Καλά

Όλα είναι καλά μα κάτι μου λέει πως θα ήταν και καλύτερα.
Έχω γνωρίσει και καλύτερα, έχω γνωρίσει και χειρότερα.
Είμαι καλά μα κάτι μέσα μου μου λέει πως λέω ψέμματα.
Θέλω να φτιάξω καλύτερα τα πράγματα και το ξέρω το θέλεις κι εσύ.
Μάλλον το "καλά" δεν είναι αρκετό.

Δεν είμαι καλά!
Ίσως είμαι καλύτερα κι απλά αντιστέκομαι.
Ένα τραγούδι που ξέρω λέει
"Θέλω να γυρίσω εκεί που πίστευα σε όλα και δεν ήξερα τίποτα".
Ο χρόνος πρέπει να διαγραφεί γιατί το τώρα φεύγει και μεταμορφώνεται.
Τον κρατάω στη χούφτα μου.

Το μυαλό μου αλλάζει. Τι είμαι αν αλλάζω;
Τι μέγεθος έχω στο σύμπαν, δε θυμάμαι.
Το έχω ξαναζήσει αυτό.
Και καταλαβαίνω γιατί η άβυσσος μένει ανεξερεύνητη.
Αλλά αυτή η ζωή είναι η υπέρβαση.

Σκόρπια

Διαλογισμός-πρέπει να θυμηθώ να αναπνέω.
Αγάπη.
Ζήτησα κι έλαβα.
Μεταφορά και κίνηση.
Η κρίσιμη ηλικία που αλλάζεις.
Να περιμένεις είναι μάταιο.
Μοιάζει άσκοπο.
Κουράστηκα να φοβάμαι.
Αλληλοβοήθεια.
Δύο υποστάσεις.
Σαν ένας άνθρωπος να είναι η ψυχική σου τροφή.
Αμαρτία που καταβροχθίζει ακόρεστα.

Είσαι έτοιμος;

Τηλεπάθεια είναι η κατανόηση της προβολής του εαυτού στην ενέργεια της υποτιθέμενης ύλης.
Σύνδεση των μυαλών σαν αυτή των κρίκων σε αλυσίδα.
Ενότητα.
Εκπαίδευση του νου.
Πραγματική ανασυγκρότηση.
Αναθεώρηση κομματιών.
Τοποθέτηση και αναγέννηση.
Συγχώνευση και αποκάλυψη.
Σαν να ήσουν ένας θεός.
Εξέλιξη.
Χρειάζομαι να εξελιχθώ μαζί σου.
Τηλεπάθεια.
Πες τα δικά σου.
Μην κάνεις τον καλό.
Απελευθερώσου.
Βρήκες τον εαυτό σου ή τον έκρυψες καλύτερα;

Είμαι έτοιμος.

Η τελευταία χάρη.
Το τυπικό αντίο.
"Τα λέμε".

24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Η πιο όμορφη θάλασσα
          είν' αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο όμορφο παιδί αυτό
          που ακόμα δεν γεννήσαμε.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
          δεν ζήσαμε ακόμη.
Και όσα θέλω να σου πω
          τα πιο όμορφα απ' όλα
δεν στα 'χω πει ακόμη...

Ναζίμ Χικμέτ
Τα Ποιήματα των 9 - 10 μμ

~ 44 ~

Θα ξέρεις πως δε σ' αγαπώ και πως

σ' αγαπώ αφού η ζωή μας δυο έχει τρόπους,

η λέξη είναι φτερούγα της σιωπής,

έχει η φωτιά το 'να μισό από κρύο.

Σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω πάλι,

τ' άπειρο για να ξαναρχίσω

κι απ' το να σ' αγαπώ για να μην πάψω:

γι' αυτό κι εγώ δε σ' αγαπώ ακόμα.

Σ' αγαπώ και δε σ' αγαπώ σαν να 'χα

στα χέρια τα κλειδιά της ευτυχίας

κι ένα δύστυχο αβέβαιο πεπρωμένο.

Δυο ζωές να σ' αγαπώ η αγάπη μου έχει.

Γι' αυτό όχι μόνον όταν σ' αγαπάω

μα σ' αγαπώ κι όταν δε σ' αγαπάω.

Πάμπλο Νερούδα
Εκατό Ερωτικά Σονέτα

Γράμμα Σε Μπουκάλι

Πιστεύουμε στην Παιδεία ή στους εκπαιδευτές;
Στο Δίκαιο ή στους απλούς δικαστές;
Πιστεύουμε στην Πολιτεία ή στους πολιτικούς;
Στην Αρχή ή στους απλούς αρχηγούς;

Πιστεύουμε στον κόσμο ή στον κοσμάκη;
Στον Ήλιο ή σ' ένα μακρινό αστεράκι;
Πιστεύουμε στο δρόμο ή στον οδηγό;
Στον Εαυτό ή μόνο στο εγώ;

Πιστεύουμε σε Αλήθεια ή σε ψέμα;
Πιστεύουμε πως είναι γραμμένα;
Πιστεύεις σε σένα ή σε Εμάς;
Πιστεύεις στην Αγάπη ή σ' αυτόν που αγαπάς;

Ελπίζουμε σε φίλους ή στη Φιλία;
Ελπίζουμε στην Ευσυνειδησία;

Φοβάσαι το Φως ή το σκοτάδι;
Φοβάσαι τις σκέψεις που έρχονται βράδυ;

Πιστεύεις στο γέλιο ή ελπίζεις στο κλάμα;
Πες μου...
Φοβάσαι μη ζήσεις κι εσύ ένα δράμα..;

Ρητορικά

Αν ένας δαήμονας φοβόταν την αλήθεια τι θα ήταν;
Ποιος θα όριζε τον λόγο του;
Αν ένας άγγελος ερωτευόταν, θα ήταν ακόμη πεφωτισμένος 
με σπασμένη καρδιά;
Ποιος διάβολος δεν θα ήταν ίσος του;
Και όταν ένα αγνό ον μολυνόταν και αποκτούσε σάρκα;
Θα ήταν ιός ή ελιξήριο η ανθρωπιά;

Η οικειότητα του έρωτα

Στέκομαι στα χαλάσματα.
Αναπολώ την πρώτη μας επαφή,
πριν καν να σε γνωρίσω.
Χαμένοι στην αοριστία, συστηθήκαμε`
βρισκόμασταν κρυφά στο κοιμισμένο στέκι,
να κανονίσουμε ερχόμενες προκλήσεις.
Μεταμφιέσεις
που θα μας πείσουν για την ταύτιση.
Με όνειρα και ψεύτικες ελπίδες
ξεγελούσαμε το είναι μας,
μα πάντοτε οι συμφωνημένες μας εκρήξεις
προσέλκυαν το τέλος των ψεμάτων
και την αρχή του ξεμπροστιάσματος.
Το σύννεφο της σύνδεσής μας
έφερε καταιγίδες`
γκρεμίστηκε ο ουρανός του άπιαστου ονείρου
όπως το είχαμε προβλέψει.
Η τσιγγάνα της σιωπής
έδειξε με το δάχτυλο το δρόμο`
εκεί θα σε γνωρίσω...
Το βράδυ που σε ρώτησα αν θες, εξαφανίστηκες.
Από τότε εγκαταστάθηκα στη βοτσαλένια πύλη
κάνοντας σκοπό ζωής να εξηγήσω σ'όλους
πως η κατασκευή της είναι λάθος.
Κοντά, μακριά.. σύντομα, αργά..
σε όνειρο ή ξύπνιο,
αν ψάξεις να με βρεις,
θα είμαι εκεί.
Στο δρόμο που θα συστηθούμε για δεύτερη φορά...

[απ'τα ερείπια του κόσμου μου θα χτίσω κάστρα

κι ας πέσει πάλι φωτιά να τα κάψει]

όταν ξεχνιέται ο Έρωτας...

Οι στεναγμοί είναι αέρας και στον αέρα πάνε!

Τα δάκρυα νερό είναι και πάνε στη θάλασσα!

Πες μου γυναίκα, όταν ξεχνιέται ο έρωτας,

ξέρεις εσύ πού πάει;

Όπως σ'ανοιχτό βιβλίο στο βάθος της κόρης σου διαβάζω.

Γιατί τα χείλη να προσποιούνται γέλια που διαψεύδουν τα μάτια;

Κλάψε, μην ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως μ'αγάπησες λίγο!

Κλάψε! Κανένας δεν μας κοιτάζει.

Βλέπεις, εγώ είμαι άντρας...

Κι εγώ κλαίω...

Η κόρη σου είναι γαλάζια και, όταν κλαις,

σ'αυτήν τα διαφανή δάκρυα μου φαίνονται

σταγόνες δροσιάς πάνω σε βιολέτα.

