Επί χρόνια περπατούσα κι έβρισκα στο δρόμο κλειδιά. Άλλαζα μονοπάτια κι έβρισκα καινούρια, αλλού. Άλλαζα ύψος στο βλέμμα μου και τα έβρισκα καρφιτσωμένα σε δέντρα.
Αυτό που ήρθε η ώρα να δεις,
το βλέπεις.
Νόμιζα πως ήταν κλειδιά που με οδηγούσαν στην πόρτα μου. Νόμιζα ήταν σημάδια ότι μπορώ να ξεκλειδώσω το μυστικό.
Αυτό που νομίζεις ότι θα δεις,
το βλέπεις.
Συνάντησα πολλές πόρτες που δεν ήταν δικές μου να ανοίξω. Συνάντησα και πύλες σφραγισμένες με μαγεία.
Αν είναι κλειστά, χτύπα`
αν δεν ανοίξουν, φύγε.
Κι αναρωτιέμαι αν τα κλειδιά ήταν απόπειρες της ζωής να ξεκλειδώσει η δική μου καρδιά. Αναρωτιέμαι αν ήταν προμήνυμα πως θα απαιτήσω πίσω τα αντικλείδια που χρησιμοποιήθηκαν εις βάρος μου, ως ευκαιρίες να εγκλωβιστώ στη βολή μου.
Αν είσαι κλειστός, άνοιξε`
κι αντί να περιμένεις, ξεκίνα.
