Όλοι Εσύ

*σας έχω σε κύκλο κ περιφέρομαι γύρω σας*

Εσύ με νευρίασες.
Εσύ με έβγαλες εκτός εαυτού.
Εσύ έγινες ξαφνικά ο εχθρός.
Εσύ έπαψες να αισθάνεσαι αγάπη.
Εσύ άρχισες να κινείσαι υπόγεια.
Κι εσύ.. εσύ δεν είχες καν το θάρρος να μου δώσεις εξηγήσεις.
Εσύ πίστεψες πως δε θα καταλάβω.
Εσύ υπερανέλυσες τον κόσμο μου.
Εσύ κατέκρινες τη διαφωνία μου.
Εσύ φοβήθηκες ότι θα σ'επηρέαζε ο τρόπος που μ' επηρεάζεις.
Κι εσύ.. εσύ δεν είχες καν το θάρρος να μου τις ζητήσεις.
Εσύ με έδιωξες από κοντά σου.
Εσύ φέρθηκες σαν να μην αξίζω πια το σεβασμό σου.
Εσύ με κοίταζες με δεύτερες σκέψεις.
Κι εσύ.. εσύ δε λιγοψύχησες μπροστά μου;

*μπαίνω μέσα στον κύκλο σας*

Όλοι οι "Εσύ" μου δείξατε ένα χώρο της καρδιάς μου`

χωρίς εσάς, δε θα'ξερα ότι υπάρχει.

*στο κέντρο του κύκλου σας γυρίζω γύρω από μένα*

Σ'ευχαριστώ.

Ακρωνύμια

Τρεις από τις ανθρώπινες αποχρώσεις

Υπάρχουν άνθρωποι σαν τη θάλασσα. Θα σ' αφήσει να κολυμπήσεις μέσα της και αν θες θα το κάνεις βαθιά. Αν την βρωμίσεις, θα σου δώσει πίσω τα σκουπίδια σου. Αν την αγαπήσεις μπορεί να σε σκοτώσει. Αν την μισήσεις θα γίνει αέρας και θα αναπνέεις μίσος.

Υπάρχουν άνθρωποι σαν τα βουνά. Δύσκολο αλλά εφικτό να τα κατακτήσεις. Θα έχουν έδαφος που δεν είναι σταθερό και θα σε θάψουν ζωντανό. Κάποια θα σε αφήσουν να κρυώνεις και θα σε κοιτάνε. Άλλα θα θέλουν να τα καταλάβεις μα εσύ θα θέλεις άλλα πιο ψηλά. Αν θέλεις ένα να γίνει δικό σου θα πρέπει να γίνεις σεισμός.

Επίσης υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους δεν μιλάμε.

Ψυχή από αστέρια

Ψυχή φτιαγμένη απ' τα αστέρια,

γιατί νοσταλγείς;

Θυμάσαι την πατρίδα σου και πονάς'

γιατί ξέχασες πως την κουβαλάς σε κάθε σου κόκκο.

Άπλωσε επί τέλους προς τα μέσα τα χέρια σου

και γίνε φωναχτά το φως που ήδη είσαι.

Λάβε ξανά τη θέση σου στο διηνεκές του μαύρου χρόνου

και, σαν έτοιμη από τη γέννα σου, πάψε να τον φοβάσαι.

Άκου για μία μονάχα στιγμή τις σκέψεις σου

και νιώσε...

Αν δεν ήταν αυτό το αλαμπές στερέωμα των στιγμών,

πώς θα έλαμπε άραγε η ολόλευκη Αιώνια Ύπαρξη,

σε κάθε κοινό - περιστροφικό - σας ταξίδι;

Και πώς αλλιώς θα ξυπνούσες κι εσύ απ' τη λήθη σου,

που σημαιοφορώντας τις μνήμες σου,

ξέχασες να υμνείς το Παρόν σου;

Κι αν πράγματι ο εξωτερικός κόσμος

είναι μία εσωτερική πραγματικότητα*,

τότε εσύ,

ψυχή που ακόμη εθελοτυφλείς στο σκοτάδι σου,

καλά θα κάνεις 

ή ν' αρχίσεις να ονειρεύεσαι ξύπνια

ή να πάψεις πια να κοιμάσαι με τα μάτια ανοιχτά.

Ψυχή φτιαγμένη απ' τα αστέρια,

γιατί κάθεσαι;

Στείλε στο διάολο όσους σου τάζουνε τον ουρανό με τ' άστρα.

Για να μην τ' αναγνωρίζουν μέσα σου,

πάει να πει δεν τα γνωρίζουν καθόλου.

Κι αυτοί που υπόσχονται αυτά που δεν κατέχουν,

δεν είναι, παρά φαίνονται'

γι' αυτό και γυροφέρνουν.

Δεν έχουν φως και θέλουν το δικό σου.

Νυχτοπεταλούδες που παρέμειναν κάμπιες

και παραμονεύουν αδηφάγες το φως της αλήθειας σου.

Έχοντας, μάλιστα, μελετήσει πολύ καλά την επιστήμη του φόβου τους,

ξέρουν.

