτά.
Οι άνθρωποι ερωτεύονται πρόσωπα μα δεν βλέπουν πίσω από αυτά.
Οι άνθρωποι σκοτώνουν τις αγάπες τους και πεθαίνουν μόνοι.

Είσαι άνθρωπος ή ακόμα προσπαθείς να γίνεις;

Χρειάζομαι, Εγώ.

Πρέπει να θυμάμαι πως μπορώ να αγαπώ παραπάνω από έναν άνθρωπο.
Ίσως γιατί η καρδιά είναι μεγαλύτερη από τον κόσμο.

Χρωστάω στον Εαυτό μου.
Το χρωστάω σ' Εκείνον.

Έχω τη δύναμη να ορίζω τον εαυτό μου και όσο το κάνω, κρίνω τα πάντα σαν παρατηρητής και απομακρύνομαι από τη φύση μου. Δεν ανέχομαι να συμβιβάζομαι με τέτοια μετριότητα.

Δεν πρέπει να τα παρατήσουμε αν θέλουμε να προχωράμε μπροστά.
Κι αν καταστραφούμε, ας καταστραφούμε μαζί.

Πολεμάμε με λουλούδια γεμάτα αγκάθια και απομακρυνόμαστε
από τους εαυτούς μας, από τους άλλους, από την πηγή μας.

Μέχρι να έρθει το τέλος
τίποτα δεν θ' αγγίξει την τελειότητα.

Στο διάολο ο κόσμος
κι ας μας θέλω ενωμένους.

Του κουτιού

Οι απαντήσεις στις στατιστικές

Το Sudoku

Τα δώρα

Τα σοκολατάκια

Τα καινούρια

Οι αναμνήσεις

Οι μετακομίσεις

Τα συρτάρια

Τα μυστικά

Τα κλειδωμένα

Η ψήφος

Η λογική

Τα μέσα μαζικής επινόησης

Το Όχι

Μπούχτισα να ακούω, μα τω Θεώ! Απ’τη μία οι φωνές στο κεφάλι μου, απ’την άλλη οι θόρυβοι έξω απ’αυτό, καταναλώνω φαιά ουσία στο σχεδιασμό ενός μοντέλου σκέψης που υπολογίζει τα πάντα, μη μείνει κανείς παραπονεμένος, αφού ο κόσμος διψά για αγάπη’

δεν έχουμε χρόνο για νέες πληγές.

Βαρέθηκα και να μιλάω. Απ’τη μία για να με πείσω, απ’την άλλη να εξηγήσω, ξοδεύω ενέργεια στον προγραμματισμό μιας αδρανούς στάσης που εξυπηρετεί τους πάντες, μη δυσκολευτεί κανείς, αφού η κοινή λογική είναι πια διχασμένη’

δεν περισσεύει έδαφος ως ουδέτερη ζώνη.

Κουράστηκα ν’ απαντάω στις απαιτήσεις των άλλων, όταν το πρόβλημα είν’ οι δικές μου.

Κοίταξα κατάματα τη ματαιότητα της άρνησης

-και γέλασα, γιατί η απάντηση ήταν όντως εκείνη.

Ενστικτωδώς

Ίσως δεν ξέρεις τι αφορά, ξέρεις όμως ότι τ’ ακούς.

Το όνομά σου, παντού, σε κώδικες.

Η σιωπηλή προφορά του σε καλεί.

Αυτό δεν είναι η διαίσθηση;

Αδιόρατη έλξη στην αποκάλυψη.

Χωροχρονικές οδηγίες προσέγγισης.

Παρατηρητικότητα κι εμπιστοσύνη στην κρίση σου.

Ρίχτερ

Σείεται ο κόσμος μας.
Τραντάζεται συθέμελα.
Ζούμε με το φόβο της κατάρρευσης σε λάθος χέρια.

Σεισμοί, εκρήξεις, καταποντισμοί.
Κατάλυση των νόμων της αισθητής πραγματικότητας.
Ζούμε με την ελπίδα της πτώσης σε σωστά αμαρτήματα.

Κλονίζονται οι πεποιθήσεις.
Συνταράσσεται το είναι και το νιώθω μας.
Πάψαμε πλέον να ζούμε. Μόνο προφυλασσόμαστε.

χάσταγκ παρελθόν

Με μια κίνηση του δαχτύλου παγιδεύουμε το χρόνο.

Δεν τρώμε ψωμιά γιατί βαριόμαστε ν’ανέβουμε τη σκάλα.

Δεν πίνουμε νερό, έχει κόκα-κόλα.

Βλεπόμαστε σ’οθόνες γιατί είν’ εξουθενωτικό να συναναστρεφόμαστε.

Με μια κίνηση του δαχτύλου παγιδεύουμε το χρόνο.

Δε μας νοιάζει αν είναι μέρα ή νύχτα, οι συσκευές εκπέμπουν φως.

Είτε μας ενοχλεί είτε το θέλουμε, το δείχνουμε με το δάχτυλο

κι ας μην πιστεύουμε στην τηλεκίνηση ακόμα.

Με μια κίνηση του χεριού κοιτάζουμε τον καθρέφτη.

Αν μας ρωτήσουν την ώρα, δε θυμόμαστε να πούμε.

Ούτε τι συζητούσαμε χτες,

κι ας ξέρουμε τι σκεφτόμασταν εν μέσω διαλόγων.

Με μια κίνηση του χεριού κοιτάζουμε τον καθρέφτη.

Φερόμαστε σα να ξέρουμε τι εννοούν, αγνοώντας τη σκοπιά τους.

Μηχανευόμαστε τρόπους να διατηρούμε επαφή,

χωρίς να επενδύουμε σ’ειλικρινή διάδραση.

Με μια κίνηση αποσυνδεόμαστε απ’τη φύση.

Αυτό το γράμμα λοιπόν έρχεται από εμάς που το αρχίσαμε.

Απ’ τις γενιές που σας παγίδεψαν στον καθρέφτη.

Απ’αυτούς που σας δίδαξαν πως το άδικο είναι σωστό,

αρκεί να το ορίσει ο κατάλληλος άνθρωπος.

Μη διαιωνίσετε τα λάθη μας.

Κρίντε μας έμπρακτα.

