Παράλογος

Πάμε λίγο πίσω.

Η ζωή είναι για να την ζήσουμε. Δεν υπάρχουν πολλά εκεί έξω που να θυμίζουν τη Γη. Μια σφαίρα αιωρείται στο κενό κι όμως εγώ βρίσκομαι σ' ένα δωμάτιο και γράφω. Δεν ντρέπομαι να εκφράσω την ψυχή μου κι όμως ξεκίνησα σαν το πιο ντροπαλό παιδί. Εκτιμώ το τώρα κι όμως εκτιμώ το τότε περισσότερο. Εκεί έξω στο τίποτα επηρεάζονται τα πάντα κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε στον κόσμο μας, στο δωμάτιό μας, γιατί εκεί είμαστε μεταξύ μας και είμαστε ο εαυτός μας. 

Βέβαια μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.

Οι σκέψεις δεν υπάρχουν στον χρόνο. Πόσοι καταλαβαίνουν το αόρατο και το άυλο; Ξεχνάς πως οι αισθήσεις σου είναι όργανα αντίληψης. Κάπου αλλού ίσως υπάρχουν όντα που βλέπουν αόρατα χρώματα και ακούνε τις σκέψεις τρίτων ή ακόμα και τη σιωπή να κάνει θόρυβο, αλλού μυρίζουν τον αέρα και γεύονται το φως και αλλού νιώθουν τη ροή του χρόνου ή ακόμα νιώθουν χωρίς συναίσθημα αλλά με αριθμούς. Νομίζεις πως είσαι οι αισθήσεις σου μα εκείνες είναι ένα παράθυρο στον νου και ο νους είναι ένα άπειρο διάστημα συμπυκνωμένο σε έναν τόπο. Ό,τι βλέπεις προυπήρχε από πάντα σε άλλη μορφή... και τα πάντα αλλάζουν. 

Στην αιωνιότητα δεν υπάρχει ποτέ. Το τίποτα όμως είναι αιώνιο, άρα υπάρχει.

Δεν υπάρχει κρύο αλλά έλλειψη θερμότητας κι αυτό σημαίνει πως μόνο ένα θερμό σώμα μπορεί να νιώθει την ύπαρξη/έλλειψη ζέστης. Ο ήλιος είναι απόδειξη ότι η φωτιά μπορεί να καίει στο σύμπαν χωρίς αέρα όπως και ότι η υπερβολική του θερμότητα δεν λιώνει τη μάζα του. Η φωτιά χωρίς υλική βάση δεν μπορεί να υπάρξει. Ψυχή χωρίς σώμα μπορεί να υπάρξει; Φθορά χωρίς χρόνο μπορεί να υπάρξει; Ζωή χωρίς χρόνο μπορεί να υπάρξει; 

Ζωή χωρίς νοημοσύνη δεν ζει, υπάρχει. Μπορώ να μιλήσω για την ζωή μου με όποιον τρόπο θέλω γιατί μόνο εγώ μπορώ να το κάνω και μόνο εγώ βλέπω την πραγματικότητά μου. Αυτή τη ζωή δεν την έχει βιώσει κανείς άλλος και ούτε πρόκειται. Αυτή η ζωή είναι η μία στο άπειρο. Οι υπόλοιποι αριθμοί εμπεριέχονται μέσα στο 1 γιατί αυτό είναι η αρχή και χωρίς αυτό δεν υπάρχει συνέχεια. Χωρίς αυτό τίποτα δεν μπορεί να ξεκινήσει από το 0 και το τίποτα είναι αιώνιο. Στην αιωνιότητα μόνο τίποτα υπάρχει ποτέ.

Μέρος Β'

Επιτέλους έφτασε 
και ρωτάς εμένα τι περίμενες.
Τώρα που βλέπεις πως τίποτα δεν σταμάτησε ποτέ αλλά εσύ είχες κρυφτεί 
και τώρα που δεν θυμάσαι τις πρώτες Μέρες.
Ζήτησες να μάθεις την συνέχεια
μα δεν ζήτησες να θυμάσαι την αρχή.

Στον Βυθό και πάνω

Ο ήλιος στην ανατολή.

Ξαπλωμένη σε έναν βράχο στη μέση του ωκεανού ήταν μια Σειρήνα που φρόντιζε το τραύμα στο στήθος της από μια επίθεση ενός δηλητηριώδες χταποδιού. Ένας αθάνατος αστακός δίπλα της αναγνώρισε από την υπεριώδη μελανιά και την κυανόλευκη ιριδίζουσα σκόνη πως ήταν το χταπόδι της Σελήνης που την πλήγωσε θανάσιμα.

Η Σειρήνα ούρλιαξε από οργή - έτσι απελευθερώθηκε από αυτήν την ενέργεια - και έπρεπε να αποδεχτεί πως ήταν και η τελευταία της γιατί έμαθε πως είναι η εκλεκτή.

