Υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος ότι οι δημιουργοί φοβούνται
το άδειο χαρτί. Θρύλοι λένε ότι έχασαν πολλοί το μυαλό τους κοιτώντας το. Τους ρούφηξε
η λευκή δίνη της απραξίας και χαθήκαν για πάντα.
Η πραγματικότητα όμως διαφέρει. Κρύβεται στο αντίθετό της, όπως
κάθε αλήθεια που σεβάστηκε τελικά το θεό της. Το άδειο δεν αποτελεί πηγή
πανικού` δε δημιουργεί καν αγωνία. Ο τρόμος γεννιέται τη στιγμή που αρχίζουν να
παλεύουν μέσα σου οι σκέψεις και -εφόσον έχουν όλες πια σκοτωθεί- ανακαλύπτεις
ότι αφήνουν πίσω συναισθήματα αντί για συντρίμμια.
Οι σκέψεις λοιπόν δεν είναι η ροή λέξεων που νόμισες, αλλά
κάτι πολύ πιο βαθύ` σχεδόν ακατονόμαστο. Κάτι που όταν πεθαίνει, αποδεικνύει
ότι έχει ψυχή` κι αν δε βρει το δρόμο προς το φως (μέσα απ’τα μάτια σου, την
ώρα που κοιτάς το χαρτί), είναι ικανό να σε στοιχειώσει για πάντα.
Ο πόλεμος που έχασαν τόσοι δεν αφορούσε ποτέ το κενό. Νικητής
δεν υπήρξε ποτέ η απραξία. Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα. Απλώς κάποιες φορές, κερδίζουν
τα φαντάσματα.