Καμμιά φορά τη συναντώ στους δρόμους και περνάει δίπλα μου.

Χαμογελώντας περνάει και αναρωτιέμαι: πώς μπορεί να γελάσει;

Και τότε σκέπτομαι: ίσως γελιέται όπως εγώ γελιέμαι...

G.A. Becquer

Στιγμιαίες Φορές

Τις στιγμές που λείπεις,
τρυπώνεις σαν τον κλέφτη κι έρχεσαι εδώ.
Τις στιγμές που παγώνεις,
η ψυχή σου μ'αγκαλιάζει σφιχτά.
Τις στιγμές που σωπαίνεις,
τα μάτια σου αφηγούνται μια θλιβερή ιστορία.

Τις φορές που μιλάς,
το μέσα σου εκφράζει κάτι μπαλωμένο.
Τις φορές που γελάς,
η ανάγκη σου γι'αγάπη μένει ίδια.
Τις φορές που θυμάσαι,
ο πόνος σου δειλιάζει να φανεί.

Στιγμές υπέρβασης.
Φορές ανατροπής.
Έχεις την προσοχή μου.

Γέλιο Χαμού

Από τα πιο όμορφα χαμόγελα το δικό σου.

Μου το μαρτύρησε ο πόνος του, λαχταράει να μείνει κρυφός, μην ακούσει τ' όνομά του.

Κρατάει τη γλύκα του στα δάκρυα που δε βγήκαν ποτέ,

τρέμουν στην ιδέα να γίνουν της θάλασσας αλμύρα.

Κοιτάζεις κάτω.

Ο πόνος βλέπει τόσο καθαρά τη χαρά καθώς κοιτάζεται στο νερό της πορφυρής λίμνης που στράγγισαν οι σκέψεις από τους κόσμους που κουβαλάς. Ακόμα η Ελπίδα λούζεται στα σκοτεινά νερά της. Τα μαλλιά της μπλεγμένα στα δάχτυλά της, βαμμένα πορφυρά κι αυτά πια, αντιστέκονται στην έλξη του εδάφους. Η συμπόνια της ψυχής της έχει συμπυκνωθεί σε έναν καρπό στο στήθος της.

Κοιτάς γύρω.

Δέντρα ανθισμένα με μαύρα άνθη. Μαύρα και τα σύννεφα στον κυανό ουρανό που φέρνουν μια απειλή κι έναν εξαγνισμό, αλλά μόνο το ένα από τα δύο θα αφήσεις να σ' αγγίξει.

Κοιτάς πίσω.

Φλόγες μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι, ακόμα να γίνουν στάχτη τα ίχνη σου.

Κοιτάς πάνω.

Ένα αγνό φωτοστέφανο. Μοιραία έκλειψη. Το φεγγάρι κρύβει τον ήλιο, θεϊκή έκβαση.

Κοιτάς μέσα.

Το βλέπεις χωρίς μάτια. Το νιώθεις χωρίς σώμα.

Η Μεταμόρφωση σε ένα κομμάτι της Συμπαντικής Συνείδησης

και πως ήταν πριν γίνει χαμόγελο.

Ερωτευμένοι με τη ζωή

Η Αλήθεια Στο Ψέμα

Κάθε μέρα σηκώνεται νωρίς και βάζει τη φανταχτερή φορεσιά από όμορφες λέξεις, ψαγμένες. Πλεκτό, ζεστό, είναι πάντα στη μόδα. Το ακολουθούν οι πιστοί και το προσβάλλουν μονάχα τρελοί. Το βλαστημάνε όλοι, μα στην κρίσιμη την ώρα προσκυνούν. Τρώει φόβους για να συντηρείται στην ασφάλεια της αδικίας. Στα ταξίδια μοιάζει μπούμερανγκ, εξερευνά όλες τις άκρες μα πάντα επιστρέφει σε αυτόν που έχει βάση. Το ψιθυρίζουν στόματα ανόητων κι επαναλαμβάνεται από εγκεφαλικά νεκρούς. Το λένε οι πολλοί και το σιχαίνονται οι λίγοι. Είναι κοινό κι αποδεκτό, γι'αυτό επιβιώνει. Υπάρχει ως ψευδαίσθηση προορισμένη να πεθάνει. Το ζητάς, μα όταν φτάσει πασχίζεις να ξεφορτωθείς τον κενό λαβύρινθό του. Ανοίγει πόρτες εκεί που δεν υπάρχει τίποτα και σε κλειδώνει στο κλουβί σου. Τη μέρα που πεθαίνει κάνεις αυτοψία. Ένα κουβάρι από ιστούς τα σωθικά του` στο κέντρο τους μπλεγμένη η ψυχή σου. Στο έκαναν εμβόλιο όταν ήσουνα μικρός, να πάθεις ανοσία. Με τα χρόνια, παράσιτο και ξενιστής γίνατε ένα. Συνταγή γιατρού, να μην μάθεις ποτέ το βάθος του μυαλού σου. Συνταγή της γιαγιάς, επιδόρπιο με μπόλικο σιρόπι. Το 'χες περάσει για λουλούδι κι ας μύριζε σάπιο από μακριά. Βάρος στη συνείδηση` όσο κι αν εξασκείσαι για πρωταθλητής, πάντα θα σε νικάει. Βλασφημία της ηθικής, το μαθαίνεις απ'έξω και το λες προσευχή. Το κάνεις Θεό και του λες να σε σώσει. Μοιάζει καθρέφτης που φοβάσαι να δεις. Μαστίγιο-τιμωρός, αποτελειώνει τα ίχνη της αξιοπρέπειας που κρύβεις. Στην αρχή ήταν δίχτυ προστασίας, εντέλει μέσο ευθανασίας των ζωντανών τμημάτων του βυθού σου.

..κάθε ψέμα καλύπτει μια αλήθεια που δεν έχει εκτιμηθεί..

Πειρασμός

Ένα τραπέζι με φρούτα

σε ένα χρυσαφένιο κάδρο

κρεμασμένο σε έναν βαθύ κόκκινο τοίχο.

Ένας παρατηρητής καθρεφτίζεται στον γυάλινο φλοιό του

με μάτια σαν τον έβενο και μεθυστικά.

Κάνει νόημα με το μικρό της δαχτυλάκι να την πλησιάσει.

Οι ρώγες από τα καταπράσινα σταφύλια ξεπήδησαν από τον πίνακα

στα χέρια της.

Εκείνη συνέχισε να τον κοιτάει.

Καταλλήλως Ακατάλληλα

Τα πιόνια λογομαχούν`
θέμα διαβούλευσης ο ίδιος ο χαμός μου.
Εγώ είμαι δίπλα. Κι όμως, είμαι ακόμα μακριά.
Τη φωνή της αλήθειας διχάζουν οι παραισθησιογόνες μου αντιλήψεις.
Όνειρο διττής σημασίας.
Στάθηκα στις λέξεις με το στίγμα
κι αναίρεσα κάθε αντεγραμμένη μου ερμηνεία.
Αγνοώ αν έρχεσαι σα φίλος ή αν τάχα πλησιάζεις με απειλή.
Όποτε απευθύνεσαι στα άγρυπνα κομμάτια της ψυχής μου,
πρώτα πονάω που φτύνεις τα κοιμισμένα μου εγώ.
Παρανάλωμα πυρός οι μεταφράσεις.
Η ταραχή της διασπασμένης προσοχής έκαψε τακατάλληλα κλειδιά`
πού είν' οι παύσεις;

Πάλι ξανά απ'την αρχή,
ώσπου να γίνει πράξη η θεωρία.
Θαμμένη η ανάμνηση μιας άτοπης ανάγκης.
Τον κρεμασμό απ' τα θανατερά σου χείλη
απέτρεψε η ασφάλεια της απουσίας.

Ανάμεσα των δυο προσώπων, μια ερώτηση προκύπτει...
-Ποιος ακάλυπτος καθρέφτης θέλει να μας χωρίσει;

Η τρίτη φορά

Τη πρώτη φορά ρωτούσε για να μάθει.

Τη δεύτερη φορά ρωτούσε γιατί βρισκόταν μια δοκιμασία στο νου του.

Δεν ρωτούσε για επιβεβαίωση, 
στο μυαλό του δεν υπήρχε θέμα εμπιστοσύνης.

Υπήρχε η ευκαιρία για μια απάντηση.

Την απάντηση δεν θα την έπαιρνε αυτός που ρωτούσε. 

Εκείνος απλά έδειχνε τις επιλογές.

Γιατί ρωτάς;

-Μια ψευδαίσθηση μπορεί να κρύβει μια αλήθεια. Ψάχνεις την αλήθεια;

-Τις στιγμές που βρίσκομαι στη λήθη.