Ο αστακός προσφέρθηκε να βοηθήσει με την δύναμη της ίασης που τον ευλογεί αλλά η Σειρήνα δεν θα το δεχόταν ποτέ. Έτσι, της είπε ένα μυστικό που την έπεισε να βουτήξει με μιας στη θάλασσα να αναζητήσει τον σκοπό της.

Τρεις ώρες αργότερα βυθιζόταν με μανία προς το άβατο μέρος του ωκεανού με τέτοια ταχύτητα που άγγιζε εκείνη του ήχου. Παντού σκοτάδι. Σύντομα θα έφτανε στις Πύλες όπου θα συναντούσε τον Φϋλακα κι εκεί θα ξεκινούσαν όλα.

Ένας σεισμός τάραξε τα νερά και γύρω της ένας ήχος βουβός, σαν μουγκρητά 100 φαλαινών, τύλιξε κάθε μόριο του νερού, δημιουργώντας μια δίνη ζάλης τόσο αβάσταχτη που παρέλυσε τη Σειρήνα με μια επιθυμία πόνου και τρόμου. Ένα προς ένα τα πλοκάμια άρχισαν να φωσφωρίζεουν με ιώδες χρώμα και φανερώθηκε το κολοσσιαίο μέγεθος του κράκεν, του Φύλακα της Αβύσσου, αποκαλύπτοντας το μηδαμινό και σχεδόν αόρατο μέγεθος της γοργόνας.

Η Σειρήνα δεν ήθελε να αφήσει τον Φύλακα να μιλήσει. Με θάρρος υπεράνθρωπο πήρε φόρα και γλίσρτησε στο στόμα του, γεμάτο με δόντια σαν ίνες να στριφογυρίζουν. Ο χρόνος ήταν λες και σταμάτησε μόλις πέρασε τη Πύλη και η πληγή της έφυγε στο παρελθόν που δεν βλέπει ποτέ μέλλον.

Αυτό σημαίνει πως κάπου εδώ τελειώνουν οι λέξεις μα η ιστορία μόλις τώρα άρχισε μέσα σου. Έχεις τη δύναμη να χτίσεις έναν κόσμο χωρίς όρια. Αν ήσουν θεότητα τι θα επέλεγες να περάσουν οι δημιουργίες σου; Γιατί να σε εξυμνούσαν;
Ένας Θεός πρώτα θα δημιουργούσε τον εαυτό του αν ήθελε να φτιάξει κάτι αξιόλογο.
Μόνο ένα σύμβολο μπορεί να είναι αιώνιο.

Το μαύρο δάκρυ

Όταν στέρεψε από ήχο, άρχισε να κλαίει.

Έκλαιγε μελάνι κι έγραφε λέξεις.

Σκιές σε λευκό φόντο που είχαν ψυχή.

Τα δάκρυά του μοιάζαν γραφίτης.

Έκλαιγε μέρες, μήνες, χρόνια.

Έκλαιγε μελάνι και πότιζε τετράδια, τοίχους, επιστολές.

Έκλαιγε μελάνι και σχημάτιζε απαντήσεις`

κι ας μη γνώριζε ποιες ήταν οι απορίες.

Ζωγραφική από λόγια που τα παίρνει ο αέρας 

με σκοπό να ταξιδέψουν τον κόσμο.

Τα δάκρυά του έμοιαζαν χρώμα.

Όταν στέρεψε από ήχο, έκλαψε ποίηση.

Κι ήτανε τόσο άηχη, που έκανε κρότο.

Η έμπνευση δε χαρτογραφείται

*Η έμπνευση δεν έρχεται από το πουθενά

και δεν είναι γραπτή.

Έμπνευση είναι να θες τόσο να δημιουργήσεις τη ζωή σου

που να τολμάς να τη φανταστείς διαφορετική.

Να θες τόσο να τη χτίσεις με τα χέρια σου

που να'σαι έτοιμος να τα χρησιμοποιήσεις.

Έμπνευση έχεις όταν της δίνεις αξία

χωρίς να φοβάσαι μην τυχόν και σου φύγει.

Όταν αφουγκράζεσαι το ένστικτό σου

ακολουθώντας διαδρομές που σ' αρέσουν.

Η έμπνευση έρχεται όποτε είσ' ο εαυτός σου..

σα να λέμε αξιοποιείς το υλικό σου.

αλει σταυρονοντε, αλει στραβονοντε.

Μηλαο λυπων αιπυ ταιλους (κε ηρονοιας).
Βλαιπο χαμωγαιλλα κροιμαινα ννα κσαιρουν πος ννα μαιτταφραζουν τοις πλοιγαις.
Δαιν αιχοις ωρραικσυ ννα ζυσοις, δαιν πρωσπαθυς.
Δαιν μαιτταφραζοις τυν αλλοιθια κε τυν αφεινοις καππος αιτσυ.

