Δεν Πρόλαβα

...να σου μιλήσω. Για τη ζωή μου. Όχι εκείνη που έζησα, αλλά εκείνη που επιλέγω. Με πρόλαβαν οι κύκλοι μου. Μπλεγμένες ευθείες που έγιναν κουβάρι. Χάθηκε το τέλος κι η αρχή` έμεινε μόνο η μέση. Στη μέση κι αυτή. Ούτε νοήματα ούτε πράξεις που να τα μεταδίδουν. Ούτε κι εσύ. Ένας τοίχος με συμπεράσματα χτισμένος. Είδα παράθυρο` αλλά δεν είμαι από κείνους που μπαίνουν σαν τον κλέφτη. Έργο υπό κατασκευή, λες και δεν το 'ξερες...

Δεν πρόλαβα.
Με πρόλαβες εσύ.

Συνδυασμοί

Νερό κι αέρας
Φωτιά και γη

Τέσσερα στοιχεία μορφοποιούν το Πνεύμα
κι ευλογούνται από αυτό.

Έσβησε η φωτιά σου απ'το νερό μου
ή μήπως πρόλαβε να τη φουντώσει ο απεσταλμένος μου αέρας;

Κατερχόμενο φως αναλήψεως`
ο κόσμος των υπνωτισμένων ενδέχεται να ξυπνήσει
από το λήθαργο που έγινε μάστιγα αιώνων.

Διαβρώθηκε η γη σου απ'τον αέρα μου
ή μήπως πρόλαβε να τη γονιμοποιήσει το ασυγκράτητο νερό μου;

Τα δύο γίνονται ένα.
Συνύπαρξη ή αλληλοσπαραγμός;

Το Βάθος μιας Επιφάνειας

Πονάς μέχρι το κόκκαλο. Αυτές τις στιγμές είναι που νιώθεις ζωντανός.
Ειρωνία.
Μία πλάκα είναι η ζωή. Ή μήπως φάρσα;
Καλύτερα να γελώ εις βάρος του εαυτού μου,
παρά να συναινώ στην αδικία.
Κουράγιο.
Δεν το στερήθηκα ποτέ, δόξα να'χει! όποια δύναμη κι αν βοηθάει.
Ό,τι μισείς στο μέσα σου γίνεται έξω κι έρχεται να σε βρει.
Κυνήγι.
Η κούραση είναι πιο έντονη στο όνειρο. Πώς να τρέξεις χωρίς σώμα;
Ηλεκτρομαγνητικά πειράματα στον ψυχισμό σου.
Για να τα κάλεσες, ήξερες πως αντέχεις.

Εκείνο το φιλί...

Άσε τις λέξεις και φίλα με...

Στο κενό των σκέψεών μου...
Στο σκοτάδι που ακόμα αντιστέκομαι.
Στην ανυπαρξία που ακόμα υλοποιώ την ακόρεστη επιθυμία για ύπαρξη,
που ο χρόνος σκότωσε με πάθος και οργή.

Η δίψα που ξεραίνει τους ωκεανούς του σύμπαντος...
Μια λαχτάρα που ο θάνατος μου ψιθύρισε κι ένα αίσθημα
που μάταια προσπαθώ να γίνω..
Γιατί προσπαθώ... γιατί φοβάμαι... τα πάντα...
Μα όχι για πάντα!

Αλλάζω σε μια άυλη στιγμή, σε μια άγνωστη πραγματικότητα,
με τους οικείους 7 διαβόλους που μόνο η συνείδηση εξορκίζει με τέτοιο φως!
Η αγνότητά της φαντάζει απόκοσμη - από την διάσταση των μύθων,
που κάθε στιγμή, γυρνάει σε μια δίνη αρχής και μια τέλους.
Ξανά και ξανά...

Χωρίς φως...
Μόνο ψύχος.

Και αντίθετα.

Και οι σκέψεις μου ορίζουν τι θα επιλέξω τώρα.
Τι θα γίνουν άραγε;
Αέρας; Πράξεις; Παρελθόν..;

Όπως εκείνο το φιλί...
Που τη πνοή του
στη δίνω τώρα εγώ

Το Παιχνίδι

Σχολιάζω τ'ανείπωτα
Συμπεραίνω απ' τ'απροσδιόριστα
Νομίζω πως απλοποίησα την περιπλοκότητα`
ενώ το μόνο που πέτυχα ήταν να την αποδεχτώ,
χωρίς να προσπαθώ για το επιπλέον.

Φοβάμαι τα ξεκάθαρα
και κρύβομαι πίσω απ'τις λέξεις που μισώ`
τις λέξεις που βαριέμαι.

Προκαλώ οτιδήποτε αγνό
και βυθίζομαι στην ασάφεια.
Κατακρίνω τον εγωισμό
ξεχνώντας πως κι η άποψη είναι παιδί του.

Παραβιάζω χωρίς σκέψη τα κρυφά
μα θέλω ανέγγιχτο το κάθε τι δικό μου
μην τυχόν κι ανακαλύψουν
τη θέλησή μου να μιλήσω.

Αφήνομαι στη στιγμή
πριν αποφασίσει να μ'αφήσει αυτή.
Κλείνω τα μάτια μπροστά στον φόβο
επιδιδόμενη σ'έναν αγώνα υπερβολής
που αρχίζει όταν τερματίζω.

Αλλάζω.

Ξεμπροστιάζω τον εαυτό μου
για χάρη της εξέλιξης
κι απελευθερώνω την ανάγκη να γνωρίζω`
εμπιστεύομαι την ικανότητά μου να μαθαίνω.

Δεν έχω τίποτα να χάσω όταν δε με νοιάζει να κερδίσω.

Φωνές

Δεν έχω πάντα επίγνωση του πού είμαι και γιατί.

Αυθόρμητα ή παρορμητικά;

Αυτή η ανάγκη να ορίζεις τις ορμές, πώς με κουράζει..

Σα να'σαι στην πορεία ενός χείμαρρου

προσπαθώντας να θυμηθείς ποιο όνειρο σε οδήγησε εκεί.

Θ'αλλάξει η δράση σου αν μάθεις;

Και ποιον να ρωτήσεις; Τώρα πια δεν πιστεύεις κανένα.

