Χωρίς Φωτιά

O καπνός απ’τα τσιγάρα μου, σχημάτισε εικόνες.

Γράμματα, σχέδια, μορφές.

Την όψη.. και την κόψη σου.

Διαγράφει το δρόμο προς την ένωση.

Τον διέγραψε κι ας μη μας ένωσε ποτέ.

Στον κάδο των α-χρήστων.

Ο καπνός θυμίζει ότι μου 'βαλες φωτιά.

Γέλασες, φούντωσε, έφυγες.

Καρβούνιασε τις αναμνήσεις και μ’ έκαψε με επιπλέον σκέψεις.

Αυτά που μοιραστήκαμε κι αυτά που θα μας άξιζαν γίνηκαν στάχτη.

Δεν ήθελες ίσως να σου πιάσουνε τον χώρο.

Καπνός έγινες όταν κατάλαβες πως δεν καταλαβαίνεις. 

Δε σ’ αδικώ.

Το γκρίζο ήτανε χρώμα του ουρανού σου`

αν το’χα ψυλλιαστεί πως μόνο εγώ τον βλέπω έτσι, δε θα ’φταιγες εσύ.

Απ’τον καπνό χτυπούν συναγερμοί.

Έρχονται σώματα ασφαλείας` 

κι ασφάλεια δεν ένιωσα ακόμη.

Ξεκλειδώνοντας τον Χρόνο...

Στο μυαλό και στη καρδιά.
Στο πρώτο κατοικώ εγώ, μα στο δεύτερο κι εσύ.
Συναισθήματα, πεταμένα στο σπίτι σου,
έκλεισες τη πόρτα κι έφυγες.

Κι αν δεν ξαναγυρίσω;
Αν δεν έχω σπίτι, σε ποιον άνθρωπο θα το βρω;

Τι λέω; Που πάω;
Κοιτάζω τη ψυχή μου στον καθρέφτη αλλά δεν μου λέει.
Βλέπω έναν δολοφόνο.
Όλο σκοτώνει μέχρι να γίνει θύμα του εαυτού του.

Και τώρα;
Είναι η σειρά του.

Και τι κάνει;
Προσπαθεί να σώσει ό,τι έμεινε.

Τι έμεινε;
Τίποτα.

Ωραία. Κοίτα τώρα πόσο χώρο έχει για να δημιουργήσει πάλι ό,τι θέλει...

Τι θα κάνεις;

Ό,τι και πριν.

Αυτό είναι η αιωνιότητα,
και στην αιωνιότητα δεν υπάρχει πριν.

Ξεκλειδώνοντας τον χρόνο

βρήκα το για πάντα σε μια φωτογραφία,

το τίποτα σε μια στιγμή             

και το κενό σ' ένα συναίσθημα.         

Μ' άλλα λόγια

*Όταν ερωτεύεσαι..

-..αφήνεσαι ή πέφτεις με τα μούτρα;

(αυτό βρήκε να με ρωτήσει..)

-Ποια η διαφορά;

(..έκανα πως δεν καταλαβαίνω)

-Όταν σε φυσάει αέρας, αιωρείσαι ή στροβιλίζεσαι;

-Τι σχέση έχει αυτό;

-Ονειρεύεσαι τον ξύπνιο σου ή κοιμάσαι όρθιος;

-Πού θα καταλήξεις;

-Φοβάσαι αυτό που θες ή θες αυτό που φοβάσαι;

-Πώς τολμάς;

-Πονάς ή προστατεύεσαι;

-Πότε θα το βουλώσεις;

-Χαρίζεις ή χαρίζεσαι;

-Γιατί θες να με φέρεις σε δύσκολη θέση;

-Κατάλαβα.. Πέφτεις με τα μούτρα.

Διατάραξη Κοινής Ησυχίας

Αλλαγές.
Κατακόρυφες κι οριζόντιες.
Πάντοτε κάθετες.
Πλαγίως και ευθέως.

Τα πράγματα αλλάζουν.

Το ίδιο κι οι άνθρωποι.

Μαζί κι οι καταστάσεις.

Οι αλλαγές είναι πέτρες που ταράζουν τη λίμνη της ψυχής.

Η καρδιά σπάει,

το μυαλό αρπάζει,

τα μάτια πετούν σπίθες.

Η γλώσσα εξακόντισε καρφιά.

Προσβολές.

Της ηθικής, της λογικής, της μιας στιγμής.

Οι αλλαγές είναι οριστικές. Ορίζουν την πορεία.

Στο δευτερόλεπτο. Στο λεπτό. Ίσως και στο χοντρό.

Το χόντρυνες κι εσύ..

κι άλλαξαν όλες οι αισθήσεις.

Πριν προλάβω να χωνέψω τη μία,

μου στάθηκε η άλλη στο λαιμό 

και πριν προλάβω να πνιγώ απ' το κακό μου,

προσαρμόστηκα.

Έχεις δικαίωμα να είσαι όποιος θες.

Έχω δικαίωμα να μην είμαι μ' όποιον κι όποιον.

Σ' αγάπησα.

Άλλαξες.

Φύγαμε.

Τα όνειρα ζουν ανάμεσά μας

Ο αφαιρετικός συλλογισμός βασίζεται

στην υπόθεση ότι στο τέλος μένεις με το καλύτερό σου

και στην απόδειξη ότι μένεις μ'εσένα.

Για να αρπάξω την ευκαιρία,

αφήνω αυτά που κρατάω'

τα πολύτιμά μου.

Ψάχνω τρόπο να γίνω θεός

ξεχνώντας ότι το ανθρώπινο είναι το θεϊκό.

Απομυθοποιώ τις ιδέες μου.

Ξυπνώ μες στα όνειρά μου.