Τις Ει;

Ξαφνικά, όλα αποτελούν ευκαιρία να αντικρίσω τα προκαθορισμένα μου. Όσο πιο ανοιχτό το μυαλό, τόσο πιο δύσκολα διαχωρίζεται η πολυφωνία απ’την παραφωνία των σκέψεων. Μερικοί μπορούν, λέει, να'χουν πολλές αντικρουόμενες ιδέες μαζί, χωρίς να τις αφήνουν να συγκρούονται. Αρμονία συνεχούς κίνησης, αναντικατάστατο στοιχείο ροής.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω κόσμους που, ακόμα κι αν έρθουν αργότερα, θα έχουν ήδη υπάρξει. Αφοσιωμένοι στο χτίσιμο του μέλλοντος, τοποθετούμε τα υλικά του παρόντος σε δεύτερο πλάνο κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί είναι όλα ατελή. Τόσο χαριτωμένοι που, στην προσπάθεια να δώσουμε διάρκεια στις στιγμές, τις ζούμε επαναλαμβανόμενα ως αναμνήσεις, μέχρι να δεχτούμε το νόημα που φέρουν.

Κλείνω τα βλέφαρα και, νιώθοντάς σε μια ανάσα μακριά, ξεχνάω το χρόνο και το τοπίο. Μετά ξεχνάω κι εσένα` πλέον σ' αναγνωρίζω ως κομμάτι μου. Δε θυμάμαι το ρόλο μου απέναντί σου` αφού δεν είμαστε ξέχωροι. Δε συμβαίνουμε ο ένας στον άλλον, μοιραζόμαστε την εμπειρία αυτών που γίνονται ήδη.

Ταξιδεύω μεταξύ συνειδητού/κοιμισμένου. Υπακούω στο άηχο κάλεσμα να δραπετεύσω από τη φυλακή της βεβαιότητας, με την κρυφή πεποίθηση πως τίποτα δεν είν’ ό,τι νόμιζα` είναι όπως πιστεύω. Η εμπιστοσύνη στο άγνωστο δε χρειάζεται να'ναι δόγμα ή θρησκεία. Τη βαφτίζω αποδοχή, της δίνω το ελεύθερο να μου ξανασυστήνεται όταν δε βρίσκω θέση στο σύμπαν του οποίου αποτελώ πραγματικότητα.

Μη με ρωτάς αν υπάρχει ψυχή περιμένοντας η απάντηση να μιλήσει στο μυαλό ή στην καρδιά σου, αν αγνοείς πως και το σώμα σου ξέρει να ακούει. Μπορεί να μην είναι μυστήριο που κινείται έχοντας κάποιο σκοπό, είναι όμως μαγεία που επιθυμείς να τον ορίζεις εσύ.

Κλήρος της Τύχης

Ζω πραγματικά, όταν αφήνω να φύγει η αίσθηση της βιασύνης, η ανάγκη του κατορθώματος. Όταν διαλύεται η ομίχλη του συγχυσμένου μου νου και μένει απλά η συνειδητοποίηση ότι ψάχνω αυτό που θα μ’ ολοκληρώσει επειδή πιστεύω ότι το’χασα.

Υπάρχω αληθινά, όταν θυμάμαι ότι οι ελπίδες κι οι φόβοι μου δεν είναι η ζωή μου αυτή καθ’αυτή, αλλά δυο φίλτρα που επιλέγω για να τη μεταφράζω. Αν δε με ορίζουν αυτά, δε με ορίζει ούτε εκείνος που ίσως παίξει μαζί τους.

Βιώνω ουσιαστικά, όταν επιτρέπω στις καταστάσεις να είναι ρευστές, χωρίς να τις κρίνω απ’το αν θα ωφελήσουν εμένα. Αν λοιπόν σηκωθώ στα μισά μιας παρτίδας, θα’ναι για να συγχαρώ τους συμπαίκτες μου για τη συμμετοχή τους.

Πράττω συνειδητά, όταν παραδίνομαι στην πιθανότητα που λέει ότι η απόσταση που έχω να διανύσω είναι μεταξύ συλλογισμών. Αντί να θεωρώ πως κάθε ακατάλληλη απόφαση μειώνει την αξία μου, δίνω βάση στο μήνυμα του τέλματος κι εξελίσσω τη σκέψη μου.

Η ζωή δεν είναι μόνο δικαίωμα. Είναι ευκαιρία. Κι εγώ,

ο τυχερός συνδυασμός της αστερόσκονης που την αξιοποιεί.

Λογισμός

Ευτυχώς κρατάω τα ηνία σφιχτά. Τι κι αν τα άλογά μου το έσκασαν; Ψάχνουν να βρουν τη λογική, να τη φέρουνε πίσω.  Μα δεν τη θέλω, τους είπα.

Χωρίς λογικό και παράλογο, ακόμα και άδεια, είμαι ολόκληρη. Μπορεί να μην ξέρω πού πάμε, αλλά φέρνω μαζί την καρδιά μου. Όπου κι αν είμαι, είναι εδώ.

Δε φοβάμαι που ξέμεινα από άμαξα. Ούτως ή άλλως, δε μετακινήθηκα ποτέ για ν’αλλάξω. Εσωτερικές οι κινήσεις που με έβαλαν στη θέση μου.

Μέσα αναπνέω, μέσα μου αισθάνομαι. Έξω προβάλλω ό,τι αποκομίζω απ’αυτά που βιώνω: τον εαυτό που επιλέγω να χτίσω. Πλάθω τον κόσμο μου, με πιο βασικό υλικό τον πηλό.

Το χώμα που αγγίζω όταν θρηνώ για εκείνα που σκότωσα προτού με τελειώσουν. Τη λάσπη, που για να μη λερώσει τη θάλασσα, αφήνεται στο ρυθμό του κύματος και παρασύρεται χωρίς να αμφισβητεί το σκοπό του.

Η μελωδία της καρδιάς δεν είναι πάντα χαρούμενη. Αυτό οι πιο πολλοί το φοβούνται. Αλλά τι σημασία έχει η χαρά, αν δεν της δώσω αξία ή ποια η αξία να θλίβομαι, αν δε δίνω αρκετή σημασία;

Ακούω ποδοβολητό. Είτε είν'επίθεση είτε επιστρέφουν τ’άλογα με την υπόλοιπη ψυχή μου... είμαι έτοιμη. Αυτή τη στιγμή περιμένω.

Τρόπος του λέγειν

Η γραφή κι η ομιλία είναι απλές υποθέσεις.

Η έκφραση είναι που ανεβάζει τον πήχη.

Όχι αυτή των σκέψεων` κανείς δε δίνει δεκάρα για κείνες.

