Η Ένωση

Η καταστροφή έρχεται για έναν μόνο λόγο,

γιατί υπάρχει η δημιουργία.

Χτίζω ό,τι έχτισα για να το γκρεμίσω.

Κλειδώθηκα στην απομόνωση για να μοιραστώ την απελευθέρωσή μου.

Έρχομαι για να φύγω κι ακόμη υπάρχω.

Ένα αντίο μένει ακόμα φοβισμένο στη γλώσσα

και η νύχτα έρχεται και λέμε καληνύχτα

κι ας μην έχει μείνει τίποτα.

Ένας καθρέφτης κρατούσε το κλειδί..
Εγώ ξεκλείδωνα, μα εγώ ήμουν η αντανάκλαση.

Τελικά ο καθρέφτης μου με δοκιμάζει.

Μου δίνει τη θέση του κι εγώ γίνομαι το είδωλο.

Ο Εαυτός μου είναι ακόμη ένα βήμα πιο μπροστά από μένα.

Ξαφνικά μέσα στο χάος ξεσπά ισορροπία,

μια ησυχία που βουίζει στα αυτιά και τα βουλώνει, σημάδι υπερ-συχνότητας.

Παρατηρώ και νιώθω ταυτόχρονα και παράλληλα.

Έσπασα κι έγινα ένα.

Πράγματι.

Πεθαίνουμε για να ζήσουμε.

Επικίνδυνες Νύχτες

Φτιάχνω σαΐτες.

Ή χαρταετούς` και πετάω μαζί τους.

Λαμπαδιάζω κεριά που τρέμουν σε κάθε πνοή μου.

Παίζω με βώλους.

Ή κρυστάλλινες μπάλες` κι αχνοβλέπω το μέλλον.

Μετρώ τ' αστέρια που φοβούνται την όποια ευχή μου.

Ασχολούμαι μ' αγάπες.

Ή ανθρώπους` και γινόμαστε Ένα.

Πλάθω ιστορίες που θα 'χω πιστέψει ως την αυγή μου.

Οι επικίνδυνες νύχτες έρχονται μέρα.

Αν...

Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν ο λευκός καμβάς για τα χρωματιστά λάθη σου.

Αν ήσουν λουλούδι, θα ήσουν το νυχτολούλουδο που ανθίζει στις μέρες σου.

Αν ήσουν ήχος, θα ήσουν ο φλοίσβος των κυμάτων στους ανεκπλήρωτους πόθους σου.

Αν ήσουν εικόνα, θα ήσουν η μορφή στο υπερηχογράφημα της υγρής πατρίδας σου.

Αν ήσουν ταξίδι, θα ήσουν ο δρόμος δίπλα από τ’ ανοιχτά παράθυρα των ματιών σου.

Αν ήσουν πυξίδα, θα ήσουν ο χαλασμένος δείκτης στο κέντρο της αναζήτησής σου.

Αν ήσουν ώρα, θα ήσουν ο χρόνος που δεν υπάρχει στο χωρίς αύριο τώρα σου.

Αν ήσουν παιδικός ήρωας, θα ήσουν ο μικρός πρίγκιπας του μεγάλου πλανήτη σου.

Αν ήσουν μυστικό, θα ήσουν η αφή του  βασιλικού στο τυχερό άγγιγμα της ύλης σου.

Αν ήσουν παιχνίδι, θα ήσουν το κυνηγητό των ελπίδων που κρύβουν οι φόβοι σου.

Αν ήσουν λέξη, θα ήσουν ο μονοσύλλαβος σύνδεσμος ανάμεσα στις ουσιαστικές ευχές σου.

Αν ήσουν εποχή, θα ήσουν η άνοιξη στη χειμωνιάτικη καρδιά της άνυδρης μνήμης σου.

Αν ήσουν ζωγραφιά, θα ήσουν ο μπλε ορίζοντας στην άκρη της κενής σελίδας σου.

Αν ήσουν ζώο, θα ήσουν ο Αδάμ πριν ντυθεί την ντροπή της γυμνής αλήθειας σου.

