Τις Ει;

Ξαφνικά, όλα αποτελούν ευκαιρία να αντικρίσω τα προκαθορισμένα μου. Όσο πιο ανοιχτό το μυαλό, τόσο πιο δύσκολα διαχωρίζεται η πολυφωνία απ’την παραφωνία των σκέψεων. Μερικοί μπορούν, λέει, να'χουν πολλές αντικρουόμενες ιδέες μαζί, χωρίς να τις αφήνουν να συγκρούονται. Αρμονία συνεχούς κίνησης, αναντικατάστατο στοιχείο ροής.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω κόσμους που, ακόμα κι αν έρθουν αργότερα, θα έχουν ήδη υπάρξει. Αφοσιωμένοι στο χτίσιμο του μέλλοντος, τοποθετούμε τα υλικά του παρόντος σε δεύτερο πλάνο κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί είναι όλα ατελή. Τόσο χαριτωμένοι που, στην προσπάθεια να δώσουμε διάρκεια στις στιγμές, τις ζούμε επαναλαμβανόμενα ως αναμνήσεις, μέχρι να δεχτούμε το νόημα που φέρουν.

Κλείνω τα βλέφαρα και, νιώθοντάς σε μια ανάσα μακριά, ξεχνάω το χρόνο και το τοπίο. Μετά ξεχνάω κι εσένα` πλέον σ' αναγνωρίζω ως κομμάτι μου. Δε θυμάμαι το ρόλο μου απέναντί σου` αφού δεν είμαστε ξέχωροι. Δε συμβαίνουμε ο ένας στον άλλον, μοιραζόμαστε την εμπειρία αυτών που γίνονται ήδη.

Ταξιδεύω μεταξύ συνειδητού/κοιμισμένου. Υπακούω στο άηχο κάλεσμα να δραπετεύσω από τη φυλακή της βεβαιότητας, με την κρυφή πεποίθηση πως τίποτα δεν είν’ ό,τι νόμιζα` είναι όπως πιστεύω. Η εμπιστοσύνη στο άγνωστο δε χρειάζεται να'ναι δόγμα ή θρησκεία. Τη βαφτίζω αποδοχή, της δίνω το ελεύθερο να μου ξανασυστήνεται όταν δε βρίσκω θέση στο σύμπαν του οποίου αποτελώ πραγματικότητα.

Μη με ρωτάς αν υπάρχει ψυχή περιμένοντας η απάντηση να μιλήσει στο μυαλό ή στην καρδιά σου, αν αγνοείς πως και το σώμα σου ξέρει να ακούει. Μπορεί να μην είναι μυστήριο που κινείται έχοντας κάποιο σκοπό, είναι όμως μαγεία που επιθυμείς να τον ορίζεις εσύ.

Κλήρος της Τύχης

Ζω πραγματικά, όταν αφήνω να φύγει η αίσθηση της βιασύνης, η ανάγκη του κατορθώματος. Όταν διαλύεται η ομίχλη του συγχυσμένου μου νου και μένει απλά η συνειδητοποίηση ότι ψάχνω αυτό που θα μ’ ολοκληρώσει επειδή πιστεύω ότι το’χασα.

Υπάρχω αληθινά, όταν θυμάμαι ότι οι ελπίδες κι οι φόβοι μου δεν είναι η ζωή μου αυτή καθ’αυτή, αλλά δυο φίλτρα που επιλέγω για να τη μεταφράζω. Αν δε με ορίζουν αυτά, δε με ορίζει ούτε εκείνος που ίσως παίξει μαζί τους.

Βιώνω ουσιαστικά, όταν επιτρέπω στις καταστάσεις να είναι ρευστές, χωρίς να τις κρίνω απ’το αν θα ωφελήσουν εμένα. Αν λοιπόν σηκωθώ στα μισά μιας παρτίδας, θα’ναι για να συγχαρώ τους συμπαίκτες μου για τη συμμετοχή τους.

Πράττω συνειδητά, όταν παραδίνομαι στην πιθανότητα που λέει ότι η απόσταση που έχω να διανύσω είναι μεταξύ συλλογισμών. Αντί να θεωρώ πως κάθε ακατάλληλη απόφαση μειώνει την αξία μου, δίνω βάση στο μήνυμα του τέλματος κι εξελίσσω τη σκέψη μου.

Η ζωή δεν είναι μόνο δικαίωμα. Είναι ευκαιρία. Κι εγώ,

ο τυχερός συνδυασμός της αστερόσκονης που την αξιοποιεί.

Λογισμός

Ευτυχώς κρατάω τα ηνία σφιχτά. Τι κι αν τα άλογά μου το έσκασαν; Ψάχνουν να βρουν τη λογική, να τη φέρουνε πίσω.  Μα δεν τη θέλω, τους είπα.

Χωρίς λογικό και παράλογο, ακόμα και άδεια, είμαι ολόκληρη. Μπορεί να μην ξέρω πού πάμε, αλλά φέρνω μαζί την καρδιά μου. Όπου κι αν είμαι, είναι εδώ.

Δε φοβάμαι που ξέμεινα από άμαξα. Ούτως ή άλλως, δε μετακινήθηκα ποτέ για ν’αλλάξω. Εσωτερικές οι κινήσεις που με έβαλαν στη θέση μου.

Μέσα αναπνέω, μέσα μου αισθάνομαι. Έξω προβάλλω ό,τι αποκομίζω απ’αυτά που βιώνω: τον εαυτό που επιλέγω να χτίσω. Πλάθω τον κόσμο μου, με πιο βασικό υλικό τον πηλό.

Το χώμα που αγγίζω όταν θρηνώ για εκείνα που σκότωσα προτού με τελειώσουν. Τη λάσπη, που για να μη λερώσει τη θάλασσα, αφήνεται στο ρυθμό του κύματος και παρασύρεται χωρίς να αμφισβητεί το σκοπό του.

Η μελωδία της καρδιάς δεν είναι πάντα χαρούμενη. Αυτό οι πιο πολλοί το φοβούνται. Αλλά τι σημασία έχει η χαρά, αν δεν της δώσω αξία ή ποια η αξία να θλίβομαι, αν δε δίνω αρκετή σημασία;

Ακούω ποδοβολητό. Είτε είν'επίθεση είτε επιστρέφουν τ’άλογα με την υπόλοιπη ψυχή μου... είμαι έτοιμη. Αυτή τη στιγμή περιμένω.