Συχνές Ερωτήσεις

Φύλακας άγγελος ή εσωτερικός αστυφύλαξ;

Ανασφαλής στα χέρια του ή ασφαλής σε φτερούγες;

Ρίσκο στασιμότητας ή φόβος αλλαγής;

Ανάληψη ευθυνών ή αποδοχή χρέους;

Σθένος ή ισχύς;

Μετάφραση ή ερμηνεία;

Διαίσθηση ή συμμόρφωση;

Χάρτης ή πυξίδα;

Η εξαίρεση ή ο κανόνας;

~

Ό,τι κι αν πιστεύεις ότι ισχύει, έχεις δίκιο.

Δεν είναι απαραίτητα έτσι, αλλά επιβεβαιώνεται.

Όμοροι Νομοί

Η αγαπημένη μου έχει τρεις αδερφές.
Η μία έχει κλέψει κάποιον που ήξερα και τον στερεί απ’ τους ανθρώπους.
Η άλλη έχει μαγέψει αυτόν που ζήτησε να κατασκηνώσω στον έρωτά του.
Η τρίτη έχει πάρει κάτι από μένα. Προβλέπει αυτά που δεν πιστεύει κανείς.
Οι αδερφές της αγαπημένης μου είναι σημείο αναφοράς`
οδηγούν στους κόλπους της αλήθειας της
και της θυμίζουν ότι ο παράδεισος υπάρχει.
Η αγαπημένη μου έχει τρεις αδερφές.
Δεν τις έχω δει, αλλά πιστεύω στις δυνάμεις τους`
απλά και μόνο που βρίσκονται πλάι της
αρκεί για να ομορφύνουν τον κόσμο.

Διαύγεια

Ο ελέφαντας που χοροπηδάει είναι φτιαγμένος από σύννεφα.
Ο ρινόκερος με το χρυσό δαχτυλίδι δαγκώνει όταν κάνει χειραψία.
Οι μαύροι πάνθηρες στο δάσος περικυκλώνουν για προσκύνημα αντί επίθεσης.
Η αρκούδα μιλάει αλλά δεν θυμάμαι τα λόγια της, μόνο την αγκαλιά της.

Όταν δεν ανάβει το φως, είναι όνειρο.
Κι αν το σκοτάδι επιτίθεται;
Προσπαθείς να ξυπνήσεις.

Δοκιμή 1: ουρλιάζεις.
(ξυπνάς στο ίδιο όνειρο)
Δοκιμή 2: αλλάζεις δωμάτιο.
(επιστρέφεις στο ίδιο όνειρο)
Δοκιμή 34: χορεύεις.
(ο ηλεκτρισμός εξακολουθεί να'ναι ψέμα)
Δοκιμή 59: γελάς δυνατά.
(δεν φοβάσαι πια τόσο, αλλά ούτε ξυπνάς)
Δοκιμή 144.000: τραγουδάς.
(μπαίνει φως απ'τις γρίλιες, το έξω ανταπαντάει με τραγούδι)

Δεν υπάρχουν πια πλοκάμια που πλησιάζουν.
Δεν ανοίγουν τα ντουλάπια από μόνα τους.
Δεν σε γονατίζουν αόρατοι εχθροί.

Όταν δεν ανάβει το φως, είναι όνειρο.
Κι αν αντί να δαμάσεις το σκοτάδι,
επιλέξεις τη δράση σου εν μέσω αυτού;

Τώρα μπορείς να ξυπνήσεις.
Το φως ανάβει πλέον από μέσα.

Εξερευνώντας

Επί χρόνια περπατούσα κι έβρισκα στο δρόμο κλειδιά. Άλλαζα μονοπάτια κι έβρισκα καινούρια, αλλού. Άλλαζα ύψος στο βλέμμα μου και τα έβρισκα καρφιτσωμένα σε δέντρα.

Αυτό που ήρθε η ώρα να δεις, 

το βλέπεις.

Νόμιζα πως ήταν κλειδιά που με οδηγούσαν στην πόρτα μου. Νόμιζα ήταν σημάδια ότι μπορώ να ξεκλειδώσω το μυστικό.

Αυτό που νομίζεις ότι θα δεις, 

το βλέπεις.

Συνάντησα πολλές πόρτες που δεν ήταν δικές μου να ανοίξω. Συνάντησα και πύλες σφραγισμένες με μαγεία.

