Μπούχτισα να ακούω, μα τω Θεώ! Απ’τη μία οι φωνές στο κεφάλι
μου, απ’την άλλη οι θόρυβοι έξω απ’αυτό, καταναλώνω φαιά ουσία στο σχεδιασμό
ενός μοντέλου σκέψης που υπολογίζει τα πάντα, μη μείνει κανείς παραπονεμένος, αφού
ο κόσμος διψά για αγάπη’
δεν έχουμε χρόνο για νέες πληγές.
Βαρέθηκα και να μιλάω. Απ’τη μία για να με πείσω, απ’την
άλλη να εξηγήσω, ξοδεύω ενέργεια στον προγραμματισμό μιας αδρανούς στάσης που
εξυπηρετεί τους πάντες, μη δυσκολευτεί κανείς, αφού η κοινή λογική είναι πια
διχασμένη’
δεν περισσεύει έδαφος ως ουδέτερη ζώνη.
Κουράστηκα ν’ απαντάω στις απαιτήσεις των άλλων, όταν το
πρόβλημα είν’ οι δικές μου.
Κοίταξα κατάματα τη ματαιότητα της άρνησης
-και γέλασα, γιατί η απάντηση ήταν όντως εκείνη.