Για τις ψυχές μας μιλάω` αυτές που κρύψαμε τόσο βαθιά

που πλέον δεν έχουμε ιδέα πού χαθήκαν ή πώς να τις σώσουμε.

«Εκτός οπτικού πεδίου, εκτός λογισμού» λένε φίλοι από μια άλλη πλευρά του πλανήτη.

Τι σε νοιάζει πώς το ορίζουν αυτοί, έχουμε κι εγχώρια ρητά.

Μπερδεύτηκες όμως και πάλι` στα άρρητα εστιάζουμε απόψε.

Έστω Ψ το σύνολο εκείνων που δείχνουν την αλήθεια τους ως αποτέλεσμα γεωμετρικής προόδου με λόγο την οικειότητα και Χ το σύνολο αυτών που προτιμούν τις αντιδράσεις του λεπτού. Εκφράστε τη συνάρτηση που γεφυρώνει την επιθυμία όλων για ειλικρίνεια.

Ευθύτητα – αμεσότητα – αυτοματοποίηση. Πλέον σε πιστεύουν ευκολότερα αν είσαι ταχύς, παρά αν δεχτείς την πρόκληση να βρεις την ουσιαστική σου αλήθεια.

Η χρονοκαθυστέρηση είναι αόρατος λόφος του σύμπαντος – τον σκαρφαλώνεις σήμερα και φτάνεις στην απάντηση του χθες. Βλέπεις την ερώτηση καλύτερα, ανεβαίνει ο νους σου επίπεδα, αναγνωρίζεις πού στεκόσουν και πώς θα υπολογίσεις το ζητούμενο.

Δεν υπάρχει μαθηματική ακρίβεια για το τι θα αντικρίσεις όταν κοιτάξεις τριγύρω. Καμία στατιστική βεβαιότητα ότι οι άλλοι σε περίμεναν ώσπου να μοιραστείς τη θέα της αλήθειας. Μη σπαταλήσεις στιγμές τοποθετώντας την ευθύνη. Η αναζήτηση της απάντησης βρίσκεται πέρα απ’το φταίξιμο` ανακαλύπτει ένα νησί απύθμενου δυναμικού. Προσπάθησε να κολυμπήσεις εκεί κι υπόσχομαι πως δε θα πιάσεις πάτο ποτέ.

Αναγέννηση

Σε γνώρισα καλοκαίρι. Τότε που αντίκρισα τον ουρανό και παρατήρησα με ευλάβεια τους φωτεινούς του κατοίκους. Μόνοι, διάσπαρτοι` φλεγόμενη επιθυμία να γίνουν ευχή που υλοποιείται. Θυμάμαι να χάνομαι στη σπείρα σου, να με οδηγείς στην ολότητα. Θυμάμαι νερό να γλείφει τα βότσαλα, τον Τροπικό του Καρκίνου, απροσδιόριστους ήχους και προσδιορισμένη ενότητα. Θυμάμαι ν’ανοίγω τα μάτια μου χωρίς να'μαι η ίδια. Πλέον μπορούσα να δω και ν’ακούω όσα δε φανταζόμουν πως βρίσκονταν πλάι μου. Η συνείδησή μου άλλαξε εμβέλεια, το κύμα μου εξέπεμπε σε νέο μήκος. Τον πρώτο καιρό σε έβρισκα μπροστά μου συνέχεια, σχεδόν δεύτερη φύση να αντιλαμβάνομαι την ηχώ σου στο νου μου. Ήσουν το βίωμα που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Η αφύπνιση που σήμανες δεν επισκιάστηκε. Η φωνή της αλήθειας σου ενόχληση στο λαιμό που ψάχνει διέξοδο. Τη βρήκε σχεδόν αμέσως, σε αλυσιδωτές αντιδράσεις που έμελλε να ορίσουν την πορεία μου. Αποκαλύφθηκες μαγικά, τόσο που πίστεψα ότι έχω δυνάμεις -και πως, αν θέλω, στο χέρι μου θα είναι ν’αλλάξω τον κόσμο. Όσο κι αν προσπάθησα να μοιραστώ το ταξίδι σου και να εξηγήσω την αξία που είχε για μένα, οι άλλοι σε αντιλαμβάνονταν σαν προορισμό` η επιστροφή, όμως, σου ταίριαζε καλύτερα σαν λέξη.

Όραμα

Ήμασταν, που λες, αγκαλιά. Πειράζαμε ο ένας τον άλλον λέγοντας τις αλήθειες μας, χωρίς να φοβόμαστε ότι ο άλλος θα φύγει. Όχι επειδή δε θα το’κανε, απλώς δεν αμφιβάλλαμε για το αν θέλει να είναι εδώ τώρα. Διαφωνούσαμε σχεδόν για τα πάντα, συμφωνούσαμε μόνο στο πιο βασικό` έχουμε δικαίωμα να διαφέρουμε. Δεν πίστευε κανείς ότι θα λειτουργήσουμε ως μονάδα, πόσο μάλλον ως αγία τριάδα: εγώ, εσύ κι η αγάπη μας. Σε πλήγωνα-με πλήγωνες συνέχεια. Ο ένας το μέλι, ο άλλος το γάλα, αράζαμε κάπου ψηλά κι αναρωτιόμασταν τι είναι ζωή. Καθένας εξέλισσε την ύπαρξή του, χωρίς όμως να ξεχνάει τον άλλο. Δεν ήταν πια ξένος. Ένα στρώμα για καταφύγιο, η οριζόντια αγκαλιά το ασφαλές μας σημείο. Νιώθαμε ελεύθεροι να ξεγυμνώσουμε ελπίδες και φόβους. Συζητούσαμε την ουσία των πραγμάτων, χωρίς να ξεχνάμε να γελάμε παρέα. Δεν έφευγες όταν σε έδιωχνα -κι εγώ σ’αντάλλαγμα δε σ’έδιωξα ποτέ μου. Ξεμακραίναμε κάθε τόσο, ζαλισμένοι από την τόση ευτυχία` η σύνδεση όμως είχε ήδη νικήσει. Δε γεννήθηκε θνητός να ξεγελάσει την αλήθεια –κι όταν γνωριστήκαμε, γίναμε τόσο σοφοί που δεν προσπαθήσαμε καν. Είχαμε γίνει η πιο ειλικρινής εκδοχή μας. Δεν ντραπήκαμε να δείξουμε ποιοι είμαστε. Γι’αυτό ενωθήκαμε από το πρώτο μας βλέμμα. Όχι ότι το δεχτήκαμε εύκολα, ούτε που φανταζόμασταν τι περιμένει. Απλά αφεθήκαμε. Ζούσαμε την εμπειρία λεπτό προς λεπτό. Αφήσαμε τα τείχη να πέσουν, χωρίς να χρειαστεί πολιορκία. Όλα στο χρόνο τους, δεν τον αμφισβητήσαμε στιγμή. Μας ρωτούσαν το μυστικό μας συχνά, το θυμάσαι; Δεν απαντούσαμε καν και νόμιζαν το κρύβουμε, ενώ απλά δεν είχαμε ψάξει ποτέ. Η αποκάλυψη κι η ανακάλυψη ήταν καθημερινές μας συνήθειες, χωρίς να χρειαστεί να τις κάνουμε θέμα. Δεν προσποιούμασταν αυτό που βολεύει. Το φυσικό μας έβγαινε αυθόρμητα, δε ζοριστήκαμε ν’αποδείξουμε κάτι. Ίσως ο λόγος που έχουμε διάρκεια να είναι ότι δεν έχουμε μέλλον. Βλέπουμε μόνο παρόν –κι όσο κρατήσει. Μένουμε λοιπόν αγκαλιά.