Αν είναι κλειστά, χτύπα`

αν δεν ανοίξουν, φύγε.

Κι αναρωτιέμαι αν τα κλειδιά ήταν απόπειρες της ζωής να ξεκλειδώσει η δική μου καρδιά. Αναρωτιέμαι αν ήταν προμήνυμα πως θα απαιτήσω πίσω τα αντικλείδια που χρησιμοποιήθηκαν εις βάρος μου, ως ευκαιρίες να εγκλωβιστώ στη βολή μου.

Αν είσαι κλειστός, άνοιξε` 

κι αντί να περιμένεις, ξεκίνα.

Μια φωνή

Η σιωπηλή κραυγή μου λέει τι πρέπει να κάνω, αλλά εγώ αντιδράω γιατί δεν θέλω η ζωή μου να στηρίζεται σε πρέπει. Σαν να περπατάς σε σκοτεινό δρόμο, ξημέρωμα -κι όταν μία εσωτερική σιωπή σου ουρλιάζει να στρίψεις, εσύ να λες είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ, δεν υπακούω σ'εντολές. Ποιος τολμά να διατάξει ειρήνη στον πιο βαθύ σου πόλεμο; Ποια σανίδα σωτηρίας συστήνεται ως κάτι λιγότερο από επιτακτική ανάγκη; Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα, μου είπε. Δεν μου είπε ότι θα πρέπει να αποδεχτώ ότι μερικές φορές αυτό που θέλω έχει τη δύναμη να με καταστρέψει. Δεν μου είπε ότι η αλήθεια μπορεί να διαλύσει` όχι τις υποψίες, την πλάνη, την αμφιβολία. Εμένα. Αλλά τι είμαι εγώ αν όχι ένα σύνολο από θέλω που μπορεί το εγώ μου να απορρίψει ως πρέπει; Τι είμαι, αν όχι μια ελεύθερη βούληση εγκλωβισμένη στη συνειδητοποίηση της ανελευθερίας της; Σημασία δεν έχει ποιος βροντάει στην πόρτα του κουφού, αλλά τι βροντάει στην καρδιά του. Το ότι υπάρχουν στιγμές που δεν θέλει να πρέπει, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να θέλει...να ακούσει.

Ευκαιρία στη ζωή

Κάθε πότε αναπνέεις? (Όχι θυμάσαι να ανασάνεις, αναπνέεις.)

Το ότι συμβαίνει κάτω απ’τη μύτη σου, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει.

Κάθε πότε χτυπάει η καρδιά σου? (Όχι θυμάσαι ότι πονάει, χτυπάει.)

Το ότι συμβαίνει κι ας χορεύεις σε άλλον ρυθμό, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει.

Κάθε πότε ζεις στο σώμα σου? (Όχι θυμάσαι να το κινήσεις, ζεις σε αυτό.)

Το ότι συμβαίνει κι ας κατοικείς στις σκέψεις σου, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει.

Κάθε πότε ξεκουράζεσαι? (Όχι θυμάσαι να κοιμηθείς, ξεκουράζεσαι.)

Το ότι συμβαίνει κι ας μην τα’χεις προλάβει όλα, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει.

Στην προσπάθεια να θυμηθούμε να ζήσουμε, αγνοούμε ότι ζούμε.

Ίσως όμως φταίει λίγο κι η ερώτηση. Διορθώνω λοιπόν:

Κάθε πότε ευγνωμονείς για την ευκαιρία να αναπνέεις,

να χτυπάει η καρδιά σου,

να ζεις στο σώμα σου,

να ξεκουράζεσαι;

Προορισμός ταξίδι

Στους άλλους χέρι με χέρι. Σε σένα ταχυδρομικά.

Στους άλλους στον ξύπνιο. Σε σένα στα όνειρα.

Στους άλλους επεξήγηση. Σε σένα αφιέρωση.

Οι άλλοι είναι χρόνος. Εσύ συγχρονισμός.

~

Για τους άλλους λαβύρινθος. Για σένα πυξίδα.

Για τους άλλους τουρισμός. Για σένα οδοιπορικό.

Για τους άλλους χίλια κομμάτια. Για σένα ολόκληρη.

Οι άλλοι είναι πρόθεση. Εσύ κάλεσμα.

~

Με τους άλλους παρατηρώ. Μαζί σου βλέπω.

Με τους άλλους κινούμαι. Μαζί σου χορεύω.