Αν ήσουν φύση, θα ήσουν ο αέρας που σηκώνεται στη φυγή των βημάτων σου.

Αν ήσουν στοιχειό, θα ήσουν ο δράκος στη λίμνη των φυλαγμένων αισθημάτων σου.

Αν ήσουν επιστήμη, θα ήσουν η απλή αριθμητική της περίπλοκης φιλοσοφίας σου.

Αν ήσουν άρωμα, θα ήσουν η μυρωδιά του βιβλίου που διαβάζουν τα χέρια σου.

Αν ήσουν ταινία, θα ήσουν τα γρήγορα πλάνα στην αργή κίνηση των βλεφάρων σου.

Αν ήσουν θρησκεία, θα ήσουν η δοξαστική πίστη στην ιερή πεμπτουσία σου.

Αν ήσουν ποίημα, θα ήσουν η άμετρη ρίμα των δεκαπεντασύλλαβων θρήνων σου.

Αν ήσουν τόπος, θα ήσουν το αλλού στην ουτοπία των κρεμαστών κήπων σου.

Αν ήσουν συναίσθημα, θα ήσουν η ελευθερία που κυλά στα δεμένα πνευμόνια σου.

Αν ήσουν θεσμός, θα ήσουν η ενδογενής αντίσταση στην άγραφη εξουσία σου.

Αν ήσουν ουρανός, θα ήσουν το αστέρι στην κορυφή του στολισμένου δέντρου σου.

Αν ήσουν δεσμός, θα ήσουν ο ομφάλιος λώρος του έρωτα που έκοψες με τα χέρια σου.

Αν ήσουν θυσία, θα ήσουν το άδωρο δώρο να αιχμαλωτίσεις τον άνεμο της ψυχής σου.

Αν ήσουν σύμβολο, θα ήσουν το άπειρο της πεπερασμένης ύπαρξής σου.

Αν ήσουν σύννεφο, θα ήσουν το άπιαστο όνειρο του κοιμισμένου ονείρου σου.

☼   ☼    ☼

Αν ήσουν παγίδα, θα ήσουν το πληγωμένο εγώ του τρομαγμένου εαυτού σου…

Άμαχος Πληθυσμός

Λένε πως τα βέλη που στέλνω δεν επιστρέφουν.
Κι όμως.. θαρρώ κάνουν το γύρο της γης και, σαν χαμένα στο χρόνο,
έρχονται να με βρουν. Πισώπλατα.

Αστόχησα. Τρύπησα πάλι την καρδιά.
Κι όμως.. αποστολή εξετελέσθη.
Η θυσία ενός παλμού απέδειξε την έλλειψη ζωής.

Προμελετημένο το έγκλημα.
Εγκέφαλος ο Εγώ.

Ονειρικό Ενδιάμεσο

Ξεχαρβαλωμένοι σύρτες,
συγκρατημένοι εισβολείς.
Ένα θηρίο σε καταστολή.
Άοπλες ενισχύσεις,
αρματωμένοι διαπραγματευτές.
Ένας άσος στο μανίκι.
Στρατόπεδα απόψεων,
αναδρομικές προβλέψεις.
Μία ιδέα σε βίωμα.
Άγλωσση συνομιλία,
συναισθηματική μεταφορά.
Ένας εξαγνισμός σε κύμα.

Το "Απλά Εσύ"
συνδέει όνειρα μ' αναμνήσεις.

Έτοιμη να φύγει

Συχνά τα χέρια μου κρατάνε την καρδιά μου.
Φοβούνται ότι είναι έτοιμη να φύγει.
Ανήκει στο σώμα μου. Κι όμως`
πνίγεται μέσα σε αυτό.
Εξόριστη ή ταξιδιώτης της βραδιάς,
παίρνει τη μπαλωμένη της κουβέρτα
και χτυπά την ονειρική σου πύλη,
να κοιμηθείτε αγκαλιά.

-Μπορώ;
-Μπορείς.