Κόκκινη κλωστή κομμένη

Τη δύναμη που έχω –την ατέλειωτη, την απέραντη, τη μαγική

τη σπαταλώ στην προσπάθεια να συγκρατήσω την αγνή επιθυμία να στοιχειώσω το είναι σου.

Να μείνουμε περιορισμένοι μ'ένα σκοινί να μας δένει, να μη μας δίνει επιλογή πέρα απ'το να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλον ψάχνοντας ελευθερία ή ν'αφήσουμε την ελευθερία να μας κατασπαράξει όσο θα χορεύουμε μαζί αγκαλιά. Να σε στοιχειώσω όπως εκείνο το τραγούδι απ’τα παλιά. Δεν καταλαβαίνουν τι εννοώ ή τι νιώθω. Δεν παρεξηγώ κανέναν όμως. Δε χτίστηκαν να μάθουν τη δική μου ζωή ή την αλήθεια. Κι αυτό που αισθάνομαι και ζωντανό και αληθινό είναι. Κι όπως κάθε τι έμβιο, πρέπει να τρέφεται. Για την ώρα γεύεται το μέσα μου, εμένα την ίδια, με καταβροχθίζει, κάνοντας κάθε ανάσα τον πιο αγαπημένο εχθρό. Ποιος θα μπορούσε να δει ότι η δύναμη που σ’έκανε να παραδεχτείς την τύχη σου τότε, θα’ταν η ίδια που τώρα μοιάζει καταδίκη; Εγώ. Αυτή είναι η απάντηση, γι’αυτό δεν είπα τίποτα την ακατάλληλη στιγμή. Δεν ξέρω ποιανού είν' η προφητεία, αλλά την εκπληρώσαμε. Εμένα τι με ξέχασε όμως; Πώς βγαίνουνε γαμώτο από δω;

Τη γνώση που έχεις –την απύθμενη, την αρχαία, τη συμπαντική

τη σπαταλάς στην προσπάθεια ν'αντικρούσεις την ορμή που συμβολίζω. 

Αντί να σε στοιχειώσω εγώ -ένας σκοπός που ξέχασα στο κάλεσμα που πρόθυμα υπάκουσα- με κυριεύεις εσύ. Τον ξύπνιο μου, τον ύπνο, τα ενδιάμεσά μου. Ακόμη κι αν εξαφανίζεσαι αιώνες, επιστρέφεις σαν να’σουν δίπλα μου χτες και κάνεις ξανά το μαζί προσδιορισμό του εμείς. Με στοιχειώνεις όπως κάθε ανάσα που σε είδα να παίρνεις, μάρτυρας της ύπαρξής σου. Δεν τολμούν να συλλάβουν τι εννοώ και τι νιώθω. Δε με νοιάζουν εκείνοι. Δεν αναγνωρίζουν τους ευφάνταστους τρόπους σου να ενοχλείς τη ρουτίνα μου, χίλια σημάδια που -αν ήξερες- ίσως να έπαυες πια να με ορίζεις, από συμπόνια για την αδικία που βιώνω. Ποιος θα μπορούσε να πει ότι η γνώση που σε κάνει να διαμορφώνεις τον κόσμο είναι όντως εν γνώσει σου; Εσύ. Αυτή είναι η απάντηση, γι’αυτό δεν είπες τίποτα τη στιγμή που ρωτήθηκες. Δεν ξέρω ποιανού είναι το ρολόι, αλλά συγχρονισμένα βγάλαμε τους δείκτες. Ο κοινός μας χρόνος λειτουργεί ακόμα όμως. Πώς σταματά να χτυπά η καρδιά μου στον χτύπο του;

Τρίτον

(ψέμα πρώτο)

Λένε ότι όσο ψάχνεις οδηγείσαι στην αλήθεια.

Και την αλήθεια τη βρίσκεις εκεί που την ψάχνεις. 

Δε θυμάμαι να έψαξα ποτέ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(ψέμα δεύτερο)

Ο Τρίτων είναι θεός -το’χω γρουσουζιά να βάζω αόριστο, βλέπεις οι θεοί μονοπωλούν το για πάντα. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι μεταμορφώθηκε σε σαύρα, με συνάντησε στη λίμνη με τους δράκους και μου δώρισε ένα όμορφο κοχύλι. Ν’ακούς τη θάλασσα που κουβαλάς, μου είπε. Όταν του ζήτησα να εξηγήσει γιατί, βούτηξε και δεν τον ξαναείδε κανείς.

Ακολουθώντας τις οδηγίες, έμαθα ότι η φασαρία της σιωπής ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση. Δεν αρνείσαι όμως τον άθλο που σου ανέθεσε ένα λευκαυγές ουράνιο σώμα, ειδικά όταν η πορεία του αψηφά πιθανότητες. Παρακολούθησα λοιπόν τις τρικυμίες που γέννησε ο μέσα μου χρόνος, ώσπου ξεκλείδωσα το μυστικό που κουβαλούσε.