Με τους άλλους συζητάω. Μαζί σου επικοινωνώ.

Οι άλλοι είναι αγάπη. Εσύ θυμίζεις έρωτα.

Απαντήσεις

Οι απαντήσεις δεν έρχονται ως σωστές ή λάθος. Δεν συνοδεύονται από φωτεινές επιγραφές που ενημερώνουν για το επίπεδο ορθότητας. Δεν ακολουθούνται από συνέπειες που μπορείς να διαλέξεις. Δεν σημαίνουν λύτρωση ή καταδίκη. Δεν κατατάσσονται σε κατηγορίες αναλόγως βαθμού επιρροής στη ζωή σου.

Έχοντας πει αυτό, δεν σταματούν να την επηρεάζουν.

Αλλά δεν τις λαμβάνεις βάσει προσδοκιών. Ή μάλλον, δεν χρειάζεται να τις λαμβάνεις βάσει αυτών. Γιατί όποιες κι αν είναι, είσαι αυτό που είσαι -και θα είσαι αυτό που είσαι, ακόμα κι αφότου προσπαθήσεις να μάθεις τι είσαι. Ή χειρότερα, αφότου προσπαθήσεις να πείσεις γι’ αυτό που θεωρείς ότι είσαι. Οι αποφάσεις σου θα προδίδουν ποιος είσαι με τρόπο που δεν προβλέπεται.

Έχοντας πει αυτό, μπορείς να αποδεχτείς αυτό που αποδεικνύεται ότι είσαι.

Ή μπορείς να αρνηθείς την απάντηση, προσποιούμενος ότι είσαι κάτι άλλο. Ακόμα κι αυτό είναι μια μορφή απάντησης, την οποία δεν μπορείς –ούτε πρέπει– να ελέγξεις.

Αυτό που είσαι θα συνεχίσει να εκφράζεται με τρόπο που δεν προβλέπεις. Αυτό που αποδέχεσαι θα συνεχίσει να αποτελεί αυτό που ήσουν προτού αποφασίσεις πώς θες να φανείς.

Ούτε ένα γράμμα

Τα γράμματα γεννούν λέξεις, οι λέξεις γίνονται λόγια 

-κι όλοι ξέρουμε πόσο ευάλωτα είναι μπροστά στον αέρα.

Φυσάει τελευταία. Έχεις νιώσει ποτέ αυτό που τα παίρνει όλα και τα σηκώνει 

-κι εσύ ευχαριστείς για την υποστήριξη στην αναδιάρθρωση του κατεστημένου;

Φυσάει και ρίχνει βροχή. Έχεις νιώσεις ποτέ αυτό που γίνεσαι μούσκεμα 

-κι εσύ ευχαριστείς που κι όταν δεν είσαι στη θάλασσα, βρίσκει τρόπους να έρθει σε σένα;

Φυσάει και σέρνει σύννεφα. Έχεις νιώσεις ποτέ αυτό που ανακαλύπτεις το εύρος της σκιάς 

-κι εσύ ευχαριστείς για τις ευκαιρίες να την εξερευνήσεις εις βάθος;

Γι’αυτό σου λέω.

Τα γράμματα φέρνουν λέξεις, οι λέξεις μεταφέρουν ιδέες 

-κι όλοι ξέρουμε πόσο ισχυρές είναι στη μορφοπλασία του βιώματος`

γένεσις θελήματος. συνειδητά.

Στην πηγή

Ο καβγάς είναι πρώτα από όλα με τον εαυτό σου. Εσύ αποφασίζεις ότι αξίζει να θυμώσεις για αυτό με το οποίο θυμώνεις. Κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει την οργή του και καταλήγουμε να ζούμε εξοργισμένοι. Κι ανήμποροι.

"Μας δένουν τα χέρια. Μας κυριεύουν το μυαλό."

Αισθανόμαστε ότι ο προσωπικός μας τιμωρός είναι εκεί έξω,

φέρνοντας την αποστολή του εις πέρας.

"Να περνάς απαρατήρητος. Μην κάνεις κύματα."

Θύματα μιας εσωτερικής λογοκρισίας που στρέφει τα βλέμματα αλλού. Αποφεύγουμε διακριτικά την αλήθεια μας, αλλοιώνοντας -θέλοντας και μη- τη μετάδοσή της.

Ποιος ζει ελεύθερος από δεύτερες σκέψεις;

Πριν πεις εγώ, ξανασκέψου το.