Εντυπωσιακό που ακόμα το επιτρέπεις.
Αμίλητη, ανικανοποίητη, περνιέται για επισκέπτης.
Νύχτες στην επανάληψη.
Άδωρος ο τρόπος σε μια ερώτηση-ασπίδα.
Άμεσο θα'ταν να σου πει
"Θέλω. Εσύ;"

Κι ας έμενε εξόριστη για πάντα.

Χωρίς Τίτλο

Όλοι κρύβουν μέσα τους μια άβυσσο... 

Εκτός από εκείνους που την εξερευνούν. Εκείνοι τη μοιράζονται.

Συνέχισε να διαβάζει με αμφιβολία, ο φόβος να μη συγκρουστεί με την ελπίδα του αλλά ό,τι κι αν έκανε, κατευθυνόταν εκεί που μόνο ο ίδιος μπορούσε να πάει. Και ό,τι κι αν έλεγε, τους έβαζε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια πραγματικότητα που ο καθένας συμβόλισε με τα δικά του δεδομένα. Χωρίς να καταλαβαίνει πολλά συνέχισε να ψάχνει με την επιθυμία να βρει κομμάτια του εαυτού του, μην ξανά νιώσει "μόνος".

Στοιχείο 1ο: Μόνος ή ολόκληρος. Η ολότητα νιώθει μοναξιά;

Στοιχείο 2ο: Ποιος είναι ποιος; Κοίτα τον καθρέφτη.

Στοιχείο 3ο: Αναθεώρησε ό,τι σκέφτηκες.

Στοιχείο 4ο: Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται μόνο αν κι εσύ δεν δείχνεις αυτό που είσαι. 

Θεϊκός Σπόρος

Τα γόνατά μου λύγισαν μπροστά της και βρέθηκα σε στάση προσευχής.

Υπόκλιση στο μεγαλείο της. Άλαλο δέος.

Υπάρχεις, χάρη σ'αυτήν.

Υπήρξε, για να σου δώσει ζωή.

Το Σύμπαν σου πρόσφερε τη γη`

τόσο πολύ σε ήθελε στη συλλογή του.

Η καρδιά σου μελοποιεί τις αγνές σκέψεις που φέρνει κάθε σου πνοή.

Η ποίηση των επιλογών σου γράφει ιστορία.

Είσαι κάτι πέρα απ'τον κύκλο γέννησης-θανάτου.

Είσαι μυστήριο με μορφή.

Ήρθες για να εμπνεύσεις`

εσύ, που το ολόκληρό σου είναι ανώτερο της ένωσης δύο μισών.

Πώς να ευχαριστήσει κανείς τον Έρωτα που δημιούργησε εσένα;

Δάκρυα χαράς συντηρούν την πηγή της ευγνωμοσύνης.

Η δύναμη της Αγάπης που σε έφερε στον κόσμο με έχει καθηλώσει.

Κάπου. Εκεί.

Τρέχει να κρυφτεί στη πιο κοινή θέα

μπροστά από τα τείχη και μπροστά από το σώμα του.

Άγαλμα φτιαγμένο από λουλούδια

μυρίζει το φως του - μυαλά δελεάζει.

Μη δει ανοιχτή καρδιά, θα την αναγνωρίσει.

Μη δει κλειστή καρδιά, θα την ανοίξει.

Γρήγορα, κάποιος, κλείστε του τα μάτια!

Γιατί αυτό που βλέπει, το βλέπει μόνο αυτός.

Αν το μιλήσει, αυτό θα δουν και οι άλλοι.

Ο νους ερωτεύθηκε.

Ποιος να παίξει με την καρδιά;

Ό,τι κι αν πω δεν θα είναι ποτέ λίγο.

Ό,τι κι αν κάνω ας είναι αρκετό.