-Γιατί οι επιλογές σου είναι αυτές;

-Δεν θυμάμαι πάντα αλλά οδηγούμαι στη στιγμή που διάλεξα.

-Εμπιστεύεσαι το άγνωστο;

-Όπως ο τρόμος παραλύει την άγνοια.

-Μιλάει η γνώση σου ή η φαντασία σου;

-Γιατί ρωτάς;

-Γιατί χάνομαι στα λόγια σου.

-Περίεργο, εγώ με βρίσκω στα δικά σου.

.........

-Με πιστεύεις;

-Όπως πιστεύω σε μένα.

-Τότε κράτα με κοντά σου.

-Μέχρι να τελειώσει ο κύκλος μας. Δεν θα αφήσω αυτή τη ζωή να περάσει αν δεν χορέψουμε μαζί.

-Χόρεψε μαζί μου τώρα και άφησε τη ζωή να περάσει χωρίς άλλη αντίσταση.

-Το εννοείς;

-Στο μυαλό σου είμαι, γιατί να πω ψέμματα;

-Γιατί ψάχνω την αλήθεια.

Αποκάλυψη

Από εκείνους που αποδέχτηκαν τον εαυτό τους.
Εκείνοι σε σοκάρουν.
Γιατί τα κατάφεραν κι εσύ αναρωτιέσαι πως.

Ποιος φτιάχνει τους ανθρώπους και ποιος μοιράζει τους χαρακτήρες τους;
Αυτός σε τρομάζει.
Γιατί αυτός κρατάει τη δύναμη ενός θεού και αυτός είσαι εσύ.

Τέτοια δύναμη είσαι πρόθυμος να την δαμάσεις και μετά να την ελευθερώσεις;
Αυτή τη δύναμη μπορείς να την κάνεις δική σου και μετά να την χαρίσεις στον εχθρό σου;

Σε ποιον ανήκει το μυαλό σου;






Είσαι σίγουρος;






Σε βοηθάει αυτή η σιγουριά;







Όπα, τόσο εύκολα αμφιβάλεις;
Μπράβο, καλά κάνεις..

Η αμφιβολία δείχνει ύπαρξη σκέψης, ύπαρξη συνείδησης.

Ή όχι;

Η Ένωση

Η καταστροφή έρχεται για έναν μόνο λόγο,

γιατί υπάρχει η δημιουργία.

Χτίζω ό,τι έχτισα για να το γκρεμίσω.

Κλειδώθηκα στην απομόνωση για να μοιραστώ την απελευθέρωσή μου.

Έρχομαι για να φύγω κι ακόμη υπάρχω.

Ένα αντίο μένει ακόμα φοβισμένο στη γλώσσα

και η νύχτα έρχεται και λέμε καληνύχτα

κι ας μην έχει μείνει τίποτα.

Ένας καθρέφτης κρατούσε το κλειδί..
Εγώ ξεκλείδωνα, μα εγώ ήμουν η αντανάκλαση.

Τελικά ο καθρέφτης μου με δοκιμάζει.

Μου δίνει τη θέση του κι εγώ γίνομαι το είδωλο.

Ο Εαυτός μου είναι ακόμη ένα βήμα πιο μπροστά από μένα.

Ξαφνικά μέσα στο χάος ξεσπά ισορροπία,

μια ησυχία που βουίζει στα αυτιά και τα βουλώνει, σημάδι υπερ-συχνότητας.

Παρατηρώ και νιώθω ταυτόχρονα και παράλληλα.

Έσπασα κι έγινα ένα.

Πράγματι.

Πεθαίνουμε για να ζήσουμε.

Επικίνδυνες Νύχτες

Φτιάχνω σαΐτες.

Ή χαρταετούς` και πετάω μαζί τους.

Λαμπαδιάζω κεριά που τρέμουν σε κάθε πνοή μου.

Παίζω με βώλους.

Ή κρυστάλλινες μπάλες` κι αχνοβλέπω το μέλλον.

Μετρώ τ' αστέρια που φοβούνται την όποια ευχή μου.

Ασχολούμαι μ' αγάπες.

Ή ανθρώπους` και γινόμαστε Ένα.

Πλάθω ιστορίες που θα 'χω πιστέψει ως την αυγή μου.

Οι επικίνδυνες νύχτες έρχονται μέρα.

Αν...

Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν ο λευκός καμβάς για τα χρωματιστά λάθη σου.

Αν ήσουν λουλούδι, θα ήσουν το νυχτολούλουδο που ανθίζει στις μέρες σου.

Αν ήσουν ήχος, θα ήσουν ο φλοίσβος των κυμάτων στους ανεκπλήρωτους πόθους σου.

Αν ήσουν εικόνα, θα ήσουν η μορφή στο υπερηχογράφημα της υγρής πατρίδας σου.

Αν ήσουν ταξίδι, θα ήσουν ο δρόμος δίπλα από τ’ ανοιχτά παράθυρα των ματιών σου.

Αν ήσουν πυξίδα, θα ήσουν ο χαλασμένος δείκτης στο κέντρο της αναζήτησής σου.

Αν ήσουν ώρα, θα ήσουν ο χρόνος που δεν υπάρχει στο χωρίς αύριο τώρα σου.

Αν ήσουν παιδικός ήρωας, θα ήσουν ο μικρός πρίγκιπας του μεγάλου πλανήτη σου.

Αν ήσουν μυστικό, θα ήσουν η αφή του  βασιλικού στο τυχερό άγγιγμα της ύλης σου.

Αν ήσουν παιχνίδι, θα ήσουν το κυνηγητό των ελπίδων που κρύβουν οι φόβοι σου.

Αν ήσουν λέξη, θα ήσουν ο μονοσύλλαβος σύνδεσμος ανάμεσα στις ουσιαστικές ευχές σου.

Αν ήσουν εποχή, θα ήσουν η άνοιξη στη χειμωνιάτικη καρδιά της άνυδρης μνήμης σου.

Αν ήσουν ζωγραφιά, θα ήσουν ο μπλε ορίζοντας στην άκρη της κενής σελίδας σου.

Αν ήσουν ζώο, θα ήσουν ο Αδάμ πριν ντυθεί την ντροπή της γυμνής αλήθειας σου.

Αν ήσουν φύση, θα ήσουν ο αέρας που σηκώνεται στη φυγή των βημάτων σου.

Αν ήσουν στοιχειό, θα ήσουν ο δράκος στη λίμνη των φυλαγμένων αισθημάτων σου.

Αν ήσουν επιστήμη, θα ήσουν η απλή αριθμητική της περίπλοκης φιλοσοφίας σου.

Αν ήσουν άρωμα, θα ήσουν η μυρωδιά του βιβλίου που διαβάζουν τα χέρια σου.

Αν ήσουν ταινία, θα ήσουν τα γρήγορα πλάνα στην αργή κίνηση των βλεφάρων σου.

Αν ήσουν θρησκεία, θα ήσουν η δοξαστική πίστη στην ιερή πεμπτουσία σου.

Αν ήσουν ποίημα, θα ήσουν η άμετρη ρίμα των δεκαπεντασύλλαβων θρήνων σου.

Αν ήσουν τόπος, θα ήσουν το αλλού στην ουτοπία των κρεμαστών κήπων σου.

Αν ήσουν συναίσθημα, θα ήσουν η ελευθερία που κυλά στα δεμένα πνευμόνια σου.

Αν ήσουν θεσμός, θα ήσουν η ενδογενής αντίσταση στην άγραφη εξουσία σου.

Αν ήσουν ουρανός, θα ήσουν το αστέρι στην κορυφή του στολισμένου δέντρου σου.

Αν ήσουν δεσμός, θα ήσουν ο ομφάλιος λώρος του έρωτα που έκοψες με τα χέρια σου.

Αν ήσουν θυσία, θα ήσουν το άδωρο δώρο να αιχμαλωτίσεις τον άνεμο της ψυχής σου.

Αν ήσουν σύμβολο, θα ήσουν το άπειρο της πεπερασμένης ύπαρξής σου.

Αν ήσουν σύννεφο, θα ήσουν το άπιαστο όνειρο του κοιμισμένου ονείρου σου.

☼   ☼    ☼

Αν ήσουν παγίδα, θα ήσουν το πληγωμένο εγώ του τρομαγμένου εαυτού σου…

Άμαχος Πληθυσμός

Λένε πως τα βέλη που στέλνω δεν επιστρέφουν.
Κι όμως.. θαρρώ κάνουν το γύρο της γης και, σαν χαμένα στο χρόνο,
έρχονται να με βρουν. Πισώπλατα.

Αστόχησα. Τρύπησα πάλι την καρδιά.
Κι όμως.. αποστολή εξετελέσθη.
Η θυσία ενός παλμού απέδειξε την έλλειψη ζωής.

