Εγώ
ανέχομαι,
εσύ
ανέχεσαι,
αυτός
ανέχεται,
εμείς
ανεχόμαστε,
εσείς
ανέχεστε,
αυτοί
ανέχονται.
Γέμισε ο
τόπος ανοχή. Μη θυμώσουν οι ισχυροί, μην εκδικηθούνε οι ανίσχυροι. Μη θυμηθεί
κανείς ότι είμαι εσύ και σηκώσει ανάστημα να προστατέψει τις παράπλευρες
απώλειες, που χρησιμότητα δεν είχανε καμία.
Περιμένουμε
αυτόν που θα τολμήσει να ρίξει την τιμή της ζωής προκειμένου να δούμε την αξία
της. Ακόμα έναν να τον κάνουμε είδωλο- κι όχι εμπνευστή όπως θα θέλουμε να λέμε
(αυτό είναι βλέπεις πιο απλό και δε θέλουμε να μας το αναθέσουν).
Έτσι,
γι'ακόμα μία φορά, θα πάμε πίσω απ'το δικό του δρόμο αντί να χαράξουμε στο ίδιο
πνεύμα τον δικό μας. Η ψυχή μας μπορεί να είναι ελεύθερη, όμως δεν την
κοιτάζουμε στα μάτια` τουλάχιστον όχι όσο ντρεπόμαστε την αυτοφυλακή μας.
Μεγάλο μας
κατόρθωμα η μετατροπή του κέντρου ελέγχου μας σε κέντρο κράτησης
αντιεξουσιαστών. Η παιδική διάθεση να ζούμε, να γελάμε, κυκλοφορεί πλέον
κατάδικος. Βλέπει τη ζωή απ'το παράθυρο κι έχει ένα βάρος δεμένο στο πόδι, μην
τύχει και βρει ευκαιρία να ανταποκριθεί στο κάλεσμά της.
Φτάνουν
όμως τα ψέματα, καθόλου δεν ντρεπόμαστε! Αυτό που μας δεσμεύει είναι ο φόβος.
Φόβος ότι εμείς θα την κοιτάξουμε στα μάτια κι εκείνη με μια της μόνο κίνηση θα
γκρεμίσει τον κόσμο, στη θέα της αδικίας που συντηρούμε. Με θάρρος θα τα
διαλύσει όλα, μ' έμπνευση θα χτίσει έναν τόπο όπου ο διπλανός θα αγκαλιάζεται
αντί να χτυπιέται. Κυρίως όταν δεν πειράζει κανέναν κι απλά θυσιάζεται στο
όνομα μιας προόδου (συχνά της αλλοτρίωσης και απανθρωποποίησης). Το είναι μας
εμπιστεύεται τα βήματα που θα χαράξουν το Δρόμο. Όπου κι αν οδηγήσει. Μόνο μη
σέρνουμε άλλους μαζί μας και μη σερνόμαστε κι οι ίδιοι από πίσω τους. Όμως για
δες...
Εγώ δεν
ανέχομαι μύγα στο σπαθί μου,
εσύ δεν
ανέχεσαι να σε ξεβολεύουν,
αυτός δεν
ανέχεται ν'αμφισβητούν την εξουσία του,
εμείς δεν
ανεχόμαστε τ'όνειρο,
εσείς δεν
ανέχεστε την ελπίδα,
αυτοί δεν
ανέχονται το διαφορετικό.
Γέμισε ο
τόπος οργή. Μη σταματήσει ο πόλεμος, μη διαταραχτούνε οι συνήθειες. Μη θυμηθεί
κανείς ότι είμαι εσύ και ανα-εστιάσει, αναγνωρίζοντας κι άλλους τριγύρω που
διψούν για ζωή, αντί για αίμα.
Περιμένουμε
αυτόν που θα τολμήσει ν'ανατρέψει το σύστημα προκειμένου να στέκονται οι πολλοί
με πολλούς αντί με τους λίγους. Ακόμα έναν που θα 'χει έτοιμη την αλλαγή εκ των
προτέρων, για τα μάτια μας μόνο (αυτό είναι βλέπεις πιο εύκολο από το να τη
φέρει ο καθένας).
Έτσι, γι' ακόμα
μία φορά, θ' αρνηθούμε την ευθύνη αν δε φανεί αντάξιος προσδοκιών. Τα ιδανικά
μας μένουν μακρινά κι εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να τα προσεγγίσουμε` όχι όσο
αποφεύγουμε το μέσα μας έστω.
Μεγάλο
επίτευγμα η σίγαση της εσωτερικής μας φωνής. Η εφηβική μας διαύγεια να μην
ακολουθούμε το ρεύμα πνίγηκε στο ποτάμι της αυτο-αμφισβήτησης κι ούτε που
θρηνήσαμε τον άδικο χαμό της.
Ας πούμε
όμως αλήθεια, ακόμα και αθόρυβα δεν έπαψε στιγμή να μας καλεί. Να μας καλεί το
χρέος απέναντι στον έφηβο που βίαια καταστείλαμε. Εμείς θα τον ξυπνήσουμε κι
εκείνος θα αλλάξει το κατεστημένο στο όνομα μιας παιδικής διάθεσης. Με αγνότητα
θα φανταστεί χωρίς να φανατίζεται και με σοφία θα υποστηρίζει το δικαίωμα να
ζούμε. Χωρίς να απειλεί κανέναν, θα τολμά να προσφέρει το δικό του κομμάτι του
παζλ στο όνομα μιας μεγάλης εικόνας. Η εικόνα αυτή χωράει τους πάντες, κανένας
δε στερείται χρησιμότητας εδώ. Ό,τι κι αν συμβολίζει. Αρκεί να μην υπονομεύει
τους άλλους, να μην υπονομεύεται κι ο ίδιος παίζοντας το παιχνίδι τους.
Εγώ έφτασα
στα όρια της αντίδρασης,
εσύ
αγανάκτησες από την απραξία,
αυτός
εξάντλησε τον ανταγωνισμό του,
εμείς
δίνουμε χέρια,
εσείς
γελάτε αγκαλιά,
αυτοί ζήσαν
καλά...
κι όλοι
μαζί γεμίζουμε τον κόσμο πιθανότητες.