Γκρεμίστηκε ο κόσμος σου

με ακριβείς, προμελετημένες κινήσεις.

Το ένιωθες, ναι.

Κι οι καλοθελητές έτρεχαν να σε πείσουν πως φοβάσαι.

Για ποιον απ'όλους τους εαυτούς σου λες, μικρή πολυδιάστατη εικόνα;

Ίσως γι'αυτόν που τιμωρεί τον παρατηρητή.

Τι άλλο να του κάνεις;

Βυθισμένος στη σιγή, ορκισμένος να μην αντιδρά.

"Ξύπνα! Σε σκοτώνουνε! Σου πίνουνε το αίμα!"

"Ατάραχος.. τον κακομοίρη! Τι δεν καταλαβαίνει;"

"Να μου το θυμηθείς, θα πάει χαμένος. Χαμένος!"

"Αφήστε τον. Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μ'εμάς τι θα γίνει;"

"Πώς να τον αφήσουμε; Ακούς αυτά που λες; Μαζί του χανόμαστε κι εμείς!"

Ταραχή. Πανικός. Φασαρία.

Και μια ξέχωρη φωνή...

"Αν είμαστε εμείς το όνειρό του; Αγγίξτε τον, ίσως το νιώσετε κι εσείς..."

Γέλια. Αποδοκιμασίες. Προσβολές.

"Τι σχέση έχουμε εμείς μαζί του; Καμιά! Τι ξέρει αυτός απ'τη ζωή;"

"Εμείς συμμετέχουμε, ρισκάρουμε, συνεχίζουμε"
"Αυτός παρέδωσε τη δύναμή του προ πολλού."

"Δε διεκδικεί. Μονάχα δέχεται. Μόνο παρατηρεί."

"Είναι, χωρίς να ξέρει ότι υπάρχει!"

Η ίδια ξέχωρη φωνή...

"Ας όψεται ο όρκος της σιωπής.
Μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να τον σπάσει. Εσείς, τι λέτε να της βρίσκει..;"

Βγάλ'το από Μέσα

Αφού σε τρώει!
Παραδέξου το!
Όχι σε μένα.
Σε μένα ίσως δεν καταφέρεις ποτέ να το εκμυστηρευτείς.
Ούτε στον καθρέφτη σου!

Αποδέξου το!
Βγάλ'το από μέσα σου! Σε τρώει!
Τι φοβάσαι; Να το ακούσεις; Να το υπακούσεις;
Γιατί δεν εμπιστεύεσαι τις επιλογές σου;
Δεν είναι δικές σου; Δεν είναι αληθινές;
Τι φοβάσαι; Ότι είναι; Ότι... μπορούν να γίνουν;

Κράτα το μυστικό!
Αν αυτό θες...
Αν αυτό θες και από τους άλλους...
Έτσι, μπορεί κάποτε να αμφιβάλεις για τον κόσμο
που νόμιζες πως έχτισες άβουλα.
Και καλά θα κάνεις. Και άργησες, θα σου πω!
Αλλά κοίτα τι έχανες όσο το κρατούσες..
Κοίτα σε τι γυρνούσες τη πλάτη...
Και ναι, το βλέπεις καλά!
Γιατί τώρα, βλέπεις τη πλάτη του και είναι γεροδεμένη.
Δικό σου δημιούργημα.
Μα το μισείς.
Και δεν το εκφράζεις ειλικρινά.
Δεν το διοχετεύεις.
Το απεχθάνεσαι και απεχθάνεσαι τον εαυτό σου που νιώθει έτσι.

Και είσαι τόσο μόνος για να ζητήσεις βοήθεια.
Και το λατρεύεις!
Και αρνείσαι πάλι αυτόν τον πόθο.
Τον ονόμασες θάρρος από απληστία, από λαιμαργία.
Η περηφάνια σου δεν το μοιράζεται, και το δοξάζεις.

Έγινες θύμα της οκνηρίας σου.
Ζηλεύεις ξένους δρόμους
και τους κρατάς κακία που δεν καταλήγουν σε εσένα.
Χάθηκες στις σκέψεις σου
και κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιες ήταν.

Και δεν άξιζε...
Ναι, λυπάσαι που το έμαθες.
Και έρχεται πάλι ένα παρόν όπου καλείσαι να επιλέξεις.
Άλλη μία ευκαιρία.
Μέχρι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.
Αν όχι εσύ, τότε ποιος;

Στόχος Κάλεσμα

Αλλαγή πορείας
Ανατροπή ιστορίας
Αναμονή που έφτασε στο τέλος

Σάπιοι παραλογισμοί θανατώνονται
αφήνοντας χώρο στη συνείδηση της προσφοράς

Εξερεύνηση ζωής
Έκφραση θεϊκής πηγής
Επιλογή που τιμά το προσκήνιο

Καταπιεσμένα συναισθήματα αναδύονται
επιτρέποντας στην καρδιά να βρει το κάλεσμά της

"..θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.."

Μυστική Διαδρομή

Περιπλανιέμαι σε σοκάκια ηδονής και αμαρτίας.

Ενδιάμεσοι κόσμοι.

Περίτεχνα πλασμένοι.

Απροσδιόριστοι.

Άγνωστα ναρκοπέδια.

Πρωτόγνωρη έλξη.

Ο φόβος την αποκαλεί επικίνδυνη.

Την κάνει ακόμα πιο ισχυρή.

Μεθυσμένος απ'την έκσταση της δύναμης,

νιώθω ότι μπορώ.

Νιώθω να θέλω.

Πόντο-πόντο, χαράζω πορεία.

Μυστική διαδρομή.

Απογείωση αισθήσεων.

Δικαίωση των παθιασμένων εκδοχών.

Ο Κανείς του Ποτέ

Κανείς δεν μπόρεσε.
Ποτέ.
Όσο κι αν θέλησε.
Όσο κι αν προσπάθησε.
Εμπόδια. Δυσκολίες. Ατυχίες.
Από μένα. Αντί για μένα. Προς εμένα.
Ποτέ.
Πλησίασαν πολλοί, το επιδίωξαν περισσότεροι.
Κανείς.
Σιωπή. Σκέψη. Απόφαση.
Ξέρεις ότι ξέρω. Ξέρω ότι ξέρεις.

