Ρίχτερ

Σείεται ο κόσμος μας.
Τραντάζεται συθέμελα.
Ζούμε με το φόβο της κατάρρευσης σε λάθος χέρια.

Σεισμοί, εκρήξεις, καταποντισμοί.
Κατάλυση των νόμων της αισθητής πραγματικότητας.
Ζούμε με την ελπίδα της πτώσης σε σωστά αμαρτήματα.

Κλονίζονται οι πεποιθήσεις.
Συνταράσσεται το είναι και το νιώθω μας.
Πάψαμε πλέον να ζούμε. Μόνο προφυλασσόμαστε.

χάσταγκ παρελθόν

Με μια κίνηση του δαχτύλου παγιδεύουμε το χρόνο.

Δεν τρώμε ψωμιά γιατί βαριόμαστε ν’ανέβουμε τη σκάλα.

Δεν πίνουμε νερό, έχει κόκα-κόλα.

Βλεπόμαστε σ’οθόνες γιατί είν’ εξουθενωτικό να συναναστρεφόμαστε.

Με μια κίνηση του δαχτύλου παγιδεύουμε το χρόνο.

Δε μας νοιάζει αν είναι μέρα ή νύχτα, οι συσκευές εκπέμπουν φως.

Είτε μας ενοχλεί είτε το θέλουμε, το δείχνουμε με το δάχτυλο

κι ας μην πιστεύουμε στην τηλεκίνηση ακόμα.

Με μια κίνηση του χεριού κοιτάζουμε τον καθρέφτη.

Αν μας ρωτήσουν την ώρα, δε θυμόμαστε να πούμε.

Ούτε τι συζητούσαμε χτες,

κι ας ξέρουμε τι σκεφτόμασταν εν μέσω διαλόγων.

Με μια κίνηση του χεριού κοιτάζουμε τον καθρέφτη.

Φερόμαστε σα να ξέρουμε τι εννοούν, αγνοώντας τη σκοπιά τους.

Μηχανευόμαστε τρόπους να διατηρούμε επαφή,

χωρίς να επενδύουμε σ’ειλικρινή διάδραση.

Με μια κίνηση αποσυνδεόμαστε απ’τη φύση.

Αυτό το γράμμα λοιπόν έρχεται από εμάς που το αρχίσαμε.

Απ’ τις γενιές που σας παγίδεψαν στον καθρέφτη.

Απ’αυτούς που σας δίδαξαν πως το άδικο είναι σωστό,

αρκεί να το ορίσει ο κατάλληλος άνθρωπος.

Μη διαιωνίσετε τα λάθη μας.

Κρίντε μας έμπρακτα.