Έμενε να εντοπίσω τη δύναμη που μου το έδωσε. Πώς φέρνεις όμως το αιώνιο μπροστά σου; Με το κλειδί, το μόνο πράγμα που είχα στα χέρια μου. Το χρησιμοποίησα για να καλέσω αυτόν που μπορούσε ν’ακούσει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(ψέμα τρίτο)

Λένε ότι τα σημάδια τριτώνουν. Δύο στις τρεις είμαι εγώ, η τρίτη έρχεται διαρκώς από σένα. Οι βασικές συνθήκες του έρωτα είναι να θες, να μπορείς και να γίνεται, λένε.

Απάντησα «ποτέ» και «για πάντα».

Οι Φύλακές μου

Γνωρίζω την ύπαρξη φανταστικών ανθρώπων.

Επικοινωνούμε με τηλεπαθητικά βλέμματα, χωρίς λέξεις.

Στα μάτια τους μπορώ να δω τον θεό που κρύβουν.

Κρατούν κομμάτια του εαυτού μου και τα προστατεύουν από το σκοτάδι μου.

Συναντιόμαστε κάτω απ’το φως του φεγγαριού

στο μέρος που μπορούμε να βρισκόμαστε και να γελάμε.

Όταν γελούν, γελάω και όταν γελάω εκείνοι γελούν μαζί.

Με δάκρυα χαράς θα κλαίω για τον χρόνο που κάποτε φυλάξαμε σε μια κλεψύδρα.

Σ’ αυτή τη ζωή δεν ζήσαμε μόνοι.

Μόνοι δεν θα μπορούσαμε να μεταμορφώσουμε τον πόνο σε συμπόνια.

Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν είναι απόδειξη όσων μοιραστήκαμε.

Μαρτυρώ την ύπαρξη φανταστικών φίλων

και λίγα λέω.

Η Απόφαση

Πρόταση

Ξέρω πόσο τρομακτικό είναι να ζεις και να συνειδητοποιείς ότι το κάνεις. Πόσο σε αγχώνει να προλάβεις ν’ακούσεις όλα όσα μιλούν στην ψυχή σου και να τους απαντήσεις όσο πιο αγνά κι αληθινά γίνεται. Γι’αυτό θέλω να ξέρεις ότι στέκομαι δίπλα σου. Δεν είσαι μόνος σε τίποτα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το πιστέψεις. Πόσο σε τρομάζει να δεχτείς ότι σε βλέπουν και σ’αγαπούν γι’αυτό που είσαι.

Τα ξέρω όλα αυτά. Είναι το σημείο στο οποίο συναντιούνται τα μάτια μας. Τα δευτερόλεπτα στα οποία με αγγίζεις τυχαία. Η διάφανη κλωστή της σύνδεσής μας. Δως μου το χέρι σου. Θα χορέψουμε μαζί. Όσο κρατήσει.

Σε θαυμάζω

Κ ας μην έχεις ιδέα το πόσο. Αυτό με κάνει να σε θαυμάζω περισσότερο. Αυτό -και το ότι ξυπνάς και κοιμάσαι όντας εσύ. Είτε το ξέρεις είτε όχι, είσαι ο εαυτός σου. Όχι ως επιπλέον δικαιολογία να μένεις ο ίδιος, αλλά ως ευκαιρία να εξελίσσεσαι. Αυτό είναι που με μάγεψε πάνω σου. Το ενδιαφέρον για την αλληλεπίδρασή σου με τον άλλο. Τους περαστικούς, τους γνωστούς, κάθε μορφή ύπαρξης. Σε νοιάζει. Τον κουβαλάς μέσα σου. Σε πνίγει το δίκιο του, σε γεμίζει η χαρά του.. τον νιώθεις. Στηρίζεις την απόφαση ν’αντιμετωπίζει τις προκλήσεις όπως ορίζει το εσωτερικό του παιδί. Εμπνέεσαι απ’τον τρόπο που ενώνει τ’αντίθετα, δημιουργώντας συνείδηση. Αναγνωρίζεις την ευλογία της προσφοράς του στον κόσμο. Προσπαθείς να ομορφαίνεις το καθημερινό του ταξίδι.

Σε θαυμάζω λοιπόν.

Και δεν μπορώ να το κρύψω. Αυτό μου δίνει θάρρος να σε γνωρίσω. Αυτό -και το ότι ξυπνώ και κοιμάμαι μαζί σου. Είτε το νιώθεις είτε όχι, είμαι στο πλάι σου. Όχι ως λόγος να μένεις στο ίδιο σημείο, αλλά ως συγχρονισμός στη μεταμόρφωση. Αυτό είναι που σ’έφερε στο δρόμο μου. Το ενδιαφέρον ν’αντικρίσω τον κόσμο. Τους σκοτεινούς, τους ξεκάθαρους, κάθε πτυχή αλήθειας. Με νοιάζει. Τον τρέφω μέσα μου. Με κυριεύει η ελπίδα του, με προκαλούν οι επιλογές του.. τον συναισθάνομαι. Αποφασίζω να δώσω το λόγο στην εσωτερική μου πυξίδα. Εμπιστεύομαι τον τρόπο που χαράζει πορεία, εξερευνώντας κάθε κατεύθυνση. Εκτιμώ το δικαίωμα στη ζωή κι όποιον αναλαμβάνει την ευθύνη του. Είναι το χρέος μου απέναντί σου, να χτίζω έναν καλύτερο κόσμο.
  

Εμείς κι ο κόσμος

Κάποιοι λένε δεν τους αγγίζει η ποίηση. 

Αφού όλοι ποιήματα είμαστε, θα ήτανε ποτέ δυνατόν; Όλοι φτιαγμένοι είμαστε. 

Ο ένας για τον άλλο μπορεί όχι, ίσως ούτε και με τις καλύτερες προθέσεις.

Κάποτε, κάπου, κάποια δύναμη όμως μας θέλησε να ζήσουμε. 

Για την πάρτη μας, μαζί με τους υπόλοιπους.  

Μόνο δισεκατομμύρια εκλεκτοί από το άπειρο (πόσο είναι το άπειρο αλήθεια;) 

ονόμασαν την εμπειρία ανθρώπινη και πορευτήκαν.

Ανάμεσά τους κι εμείς. 

Σφυρηλατεί η ζωή και δε λέμε κουβέντα. Οφείλεις να το αναγνωρίσεις αυτό. 

Μένουμε ζωντανοί, με την ελπίδα ότι μπορούμε να σταθούμε και μόνοι. 

Γι’αυτό φοβόμαστε την απομόνωση` τόσο βαρετοί έχουμε γίνει. 

Αυτός είν’ άλλωστε ο λόγος που συζητάμε τις ζωές των άλλων αντί για τις ιδέες τους. 

