Πιστεύω

Πιστεύω εις έναν θεό, αόρατο και άυλο, που υπάρχει μέσα σε όλα όσα έχω γνωρίσει.

Πιστεύω σε μια ζωή, εμπνευσμένη και αξιομνημόνευτη, 

που βιώνεται μέσα από όλα όσα έχω επιλέξει.

Φως εκ φωτός, αιώνιο σωματίδιο, ομοούσιο του θεού που κατοικεί σε όλα, 

ισορροπία γης κι ουρανού.

Αγνοηθέντα τε υπέρ ημών επί ρεύματος εποχής, 

και παθόντα και ταφέντα βαθιά στη μνήμη μας.

Και αναστάντα τη στιγμή της πίστης, κατά τα σημάδια.

Και αναζωπυρώσαντα τα όνειρά μας 

και καθεζόμενο στην κεντρική καρδιά` το ναό της αγάπης.

Και πάλιν ερχόμενο μετά συμπόνοιας, 

κρίναι την προθυμία μας να είμαστε αυθεντικοί, ου του νοήματος ουκ έσται τέλος.

Πιστεύω σε όλους, τους εκ ψυχής εκπορευόμενους, 

τους ψυχή τε και σώματι εναρμονισμένους και συντονισμένους, 

τους υπάρχοντες δια της συνειδήσεως.

Πιστεύω στην αγάπη που μπορούμε να μοιραστούμε.

Ομολογώ μίαν ελπίδαν εις συλλογική απελευθέρωση.

Προσδοκώ την κοινή στιγμή πίστης. Και εμπειρία της αίσθησης ειρήνης.

~

Αμήν.

Άλυτο Μυστήριο

Από πού να ξεκινήσω να εξηγώ,
όταν αυτά που νιώθω για σένα
είναι κασέτα με τραγούδια ραδιοφώνου;

Χαλασμένο πικάπ,
λέει η αντίδραση μέσα μου

Πώς να εξομολογηθώ τον έρωτά μου,
όταν αυτά που πιστεύω για σένα
είναι ήχος γέλιου κι απόλαυσης
που οι λέξεις δεν περιγράφουν;

Μονόπλευρες μνήμες,
συνεχίζει ακάθεκτη

Τι ευκαιρία να ζητήσω,
όταν δεν ξέρω αν με δέχεσαι στα όνειρά σου
τόσο επεισοδιακά όσο οι δικές σου επισκέψεις
επηρεάζουν ακόμη κ τον ξύπνιο μου;

Η απόσταση είναι απάντηση,
επιμένει

Πότε να διαλέξω να ευχηθώ,
όταν σ'αισθάνομαι ακόμα κ τη μέρα
χωρίς να βλέπω κάθε πότε πέφτουν αστέρια
για να πω το όνομά σου τη σωστή στιγμή;

Δε σ'ακούει μέσα απ'το κουτάκι σου,
σκαλίζει πληγές

Ποιος να μου δώσει το ελεύθερο,
όταν ακόμα τριγυρνάω
μαγεμένη από την ύπαρξη
που φωτίζει τα μάτια σου;

Σε απελευθέρωσε καιρό απ'το λυχνάρι σου,
λέει ευθαρσώς

Γιατί να αποδεχτώ τη σιωπή,
όταν αυτό που ξύπνησες μέσα μου
σε καλεί, γκρεμίζοντας τα τείχη
της μέχρι τότε ζωής μου;

Από τύχη

Θέλω να σε δω. Να ανοίξω την πόρτα, να πέσω στην αγκαλιά σου. 

Να ακούσεις πώς είναι να λένε "σε περίμενα" και να το εννοούν.

Tόσο πολύ θέλω να σε δω που όταν σε αντικρίσω, μπορεί να προσπεράσω`

φαντάσου πόσο έχω πειστεί πως το μυαλό μου παίζει παιχνίδια.

Θέλω τόσο πολύ να σε δω που κοιτάζω τα μάτια μου και παρατηρώ τη μορφή σου` 

κι ας μην είμαι σίγουρη πώς μοιάζεις τόσοι αιώνες που έχουν περάσει.

Θέλω να κοιτάζω στα μάτια σου, να βλέπω το παιδί που ζει πίσω από αυτά` 

την ψυχή που σε φορά για να ανακαλύπτει τον κόσμο.

Θέλω να με δεις. Να με βλέπεις. Να παρακολουθείς να γίνομαι 

η απόδειξη του έρωτα που γεννάς, απλά και μόνο που υπάρχεις.

Θέλω να βρεθούμε. Να ιδωθούμε.