Προμελετημένο το έγκλημα.
Εγκέφαλος ο Εγώ.

Ονειρικό Ενδιάμεσο

Ξεχαρβαλωμένοι σύρτες,
συγκρατημένοι εισβολείς.
Ένα θηρίο σε καταστολή.
Άοπλες ενισχύσεις,
αρματωμένοι διαπραγματευτές.
Ένας άσος στο μανίκι.
Στρατόπεδα απόψεων,
αναδρομικές προβλέψεις.
Μία ιδέα σε βίωμα.
Άγλωσση συνομιλία,
συναισθηματική μεταφορά.
Ένας εξαγνισμός σε κύμα.

Το "Απλά Εσύ"
συνδέει όνειρα μ' αναμνήσεις.

Έτοιμη να φύγει

Συχνά τα χέρια μου κρατάνε την καρδιά μου.
Φοβούνται ότι είναι έτοιμη να φύγει.
Ανήκει στο σώμα μου. Κι όμως`
πνίγεται μέσα σε αυτό.
Εξόριστη ή ταξιδιώτης της βραδιάς,
παίρνει τη μπαλωμένη της κουβέρτα
και χτυπά την ονειρική σου πύλη,
να κοιμηθείτε αγκαλιά.

-Μπορώ;
-Μπορείς.

Εντυπωσιακό που ακόμα το επιτρέπεις.
Αμίλητη, ανικανοποίητη, περνιέται για επισκέπτης.
Νύχτες στην επανάληψη.
Άδωρος ο τρόπος σε μια ερώτηση-ασπίδα.
Άμεσο θα'ταν να σου πει
"Θέλω. Εσύ;"

Κι ας έμενε εξόριστη για πάντα.

Χωρίς Τίτλο

Όλοι κρύβουν μέσα τους μια άβυσσο... 

Εκτός από εκείνους που την εξερευνούν. Εκείνοι τη μοιράζονται.

Συνέχισε να διαβάζει με αμφιβολία, ο φόβος να μη συγκρουστεί με την ελπίδα του αλλά ό,τι κι αν έκανε, κατευθυνόταν εκεί που μόνο ο ίδιος μπορούσε να πάει. Και ό,τι κι αν έλεγε, τους έβαζε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια πραγματικότητα που ο καθένας συμβόλισε με τα δικά του δεδομένα. Χωρίς να καταλαβαίνει πολλά συνέχισε να ψάχνει με την επιθυμία να βρει κομμάτια του εαυτού του, μην ξανά νιώσει "μόνος".

Στοιχείο 1ο: Μόνος ή ολόκληρος. Η ολότητα νιώθει μοναξιά;

Στοιχείο 2ο: Ποιος είναι ποιος; Κοίτα τον καθρέφτη.

Στοιχείο 3ο: Αναθεώρησε ό,τι σκέφτηκες.

Στοιχείο 4ο: Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται μόνο αν κι εσύ δεν δείχνεις αυτό που είσαι. 

Θεϊκός Σπόρος

Τα γόνατά μου λύγισαν μπροστά της και βρέθηκα σε στάση προσευχής.

Υπόκλιση στο μεγαλείο της. Άλαλο δέος.

Υπάρχεις, χάρη σ'αυτήν.

Υπήρξε, για να σου δώσει ζωή.

Το Σύμπαν σου πρόσφερε τη γη`

τόσο πολύ σε ήθελε στη συλλογή του.

Η καρδιά σου μελοποιεί τις αγνές σκέψεις που φέρνει κάθε σου πνοή.

Η ποίηση των επιλογών σου γράφει ιστορία.

Είσαι κάτι πέρα απ'τον κύκλο γέννησης-θανάτου.

Είσαι μυστήριο με μορφή.

Ήρθες για να εμπνεύσεις`

εσύ, που το ολόκληρό σου είναι ανώτερο της ένωσης δύο μισών.

Πώς να ευχαριστήσει κανείς τον Έρωτα που δημιούργησε εσένα;

Δάκρυα χαράς συντηρούν την πηγή της ευγνωμοσύνης.

Η δύναμη της Αγάπης που σε έφερε στον κόσμο με έχει καθηλώσει.

Κάπου. Εκεί.

Τρέχει να κρυφτεί στη πιο κοινή θέα

μπροστά από τα τείχη και μπροστά από το σώμα του.

Άγαλμα φτιαγμένο από λουλούδια

μυρίζει το φως του - μυαλά δελεάζει.

Μη δει ανοιχτή καρδιά, θα την αναγνωρίσει.

Μη δει κλειστή καρδιά, θα την ανοίξει.

Γρήγορα, κάποιος, κλείστε του τα μάτια!

Γιατί αυτό που βλέπει, το βλέπει μόνο αυτός.

Αν το μιλήσει, αυτό θα δουν και οι άλλοι.

Ο νους ερωτεύθηκε.

Ποιος να παίξει με την καρδιά;

Ό,τι κι αν πω δεν θα είναι ποτέ λίγο.

Ό,τι κι αν κάνω ας είναι αρκετό.

Σημαδεμένη Ηχώ

Το μισό του άπειρου δεν είναι ο κύκλος.
Αν χώριζα στα δύο το κορμί μου, θα διάλεγα δεξιά ή αριστερά;
Η φαντασία απ'την ψευδαίσθηση, ένα τσιγάρο δρόμος.
Αυτό που κάνω περπατώντας πάνω κάτω σε ζιγκ ζαγκ
έξω απ'την πόρτα,
καίγοντας το φόβο που με καθήλωσε στα μέρη που...
περασμένα ξεχασμένα.

Είναι αργά κι οι κάβες έχουν κλείσει.
Δε χρειάζομαι το κρασί για να το αποφασίσω`
κι όμως το κόκκινό του θα ξυπνήσει το πάθος μου, νομίζω.
Έρωτας σε χειμερία νάρκη κι ήδη φοβάμαι τις εκρήξεις.
Τα όνειρα του ύπνου μου ήταν δαιμονισμένα.

Το κολλημένο μου μυαλό φέρνει αντιρρήσεις
που μέχρι και το ίδιο αντικρούει.
Αναίρεση ισόβιας κάθειρξης
ένα λεπτό πριν ποτιστεί η γλώσσα με το δηλητήριο του σκότους.
Η παράνοια ονομάστηκε παγίδα
κι όλα περιμένουν να επιλέξω την κουρτίνα.

Το αίμα μου παγώνει στο άκουσμα της λέξης`
με στοίχειωσε η κρεμασμένη του Εφιάλτη.
Τρέμουλο. Παράλυση.
Παράδοση άνευ όρων στη θάλασσα των αστεριών
που έδωσαν ζωή στην ξεχασμένη ευχή μου.

Φυλαχτό

Ιδού η υπέρβαση
κι οι θύμησες εξέτασης.
Το άγχος σπέρνει θάνατο.
Η σκοτεινή Κάλι διαλύει τα σαπισμένα.
Στο πέρασμα ζουν και κινούνται
άγγελοι και δαίμονες.
Αστείρευτη υπομονή με σύνδρομο στέρησης.
Αποφάσεις. Επιλογές.
Αντοχή και ρευστότητα.
Σαν το νερό.
Δείγμα φύσης. Παράδειγμα αρμονίας.
Και η ουσία του διπόλου;
Τα ανοιχτά συστήματα.
Αυτό μου έδωσες.
Αυτό έχω κρατήσει.

Επεισόδια

Δεν μπήκα στον κόπο να του περιγράψω το σκοτάδι που απειλείται απ' τη φλόγα ενός κεριού. Το ξέρει καλύτερα από μένα. Εκείνος μου το 'μαθε, το βράδυ που ζήτησε να μη τον δω. Το βράδυ που υπήρχαν μόνο αντανακλάσεις στο ποτήρι με το κόκκινο κρασί και μόνη υπόκρουση οι ανάσες. Δεν ήταν όμως οι δικές μας.



Φόρεσα τα καλά μου, έβαλα μουσική και περίμενα υπομονετικά για το σημάδι. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα την αλήθεια της μοναξιάς. Έπεσα ξανά για ύπνο.



Οι μέρες κυλούν χωρίς καν να μετράω. Χωρίς καν να συγκρίνω. Λείπει. Κι όταν λείπει, φως έχει μόνο η νύχτα.



Έγραψα δυο ποιήματα απόψε. Δύο ακόμη ψέματα έγιναν τσαλακωμένο χαρτί. Δύο αλήθειες μου παραμένουν εγκλωβισμένες. Θα τις ελευθερώσω όταν πάψω να μισώ το κενό τους.



Βλέπω παντού σχήματα. Το μυαλό μου έρμαιο συμβολισμών. Θέλω να μάθω τι σημαίνουν, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτοιμο το όνειρο να αποκαλυφθεί.