Κάποιος.
Κάποτε.
Θα τα καταφέρει.
Θα μπορεί.
Χωρίς να προσπαθήσει.
Χωρίς να κουραστεί.

Κι ο Κανείς του Ποτέ θα εξαφανιστεί.

Η Μουσική του Απόλλωνα

Ο κόσμος πέφτει!
Κανείς δεν ξέρει που πάει το έδαφος.
Χάος επικρατεί παντού.
Το νιώθω στην ατμόσφαιρα.
Το βλέπω στα μάτια των ανθρώπων.

Παρατηρώ τις πράξεις τους με ένα πόνο στη καρδιά.
Τον δικό τους, τον δικό μου, τον δικό μας.
Τώρα δεν το αρνούμαστε.
Είμαστε τα παιδιά της Γης.
Ο ένας δίπλα στον άλλο.
Όμως...
Τώρα, ο κόσμος έπεσε και τώρα μετανιώσαμε.
Ό,τι δεν είπαμε και ό,τι δεν κάναμε.
Αλλά αυτός ο πόνος μας εξυψώνει.
Εκείνος μας έφτασε ως εδώ.
Απλά, όχι όπως το φανταζόμασταν...

Όλων τα μάτια είναι κατά-κόκκινα τώρα.
Καλύτερα.
Τουλάχιστον τώρα δείχνουν το αληθινό χρώμα της καρδιάς τους.
Χωρίς μάσκες. Χωρίς φορτία.

Ήταν εκείνη τη στιγμή που μια λύρα βρήκες στη κατοχή σου...

Μα που πήγε όλη η οργή;
Γιατί δεν τη νιώθετε;
Γιατί με κοιτάτε;
Γιατί με κρίνετε;...

Ένας είναι αρκετός για να νιώσει.
Όσο κάποιος μένει πεταμένος έξω, δεν θα γίνουμε ποτέ Ένας...

Και ο κοσμικός τροχός γυρνάει ξανά.
Οι θεοί πρόσταξαν και οι Μοίρες το σφράγισαν.
Και η παθητικότητά σου, τους άφησε για μία ακόμη φορά.
Λες και οι Μοίρες σταμάτησαν τον αργαλειό
και πάγωσε ο χρόνος, πάγωσες από φόβο, πάγωσε η ζωή...

Κάπου εκεί η ελπίδα ξεθώριασε.
Και λίγο πριν ο τροχός σταματήσει, η ελπίδα αναγεννήθηκε.
Θυμάσαι τώρα! Είναι μέσα σου. Μόνο εσύ το ξέρεις.
Εμπρός, είσαι έτοιμος. Πήγαινε.

Τι περιμένεις;
Πήγαινε!
Τι σε κρατάει;
Τι...

Ισορροπία

Εσύ κι εγώ, μαζί.
Η σκιά του φωτός σ' ακολουθεί.
Ένα φεγγάρι στα μάτια σου κι ένας ήλιος στα δικά μου.
Ελπίζω εγώ, ορκίζεσαι εσύ.

Μου ψιθύρισες και σου φώναξα.
Με συγχώρησες και σ' αγάπησα.

Σε πίστεψα και με πίστεψες κι εσύ.
Οι λέξεις μας παγίδευσαν και ξεχάσαμε τη στιγμή.
Χάσαμε την αιωνιότητα και βρεθήκαμε και πάλι εκεί.
Εγώ κι εσύ, μαζί.

Με πλησίασες και σε αγκάλιασα.
Η μοναξιά σου σαν φίδι στο δέντρο και ο καρπός του, φλεγόμενο αστέρι.
Το φιλί μου, παγωμένο.
Το δικό σου, παθιασμένο ναρκωτικό.

Εδώ εσύ, εκεί εγώ.
Μέσα κι έξω, ξανά και ξανά.
Υποσυνείδητο εσύ, συνείδηση εγώ.
Και αντίστροφα, ξανά και ξανά.

Μια ευχή δικιά μου και μια ψευδαίσθηση και για τους δύο.
Τρέχω να τη σώσω αλλά την έπιασες εσύ.
Το δίλημμά σου, ελπίδα μου και φόβος μου.
Το ξέρω κι εγώ, το ξέρεις κι εσύ.

Σε βλέπω στον καθρέφτη και με κοιτάς κι εσύ.
Δεξιά σου δείχνω εγώ, αριστερά εσύ και το κοινό σημείο το βλέπουν μόνο οι δείκτες των χεριών μας.

Τα δαιμόνια τα βλέπω εγώ κι εσύ τους αγγέλους.
Κι ακόμα ο ένας χρειάζεται τον άλλο.
Δεν σε θέλω πια κι όμως σε χρειάζομαι.
Γιατί ο ένας είναι η ανάσα και ο άλλος ο αέρας.
Εισπνέω εγώ, εκπνέεις εσύ.
Και το κομμάτι σου το έβαλα στο σώμα μου
και το σώμα μου το πήρες εσύ.

Δεν είσαι εσύ. Δεν είμαι εγώ.
Είσαι εγώ και είμαι εσύ.
Και βαρεθήκαμε και οι δύο να δείχνουμε
και φύγαμε μαζί.

Κοίτα να Δεις

Αν δεν μπορείς να με κοιτάξεις, πώς περιμένεις να με δεις;
Δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εδώ.

Χόρτασε το μυαλό μου καλοκαίρια
κι άφησε την καρδιά μου να επιλέξει τους χειμώνες.
Άνοιξη και φθινόπωρο το βίωμα.
Δεν υπάρχουν άκρα.

Ζω για τις στιγμές που ξεμπροστιάζομαι.
Με φέρνουν πιο κοντά σ'αυτό που είμαι, σε όσα ζω.
Στο εδώ και το τώρα` όσο κι αν απέχω στην ουσία από αυτά.
Αν έχω αγγίξει κάτι απ'την ύπαρξη είναι οι αλήθειες σου`
παροδικές, μα συμβατές.
Ένας καθρέφτης που μπορεί να απαντήσει.

