Ο Σωσίας σου

Αν ήμουν έρωτας θα ήμουν το τραγούδι της ψυχής σου.
Αν ένιωθες την αγάπη μου, δεν θα την άφηνες ποτέ.
Και ντρεπόμουν τόσα χρόνια για τα τόσο ανθρώπινα συναισθήματα που έθαβα ενώ αυτά με παρέλυαν.
Ντροπή μου τρισκατάρατη!!!
Ντροπή μου που τόλμησα να ντραπώ.
Δεν είναι όλη δική μου, μου έδωσες κι εσύ λίγη φυσικά.
Μάθε να αποδέχεσαι τις επιλογές σου!
Μάθε να κατακτάς τα συναισθήματά σου!

Λαχτάρησα τον πόνο σου...

Ντροπή λέω!
Στην έκλεψα όλη και σου άφησα μόνο φόβο.
Με φοβάσαι γιατί δεν με καταλαβαίνεις.
Κι όταν με κατάλαβες, ήταν αργά, τον σταύρωσαν.
Και ο κύκλος αρχίζει ξανά για να εξετάσει τα λάθη σου.
Η πρώτη επιλογή ξεχάστηκε πριν παρθεί και ήταν η σωστή.
Όποια άλλη κι αν πάρεις θα είναι η λάθος, μα ο κύκλος άρχισε ήδη.
Θα τολμήσεις να πάρεις την επιλογή που σε καλεί και να την ονομάσεις τη τελευταία σου;
Θα αποφασίσεις να είναι η τελευταία;

Εσύ!
Κόσμε!
Κόσμε μου, λέω!
Αντίληψή μου!
Ένα μάτι σου είμαι, από τα άπειρα που είχες, έχεις και θα έχεις.
Σου φωνάζω αυτά που δεν θέλεις να ακούσεις.
Η ελεύθερη βούληση που μου έδωσες σου γυρνάει μπούμερανγκ.
Και σε δικαιώνει.
Σε δικαιώνει χάρη σε μένα.
Και δικαιώνεται η ύπαρξή μου.

Αν είναι η τελευταία μου επιλογή, θα είναι σίγουρα σωστή.
Όχι, δεν είναι σιγουριά.
Είναι πίστη.
Είναι η πίστη μου και κίνησε αστέρια.
Έρχονται...

Αφανέρωτα

Αυτό που μπροστά σου βλέπεις μια πόρτα ανοιχτή.. κι από πίσω έναν τοίχο.
Αυτό.

Όποτε μου συμβαίνει, νιώθω την ανάγκη ν'αρπάξω μπογιά,
να βουτήξω τα χέρια,
να ζωγραφίσω πάνω του λέξεις.
Έως ότου ξεμείνω. Από μπογιά κι από λόγια.

Τη στιγμή που θα στερέψω, θα πλημμυρίσω απαντήσεις.
Αλλά πώς θα τις γράψω;

Ίσως με λίγο αίμα, να σφραγιστεί η επίγνωση.
Κι ας με στοιχειώνει η μνήμη.

Μη με λες μακάβρια, ξεδιάντροπη είμαι
που τολμάω να πω αυτά που γίνονται κρυφά.
Τίποτα δεν είναι μυστικό.
Δε βρήκα το κάτι που μπορεί να θαφτεί.

Ονόματα

αγάπης και μίσους.
Σπασμένα είδωλα με μισή ουσία και μελαγχολική επιφάνεια.
Χαμένα στον κύκλο του χρόνου, λίγοι τα θυμούνται, οι άλλοι τα ξεχνούν.
Ποιος τα μεταφράζει;
Τι βρίσκεται σε ένα όνομα;

Όχι, μη μου δίνεις ψευδώνυμο, έχω το δικό μου κι άλλα τόσα!
Μου δίνεις το όνομα σου; Ή μάλλον, θέλω να μου ανήκει;
Θα είναι αληθινό; Θα είναι το αληθινό;
Κι αν είναι, τι σημαίνει αυτό; Ή μαλλον, τι θέλω να σημαίνει;

Έχασα την ουσία σου. Την ήθελα πραγματικά για να την αφήσω;
Ευτυχώς δεν ήταν απλό. Έχω και τη δύναμη να περιπλέκω, να 'μαι καλά.
Βαριέμαι τώρα, κουράστηκα μισός άνθρωπος να υπάρχω.

Ονόματα.
Φυλακές συνείδησης.
Τις φέρνει το μέλλον στο παρόν για να γίνουν παρελθόν για να μην φύγουν.
Φεύγουν;

Έφυγαν.
Ούτε λέξη τώρα.
Ίσως να τις παρέσυρε το τελευταίο δάκρυ.

Είμαι έτοιμος να κλείσω το βιβλίο
και θα γράψω ένα χωρίς λέξεις,
γιατί δεν με πείθουν πια.
Θέλω μόνο να γελάω με αυτές.
Και γελάω καθώς φεύγω
γιατί τώρα ακούω τον ήχο της σιωπής μου.

Απλούστευση

Έτσι είναι.

Έτσι.
Απλά.

Κατανοητά;
Δεν παίρνω όρκο.
Όρκο σε τι;
Άσε μας παιδί μου.
"Μας".
[Εμάς], τις πολλές.
Που καθεμία νομίζει τον εαυτό της για τον Ένα.
Κι έγινε ο Ένας μου πολλοί, μπας κ πιάσω το νόημα.
Αλλά πώς να το πιάσεις;

Έτσι;
Απλά;

Ερωτηματικά

Έρωτας.

Έρμαιο.

Ερμητικός.

Τυχαίο;

Ερινύες.

Ερπετά.

Εριστικός.

Ιδέα μου θα'ναι.

Ερχομός.

Ερημικός.

Εραστής.

Χμ..