Το φεγγάρι σκεπάστηκε με πολύχρωμο σεντόνι κι άνοιξε ο ουρανός να με απορροφήσει. Έμεινα εδώ, να βοηθήσω να σπάσουν τα μάγια.



Βάζω κάτι να πιω. Χορεύοντας θα ξορκίσω τις μνήμες.

Ο φόβος της Αγάπης

Ποιος δεν έχει φοβηθεί την αγάπη;
...ρώτησε.

Ποιος δεν έχει απομονωθεί στο κάστρο του; Είτε είναι στον πιο ψηλό πυργίσκο είτε στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι, ρώτησε, ποιος;
Απάντηση δεν πήρε γιατί οι λέξεις δεν βγήκαν ποτέ από τα χείλη του.
Συνέχισε να κοιτάει τον καθρέφτη σαν να μην έχει άλλη επιλογή, από πείσμα να δει αυτά που δεν θέλει, αυτά που δεν αντέχει και αυτά που αρνείται να κηρύξει δικά του.
Κλάψε, θα σου κάνει καλό! Γέλα, πόνεσε, νιώσε ρε άνθρωπε, τι φοβάσαι πια;

Την πρόκληση των μεγαλύτερων φόβων!
Προσκάλεσε όλους τους φόβους σου να πραγματοποιηθούν, να μην μείνει τίποτα τότε!
Απολύτως τίποτα να μην αφήσει! Πάρ'τα όλα, δεν θέλω τίποτα να έχω!
Γιατί αν ζεις από την ενέργεια της αγάπης κι εκείνη πεθάνει τι θα κάνεις;
Όταν πέθανε τι έκανες; Θυμάσαι ή το έσβησες από τη μνήμη σου λες και ήταν προηγούμενη ζωή που σε στοίχειωσε;

Γεννιέται η αγάπη;
Γιατί λένε πως ό,τι γεννιέται κάποτε πεθαίνει.
Όχι! δεν μπορεί! Πως να το δεχτώ αυτό;
Υπήρξε κάποτε, έστω μια φορά, έστω και λίγο, δεν γίνεται να το σκοτώσεις!
Ποιος λέει ψέμματα τότε;
Δεν μπορώ να καταλάβω και με τρελαίνει!
Δεν θέλω να μάθω και φοβάμαι πως πρέπει να επιλέξω!
Φοβάμαι να μου δείξουν...
Μόνος μου μπορώ να σπάσω τον κύκλο, αλλά δεν θέλω αυτή τη μοναξιά πια και αυτή ακόμα με έχει καλύτερο φίλο. Αλλά φοβάμαι να σε αφήσω να μου δείξεις... Τελικά ό,τι κι αν βρω στον φόβο καταλήγω.
Φοβάμαι, πονάω και γελάω. Κλαίω, φωνάζω και στέκομαι πάντα όρθιος.

Λοιπόν, κουράστηκα!
Χρόνια τώρα απλά είπα να αρχίσω να το δείχνω εκφραστικά. Που θα πάει, θα φύγει κάποια στιγμή! Θα μεταμορφωθεί σε κάποιο άλλο στάδιο της εξέλιξης.
Αλλά μέχρι τότε θα δοκιμάσω το ακατόρθωτο.
Ποιος δεν έχει φοβηθεί την αγάπη;

Χμ... είναι σαν να ρωτάω ποιος δεν έχει καεί από τον πάγο.

Αυτή η σύγκρουση των αντιθέτων σε αυτή τη διάσταση κρύβει ένα μυστικό σχέδιο.

Ο πάγος μπορεί να σε κάψει....η φωτιά όμως μπορεί να σε παγώσει;
Μπορώ να αγαπήσω τους φόβους μου δηλαδή;

Ποιος έχει αγαπήσει τους φόβους του;
Πως μπορώ να αγαπήσω τους φόβους μου;

Τώρα σε χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ.
Δεν πρέπει να με νοιάζει για πόσο. Δεν θέλω να με νοιάζει.
Χρειάζομαι να αδιαφορώ.
Μόνο το τώρα έχω, και διάολε, δεν έχει προσδοκίες!
Το παρελθόν και το μέλλον βγάλ'τα απ'τον χρόνο.

Θα σε ακολουθήσω, λοιπόν, μέχρι το τέλος κι ας βαφτεί με το αίμα μου.
Μου ανήκει από τώρα.

Κόκκινα Δάκρυα

Έρχεται η στιγμή μου, το ξέρω.
Νιώθω τις λέξεις μου να τελειώνουν.
Τα λάθη ζυγίστηκαν και κρίθηκαν.
Η αλήθεια έλαμψε και το φως της κάλυψε τα πάντα.

Γνώρισα αυτό το φως και είχε όνομα και επίθετο.
Δεν ξέρω αν το βρήκα εγώ ή αν με βρήκε αυτό.
Ξέρω ότι βρεθήκαμε μαζί σε εκείνο το έργο.
Στη μιάμιση ώρα που κρατούσε, ο χρόνος συμπυκνώθηκε και ξεχείλωσε σε μια ζωή.

Τίποτα από αυτά δεν συνέβει σε αυτή τη πραγματικότητα.
Οπότε έψαξα να βρω την πραγματικότητα που έλαβαν μέρος.
Έψαξα να βρω που έγιναν όλα αυτά όσο έλειπα...και τα βρήκα!
Ήμουν εκεί κι ένα κομμάτι εκεί θα κατοικεί δυστυχώς ή ευτυχώς.

Είναι δύσκολη η συμφωνία της καρδιάς.
Γιατί η υπομονή της και η αποδοχή της έχουν ασύλληπτες προοπτικές.
Ζει για να πονάει και να μετατρέπει αυτόν τον πόνο σε αγνότητα.
Ζει για να βασιλεύει.

Θα έδινα αυτή τη βασιλεία πρόθυμα και κάποια μέρα θα το κάνω.
Σε μια καρδιά τόσο μόνη και γεμάτη όσο η δικιά μου.

Ξέρω τη δύναμή της. Έγινα η δύναμή της.
Γεύτηκα μία μόνο σταγόνα από το αίμα της και το θέλω όλο!
Ξέρω πως να φτιάξω έναν θεό τώρα.

Δεν ξέρω όμως πως να τον κάνω ορατό.
Αλλά δεν μπορεί να μην αξίζει τέτοια πρόκληση.

...Τη δέχομαι!

Το πάθος μου ας με κυριεύσει.
Αρκεί να σε ξυπνήσει...

Από δώ; Από κει;

Είμαστε πραγματικά περιορισμένοι να σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε γιατί φοβόμαστε αυτά που θέλουμε; Και αντί αυτού αυτοαναγκαζόμαστε να απελπιζόμαστε για το ποιο είναι το σωστό;
Τι να κάνουμε. Τι να μην κάνουμε.
Ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το σωστό!
Ποιο είναι το σωστό; Ποιος στη Γη ορίζει το σωστό;
Ποιος το διαχωρίζει από το λάθος; Τι είναι λάθος;
Γιατί εμένα μου φαίνεται πιο σωστό και απ'το σωστό τις περισσότερες στιγμές.

Το πιο απλό...
είναι πολλές φορές το πιο δύσκολο.
Πράγματι. Από άρνηση αντιστρέψαμε τις λέξεις,
την ουσία τους, το νόημά τους.
Δεν ξέρουμε πλέον τίποτα.
Και αυτό θα έπρεπε να μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε τα πάντα.
Να θυμηθούμε πως άρχισαν όλα και να δημιουργήσουμε νέους κόσμους.
Πες μου, αν όντως ερχόταν το τέλος του κόσμου, θα άλλαζε τις πράξεις σου;
Πες μου, το πιο απλό, θα υπήρχαν άτομα που δεν ξέρουν πως νιώθεις για εκείνους; Ξέρεις πόσος κόσμος θα χανόταν στις αγκαλιές αν απλά μιλούσε αληθινά; Αυτή η γλώσσα κρύβει λέξεις που τις νιώθουμε στη καρδιά όταν μοιράζονται. Και αυτές δεν λέμε.
Γιατί είπαμε τον κόσμο μας κακό.
Και μπήκαν οι άμυνες και κλειδαμπάρωσαν το φρούριο.

Πως γνωρίζεις το κακό αν δεν το ξέρεις; Αν δεν το έχεις βιώσει; Αν δεν το έχεις μέσα σου;
Πως μπορείς να το αναγνωρίζεις όταν το βλέπεις σε καθετί αν δεν το έχεις δει μέσα σου;
Πως αρνείσαι και αντιστέκεσαι να το παρατηρήσεις όταν το δικό σου σκοτάδι κοιτάει στα μάτια τον καθρέφτη του;

Επ, θυμάσαι, υπάρχει και το φως όμως, ναι και ισχύει το ίδιο.