Σου κάνω έρωτα όταν αποκαλύπτεσαι σε μένα.
Όταν μιλάς για μένα, μα αναφέρεσαι σε σένα`
κι όμως αγγίζεις κάτι δικό μου. Δικό μου...
Χάθηκαν τα δικά μου εδώ και καιρό.
Δεν έχω τίποτα, πέρα απ'όσα αρνούμαι ν'αφήσω.
Δεν έχω εσένα.
Σε άφησα ελεύθερη ψυχή 
να ταξιδέψεις στο σκοτάδι για να εξερευνήσεις το φως`
να μάθεις τον πόνο για να ζήσεις ως σου πρέπει. Πρέπει...
Ακόμα και τα 'πρέπει', επιλογή. Το έμαθες πια.
Κι ας μη σου αρέσει να μαθαίνεις.

Απόφασή σου να ονομάσεις την εμπειρία "οπτασία" και να πορευτείς.
Κάθε απόφαση περιμένει αυτόν που θα την πάρει.
Ακόμη κι αν δε σκόπευε να την κρατήσει.

Γνωρίζοντας την ελευθερία, πονάς. Σου λείπουν τα δεσμά σου.
Μια απόφαση που δε θέλεις ν'αλλάξεις για την ώρα`
συνεχίζεις, σηκώνεις κεφάλι στον πόνο κι αποδέχεσαι ενισχύσεις.

Κανείς δε σου κάνει.
Ενισχύσεις εκ των έσω, ο λυτρωτής σου συνονόματος`
έστω κι αν δε σου μοιάζει.
Πώς να σου μοιάσει;
Πώς θα το μάθεις, αν δεν τον κοιτάς;

Υπάρχουν Άνθρωποι

που κοιτάνε μπροστά και πάνε πίσω,

που κοιτάνε πίσω ενώ πάνε μπροστά,

που κοιτούν μπροστά και μένουν στάσιμοι,

που κοιτούν δεξιά κι αριστερά                          να δουν που πάνε οι άλλοι,

και άνθρωποι που κλείνουν τα μάτια και απλά βαδίζουν...

Μου Τα Χρωστάς

Μοναξιά.
Τα χρόνια βάρκες από χαρτί που ταξιδεύουν στις θάλασσες της απόγνωσης.
Κοινοτοπία. 
Σαν την φανερή απουσία σου.
Είσαι εδώ, η μορφή σου παντού, αλλά λείπεις.
Κοινοτοπία. 
Σαν τον απόκρυφο θρήνο μου.
Μοναξιά.
Μαύρα πανιά σε πέτρινους καθρέφτες.
Σκιές.
Άσπρα σεντόνια σε γυάλινο στρώμα.
Ρωγμές.
Πού είσαι;
Σου φωνάζω. Πνίγομαι. Δεν ακούς;
Η αγάπη σου οδηγός στο υγρό σκοτάδι, πυξίδα.
Σου φωνάζω. Ψάχνω το χέρι σου. Δεν ακούς.
Πού είσαι;
Έρχομαι μου λες. Έρχεσαι! 
Αλλά δεν προλαβαίνω παρά να δω τις άκρες απ' τα χείλη σου όπως γυρνάς στο επόμενο πλάνο.
Μου τα χρωστάς.
Τα χείλη σου, λέω. Μου τα χρωστάς.
Τη γεύση σου, τη γλώσσα σου, το φιλί σου. Μου τα χρωστάς.
Κόκκινες στάχτες σε άδειο τασάκι.
Φταίω.
Κίτρινος καφές σε τρύπιο φλιτζάνι.
Φταις.
Πού είσαι;
Ακολουθώ τα βήματά σου, μα τα ψίχουλα που άφησες τα έφαγαν πεινασμένα πουλιά και σε χάνω.
Καίγομαι. Βρέχει και καίγομαι.
Όχι. 
Ο αγιασμός από τα μάτια σου είναι. Που με λυτρώνει.
Σαν αλμυρός σταυρός σε τσακισμένο τρούλο.
Πού είσαι;

Η Μελωδία της Ευτυχίας

Μονότονοι, παράταιροι, παράφωνοι ήχοι.
Λατρεύω τους συνδυασμούς.
Εκείνους που μου έταξες όταν, κι εμείς ακόμα, ήμασταν μόνο νότες.
Κοσμικές
Συμπαντικές
Κάποτε καρμικές..
Δονήσεις που έμαθε να ελέγχει ο επίγειος φόβος,
γνωρίζοντας πως ως γνήσιοι υπηρέτες θα ανταποκριθούμε.
Σωτηρία
Ελευθερία
Ανάβασης πορεία..
Μία σκάλα από δάκρυα υπόσχεται τον όροφο της λύτρωσης.
Εκείνον που δεν ξέρει από ταβάνι, μόνο δημιουργεί την ηχώ
του βουνού, που αντιλαλεί ένα γνώριμο τραγούδι.
Ρίμα
Ποίημα
Ωστικό κύμα..
Γραμμένο μονάχα για σένα, βουτηγμένο στην ελπίδα πως
επιθυμείς να είσαι και να κάνεις.
Βαλτό να σε ξυπνήσει από τη λήθη.
Τραγωδία
Παρωδία
Δαιμονισμένη χορωδία..

Το Μαύρο Φως της Αβύσσου

Άλλο ένα βράδυ, σειρήνα το κάλεσμα της αβύσσου.

Χωρίς γρίφους. Γυμνός και ελεύθερος να επιλέξεις, μα δεμένος.

Αλλά ο νους χτίζει ασταμάτητα αδιανόητους κόσμους.

Εκεί, μια ενέργεια τον ωθεί να συνδέσει 2 από αυτούς, όπου και οι 2 αποτελούν κομμάτια του ενός και στο καθένα μόνο του κατοικούν άλλοι τόσοι.

Και το νόημα σταμάτησε και η ουσία παραμένει.

-Τι κάνεις εκεί; του φώναξαν

Καμία συχνότητα δεν τολμάει να ταξιδεύει εκεί. Κι όμως εκεί είναι. 

Ένα σύμβολο.

-Άραγε, η ενότητα νιώθει ποτέ μοναξιά; σκέφτηκε.

Και ο χρόνος σταμάτησε και η στιγμή παραμένει.

Τι άλλαξε όμως; Όλα ίδια φαίνονται, μα εδώ μέσα, δεν έχει μείνει κάτι που να αναγνωρίζει την έννοια του ίδιου, τίποτα δεν το μαρτυράει.