Ο ίδιος επιτρέπει να κυνηγούμε χίμαιρες αντί των πιο αληθινών μας ονείρων.

Κοίταξε λίγο γύρω σου.

Τι φυσιολογικό αντικρίζεις; Σε τι παλεύεις να μοιάσεις; 

Πού εγκλωβίζεις την τέχνη σου;

Κι αν θες να πεις ότι έζησες, ποια ιστορία σου θα το υποστηρίξει;

Φυλλοκάρδι

Ένα μόνο λεπτό. Να αφεθούμε στην επιθυμία, να συλλάβουμε το γεγονός ότι ζούμε. 

Είμαστε εν ζωή. Ένα αρκεί. Να νιώσουμε μαζεμένες τις στιγμές που θέλαμε να μην τελειώσουν ποτέ. Όμως λιγοψυχούμε. Αποφεύγουμε. Φοβόμαστε μη μας αρέσει τόσο η πιθανότητα ότι οι ίδιοι χτίζουμε τον κόσμο μας που το πιστέψουμε ως τη μόνη αλήθεια. Μη σου πω θα πετύχουμε κιόλας. 

Και μετά; Αν αλλάξει ο κόσμος, θ’αλλάξουμε κι εμείς συνήθειες. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Όλα μέσα σ’ένα λεπτό. 

Η καθημερινότητα είναι μία στιγμή τελικά.

Ελπίζω να μη θες να τελειώσει.

Φεμινισμός (;)

Όλα γυρνούν γύρω από εκείνες, σε νιώθω. Μάγια έχουν κάνει, γαμώτι μου; Πώς τους φέρονται οι άλλοι, πώς νιώθουν, τι ειπώθηκε -κι άλλες μικρές λεπτομέρειες. Αιώνες πέρασαν, μην πω χιλιετίες, κι ακόμα αναρωτιώμαστε αν θα δουλεύουν ή αν θα'ναι σπίτι. Ξέρουν οι ίδιες τι θέλουν, νομίζεις;

Ας πάψουμε λοιπόν να μιλάμε γι' αυτές. Πες κάτι άλλο. Γι' αρσενικά, ξέρω γω. Τον τρόπο που το σύμπαν βαραίνει τους ώμους τους, για το ταξίδι τους προς την αποδοχή της ευθύνης -ξέρεις, τα βαρυσήμαντα. Πέρασαν χρόνια, μα ο βασικός διχασμός τους δε λύθηκε. Απόρριψη του θηλυκού ενδιαφέροντος ή κατάχρηση της γυναικείας φροντίδας;

Ποια η θέση Εκείνου στον κόσμο λοιπόν -είτε ως πατέρας, αδερφός είτε ως σύντροφος,
όταν δεν έχει γι' ασπίδα του Εκείνη;

Πρόσωπα και αριθμοί

ένα ρολόι μου ξεκινάει χωρίς να του αλλάζω μπαταρία,
θυμάμαι κάποτε άρχισε στο ακριβές λεπτό.

τα πάντα έχουν τη στιγμή τους τελικά-
κι ας μην καταλαβαίνεις αν κέρδισαν τον τίτλο τους κατόπιν εορτής.

αυτό είναι το μυστήριο της ύπαρξης ίσως,
πώς θ'απολαύσει αυτά για τα οποία αναρωτιέται.

κάθε απορία στο φως ανακαλύπτεται-
κι ας ξοδεύουμε νύχτες για την εφεύρεση λόγων ανησυχίας.

τίποτα δεν γίνεται εμπόδιο,
γι'αυτό νοιαστείτε αν θα γίνει σοφία.

ολόκληρο το σύμπαν δονείται-
κι ας το αγνοούν οι καθημερινές μας συνήθειες.

Ένας για Όλους

Σχεδόν κάθε αντίδραση κατά της αναρχίας ακολουθείται απ'την αυθόρμητη διαπίστωση ότι δεν έφτασε η στιγμή της σε συλλογικό επίπεδο. Μια γρήγορη ματιά γύρω -και στους καθρέφτες μας, καταδεικνύει ότι δεν ήρθε ούτε στο ατομικό.

Παραδεχόμαστε δηλαδή ανοιχτά ότι ο λόγος που δε ζούμε ελεύθεροι και ίσοι είναι ότι είμαστε έρμαια σκέψεων κι ιδεών μας που αρνούμαστε να βάλουμε σε τάξη. Τι κρίμα η ανθρωπιά να μην έχει δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις.

Εξοργιζόμαστε δήθεν ότι εκμεταλλεύονται τη σύγχυσή μας μαζικά, τόσο που το βιοτικό επίπεδο αλλάζει, αποτυγχάνοντας να δούμε πώς καλύπτουμε την ενοχή μας υπό το πέπλο της αντίληψης «κοινωνικών ομάδων».

Ο θυμός στρέφεται εναντίον μας, αφού υποστηρίζουμε ότι η ουτοπία ξέρει από χωροχρόνο -σε πείσμα βιωμάτων που δείχνουν το αντίθετο. Κατακλυζόμαστε από αίσθηση σύνδεσης κι ανάγκη για ενότητα ολημερίς -κι ας είναι σε δόσεις. Όμως αποφεύγουμε ν’αλλάξουμε.

Η διαμάχη δε βρίσκεται έξω μας, ούτε απειλούμαστε από κάποιον εχθρό` όντως, κρατάμε τα κλειδιά της φυλακής μας. Είμαστε δέσμιοι του φόβου ότι πέφτουμε, πριν καν έχουμε ανοίξει τα φτερά μας.

Κι αφού καλούμαστε να ζήσουμε αλλαγή, ας είναι αυτή που φέρνουμε οι ίδιοι.