Απλά δεν εστιάζεις σε αυτό. Στρέφεις την προσοχή σου εκεί που διαλέγεις.
Η εσύ επιλέγεις ποιον θα αφήσει να την επηρεάσει, δεν ξέρω, εσύ ξέρεις;

Τι καλύτερη ισορροπία από αυτή των 2 αντιθέτων;
Πόσο πιο δύσκολη η αποδοχή τους και πόσο απλή;

Αναθεώρησα. Και όταν κατέληξα κάπου, ήξερα ένα πράγμα:
έπρεπε να αναθεωρήσω ξανά.

Θέλω να σε καταλάβω...

...γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν βλέπεις αυτό που βλέπω
όταν σε κοιτάζω.
βρήκα το θάρρος να παραδοθώ στα συναισθήματά μου
και άφησα το σώμα μου.
Δεν ξέρω τι καταλαβαίνεις όταν σου λέω ότι θέλω να σε καταλάβω..
Θέλω να σε καταλάβω!
Σαν ύπαρξη, σαν πάθος χωρίς όνομα!

Σου είπα, άφησα το σώμα μου.

Το άφησα για να βρω εμένα.


Πως θα ήμουν σαν άγγελός σου,
χωρίς να το μάθαινες ποτέ.

Κι έτσι κλείνω τα μάτια μου και απλά πιστεύω.
Ναι.

Σε ακούω.

Κρυφοκοιτάζω στα όνειρά σου
και σου ψιθυρίζω μυστικά:
"Στο τέλος, σώθηκαν όλοι...
...αλλά ξεχνάς."

Και δεν είσαι ο μόνος.
"Δεν είσαι μόνος."


Δεν είσαι μόνος.

Ριφιφί*

*κοινώς, Ερωτική Εξομολόγηση

Άραγε πόσες φορές σου έχω μιλήσει χωρίς να το ξέρω; Πόσες φορές να παρανόησες τα λόγια μου, περνώντας τα για αναμνήσεις; Πόσες φορές να θέλησες δικαιολογημένα να μου πεις να σωπάσω, ώστε απλά να σε νιώσω;

Πόσες φορές να σ'έκανα να νιώσεις παιδί της απομόνωσης; Συγγνώμη. Άθελά μου. Ακριβώς όπως σ' ερωτεύτηκα. Ποιος το περίμενε; Τόσο φοβερό, μα τόσο απλό. Όπως το να βρεθούμε μαζί, μόνοι.

Δε μου'χε περάσει έως τώρα απ'το μυαλό πως η απογοήτευσή σου δεν έχει να κάνει μ' εμένα.

Ενοχές, μαζί σου πράγματι δεν ξέρω ποια είμαι` νιώθω μόνο ποια θέλω να γίνω. Και πώς να σου πω κάτι τέτοιο; Κοντά σου γίνομαι δεκαεφτά και γνωρίζω τους βαθύτερους χτύπους.

Συνήθισε ο φόβος να γίνεται ασπίδα -κι όσο το μυαλό πρότεινε λύσεις, η καρδιά άκουγε μόνο τις φωνές. Μέχρι που συνδέθηκε μ' αυτό που θέλει.

Εσένα. Που είσαι κάτι. Άλλο.

Εσένα. Που νιώθω να με καλείς.

Εσένα. Που κράτησες κάτι δικό μου.

Εσένα. Που το κανάλι μας είν' ακόμα ανοιχτό.

Η Λάμψη ενός Ονείρου

Κάποτε αξίζαμε μα όχι πια.

Δεν μου αξίζεις πια.

Γιατί σ'αγαπώ, σε μισώ, σε σκέφτομαι συνέχεια, μου λείπεις, δεν σε αντέχω μέσα μου, δεν σε αντέχω πουθενά και είσαι παντού! Σε μισώ, με μισώ, μας μισούσα, μας μίσησα και ακόμα σ'αγαπώ.

Δεν αντέχω να σ'αγαπώ. Κάποιος μου ψιθύρισε δεν το αξίζεις.

Ποιος άλλος έχει την ευθύνη όμως;

Ποιος έχει μείνει να τοποθετήσει τα ψίχουλα των χρυσαφένιων σκουπιδιών που άφησες, αν όχι εγώ;

Και έχω την απόλυτη ελευθερία να τα κάνω ό,τι θέλω;

Με κάνεις να γελάω με κακία. Γιατί;

Γιατί κρατάω ακόμα τα ψέμματά σου.

Τα μαζεύω για να μην ξεφύγει ούτε ένα!

Και δεν ξέρω τι δύναμη θέλω να ασκήσω πάνω τους γιατί είδα τι δύναμη ασκούν μέσα μου.

Είδα τι θέλεις να με κάνεις. Είδα τι θέλεις να γίνεις.

Και δεν θέλω να κρατήσω τίποτα κοντά μου.

Γιατί κάποτε αυτός ο καημός θα με σκοτώσει.

Αλλά μόνο εγώ μπορώ να τον αφήσω να μου το κάνει.

Και δεν σ'αφήνω!

Μάταια προσπαθείς.

Πήρα πίσω τον τίτλο που σου έδωσα.

Το ξέρω, ήταν άδικο.

Άδικο για μένα γιατί τον έδωσα όταν το ένιωσα κι ας ήξερα τι θα τον κάνεις. Εσύ τον ζητούσες από την αρχή.

Μα καιρός να επιστρέψει εκεί που τον εκτιμούν.

Δεν άντεξες την αγάπη μου, τότε γιατί έχεις ένα κομμάτι το οποίο κρατάς καλά μη σου φύγει;

Είναι το κομμάτι που πρόσταξα να γυρίσει πίσω!

Δεν το δίνεις πίσω.

Αν το δώσεις, θα χάσεις και δεν είσαι έτοιμος να ρισκάρεις;

Είναι έτοιμο να πετάξει τώρα και είσαι έτοιμος να το σκοτώσεις.

Χωρίς αυτό θα ξεχάσεις. Χωρίς αυτό θα επιστρέψεις σε ό,τι ήσουν. 

Μισός.

Αλλά ξέρω ένα μυστικό που μου σφύριξαν δύο μάτια.

Μου είπαν πολλά βλέμματα και πολλές πράξεις.

Μου έδειξαν γράμματα στον αέρα να φλέγονται από σάπιες φλόγες.

Ένας πράσινος βρικόλακας ορκισμένος να με βρίσκει κάθε φορά σε πέτρινες κρύπτες, αλυσοδεμένο σε μια ξύλινη καρέκλα και να με μαστιγώνει με τις λάμψεις των δοντιών του.

"Τρέχα!" ήταν η μόνη σκέψη στο μυαλό μου. Όλοι να τρέξουν, όσο προλαβαίνουν, πριν λυθώ! "Τρέξτε να σωθείτε γιατί δεν θα πιστεύετε τι σας πλησιάζει! Δεν απειλώ, σας προειδοποιώ τι θα γίνει αν δεν πιστέψετε αυτό που λέω. Δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα! Βγαίνει! Τρέξτε γρήγορα!"

Μια αόρατη δύναμη σπάει τις αλυσίδες μανιασμένα και τον τοίχο από πίσω πετώντας παντού πέτρες και σκόνη. Ο βρικόλακας εκτοξεύεται στον απέναντι τοίχο σαν μύγα που λιώνει στο τζάμι ενός κινούμενου αμαξιού κι ένα ουρλιαχτό πόνου κυριεύει την ατμόσφαιρα. Το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί και η καρδιά μου μαύρη, σαν τη πίσσα της κολάσεως απ' όπου μόλις ξεβράστηκε. Τα νέα μάτια που μου δόθηκαν, φώναξαν τον δικαστή. Άρχισα να τρέχω μακριά, σχεδόν πετώντας, ουρλιάζοντας με ανείπωτη οργή. Δεν ήξερα γιατί ένιωθα έτσι. Ήξερα μόνο τι ένιωθα. Και αυτό που ένιωθα ήταν αυτό που θα μάθαινα.

Έφτασα στην αρχή ενός δάσους, περικυκλωμένου με συρματόπλεγμα, σκουριασμένο σαν να ήταν γεμάτο ξεραμένα αίματα, ίχνη των προηγούμενων που πέρασαν από μένα. Το μίσος μεγάλωνε σαν δίψα και ακολασία. Κάθε κίνησή μου ήταν γλυκός θάνατος στα μάτια εκείνων που νόμιζαν πως με έβλεπαν. Πήδηξα τον φράχτη και συνέχισα να τρέχω στα βουνά μέχρι που βρήκα μια ομάδα γύρω από μια φωτιά.