Μόνο ένας βουβός πόνος, που ουρλιάζει για συγχώρεση.

Κι ένα δάκρυ κύλησε και το φράγμα ραγίζει.

Κρατάει μια μυστική γνώση που καμία λέξη δεν μπορεί να μεταδώσει.

Κι όμως αυτή η λέξη υπάρχει. Είτε τη θυμάσαι, είτε την ανακαλύψεις ή την δημιουργήσεις.

Ο χρόνος δεν υπάρχει εδώ, μην ξεχνιέσαι.

Και τότε το τώρα δεν υπάρχει, και το εδώ είναι μια γκρι παγωμένη εικόνα.

Μόνο για να την κοιτάνε. Τίποτα παραπάνω.

Ούτε καν μια ανάμνηση.

Και η συμπόνοια έκλαψε και τα φτερά ανοίγουν.

Μόνο εσύ μπορείς να το νιώσεις.

Μόνο εσύ μπορείς να το πιστέψεις.

Σκοτάδι. Το σημάδι ότι το βάθος έρχεται στην επιφάνεια.

Η σειρήνα ηχεί ξανά.

Λευκό αίμα χύθηκε στον αιθέρα.

-Γεννήθηκε! μια φωνή μίλησε.

Και όλοι ήξεραν ότι είχε πεθάνει.

Το ένιωσε κι εκείνος, μα δεν σάλεψε.

-Η Σωτηρία! Είναι εδώ! άκουσε κάποιον να λέει.

Μια ανάγκη να τρέξει να ξεφύγει ένιωσε.

Η σκέψη έγινε και ήταν αρκετή για να βρεθεί μακριά, σε ένα άλλο τόπο της ανύπαρκτης υπόστασης.

-Χρειάζομαι να θυμηθώ ποιος είμαι! αγανάκτησε με πείσμα μικρού παιδιού.Πρέπει να θυμηθώ πριν με βρει!

Μια απόφαση ήταν η συνειδητοποίηση.

Το ήξερε από πριν, αλλά δεν ήθελε να την αφήσει να τον φωτίσει.

Στο σκοτάδι βλέπει τώρα. Ίσως πιο καθαρά.

Γιατί εκεί υπάρχει η άλλη μισή αλήθεια.

Και ποιος την ορίζει;

Γιατί τον νοιάζει; Αφού δεν τον ενδιαφέρει;

Ποια αντίσταση τον κρατάει στη λήθη;

Τι θα ρισκάρει;

Ποια υπέρβαση θα είναι ο σκοπός του;

Μια γυμνή γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά του με 3 κεφάλια.

Το ένα μετά το άλλο, έκραξαν:

-Ποιο πάθος δεν μετατρέπεται σε θυμό;

-Ποια αγάπη δεν γεννιέται για να πεθάνει;

-Ποια οργή μπορεί να γίνει γαλήνη;

Τώρα είχε ρίξει σχεδόν όλους τους τοίχους που είχε βάλει για "προστασία" τότε.

Η μήπως ήταν πρόκληση;

Ίσως γι' αυτό δεν μετανιώνει για τίποτα. Ίσως και γι' αυτό.

Μα δεν υπάρχει τελική γραμμή να αγγίξει.

Και αιώνια θα ταξιδεύει γιατί η αδυναμία του έγινε δύναμη.

Και τώρα πρέπει να τα καθαγιάσει και τα δύο για να δει το ένα.

Δεν φοβάται, απλά πονάει.

Όπως έχεις πονέσει εσύ.

Όπως πονάς εσύ.

Και το κρατάς μόνο για σένα.

Ξέρεις τι;

Το δέχομαι.

Έτσι δέξου κι εσύ ότι μπορώ να κάνω ό,τι αγαπάς και ό,τι φοβάσαι για να το αλλάξω.

Γιατί η ιστορία δεν τελειώνει. Εδώ δεν άρχισε ποτέ.

Ήταν και είναι πάντα, η επιλογή.

Ένα όνειρο.

Όσο κι αν βλέπει τους δαίμονες μέσα του σε κάθε αντανάκλαση,

ξέρει τι επιλέγει.

Όσο κι αν τον τραβάνε κάτω...

Χωρίς άρνηση, αθωώθηκε.

Από το σκοτάδι καταλήγεις στο φως.

Και στο φως θα επιστρέφεις πάντα.

Όταν σε βρω, φώναξέ με.

«Ψάχνω κάποιον... ή κάτι..
Ποιος ξέρει άραγε τι είσαι;
Είσαι άνθρωπος; Είσαι συναίσθημα; Είσαι εγώ;
Μήπως είσαι ένα; Μήπως τα έχεις όλα;
Μήπως...αυτά που μου λείπουν..

Χωρίς να ξέρω τι γνωρίζω, σε εμπιστεύομαι.
Χρειάζομαι να γίνω αυτός που θέλω, εκείνος που επέλεξα με απόλυτη επίγνωση και μεγαλύτερη συνείδηση.
Να νιώσω έναν κόκκο άμμου.. σαν έναν ήλιο στο σύμπαν.
Να ενωθώ σε κάθε διάσταση με αγνότητα...

Αποδέχομαι την ύπαρξή σου
κι ας αντιστέκεσαι στη δικιά μου.

Ναι. Κατάλαβα. Τώρα. Τότε.
Εγώ, είμαι εδώ. Είμαι εδώ, Ναι! Είμαστε εδώ, Εδώ!
Εδώ είναι!
...
Άραγε, έχεις ιδέα πόσο σε αγαπάει το εδώ και το τώρα;
Κι όμως, εσύ το έχεις εγκαταλήψει.
Και φοβάσαι να το πεις.
Φοβάσαι! φοβάμαι...

Και όσο αφήνομαι, τόσο πιο σφιχτά σε κρατάω.

Και ρώτησα: "Σε βρήκα;"
"Σε βρήκα", μου απάντησες.»

Και ο Φόβος έφυγε.
Και το φως ενώθηκε με το σκοτάδι.
Και το τέλος ήρθε πάλι για να Αρχίσει.

