Η εποχή της λεύκας

Παρασύρονται απ' τον άνεμο

στροβιλίζονται, παίζουν, κυνηγιούνται

στα σοκάκια της γης.

Σαν ψυχές που χορεύουν στο δρόμο για την πλήρωση.

Τριγυρνούν ανάμεσά μας. 

Συναγωνίζονται τις ταχύτητες των ζωών μας. 

Γεμίζουν τις αποστάσεις που κρατάμε ο ένας απ' τον άλλο, 

διατηρώντας όμως αίσθηση χιονιού. 

Τόσο αιφνιδιαστικές που παγώνουν το χρόνο 

κι αποσπούν την προσοχή μας` 

είτε τις αφορά είτε όχι, βρίσκονται στους δρόμους μας.

Απ' όπου κι αν προέρχεται

Την  έπιασε και την ταρακουνούσε.

"Είσαι ηλίθια;" ρωτούσε και ξαναρωτούσε χωρίς να θέλει να μάθει.

Στα μάτια του σπίθες και μέσ' απ' αυτές

δυο χέρια πρόβαλαν οργισμένα για να την τιμωρήσουν.

Την τιμωρούσαν που μέσα της δεν είχε την απάντηση.

Άνοιξε τα μάτια να πάρει την ανάσα που είχε κοπεί`

το κομοδίνο σε απόσταση αναπνοής..

σχεδόν να μυρίζει τις σκέψεις της.

Καμένο χαρτί,

αυτό αξίζει αφού αυτός το πιστεύει.

Φόβος ότι δεν μπορεί ν' ανοίξει το συρτάρι όταν την κλειδώνει μέσα.

Δε θα μάθει να φέρεται πριν να στερέψει τ' οξυγόνο.

Ευτυχώς.

Στο χρονικό σημείο της σιωπής είναι που εκφράζεται η καρδιά.

"Κλάψε να ξεθολώσεις

και κοίτα..ένα δάσος γύρω απ'το δέντρο! Σουρπρίζ!"

"Για σένα είναι.." για δες. Της πρόσφερε ένα ερωτευμένο λουλούδι.

Τον άφησε μετά από λίγο.

Δεν ήταν να τον εμπιστεύεσαι, ήταν πια φανερό.

Ξεκαθαρίσματα

Ο Χρόνος δεν υπάρχει.
Κι όμως, εγώ θυμάμαι πολύ καλά ότι χτες η καρδιά μου ράγισε και ότι αύριο θα πρέπει να μην ξεχάσω να την κολλήσω.
Ο Χώρος δεν υπάρχει.
Κι όμως, εγώ νιώθω πολύ καλά ότι η αριστερή πλευρά του κρεβατιού μου είναι άδεια και το δεύτερο μαξιλάρι μου άθικτο.
Κι ο ΧωροΧρόνος; Υπάρχει;
Αυτός, ναι. Στα σίγουρα. Είναι εκείνο το ασυνεχές διάστημα ανάμεσα στα συνεχή "ποτέ" και "για πάντα" όπου τα ξέπλεκα μαλλιά από το κεφάλι σου - αυτό που λείπει από το δεύτερο μαξιλάρι μου - γίνονται ηλεκτρική σκούπα και μαζεύουν αθόρυβα τα θραύσματα της ραγισμένης καρδιάς μου.
Όχι. Δεν ήταν γυάλινη η καρδιά μου. Αυθεντική ήταν: Με κόλπους, κοιλίες, άσπρα όνειρα και πράσινες ελπίδες. Και δεν το άντεξε. Όταν τις είδε να φτύνουν τα λέπια τους και από ελπίδες να φανερώνονται άλογα, δεν το άντεξε.
Έφταιξε. Μπέρδεψε το "εδώ και τώρα" με το "αμέσως". Και την παρουσία στον Έρωτα με τις πέντε αισθήσεις. Γιατί ο έρωτας, ναι. Μπορεί κάλλιστα να μυρίσει άνοιξη μια Κυριακή πρωί ή ν' ακουστεί να λαχανιάζει τις νύχτες.
Η παρουσία στον Έρωτα, όμως, όχι. Ούτε γεύση έχει, ούτε χρώμα. Όχι. Ούτε καν κόκκινο.
Σαν το νερό.
Και δείξε μου εσύ έναν διψασμένο στην έρημο που, σπαρταρώντας το μέσα του για Ζωή, ικέτευσε να επιβιώσει με coca-cola.
Αλλά έτσι μας έμαθαν. Από τη μία το "ό,τι αξίζει, πονάει" και από την άλλη το "ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε". Μέση λύση δεν σερβίρεται σε έκπτωση και ποιος να ψάχνει για όαση μες στον εγωισμό του...

Προοπτική

Και ξυπνάς μια μέρα και θυμάσαι όνειρο που είδες. Ξαφνικά, σου 'ρχεται κι άλλο και καταλήγεις να έχεις μετρήσει 8 όνειρα. Λες, 

"δεν παίζει να θυμάμαι ολόκληρο έπος, πρέπει να το γράψω!

Α, θα τα γράψω στο κλασσικό τετραδιάκι όπως πάντα! "

Και όπως το ψάχνεις, το βρήκες, το έχεις ανοίξει και βλέπεις τελευταία ημερομηνία ένα, δύο, δυόμιση χρόνια πριν; Έχεις συγκλονιστεί. Σου κλέψανε λίγο απ' το χρόνο ή όντως έχεις να δεις όνειρο από τότε;

Όχι, έχεις δει κανα-δυο ενδιάμεσα αλλά μάλλον βαριόσουν να τα γράψεις.

Και κάθεσαι μετά και τα διαβάζεις για μια γρήγορη αναδρομή σε ένα παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ κι όμως υπήρξε κάπου.

Τόσα όνειρα, τόση φαντασία, και άλλες τόσες οι ψυχικές προβολές ενός νου.

Τόση ευλογία για δημιουργία

κι όμως δεν είναι αυτό που είναι,

είναι αυτό που βλέπεις, 

άρα είναι όπως το βλέπεις

μιας και μόνο εσύ μπορείς να δώσεις μορφή σε κάτι

και να κάνεις την αδυναμία σου δύναμη.

Διαθήκη

Εγώ, ο Ένας Εκ Των Ανθρώπων, έχοντας σώας τας φρένας, 

δηλώνω υπεύθυνα ότι αφήνω όλα μου τα υπάρχοντα στο σύμπαν: 

τα υπάρχοντα αισθήματα,

τα υπάρχοντα όνειρα,

τα υπάρχοντα κίνητρα.