"Έρχεται" βρόντηξε ο αρχηγός τους. "σε 1 μήνα, θα είναι εδώ, όταν το φεγγάρι..." Μόνο τις σκοτεινές τους φιγούρες έβλεπα να τρεμοπαίζουν από τη φωτιά, σαν να χόρευαν σε τελετουργικό θυσίας λίγο πριν την αποκορύφωση. Όσο με πλησίαζε, μου πρόσφερε λίγη από τη σάρκα που έτρωγαν λαίμαργα όλοι τους. Εκείνη τη στιγμή φανερώθηκε το μπλε, μυώδες πρόσωπό του με 2 σπιραλοτά κέρατα στο μέτωπο. Μάτια μαύρα, χωρίς αντανακλάσεις, απόγονοι της αβύσσου.

Τότε, μεσολάβησε ένα γεγονός, που μόνο κρυφό μπορεί να προσφέρει κάτι σε αυτόν τον ονειρικό κόσμο. Είναι αβέβαιο και πειραγμένο από τη μνήμη.

Αυτό που σώθηκε ήταν το εξής: 

Η ψυχή. Δεν με άφησε στην άγνοια. Ξύπνησα. Με ξύπνησε για να μου πει πως με είχαν δαγκώσει αλύπητα, χωρίς σταματημό. Και μόλις το άκουσα...μόλις το άκουσα δεν πίστευα στα αυτιά μου. Αυτό που άκουσα, το είχα ξανά ακούσει μέσα μου, χωρίς ήχο. Το ήξερα και δεν ήξερα τις λέξεις. Ήξερα τις λέξεις και δεν τους επέτρεπα να βγουν. Συνειδητοποίησα την πηγή που με βομβάρδιζε για να μου φωνάξει τη θέση της. Δεν θα την έβρισκα αν δεν με είχαν δαγκώσει, ίσως - μια πιθανότητα που δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε ψέμα αφού το παρελθόν πέρασε, κι έγινε όπως έγινε και δεν μπορεί να αλλάξει και δεν μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς. Και τα σημάδια δεν θα με αφήσουν να το ξεχάσω ποτέ. Η θυσία είχε ήδη γίνει. Δεν τη γεύτηκα στα χείλη μου. Τη γεύτηκα στο πετσί μου και ακόμα πιο βαθιά.

Το κύμα όμως το ξέβρασε στην επιφάνεια, η επιφάνεια στην ακτή και η ακτή στα βότσαλα. Μόνο το δέρμα μου μαρτυράει το σημάδι και τα μάτια μου τη γνώση. Και τα 2 φθείρονται όμως. Στην επιφάνεια, όχι στην ουσία.

Με σκότωσαν και επιβίωσα και στον θάνατο.

Μόνο που τώρα βαδίζω, ούτε καλός, ούτε κακός, μα βαδίζω σε μια λεπτή κλωστή που όποιος κι αν τραβήξει, εγώ θα επιλέξω που θα πάω, δεξιά ή αριστερά.

Σε κάθε σατανική πλευρά θα της δοθεί αγνότητα, αγάπη και ίσως κάποτε εμπιστοσύνη. Σίγουρα δεν θα μείνει παραμελημένη. Θα νιώσει τη ζεστασιά που έχασε στην αρχή.

Τώρα εγώ ελέγχω την όρασή μου, την ακοή μου, τη γεύση μου, τη μυρωδιά μου, το κορμί μου.

Κι αν ό,τι προηγήθηκε, είναι δικό μου ψέμα, τότε να χαίρεσαι, έγινα σαν εσένα.

Κι επέστρεψα σε μένα.

Που πήγαν;

Που πήγε το χαμόγελό σου;
Ποιοι σου το κλέψανε;
Σε ποιους έδωσες το δικαίωμα να το πάρουν από σένα;
Μην τους κρίνεις, είχαν τους λόγους τους. Μην τους δικαιολογείς, δεν ξέρουν αυτό που ξέρεις.
Και πως νιώθεις τόσο χαμένος στις σκέψεις τους;
Γιατί σίγουρα δεν είναι δικές σου. Σίγουρα;
ΑΡΚΕΤΑ!
Φύγαν όλοι και σου άφησαν μόνο την συντροφιά των αναμνήσεων.
Αναμνήσεις που αξίζει να έχεις, μα αναμνήσεις που δεν εκφράζουν την τωρινή αλήθεια της πραγματικότητας. Τις άφησαν σε σένα γιατί μόνο εσύ τις αντέχεις! Εκείνοι δεν άντεξαν τον πόνο.
Το ξέρεις γιατί τώρα θέλεις να τις δώσεις. Όχι πίσω στους ίδιους. Θέλεις να τις παραδώσεις στις Ερινύες. Εκείνες ξέρουν τι θα τις κάνουν. Δεν τις φοβάσαι πια. Αντιθέτως, θα γινόσουν μέλος τους αλλά δεν θέλεις να γυρίσεις πάλι πίσω.

Το βάρος του κόσμου.
Από αυτό σου δίναν κάθε φορά που χαμογελούσες.
Και τώρα στο πήραν μακριά και ακόμα το θες πίσω;
Δεν ήταν αρκετό;
Τι όρκο έδωσες και γιατί τον κρατάς ακόμα;
Τι ξέρεις και δεν μοιράζεσαι μαζί μου;
Μοιράσου μαζί μου!
Σε παρακαλώ, μοιράσου τον κόσμο σου και σου υπόσχομαι την απελευθέρωσή σου..

...Αυτό ορκίστηκες και πριν...
Και τα παράτησαν λίγο πριν βγουν αληθινά τα λόγια σου.

Που πήγαν οι αναμνήσεις σου;
Τις έδωσες κιόλας;
Ήσουν τόσο σίγουρος τελικά;
Εσύ μου έμαθες, χωρίς αυτές δεν θα ήμουν εδώ τώρα!
Μία να άλλαζε μόνο, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο!
Τι έκανες τώρα, έχεις ιδέα;
Άλλαξε το χρώμα στις φλέβες σου!
Συγνώμη.
Ήταν η ώρα μου.

Και του ανήκει ακόμα εκείνη η ώρα..
Κι ας έφυγε. Κι ας μείνει εκεί για πάντα.

Βγήκες Αληθινός.