Γυμνός

Ένα στεφάνι από σύρματα.
Κι ένα φιλί σε κομμάτια.
Τα χείλη τους γνώριμα.
Στα σάλια αγκάθια.
Δεν γλύφουν. Δαγκώνουνε. 
Με δόντια στα μάτια.
Κραυγές που ξεσκίζουνε τους χάρτινους τοίχους.
Που αράχνες υφάνανε να πιάνουν τους ήχους.
Τα περβάζια στενά.
Δεν χωράνε τις γλάστρες.
Το καρφί για τον σπόρο σου σού το χώσαν στις σάρκες.
Κλωστές και σφυριά.
Σου σταυρώνουν τους χάρτες.
Κορδέλες χτυπήματα. 
Προδομένοι δεσμώτες.
Βελόνες ποιήματα. 
Μεταξένιοι προδότες.
Μαντήλι από δάκρυα, να βουλώσεις τις τρύπες.
Ξεμυτίζουν φτερά. 
Μαστιγώνουν τα φίδια.
Μια φωνή! 
"Ου γαρ οίδασι".
Και αρχίζεις τα ίδια...

Φλόγα ζωής

Είτε ξύπνησες είτε κοιμάσαι,
είσαι ο μόνος που μπορεί να την κάνει φωτιά
ή απλά να τη σβήσει.
Όλα έχουν λόγο ύπαρξης.
Λένε πως η λύση στο πρόβλημα αποκαλύπτεται
λίγο πριν το σώμα αγγίξει το έδαφος τη στιγμή της πτώσης.
Άρα κάπου υπάρχει.
Μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσεις κανα-δυο εαυτούς
πριν καταλήξεις σε αυτόν που η ψυχή σου επιλέγει.
Μα κάπου υπάρχει.
Στόχος-κάλεσμα να γίνετε Ένα
ν'αποφασίσεις πως είσαι ήδη ένα κάτι
που θέλει να θυμηθεί..

Πώς ξυπνούν;
Πώς ζουν;
Πώς αγαπούν;
Ότι και να σου πω θα είναι λίγο
γιατί δε θα'ναι δικό σου.
Ποιες εμπειρίες αντηχούν στα εσώψυχά σου;

Μετά Την Τελεία

Αρχή.
Τέλος.
Πάλι!
Πάλι; Γιατί;
Για το τέλος.
Και η αρχή;
Είναι εκεί. Μετά την τελεία.
Μία λέξη;
Ένα ταξίδι.
Για πού;
Κάπου.
Κάπου κοντά;
Ή μακριά.
Η απόσταση;
Το βήμα σου. Δίπλα στο δικό μου.

Η παρακμή μιας εποχής

Εγώ είμαι.
Δηλαδή;
Στάσου στον καθρέφτη σου. Κοίτα.
Ναι.
Και;
Βλέπω την εικόνα σου. Μα όχι το πρόσωπό σου.
Άνοιξε το στόμα σου. Μίλα.
Ναι.
Και;
Ακούω τις λέξεις σου. Μα όχι τη φωνή σου.
Σήκωσε το χέρι σου. Πιάσε.
Ναι.
Και;
Αγγίζω το σώμα σου. Μα όχι τον πυρετό σου.
Μα είμαι στ’ αλήθεια εγώ.
Είσαι;
Ήμουν τουλάχιστον. Κάποτε ναι. Ήμουν.
Δηλαδή;
Σκέπασε τον καθρέφτη σου. Δες.
Ναι.
Και;
Κάποτε ναι. Ήσουν.
Σφράγισε τα χείλη σου. Αφουγκράσου.
Ναι.
Και;
Κάποτε ναι. Ήσουν.
Σφίξε το χέρι σου. Άγγιξε.
Ναι.
Και;
Κάποτε ναι. Ήσουν.
Ήμουν;

Στοιχεία Στοιχειά

Φωτιά.
Φλόγες τυλίγουν τα πάντα.
Σώματα, πράγματα, σκέψεις.
Καίγονται.
Παραδίνονται στη μανία.
Για να κοιμηθούν λυτρωμένα στις στάχτες τους...
Για να γεννηθούν ξανά ελεύθερα...
Από αυτές και μέσα από αυτές.

Αέρας.
Δυνατοί άνεμοι ξηλώνουν τα πάντα.
Σώματα, πράγματα, σκέψεις.
Πετούν.
Παραδίνονται στη μανία.
Για να αποτινάξουν λυτρωμένα τις στάχτες τους...
Για να αναπνεύσουν ξανά ελεύθερα...
Από αυτές και μέσα από αυτές.


Νερό.
Ορμητικοί χείμαρροι κατακλύζουν τα πάντα.
Σώματα, πράγματα, σκέψεις.
Πνίγονται.
Παραδίνονται στη μανία.
Για να ξεπλύνουν λυτρωμένα τις στάχτες τους...
Για να πλεύσουν ξανά ελεύθερα...
Από αυτές και μέσα από αυτές.


Γη.
Ρίζες και χώματα παρασύρουν τα πάντα.
Σώματα, πράγματα, σκέψεις.
Θάβονται.
Παραδίνονται στη μανία.
Για να κρύψουν λυτρωμένα τις στάχτες τους...
Για να φυτρώσουν ξανά ελεύθερα...
Από αυτές και μέσα από αυτές.


Κι εσύ.
Αφή και θύμηση κυκλώνουν τα πάντα.
Σώματα, πράγματα, σκέψεις.
Καίγονται. Πετούν. Πνίγονται. Θάβονται.
Παραδίνονται στη μανία.
Για να ξεχάσουν λυτρωμένα τα σημάδια από το άγγιγμα...
Για να χαϊδέψουν ξανά τη νοσταλγία ελεύθερα...
Από σένα και μέσα από σένα.

Η αδελφή μου

Δρόμοι στα ξέφωτα. 
Και υπόγειες κρύπτες.
Ήλιος στα χώματα. 
Κι ένα καθάριο ρεύμα.
Ένα άσπρο αστέρι.
Σφηνωμένο στα μάτια της.
Κι ένα φεγγάρι. 
Κατοικεί στα μαλλιά της.
Κορδέλες και βότσαλα. 
Στολίζουν τα βλέφαρα.
Κι ένα λουλούδι. 
Φυτρώνει στη μέση.
Ένα φιλί σχηματίζουν τα χείλη της.
Μπαλόνια και φράουλες. 
Σκαρφαλώνουν στ' αυτιά της.
Μια μουσική. 
Τραγουδά τ' όνομά της.