Σημαδεμένη Ηχώ

Το μισό του άπειρου δεν είναι ο κύκλος.
Αν χώριζα στα δύο το κορμί μου, θα διάλεγα δεξιά ή αριστερά;
Η φαντασία απ'την ψευδαίσθηση, ένα τσιγάρο δρόμος.
Αυτό που κάνω περπατώντας πάνω κάτω σε ζιγκ ζαγκ
έξω απ'την πόρτα,
καίγοντας το φόβο που με καθήλωσε στα μέρη που...
περασμένα ξεχασμένα.

Είναι αργά κι οι κάβες έχουν κλείσει.
Δε χρειάζομαι το κρασί για να το αποφασίσω`
κι όμως το κόκκινό του θα ξυπνήσει το πάθος μου, νομίζω.
Έρωτας σε χειμερία νάρκη κι ήδη φοβάμαι τις εκρήξεις.
Τα όνειρα του ύπνου μου ήταν δαιμονισμένα.

Το κολλημένο μου μυαλό φέρνει αντιρρήσεις
που μέχρι και το ίδιο αντικρούει.
Αναίρεση ισόβιας κάθειρξης
ένα λεπτό πριν ποτιστεί η γλώσσα με το δηλητήριο του σκότους.
Η παράνοια ονομάστηκε παγίδα
κι όλα περιμένουν να επιλέξω την κουρτίνα.

Το αίμα μου παγώνει στο άκουσμα της λέξης`
με στοίχειωσε η κρεμασμένη του Εφιάλτη.
Τρέμουλο. Παράλυση.
Παράδοση άνευ όρων στη θάλασσα των αστεριών
που έδωσαν ζωή στην ξεχασμένη ευχή μου.

Φυλαχτό

Ιδού η υπέρβαση
κι οι θύμησες εξέτασης.
Το άγχος σπέρνει θάνατο.
Η σκοτεινή Κάλι διαλύει τα σαπισμένα.
Στο πέρασμα ζουν και κινούνται
άγγελοι και δαίμονες.
Αστείρευτη υπομονή με σύνδρομο στέρησης.
Αποφάσεις. Επιλογές.
Αντοχή και ρευστότητα.
Σαν το νερό.
Δείγμα φύσης. Παράδειγμα αρμονίας.
Και η ουσία του διπόλου;
Τα ανοιχτά συστήματα.
Αυτό μου έδωσες.
Αυτό έχω κρατήσει.

Επεισόδια

Δεν μπήκα στον κόπο να του περιγράψω το σκοτάδι που απειλείται απ' τη φλόγα ενός κεριού. Το ξέρει καλύτερα από μένα. Εκείνος μου το 'μαθε, το βράδυ που ζήτησε να μη τον δω. Το βράδυ που υπήρχαν μόνο αντανακλάσεις στο ποτήρι με το κόκκινο κρασί και μόνη υπόκρουση οι ανάσες. Δεν ήταν όμως οι δικές μας.



Φόρεσα τα καλά μου, έβαλα μουσική και περίμενα υπομονετικά για το σημάδι. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα την αλήθεια της μοναξιάς. Έπεσα ξανά για ύπνο.



Οι μέρες κυλούν χωρίς καν να μετράω. Χωρίς καν να συγκρίνω. Λείπει. Κι όταν λείπει, φως έχει μόνο η νύχτα.



Έγραψα δυο ποιήματα απόψε. Δύο ακόμη ψέματα έγιναν τσαλακωμένο χαρτί. Δύο αλήθειες μου παραμένουν εγκλωβισμένες. Θα τις ελευθερώσω όταν πάψω να μισώ το κενό τους.



Βλέπω παντού σχήματα. Το μυαλό μου έρμαιο συμβολισμών. Θέλω να μάθω τι σημαίνουν, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτοιμο το όνειρο να αποκαλυφθεί.



Το φεγγάρι σκεπάστηκε με πολύχρωμο σεντόνι κι άνοιξε ο ουρανός να με απορροφήσει. Έμεινα εδώ, να βοηθήσω να σπάσουν τα μάγια.



Βάζω κάτι να πιω. Χορεύοντας θα ξορκίσω τις μνήμες.