Έκτακτο Ανακοινωθέν

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας, καθώς αναταραχές σημειώνονται απόψε στο κέντρο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η κατάσταση βρέθηκε εκτός ελέγχου. Ανταποκριτές μας θα μεταφέρουν τον παλμό των εξελίξεων από την καρδιά της πόλης, όπου φέρεται να οργανώθηκε η επίθεση κατά του κατεστημένου, στη σημερινή πορεία υπέρ της ειρήνης. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης φιλήσυχων πολιτών, ιδέες άρχισαν να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση. Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι κάποιοι πληγώθηκαν, επικράτησε οχλαγωγία, ενώ τα πνεύματα οξύνθηκαν αρκετά οδηγώντας στη ρήξη. Έχουμε ζωντανή σύνδεση

«..αντί να μαζευόμαστε παγωμένα κι αδιάφορα, σχεδόν επετειακά, υπέρ της ειρήνης, θα εξαπλωθούμε - μεταδίδοντας το μήνυμα ότι είμαστε αδέρφια, ώσπου να ξεσπάσει πανδημία ανθρωπιάς και σεβασμού κάθε ύπαρξης. Ανώτερο από κάθε αντίσταση, το κύμα αγάπης θα μας διαπεράσει σα ρεύμα και σε αργή κίνηση θα μαγνητίσει το είναι μας. Θ’αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Θα εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο, σεβόμενοι τη γη που μας τρέφει και θα δεχτούμε ότι ο πλανήτης δεν είναι δικός μας. Θ’ ανακαλύψουμε πως η μόνη μετάνοια για τη βοήθεια που δώσαμε, είναι η συναίνεση σε πείσμα του ενστίκτου..»

Αυτές ήταν, λοιπόν, οι πρώτες επίσημες δηλώσεις απ'το κέντρο. 

Κάπου εδώ, θα σας ενημερώσουμε ότι το πρόγραμμα δε θα επανέλθει.

Κυρίες και κύριοι, το σύστημα κατέρρευσε.

Κατάνυξη

Προσευχόταν. Τόσο θυμωμένη, τόσο πληγωμένη απ’τη ζωή, το μόνο που της έμενε ήταν να γονατίσει. Να λυγίσει μπροστά στο δέος της ροής των όσων έχουν γραφτεί. Μόνη διέξοδος ήταν η παράδοση κι η γλυκόπικρη λύτρωσή της.

Προσευχόταν. Τόσο ευλαβικά, τόσο δοσμένα στη ζωή και τις βουλές της, που –κοιτάζοντάς την και μόνο- άρχισε κι αυτός να πιστεύει. Δεν είχαν βρεθεί τα λόγια που θα τον έπειθαν για την ύπαρξη ανώτερης δύναμης. Νιώθοντάς την όμως να παραδίνεται και παρατηρώντας την να δέχεται την αλήθεια, ζητώντας μια βοήθεια να τη βιώσει.. αυτό ήταν πρωτάκουστο.

Προσευχόταν. Αφιέρωνε την εμπειρία της στη δύναμη που καίει τον ήλιο, πότιζε με δάκρυα τη γη που κουβαλά τόσο φορτίο, έψελνε συγχώρεση κι αγάπη για όλους. Όσες λειτουργίες κι αν είχε παρακολουθήσει ποτέ του, δεν είχε γίνει μάρτυρας τέτοιας μυσταγωγίας.

Είχε συνηθίσει να τη βλέπει δυνατή, σχεδόν ατρόμητη. Όταν έγινε θεατής του τρόπου με τον οποίο υπηρετούσε το είναι της, κατάλαβε πως δεν είμαστε μόνοι. Της κράτησε το χέρι. Υπάρχει θεός. Τον λένε ανθρωπιά.

Αντιύλη

Το σύμπαν αποτελείται από μικροσκοπικά σωματίδια, τα μαγικόνια. Ακόμα και σήμερα, παραμένει μυστήριο πότε και πώς εμφανίστηκαν, από πού κι ως πού αποπνέουν ζωή.

Το σύμπαν αποτελεί μια εμπειρία. Όχι ως αυθύπαρκτη οντότητα` ως το βίωμα κάθε μαγικονίου -στο βαθμό που επιλέγει βέβαια να συμμετέχει αυτούσιο στη δημιουργία.

Αυτός είναι ο λόγος που το σύμπαν αποκαλείται και πλάση. Δεν είναι δεδομένη κατάσταση, αλλά διαδικασία. Το επίπεδο συνείδησης απ'το οποίο συνεισφέρουν τα μαγικόνια στην εξέλιξη είναι κριτικής σημασίας.

Τα μαγικόνια απαντώνται σε διάφορες δομές, με κυρίαρχη αυτήν της αγάπης. Η διάρθρωσή της εξασφαλίζει την αρμονική συνεργασία και την αξιοποίηση του δυναμικού τους, με τρόπο που το σύμπαν αποκτά εν τέλει υπόσταση και γίνεται άτομο.

Μέλλον ή παρελθόν;

Αυτό το γράμμα έρχεται από τα ξένα. Έναν εαυτό που κρύβεται βαθιά μέσα σου αλλά αποφεύγεις να φανερώσεις. Δεν έχεις όμως πλέον επιλογή. Το γράμμα το έλαβες γιατί είσαι έτοιμος. Ήρθε η ώρα να με αντιμετωπίσεις.

Πέρασες πολλά χρόνια αρνούμενος ότι υπάρχω, θυμάσαι; Σαν χτες ήταν που ζητούσες συμβουλή από τις μέσα φωνές σου. Ήμουν η μόνη που αγνόησες. Γι'αυτό είσαι σήμερα εδώ. Γι'αυτό σου μιλάω από χαρτί κι όχι από καθρέφτη.

Oσο κι αν θες να'ναι ψέμα, αυτή είν'η τωρινή πραγματικότητα. Έφτασ' η στιγμή να με ακούσεις. Να πάψεις να αγνοείς τα σημάδια μου, να σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω απ'το δάχτυλό σου. Τώρα με χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ.

Μετράει η άποψή μου, διάολε! Αρκετά προσποιήθηκες πως δε μου πέφτει λόγος. Οι επιλογές σου κάναν το μυαλό σου εύφορο κι έτσι μπόρεσε να γονιμοποιηθεί επιτέλους η ιδέα μου. 

Οφείλω όμως να στο πω. Έθεσα σ'εφαρμογή το Σχέδιό μου.

Να σου θυμίσω ότι σε είχα ενημερώσει εξ'αρχής. Είμαι μαζί σου απ'την αρχή ως το τέλος, και ας κορόιδευες εσύ τα ένστικτά μου! Κάθε φορά νέα δικαιολογία. Τη μία σε πίκραινα πολύ με τις αλήθειες μου, την άλλη σ'απομάκρυνα απ'το ρεαλισμό σου.

Ως δια μαγείας, έβρισκες πλάγιους δρόμους προς τη μεριά που οδηγούσε η ευθεία μου. Τα ίδια βιώματα κληθήκαμε να κάνουμε κτήμα μας. Το βασικό σημείο διαφωνίας ήταν ποιος σπέρνει ελπίδες και ποιος πανικό. Ποιος θα επιζήσει στις θύελλες.