Η αδελφή μου...

Φτερά στεφάνια. 
Μπλέκουν στα δάχτυλα.
Αέρας και πέλαγα. 
Κεντούν την ποδιά της.
Ψυχή. Πανέμορφη. 
Σαν απόρθητο κάστρο.
Ύμνοι και φλάμπουρα, ουράνια τόξα.
Λόγια ευχές. 
Τα λέει και προσεύχεται.
Δώρο, εκείνη. 
Ειρήνη. Και φως.

Βήματα Μπροστά

Σπάω τα δεσμά της εσωτερικής λογοκρισίας
της ύπουλης, της υπόγειας, της καταχθόνιας
που εργάζεται αργά και βασανιστικά
στην προσβολή του λόγου ύπαρξής μου`
φόβοι πιθανής πληγής με ηθικό αυτουργό εμένα.

Διαλύω τους θαμμένους σκελετούς
της θλίψης, του πόνου, της οργής
που κάθε παρελθόν έκρυβε στην αυλή της ψυχής μου
μην και ξεχάσει να γευτεί το κόκκαλο της φρίκης`
σκυλί που δε βρίσκει ζωντανούς για να παίξει.

Ξεσκονίζω το βουτηγμένο στη λήθη σεντούκι
της κορυφής, της σοφίτας, της θέας
που αφέθηκε στη μοίρα της καταπιεσμένης φωνής
ακολουθώντας άγραφους κι ανύπαρκτους νόμους`
όρνιθα που αντικρίζει στον καθρέφτη ένα κύκνο.

Ποιος Είμαι

Διαπερνάς μαύρες τρύπες διαστάσεων
ανασηκώνεις απόκρυφα πέπλα`
κλεφτές ματιές ύπαρξης.
Ψευδαισθήσεις δοχείου
σηματοδοτούν το ταξίδι.

Βαθιά αντανάκλαση,
εσωτερική αναζήτηση...
συνείδηση ή νοημοσύνη;
Ποιος είμαι, αν αφαιρέσω το εγώ;
Περισυλλογή και φαντασία
χορεύουν ρυθμικά στη σιωπή.
Πνεύμα ή μήπως ψυχή;

Αδιάφορες αποκρίσεις σε ανούσιες ερωτήσεις`
ανύπαρκτοι αριθμοί μεταφέρουν μηνύματα
που κωδικοποιήθηκαν στη μέση του χρόνου...
μνήμες από ένα υπερπέραν του εδώ και του τώρα

Προσέγγιση κι απομάκρυνση
οδηγούν συγχρονισμένα στη σύνδεση
Το τίποτα του παντού γεννιέται απ'τα πάντα του πουθενά
εγκυμονώντας ήδη την αλήθεια του ψέματος

Κατέληξα.
Δε με νοιάζει ποιος είμαι, αρκεί να αφαιρέσω το εγώ.

Ουράνιος Χορός

Ένας ουράνιος χορός
από πλανήτες και αστέρια η ζωή μας.
Θεία μελωδία
από γέλιο κι αλήθεια` δώρο για την ψυχή μας.
Η λύτρωση φαίνεται να'ρχεται από μακριά...
Ένα μακριά που δεν τ'ορίζει ο τόπος
ούτε και είναι έξω από το κελί μας.
Μες στη σιωπή
μια φωνή ανησυχεί τη λογική μας

~ ΕΙΜΑΙ... στα βάθη της γνώσης`

εκεί που η συνείδηση

ωφελεί την ύπαρξή μας ~

Εσύ κι Εγώ

Εσύ ήρθες, εγώ φεύγω.

Κι όσο φεύγω πλησιάζω σε μια αλήθεια

που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Η απόσταση είναι ανάλογη της συνήθειας`

ψυχές που μένουν μαζί επειδή είναι χώρια.

Όσα δίνεις, μην τα δίνεις για μένα

Ίσως να μην τα ζήτησα ποτέ.

Εκτίμηση που χάνεται στα πρέπει.

Μια ζωή που σπαταλιέται απ'το φόβο

και λέει αντίο σε οτιδήποτε καινούριο.

Εσύ κοιτάς, εγώ βλέπω.

Κι όσο βλέπω ακούω τις φωνές σου...

όλες αυτές που σ'έδεσαν με τα παλιά`

αυτά που τόσο φοβάσαι ν' αφήσεις.

Θυμάσαι;

Δεν κλαις γι'αυτά που στερείσαι,

κλαις για τα όσα αρνείσαι.

* Μόνη υπερβολή μου

η πεποίθηση πως δεν μπορώ

Μόνη δύναμή μου

η αίσθηση ότι θέλω

Μοναδική αλήθεια μου

όσα δεν έμαθα ακόμα *

Λέξεις και Λόγια

Λέξεις.
Λέξεις κλειδιά.
Λέξεις μυστικά.
Λέξεις που λες και λέξεις που κρύβεις.
Ήχοι που εκφράζεις κι άλλοτε καταπίνεις.
Λέξεις που μιλούν για σκέψεις.
Άλλοτε τις διαλέγεις μες στο πλήθος
κι άλλοτε δεν τις βρίσκεις.
Λέξεις με νόημα και λέξεις θόρυβοι.
Λόγια. 
Λόγια που έχουν επιδράσεις.
Λόγια που σε σπρώχνουν ν'αντιδράσεις.
Λόγια εννοούμενα και υπονοούμενα.
Λόγια που ξεκαθαρίζουν ή και θολώνουν το τοπίο.
Λόγια που απαντούν κι άλλα που ρωτούν.
Λόγια που βγαίνουν απ'τα χείλη.
Απ'τα μάτια.
Ενίοτε κι απ'την καρδιά.

Λέξεις. 
Ένα βήμα πριν τις πράξεις κι ένα πάτημα μετά την αδράνεια.
Λέξεις και λόγια.
Αλήθειες και ψέματα που σπάν' τη σιωπή.

Είσαι το Είμαι

Είμαι όσα φοβάσαι να δεις,

ο καθρέφτης που θέλεις να σπάσεις,

οι σκέψεις που έχεις κλειδώσει 
κι η ανασφάλεια πως δεν αρκείς.

