Η σιωπηλή κραυγή μου λέει τι πρέπει να κάνω, αλλά εγώ αντιδράω γιατί δεν θέλω η ζωή μου να στηρίζεται σε πρέπει. Σαν να περπατάς σε σκοτεινό δρόμο, ξημέρωμα -κι όταν μία εσωτερική σιωπή σου ουρλιάζει να στρίψεις, εσύ να λες είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ, δεν υπακούω σ'εντολές. Ποιος τολμά να διατάξει ειρήνη στον πιο βαθύ σου πόλεμο; Ποια σανίδα σωτηρίας συστήνεται ως κάτι λιγότερο από επιτακτική ανάγκη; Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα, μου είπε. Δεν μου είπε ότι θα πρέπει να αποδεχτώ ότι μερικές φορές αυτό που θέλω έχει τη δύναμη να με καταστρέψει. Δεν μου είπε ότι η αλήθεια μπορεί να διαλύσει` όχι τις υποψίες, την πλάνη, την αμφιβολία. Εμένα. Αλλά τι είμαι εγώ αν όχι ένα σύνολο από θέλω που μπορεί το εγώ μου να απορρίψει ως πρέπει; Τι είμαι, αν όχι μια ελεύθερη βούληση εγκλωβισμένη στη συνειδητοποίηση της ανελευθερίας της; Σημασία δεν έχει ποιος βροντάει στην πόρτα του κουφού, αλλά τι βροντάει στην καρδιά του. Το ότι υπάρχουν στιγμές που δεν θέλει να πρέπει, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να θέλει...να ακούσει.