Σε συγχωρώ για τα λάθη μας κι απολογούμαι αν ταράζω τον κόσμο σου. Δεν είμαι όμως ξένος. Είμαι εσύ. Από λεπτό σε λεπτό, εσύ θα γίνεις εγώ. Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε η απάντηση.

Η ώρα είναι τώρα.

Στο δρόμο τυχαία

Ο τελευταίος στον οποίο θες να μιλήσεις είν'ο πρώτος που πρέπει ν'ακούσει. 
Γι'αυτό τον αποφεύγεις εξάλλου. 
Μην τυχόν και ξεστομίσεις τις λέξεις σου. 
Θα μαρτυρήσουν αλήθειες. 
Και τι είν'οι αλήθειες;
Μια χούφτα από κομμάτια συνείδησης που αποτελούνε μεγάλη εικόνα, μου είπαν.
Αρκούν τα δικά μου ή θέλει ολωνών; 
Κι αυτοί που αποφασίσαν πως δε θα μοιραστούν κάτι μαζί μας;
Φτάνουν τ'αυθαίρετα συμπεράσματα ή θα'ναι το παζλ μας λειψό; 
Ή τα κομμάτια που βρίσκουμε στο δρόμο τυχαία...
Σε ποιον θα επιστραφούν μη χαλάσει το έργο του;

Άγνοια Κινδύνου

Δε χρειάζεται να γράφεις για κάτι, αρκεί να γράφεις ως ο εαυτός σου.

Η μετάφραση αφήνει το μήνυμα ανέπαφο.
Τα σύμβολα είναι τόσο πρωτόγονα όσο πρωτόγνωρα ένιωσε ο πρώτος άνθρωπος
που αντίκρισε τον Ήλιο και τη Σελήνη γνωρίζοντας τη θέση του στον κόσμο,
πλημμυρισμένος από αγάπη προς τη σοφία της ύπαρξης.

Γνωρίζεις τη σοφία που κρύβεται στην αγάπη σου;

Χωρίς χάρτη

Τελευταία εξερευνώ το μαζί. Κάποιες φορές είναι μοναχικό, στο λέω να το ξέρεις.

Ο χώρος που μας ενώνει στο κρεβάτι. Το οξυγόνο ανάμεσα στα χείλη μας. Η απόσταση που ταξιδεύει το όνομά σου όποτε το καλώ. Η εξέλιξη αυτών που λέω σε εκείνα που εσύ καταλαβαίνεις. 

Στο μαζί δεν είναι υποχρεωτικό να μένουν δύο, ανακάλυψα. Κάποιες φορές, υπάρχουν δύο αχώριστοι που δεν έχουν ήδη βρεθεί στο μαζί. Άλλες φορές, το εξερευνούν καθένας όσο χρειαστεί κι ορισμένες, το χτίζουν παρέα.Συνήθως κανείς δεν ξέρει σε ποια κατηγορία ανήκει.

Κατά βάθος, όλοι σ'αυτό κατοικούμε.

Σε γενικές γραμμές, είναι το πιο καθηλωτικό μέρος που είδα. Ο παράδεισος του άθεου. Η αιωνιότητα της στιγμής. Η σύνδεση. Όπου νιώθω πιο κοντά στην αλήθεια, εκεί που γελάει η ψυχή.

Λίγα πρόσωπα είναι κλειδιά γι'αυτό το δωμάτιο. Ελάχιστοι άνθρωποι οδηγούν στο μαζί. Μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να διαισθανθούνε το δρόμο του κ να χαράξουν μονοπάτι επαφής.

Τελευταία εξερευνώ το μαζί. Χωρίς να φοβάμαι ότι λείπω.

Μόνοι μαζί

Σκέφτομαι την πρώτη φορά που βρεθήκαμε μόνοι. Οι δυο μας. Κανείς δε χωρούσε ανάμεσα, τα μάτια μας αντίκριζαν όσα αναζητούσαν στο τώρα. Στην εικόνα και το γέλιο του άλλου. Μες στο φιλί, εκεί που σμίγαν οι αισθήσεις. Στην εγκεφαλική ένωση δύο σωμάτων και τη σωματική ένωση δύο ψυχών. Είχαμε διαλυθεί στην ολότητα, παραδινόμασταν στο δέος της ύπαρξης. Κάτι, κάποιος ήταν παρών. Ασύλληπτος, απερίγραπτος σε σχέση μ'εμάς.. είτε μαζί είτε χώρια. Μας ξεπερνούσε` κι όμως, μας είχε ανάγκη. Για μια στιγμή, υπήρξαμε οι μόνες ακριβείς μεταφράσεις του. Ή μάλλον τα σύμβολα, οι κώδικές του. Χτίσαμε ένα πρόγραμμα -ίσως ακόμα και σύστημα. Μια γλώσσα ακατάληπτη που μας παρέδωσε όμως το νόημα. Πρόγνωση της ζωής που καρτερεί τον καθένα μας. Ενημερωτικό σποτ με χορηγό του το άμεσο μέλλον.

έρχεται η σειρά σου, μου είπε

Άνοιξα τα μάτια κι είδα τον έρωτα να σε καταπίνει. Τρόμαξα. 

Νόμισα σ'έχασα, ακριβώς τη στιγμή που σε βρήκα.

Παγίδα

Τ'ανείπωτα, τα ειπωμένα κι άλλοι τρόποι να διαφυλάξεις τ'ανομολόγητα.
Η φαντασία, το ένστικτο κι άλλες μέθοδοι να τα προσεγγίσεις.
Μα πρόσεχε. Θα κατηγορηθείς.
Δεν ήταν όλα τα κλειδιά που έβρισκες χαμένα.
Κάποια τα είχαν πετάξει. Δε γύρισαν ποτέ τους να τα ψάξουν.
Μη γίνεις δεσμοφύλακας ονείρων, αν δε θες να'σαι δέσμιος ιδεών.
Λόγια που πήρε ο αέρας οι ψίθυροι στ'αυτιά σου.
Μην πιστεύεις ήχους αν δεν έχουν μάτια που σου σκίζουν την καρδιά.
Κι αν λάβεις γράμμα χωρίς παραλήπτη, σκίσ'το
-προτού μπεις σε πειρασμό να ζεις χωρίς ταυτότητα.
Τι αλήθεια προσφέρουν όσοι αρνούνται να λύσουν το γρίφο τους;