Ηδύοσμος ο Utricularious

"Θα κατοικώ μέσα σου"...
Το ήξερα πως θα σε μισήσω γι' αυτό σου το ψέμα.
Δεν ήρθες. Δεν έμεινες. 
Πέρασες, μα δεν άφησες τίποτα δικό σου - ούτε κάτι μικρό, να πιάνει λίγο απ' τον χώρο μου και πολύ απ' το όνειρό μου.
Χέρια, γέλια, τα πήρες όλα μαζί σου. 
Πάω στοίχημα ότι τα έχεις στριμώξει σ' εκείνο το άχαρο κουτί, παρέα με τα χνώτα σου' αυτά, που μου ορκιζόσουν ότι θα με ζεσταίνουν τα πρωινά και θα με λιώνουν τις νύχτες.
Μέχρι και το ουράνιο τόξο. Κι αυτό μαζί σου το πήρες.
Άστραψες, βρόντηξες, και μουσκεμένη μέχρι το κόκκαλο έχω μείνει να το γυρεύω. 
Μάταια. 
Σαν τώρα σε θυμάμαι να αρπάζεις τα χρώματα και να τα παραχώνεις έξαλλος σε μια άοσμη βαλίτσα. Αυτά δεν χωρούσαν, η βαλίτσα ξεχείλιζε, εσύ έβριζες και έσπρωχνες, έσπρωχνες και χτυπιόσουν. Στο τέλος κουράστηκες, έβαλες τα λόγια σου να κάτσουν πάνω στη βαλίτσα, τα χρώματα απ' το βάρος ξεθώριασαν, η βαλίτσα έκλεισε και το λουκέτο κλείδωσε. 
Και δεν άφησες τίποτα.
Δεν μπορεί... 
Τρέχω, κάνω κύκλους γύρω από τον κουτσό άξονά μου και ψάχνω... 
Στο δωμάτιο τίποτα. Λίγο απ' το βλέμμα σου είχε μείνει ψηλά στο ταβάνι, αλλά το ταβάνι ξηλώθηκε και το βλέμμα σου τρίφτηκε νικημένο. Προσπάθησα να το μαζέψω, μα είχε σκορπίσει και το έχασα
(δυο κίτρινες ίριδες βρήκα μόνο, πες μου πού σε βολεύει, αν τις θες, να βρεθούμε να σου τις δώσω). 
Δεν μπορεί...
Αν το διανοηθώ, θα τρελαθώ, ψάχνω, συνεχίζω να ψάχνω... 
Μήπως στην κουζίνα; Μπα, αφού κανείς δεν μαγείρευε, το 'λεγε κι η μαμά σου τότε συντετριμμένη, "μισός είχες μείνει". Το πολύ να πετύχω κανένα σου αποτύπωμα σε κάποιο διαφημιστικό' αυτά με το έτοιμο φαγητό. 
Fast food. Fast fun. Fast run. 
No sun.
Μπαίνω στο μπάνιο με κομμένη την ανάσα, σχεδόν ακούω το αίμα μου να μεταγγίζεται απ' την καρδιά μου στα πόδια μου και τούμπαλιν. 
Ανοίγω ντουλάπια. Μηδέν. Ανοίγω συρτάρια. Το ίδιο. 
Μου έρχεται να ουρλιάξω, όταν - κατά παραγγελία του εγκεφάλου μου, άγνωστο πού τη βρήκε την ψυχραιμία - σκύβω να ρίξω λίγο νερό, μήπως και σβήσω την κάφτρα της μνήμης μου, και τότε τη βλέπω... 
Η οδοντόβουρτσά σου. Μπλε. Με πράσινες ρίγες. Μέτρια. Όχι σε κατηγορία. Σε ποιότητα. Πολύ μέτρια. Οι τρίχες στο κεφάλι της έχουν αναμαλλιαστεί. Όχι δόντια, ούτε πλακάκια δεν την εμπιστεύεσαι να βουρτσίσει. 
Αμφιβάλλω αν θα έρθεις ποτέ να την πάρεις. 
Είμαι πεπεισμένη, σχεδόν σίγουρη, ότι έχεις ήδη πάρει καινούρια. 
Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς μπόρεσες. Καλά τις τρίχες, τις τρίχες εντάξει. 
Τον δυόσμο από πάνω της, όμως;
Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. 
Τον δυόσμο απ' την οδοντόκρεμά μου, λέω. 
Πώς άντεξες; Πώς αντέχεις;
Ήταν δική μου η οδοντόκρεμα, δικός μου ο δυόσμος, δική μου η ανάσα σου, δικό μου το άρωμά της... 
Οι ψίθυροι, τα φιλιά, δικά μου...
Έφυγες. 
Αν ήρθες ποτέ, έχεις φύγει.
Τέρμα, τελείωσε, αύριο θα βγω να ψωνίσω. Οδοντόκρεμα. 
Αλόη.
Ή μάλλον όχι. Αλάτι μπαμπού. 
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, με το αλάτι μπαμπού θα είναι σαν να σε κουβαλάω συνέχεια στο στόμα μου, πάντα σου άρεσαν τ' αλμυρά. 
Ουίσκυ. 
Τ' αποφάσισα. Οδοντόκρεμα με γεύση ουίσκυ θα πάρω. 
Τι κοιτάς έτσι παράξενα; Την πουλάνε στο ίντερνετ, την παρήγγειλα ήδη. 
Ουίσκυ. 
Θα ξεπλένω υπολείμματα και θύμησες. 
Μία γαργάρα, δύο παράσιτα. Μαζί.
Ζαλίστηκα. 
Πες στην απουσία σου να μη φορά τόσο δυνατό άρωμα. 
Είναι αρκετά εκνευριστική και χωρίς αυτό, να της πεις...
Ως εδώ. Αυτό ήταν.
Πιάνω τα μαλλιά μου σπασμωδικά με εκείνο το λάστιχο (μέχρι κι αυτό ξεχειλωμένο είναι, επίτηδες το κάνει;) και ξεκινάω.
Κλείνω τα ντουλάπια. 
Κλείνω το φως. 
Κλείνω τα μάτια.
Αρκεί;
Σκέφτομαι, σκέφτομαι, κάνω σβούρες και σκέφτομαι...
Είμαι σίγουρη. Το διάβασα κάπου.
Το διάβασα κάπου πως ο δυόσμος, λέει, μπορεί στο κατάλληλο ακατάλληλο περιβάλλον να γίνει σαρκοφάγος.
Την καρδιά... 
Πρέπει οπωσδήποτε να κλείσω την καρδιά. Επειγόντως.

Angelus Novus

Ξέχασα να σου πω. 

Την είδα. Χτες το βράδυ, αργά. 

Σταμάτα να κουνάς το κεφάλι σου με δυσπιστία - σου λέω, την είδα. Ήταν εκεί, μπροστά μου. Ήταν όμορφη, πολύ όμορφη... 

Ναι, όπως πάντα, δίκιο έχεις. Ήταν όμορφη όπως πάντα. 

Τι φορούσε; Δεν θυμάμαι τι φορούσε. Όχι, μη με κοιτάς πάλι μ' αυτό το ύφος της συγκατάβασης. 

Στο έχω ξαναπεί, τα μάτια σου προδίδουν τη δηκτική ειρωνεία' αυτήν που με δυσκολία καταπίνεις να μη βγει σαν τρομερό γέλιο απ' τα χείλη σου, αυτή, την προδίδουν τα μάτια σου, μην το κάνεις. 

Τι πάει να πει, είμαι σίγουρη; Την είδα, σου λέω, απλώς δεν θυμάμαι τι φορούσε, δεν μπορώ να θυμηθώ τι φορούσε, ήταν νύχτα και δεν μπορώ να... 

Στάσου. Θυμήθηκα. 

Είχε βάλει τα καλά της... 

Σου είπα, ήταν πολύ όμορφη. 

Φορούσε τα κόκκινα μαλλιά μου κι ένα στεφάνι απ' τον καπνό του τσιγάρου του. 

Είχε ντυθεί με το σώμα που με σκέπασε την πρώτη μας νύχτα κι είχε ζωστεί με το πρώτο μας άγγιγμα. Αυτό, που ξεκίνησε κάποτε και δεν σταμάτησε ποτέ ν' ανιχνεύει...

Στ' αυτιά της είχε κρεμάσει τον αναστεναγμό της πρώτης μας ένωσης και στο λαιμό της τις συλλαβές της πρώτης αγάπης... 

Περπατούσε και το πιο εύηχο "σ' αγαπώ" αντηχούσε, καθώς οι πέτρες του κρεμαστού της, 
συγκοινωνούντα εκκρεμή σε ολόκληρη κίνηση, 
συναντούσαν η μία την άλλη. 

Απορώ που δεν τ' άκουσες, ήταν ο πιο εκκωφαντικός ψίθυρος που έχω ακούσει ποτέ μου...

Τα μάτια της; Τι εννοείς "τι φορούσε στα μάτια της"; Αφού το ξέρεις, δεν της άρεσε ποτέ να φτιασιδώνει τα μάτια της. Είχε καρφώσει δυο άσπρα αστέρια στο κέντρο τους και είχε πλέξει την ευχή απ' το όνομά του στα βλέφαρα. 

Για ποιες ρυτίδες μιλάς; Ρυτίδα καμιά. Τα γέλια που δεν ειπώθηκαν. Αυτά είδα. Κυλούν στη σμίλη του προσώπου της, σκαρπέλο από απουσία...

Αν μου μίλησε; Μου τραγούδησε. Κάτι για κάποια γιασεμιά που περιμένει ν' ανθίσουν... Δεν κατάλαβα. Ήμουν πολύ κουρασμένη, και δεν κατάλαβα. Θυμάμαι μόνο που τα έψαχνα με τη μύτη μου. Δεν τα βρήκα...

Τι; Με συγχωρείς, αφαιρέθηκα. Τη σκεφτόμουν όπως τίναζε τα φτερά της κι αφαιρέθηκα. 

"Σκόνη πολλή τα βάρυναν", μου είπε. 

"Το παρελθόν που γεμίζει το βλέμμα σου. Έτσι συνήθως γίνεται, όταν κοιτάς προς τα πίσω. Ο συλλέκτης των στιγμών μέσα σου επιμένει να με λερώνει. Ανασκαλεύει τα οστά του παρόντος σου και σαν μανιώδης μήτρα μαυσωλείων μού τα φορτώνει στην πλάτη"... 

Τι με ρώτησες; Τ' όνομά της; 

Ναι, μου το ζωγράφισε.

Έβγαλε τα παπούτσια της και το χόρεψε. 

"Ιστορία μιας σχέσης" μού αποκάλυψε.

Και πέταξε μακριά μου...

*******************************

Σάστισα. 

Αν πικράθηκα;

Δεν πρόλαβα.

Ένας πόνος με τρύπησε, βελόνα με χρυσή κλωστή. 

"Αύριο" μου κελάηδησε.

Και κατάλαβα...

Δεν παράγει η Ιστορία ερειπωμένες στιγμές,

οι ερειπωμένες στιγμές συνθέτουν την Ιστορία.

"Σκόνη πολλή..."

Καληνύχτα.