Αναβολή Αφύπνισης

Έρωτας ήταν;

Ήταν όντως;

Δε θυμάμαι πια..

Μπαινόβγαινα βλέπεις, σα φιλική συμμετοχή ένα πράγμα.

Δεν ήταν όλες οι επιλογές μου νηφάλιες

κι ας φιλοξένησαν κομμάτια του γρίφου.

Εσύ ήσουν;

Ήσουν όντως;

Δε σ' αναγνωρίζω πια..

Πηγαινοερχόσουν βλέπεις, σα διανομή ρόλων ένα πράγμα.

Δεν ήταν όλες σου οι πράξεις αυθεντικές

κι ας αποτέλεσαν κομμάτια της λύσης.

Εγώ ήμουν;

Ήμουν όντως;

Ούτε εγώ δεν υπάρχω πια..

Γι' αυτό δε με βλέπεις, κάτι σα μνήμη ένα πράγμα.

Δεν ήταν όλες οι στιγμές μου παρούσες

κι ας εξέλισσαν κομμάτια της γνώσης.

Ζωή είναι;

Είναι όντως;

Μακάρι να μάθω όσο τη ζω.

Το μήλον της Έριδος

- Το 'χεις προσέξει αυτό που όλοι μιλούν φυσιολογικά,
  χωρίς κανείς να μιλάει φυσικά;
- Αφού δεν είναι αυθεντικοί. Ξέρουν μόνο να λένε για τη φύση
  και το πώς την αντιλαμβάνονται, αλλά δε δείχνουν πώς τη βιώνουν.
- Τι νιώθεις τώρα;
- Ενοχές.
- Γιατί;
- Που τους υποτιμάω, νομίζοντας ότι τραβάνε ζόρι.
- Αυτοί φταίνε που δεν το αφήνουν λιγάκι, ώστε να λάβουν τη βοήθειά σου.
- Δεν μπορώ να τους κρίνω, φοβούνται. Η ανιδιοτέλεια τους είναι άγνωστη.
- Ας έδειχναν έστω ότι ευγνωμονούν.
- Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.. αφού δεν ξέρουν το μυστικό!
- Ξέρω, έκαστος στο είδος του κι η αδιαφορία στην ανταμοιβή.
  ..Ε, κι εμείς τι κακό κάναμε; Ας μη φοβούνταν την αλήθεια,
  να 'τρωγαν ολόκληρο τον καρπό της γνώσης.

Κάθε αρχή και δύσκολη

- Δεν κατανοείς τον κίνδυνο του να λες ψέμματα στους άλλους;

- Μ' αρέσει να ζω επικίνδυνα..

- Ψέμματα! Φοβάσαι να ζήσεις στ' αλήθεια έτσι! Επικίνδυνο είναι να ξεγυμνωθείς εσύ μπροστά στους άλλους, αντί να τους προσφέρεις ψεύτικες υποθέσεις για το χτίσιμο του κόσμου τους. Επικίνδυνο είναι ν' αναλάβεις εσύ την ευθύνη σου όταν αυτός γκρεμιστεί, αντί να προσποιείσαι πως ήταν επιλογή τους να σε πιστέψουν. Επικίνδυνο είναι να εμπιστευτείς εσύ την καρδιά σου στους άλλους, αντί να υποκρίνεσαι πως σ' έχουν αλλά δε σ' εκτιμούν.

-Έχεις δίκιο. Απλά μ'αρέσει που φοβάμαι..

-Ψέμματα! Φοβάσαι μέχρι και να φοβηθείς! Φόβος είναι να ξέρεις τι φοβάσαι, αντί να κρύβεσαι για να μην το μάθεις. Φόβος είναι να στηρίζεις εσύ τον εαυτό σου, αντί να δείχνεις σαν να μη σε στηρίζει. Φόβος είναι να μετράς αυτά που χαρίζεις εσύ, αντί να δικαιολογείσαι πως δε σου τα επιστρέφουν.

- Σαφώς..

- Σαφώς..; Τι σχέση έχεις εσύ με το φως;! Φως είναι να νιώθεις ελπίδα ότι το σκοτάδι δε θέλει το κακό σου. Φως είναι να γνωρίζεις πως, ως φως, είσαι πηγή κι εξολοθρευτής του σκότους σου. Φως είναι να δέχεσαι πως, ενώ το φως δημιουργεί τη σκιά, οι φωτισμένες επιφάνειες είναι οι μόνες που δίνουν νόημα στην κάθε κίνησή της.

- Δεν ξέρω ποιος είμαι..

- Αλήθεια! Είπες την πρώτη σου αλήθεια! Στο χέρι σου είναι να πεις και τις επόμενες.