Θέλω να σε δω, να πω "σε έψαχνα" και να το πιστέψεις, 

ακόμα κι αν ξέρεις πως περιορίστηκα στο μέσα μου.

Αυτή είναι η μισή διαδρομή, 

αν θέλω αλήθεια να σε αντικρίσω στο κέντρο.

Έρωτας

Δεν είναι τα μάτια σου. Είναι η δίψα μου για τη σοφία που έχουν συλλέξει. 

Η επιθυμία να τα κοιτάζω να γελούν μαζί με τα χείλη σου. 

Δεν ερωτεύτηκα τα μάτια σου λοιπόν. 

Μόνο τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο.

~

Δεν είναι η φωνή σου. Είναι η πίστη μου στα ερωτήματα που έχει θέσει.

Η επιθυμία να την ακούω να εκφράζει αυτό που σε αγγίζει. 

Δεν ερωτεύτηκα τη φωνή σου λοιπόν. 

Μόνο τον τρόπο με τον οποίο μιλά στους ανθρώπους.

~

Δεν είναι τα χέρια σου. Είναι ο θαυμασμός μου για όσα έχουν πλάσει. 

Η επιθυμία να τα φιλήσω σε κάθε τους κίνηση. 

Δεν ερωτεύτηκα τα χέρια σου λοιπόν. 

Μόνο τον τρόπο με τον οποίο αγκαλιάζουν το τώρα.

~

Έρωτας δεν είναι αυτό που βλέπω, που ακούω, που αγγίζω.

Είναι ο τρόπος μου να υπηρετώ την ψυχή σου.

Συγγνώμη

Συλλογική. Δεν θέλω κανείς να την πάρει προσωπικά, κι ας απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Πληθυντικός ευγενείας –έστω και τώρα, γιατί όταν χρειάστηκε, φάνηκα αγενής. Κι ας μην ήταν σκοπός μου. Δεν κρίνω απ’το αποτέλεσμα -κρίθηκα όμως από αυτό, δικαιολογημένα. Κανείς δεν έχει χρέος να γνωρίζει τους λόγους μου και να καταλάβει ότι αν τον πλήγωσα, ήτανε άθελά μου.

Συγγνώμη λοιπόν.

Από σένα που αποκάλυψα το μυστικό σου, επειδή δεν ήξερα ότι ήταν κρυφό.
Από σένα που πρόδωσα κι έφυγα, για να μη χρειαστεί να στο πω κοιτώντας σε στα μάτια.
Από σένα που κρατούσα αποστάσεις και δεν άφηνα να δεις ότι ήθελα να τρέξω κοντά σου.
Από σένα που δε σου έδωσα να καταλάβεις ότι σε συγχώρεσα ήδη.
Από σένα που όταν γελούσες ένιωθα πλήρης, αλλά δε σου το είπα για να μην κορδωθείς.
Από σένα που δεν απάντησα όταν ρώτησες κάτι απλό, από φόβο να μην πλησιάσεις.
Από σένα που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, αλλά φερόμουν σαν να ήσουν ξένος.

Ζητώ συγγνώμη.

Από σένα που τα γράμματα που σου έστειλα είναι λιγότερα από αυτά που έχω γράψει.
Από σένα που τα λογοπαίγνιά μου σε μπέρδεψαν αντί να αποκαλύψουν την αλήθεια.
Από σένα που είχα απαιτήσεις τις οποίες δε μαρτύρησα ποτέ.
Από σένα που έφευγα αφήνοντας πάντα ένα κομμάτι μου πίσω.
Από σένα που δε σε πίστεψα όταν μου έδειξες ξεκάθαρα ποιος είσαι.
Από σένα που δεν πίστεψα ότι μπορεί όντως να βλέπεις ποια είμαι.
Από σένα που επέτρεψα σε άλλους να σε μεταφράσουν εκ μέρους μου.

Συγγνώμη.

Για τότε που είπα πως δε θυμάμαι.
Για τότε που είπα ότι ξέρω.
Για κάθε φορά που μετέθεσα την ευθύνη της αλήθειας μου σε δεύτερο χρόνο.
Για κάθε φορά που υπολόγισα σε επόμενη ευκαιρία.
Για όσα είπα χωρίς να εξηγήσω τι εννοώ.
Για όσα υπονοούσα χωρίς να τα λέω.
Για την πρώτη φορά που ενόχλησα` κι ακόμα περισσότερο,

για τις φορές που ακολούθησαν ώσπου ν' αποδεχτώ τις συνθήκες.