Από ενδιαφέρον

Φοβάμαι αυτούς που συμπεραίνουν χωρίς να προσπαθούν να καταλάβουν. Αυτούς που πιστεύουν ότι το παρελθόν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μέλλον, νομίζοντας πως ξέρουν τι σκέφτομαι πριν καν ολοκληρώσω την πρόταση. Εκείνους που –έχοντας διαβάσει ένα μου κεφάλαιο- θεωρούν πως δικαιούνται να μαντεύουν το τέλος κάθε ιστορίας μου. Φοβάμαι αυτούς που δεν έχουν την υπομονή να μάθουν πού καταλήγω. Εκείνους που δεν ακούν καμιά περιγραφή μου ολόκληρη, παρά χτίζουν την απάντηση που πιστεύουν πως αξίζω -έχοντας κρατήσει τα μισά. Τους φαντάζομαι να καλούν την αστυνομία αν ξεστομίσω ποτέ πως θέλω να σκοτώσω την ώρα μου` αυτήκοοι μάρτυρες σκοροφαγωμένων καταθέσεων ψυχής. Με τρομάζουν όσοι φέρονται σαν να με ξέρουν αγνοώντας ότι ακόμα συστήνομαι. Πανικοβάλλομαι όταν μιλάνε για μένα με μεγαλύτερη βεβαιότητα από αυτή που μιλούν για τον εαυτό τους τον ίδιο. Φοβάμαι αυτούς που λένε ότι εκτιμούν τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά αδιαφορούν γι’αυτόν όποτε τολμώ να τον εκφράσω. 

Αν θες να τους αναγνωρίσεις, παρατήρησε ποιοι σε διακόπτουν όποτε εξηγείς τι σ'αγγίζει. Δεν τους απασχολεί να συναισθανθούνε το βίωμα` νομίζουν ότι αρκεί να το ξέρουν.

Η ώρα είναι τώρα

Αρκετά σώπασα. Μου κάνουν απλές ερωτήσεις και δεν απαντάω. Όχι επειδή δεν υπάρχει ανταπόκριση, αλλά επειδή κρίνω τις λέξεις μου πριν καν τις ακούσω ως σκέψεις. Τα φίλτρα είναι πιο βαθιά από όσο θεωρούσα. Μπορεί να λένε ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό, να ξέρεις όμως ότι η λύση περνά τις ώρες της στην ηρεμία της καρδιάς.

Βρίσκομαι με ένα κλειδί στο χέρι κι αναρωτιέμαι ποια πόρτα ξεκλειδώνει, τη στιγμή που στέκομαι στο κατώφλι και δε βλέπω ούτε φύλακες ούτε λουκέτα. Το επόμενο βήμα δεν είναι η απόφαση να αγγίξω το χερούλι` είναι κάθε μου κίνηση που αποδεικνύει αυτό που αισθάνομαι, όσο ταπεινό κι αν πιστεύω ότι είναι.

Φαντάζομαι τη στιγμή που τα πόδια μου δε θα τρέχουν μακριά απ’ τα όνειρά μου. Τη μέρα που φωνάζω από την κορυφή ενός βουνού «σ’αγαπάω» ή τη νύχτα που το ψιθυρίζω σε αυτιά που συνδέονται με την ψυχή που τα φοράει. Οραματίζομαι την ώρα που δε θα ξέρω τι λέει το ρολόι, γιατί ο χρόνος μου θα είναι σωστός.

Ο συγχρονισμός δεν είναι αυτό που απλά παρατηρείς, αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχεις. Αν δεν είμαι ενέργεια, γίνομαι αντίδραση. Τι αστείο ν’αποφασίζεις να χαράξεις πορεία και στη συνέχεια ν’αφήνεσαι στη μοίρα! Ο μόνος νόμος με τον οποίο συμμορφώνομαι πλέον είναι η επιτακτική ανάγκη να εστιάσω στη λύση.

Ειδικά όταν ξέρω πού μπορώ να τη βρω.