Φτερά δικά τους δεν έχουν για να κάψουν'

μπορούν όμως πάντα να δέσουν τα δικά σου

κοιμίζοντας τη Γνώση σου για την Ελευθερία

που έχεις γεννηθεί να θυμηθείς ό,τι κρύβεις σε κάθε σου κύτταρο.

Ψυχή φτιαγμένη απ' τα αστέρια,

αφού το ξέρεις...

η Τέχνη της Μεταμόρφωσης είναι υπόθεση προσωπική'

το ίδιο και της Επιστροφής.

Γι' αυτό, άλλωστε, άλλοι γυρίζουν συνέχεια στις στάχτες

κι άλλοι ξαναγεννιούνται μια και καλή απ' αυτές.

* Fernando Pessoa   

Πρόσεχε τι εύχεσαι

Περίμενε τον έρωτα να έρθει να τη σώσει. Και πράγματι, ήρθε. Αλλά δεν την έσωσε κρατώντας της το χέρι κι οδηγώντας την στην ευτυχία. Ήρθε και την καταρράκωσε. Γκρέμισε αυτά που πίστευε γι' αλήθεια, κλώτσησε την εικόνα της για το ιδανικό ζευγάρι, την έσπρωξε στο γκρεμό της ψυχής της, κάθισε στα βράχια (εκεί, στην άκρη) και περίμενε. Την περίμενε μ'ανυπομονησία να σώσει τον εαυτό της, ώστε να επανέλθει ελεύθερη σ' αυτόν. Απαλλαγμένη από τις προσδοκίες για το πώς πρέπει να μας φέρεται η ζωή, λυτρωμένη απ'την ανάγκη να της διδάξει εκείνος τον ορισμό της ευτυχίας. Όσο αυτός στεκόταν στην άκρη του ψηλότερου σημείου προσευχόμενος να τη δει να επιστρέφει, εκείνη βυθιζόταν στο χάος. Έπεφτε όλο και πιο χαμηλά.. φοβισμένη, θυμωμένη, μόνη. Το σκοτάδι της αβύσσου φαινόταν ολοένα πιο πυκνό. Η πτώση έμοιαζε αιώνια, μέχρι που φαντάστηκε ότι αυτήν την κατάρα τη βίωνε ως τιμωρία που εμπιστεύτηκε τον έρωτα. Τι ψεύτης κι αυτός, θεέ μου! Να υπόσχεται ευτυχία και να σπρώχνει στο σκοτάδι, να σκοτώνει ό,τι όμορφο έχεις χτίσει και να οδηγεί στη μοναξιά. Μισή ντροπή δική του που δεν έδειξε έλεος, μισή δική της που το περίμενε απ'αυτόν. Τώρα όμως..τώρα.. τι γίνεται; Πώς θα δώσει τέλος στον πόνο, ν'αρχίσει τη ζωή; Πώς έφτασε αλήθεια εδώ; Άλλο να θες τον έρωτα, άλλο να νομίζεις ότι έχει χρέος να σε σώσει. Να σε σώσει από ποιον; Απ'τον εαυτό σου; Μες στην απόλυτη σιωπή του συνεχόμενου βάθους, ο ψίθυρός του την ώρα που την έσπρωχνε, ακόμα αντηχούσε..

"Κάνω αυτό που ζήτησες. Λυτρώνω την ψυχή σου από την πλάνη της"

Ο ψεύτης έλεγε αλήθεια.

Φήμες λένε πως όταν ένιωσε ευγνωμοσύνη γι'αυτό το δώρο του έρωτα, ελευθερώθηκε απ'την ιδέα της πτώσης βιώνοντάς την ως κάθοδο από τους ουρανούς. Είδε το φως που είχε θάψει στα χαλάσματα της δύναμής της, εκεί, κάτω απ' το σκοτάδι της. Ο μόνος τρόπος να ταπεινωθεί ήταν να εκτιμήσει το ταξίδι στο χάος. Ο μόνος δρόμος να διαλύσει τον εγωισμό της ήταν να πάψει ν'αντιμάχεται την προσφορά του σκότους. Η μόνη ευκαιρία να επιστρέψει στον έρωτα ήταν να εμπιστευτεί τα θεμέλια του εαυτού της.
Κι όταν εμφανίστηκε.. την άρπαξε.

Δικαιολογίες

Γνώρισα ψεύτες που επικρότησαν τις αλήθειες μου

και παράνομους που φθόνησαν την ηθική μου.

Είδα όμορφους να θέλουν την ασχήμια μου

κι υπεύθυνους να ζηλεύουν τον αυθορμητισμό μου.

Είχα φίλους που κέρδισαν την έχθρα μου

κι ανάγωγους που έθιξαν τον αυτοσεβασμό μου.

Συνάντησα ανέραστους που θέλαν να με διεγείρουν

και σταθερούς που φρόντιζαν να με κλονίζουν.

Απέκτησα θαυμαστές που με μείωναν

και μιμητές που εξαντλούσαν τη διαφορετικότητά μου.

Βρήκα πρωτότυπους που τρόμαξαν απ' την κοινοτυπία μου

και ποιητές που συγκινήθηκαν απ' την πεζότητά μου.

Κράτησα επαφή με τους απρόσιτους

λόγω του φόβου να αγγίζω τον εαυτό μου.