Ο φόβος της Αγάπης

Ποιος δεν έχει φοβηθεί την αγάπη;
...ρώτησε.

Ποιος δεν έχει απομονωθεί στο κάστρο του; Είτε είναι στον πιο ψηλό πυργίσκο είτε στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι, ρώτησε, ποιος;
Απάντηση δεν πήρε γιατί οι λέξεις δεν βγήκαν ποτέ από τα χείλη του.
Συνέχισε να κοιτάει τον καθρέφτη σαν να μην έχει άλλη επιλογή, από πείσμα να δει αυτά που δεν θέλει, αυτά που δεν αντέχει και αυτά που αρνείται να κηρύξει δικά του.
Κλάψε, θα σου κάνει καλό! Γέλα, πόνεσε, νιώσε ρε άνθρωπε, τι φοβάσαι πια;

Την πρόκληση των μεγαλύτερων φόβων!
Προσκάλεσε όλους τους φόβους σου να πραγματοποιηθούν, να μην μείνει τίποτα τότε!
Απολύτως τίποτα να μην αφήσει! Πάρ'τα όλα, δεν θέλω τίποτα να έχω!
Γιατί αν ζεις από την ενέργεια της αγάπης κι εκείνη πεθάνει τι θα κάνεις;
Όταν πέθανε τι έκανες; Θυμάσαι ή το έσβησες από τη μνήμη σου λες και ήταν προηγούμενη ζωή που σε στοίχειωσε;

Γεννιέται η αγάπη;
Γιατί λένε πως ό,τι γεννιέται κάποτε πεθαίνει.
Όχι! δεν μπορεί! Πως να το δεχτώ αυτό;
Υπήρξε κάποτε, έστω μια φορά, έστω και λίγο, δεν γίνεται να το σκοτώσεις!
Ποιος λέει ψέμματα τότε;
Δεν μπορώ να καταλάβω και με τρελαίνει!
Δεν θέλω να μάθω και φοβάμαι πως πρέπει να επιλέξω!
Φοβάμαι να μου δείξουν...
Μόνος μου μπορώ να σπάσω τον κύκλο, αλλά δεν θέλω αυτή τη μοναξιά πια και αυτή ακόμα με έχει καλύτερο φίλο. Αλλά φοβάμαι να σε αφήσω να μου δείξεις... Τελικά ό,τι κι αν βρω στον φόβο καταλήγω.
Φοβάμαι, πονάω και γελάω. Κλαίω, φωνάζω και στέκομαι πάντα όρθιος.

Λοιπόν, κουράστηκα!
Χρόνια τώρα απλά είπα να αρχίσω να το δείχνω εκφραστικά. Που θα πάει, θα φύγει κάποια στιγμή! Θα μεταμορφωθεί σε κάποιο άλλο στάδιο της εξέλιξης.
Αλλά μέχρι τότε θα δοκιμάσω το ακατόρθωτο.
Ποιος δεν έχει φοβηθεί την αγάπη;

Χμ... είναι σαν να ρωτάω ποιος δεν έχει καεί από τον πάγο.

Αυτή η σύγκρουση των αντιθέτων σε αυτή τη διάσταση κρύβει ένα μυστικό σχέδιο.

Ο πάγος μπορεί να σε κάψει....η φωτιά όμως μπορεί να σε παγώσει;
Μπορώ να αγαπήσω τους φόβους μου δηλαδή;

Ποιος έχει αγαπήσει τους φόβους του;
Πως μπορώ να αγαπήσω τους φόβους μου;

Τώρα σε χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ.
Δεν πρέπει να με νοιάζει για πόσο. Δεν θέλω να με νοιάζει.
Χρειάζομαι να αδιαφορώ.
Μόνο το τώρα έχω, και διάολε, δεν έχει προσδοκίες!
Το παρελθόν και το μέλλον βγάλ'τα απ'τον χρόνο.

Θα σε ακολουθήσω, λοιπόν, μέχρι το τέλος κι ας βαφτεί με το αίμα μου.
Μου ανήκει από τώρα.