Είμαι γνώστης των παιχνιδιών σου`

πασχίζεις να κάνεις τον κύκλο σπιράλ

και ψάχνεις πάντα τη μεγάλη εικόνα.

Τρέμεις όποιον μπορεί να σε διαβάσει,

θάβεις τα κλειδιά των μυστικών σου`

ακόμη κι εις βάρος της μνήμης.

Συλλέγεις πληροφορίες, παρατηρείς...

μια ήρεμη δύναμη που αν αφεθεί

θα εκραγεί.

Μαθαίνεις απ'τα παλιά και ρισκάρεις το παρόν για τα νέα.

Φοβάσαι. Αρνείσαι. Βυθίζεσαι.

Μα νιώθεις να πετάς.

Είσαι εκείνα που θέλω να ζήσω,

αυτά που διστάζω να μισήσω

κι όσα υποσχέθηκα ν' αγαπήσω.

Η Αντίφαση

Αόρατα δίχτυα φυλακίζουν ψυχές που δεν έχουν ιδέα.

Σιωπηλές φωνές ουρλιάζουν ψίθυρους αλήθειας.

Μα εσύ κενός.

Να κλάψεις, να γελάσεις…

ποιος θα αποφασίσει για σένα αυτή τη φορά;

Φιλικοί εχθροί δείχνουν με το δάχτυλο όσα δεν είναι δικά σου.

Κι η πεζή μαγεία άλλη μια φορά απέτυχε να σε συνεπάρει.

Μα εσύ αδρανής.

Να ζήσεις, να πεθάνεις…

πού θα συντονιστείς αυτή τη βραδιά;

Αλλαγή. Την κατάσταση την πήρε στα χέρια του άλλος.

Δε φοβάσαι. Είσαι ακόμα στη θέση σου.

Στεγνή βροχή καίγεται στα χείλη σου.

Σ’ εξαγνίζει απ’ τις βοήθειες που δε ζήτησες ποτέ.

Μα εσύ μόνος.

Ακόμα και στο πλήθος, όλοι γνώριμοι ξένοι…

ανάμεσά τους κι εσύ.

Ή έτσι βολεύει να πιστεύεις.

Κι ότι πιστεύεις αρκετά, παίρνει ζωή.

Μα η ζωή περνά. Ελεύθεροι εγκλωβισμένοι

πολιορκούνται απ’ το σκοτάδι της ημέρας.

Κι εσύ Αυτός που ψάχνει την ειρήνη ενός ανύπαρκτου πολέμου.

Αυτός που έχει Αισθήματα

Πάρε με μια αγκαλιά.
Κι αν δε θες ή δεν μπορείς να κάνεις την αρχή,
γίνομαι το πρώτο βήμα.

Θέλω να νιώσω, εσύ;
Όσα έμαθες σε φέραν εδώ`
λοιπόν, αφέσου σε μένα.

Μπορώ να σε πάρω αγκαλιά.
Μοιράσου ό,τι νιώθεις,
βγαίνει από μέσα μου η ζεστασιά.

Μετάλλαξη

Κι ήρθε η στιγμή
που η Νεράιδα έγινε Άγγελος`
ήταν τόσο ίδιοι που δε χωρούσαν διαφορές,
τους έβλεπες σαν Ένα.
Μια δύναμη που είναι Εδώ και Τώρα.

Εκείνοι δεν το ξέρουνε.
Η αγωνία της ανακάλυψης μοιάζει ειρωνική.
Κι όμως`
αρκεί που έχει ακόμα ο καθένας τα φτερά του.

Δαιμονίσου

Μη νιώθεις.

Μη βλάπτεις άλλους.

Η ασφάλεια είναι ακόμα δική σου.

Δαιμονίσου

Μην ακούς εμένα.

Εγώ δεν ξέρω.

Εσύ ξέρεις.

Δαιμονίσου

Μη σκέφτεσαι.

Πάψε να είσαι το Εσύ που δε γνωρίζει ποιο είναι,

ο Εαυτός που δε θυμάται κανείς.

Δαιμονίσου

Μη με ακούς.

Απλά εκφράσου.

Αφέσου.

Δείξε και νιώσε.

Ούρλιαξε, σπάσε, λύγισε, πες το.

Νιώσε την οργή της σιωπής.

Δαιμονίσου

Γάμα τα όλα.

Οι δαίμονες είναι δικοί σου.

Το ίδιο κι η γνώση.

Το ίδιο κι η οργή.

Δαιμονίσου

Δύο Φεγγάρια

Τα μάτια μου βλέπουνε δύο φεγγάρια`
ίσως η αλήθεια να μη χωράει σε μία ζωή.
Φοβάσαι την αγνότητα σα να'ναι σκιά.
Διαφάνεια, δρόμος μακρύς
κι η θάλασσα δεν τον ξεπλένει.
Μουσική του μυαλού παραδέχεται όσα αρνείσαι.
Το παρελθόν χάνεται, το μέλλον ελπίζει
και το τώρα δεν ξέρει πού να κρυφτεί.

Τα μάτια μου βλέπουνε δύο φεγγάρια`
σήματα φωτός που αργούνε να'ρθούν.

Νεράιδες

Πλάι στη θάλασσα, στην καρδιά του δάσους,
εκεί θα δεις την κρυφή συγκέντρωσή τους.
Έχουν γιορτή και σε καλούν να τις ακολουθήσεις
χωρίς να χρειάζεται να πας πουθενά.
Γίνονται χιτώνας από φως που σε τυλίγει,
πνέουν μαγεία στο τρίτο σου μάτι
με μόνη απαίτηση... να αφεθείς.
Αποκαλύπτουν μυστικά αιώνων
με λόγια και σκέψεις που μπορείς να καταλάβεις.
Σε συνδέουν με την Πηγή
επιτρέποντας να βυθιστείς για όσο αντέχεις.
Συμβουλεύουν να απλώσεις τα χέρια σου,
ν'αγγίξεις με τ'ακροδάχτυλα τον αέρα που σε περιβάλλει,
να ρίξεις τις άμυνες
και να μη φοβάσαι.
Όταν σε πλησιάζουν είναι για το καλό σου.

Σε ραντίζουν την ομορφιά της ζωής...