Αταίριαστος Ρόλος

Υποκριτές.
Υποκρίνονται αγάπη.
Υποκρίνονται φιλία.
Υποκρίνονται ενδιαφέρον.


Υποκριτές.
Ο μεγαλύτερος απ'όλους είμ' εγώ..
όταν κάνω πως δε βλέπω.
Ή χειρότερα...όταν λέω πως συγχωρώ.

Σκέφτομαι και γράφω

Οι σκέψεις μου ζουν. Νιώθουν, μαθαίνουν, εξελίσσονται. Δημιουργούν.
Μέχρι τώρα, οι σκέψεις μου είναι αγχωμένες. Δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Μου εξηγούν. Μα δεν καταλαβαίνω. Έχουν άλλη διάλεκτο.

Οι σκέψεις μου συζητούν αναμετάξυ τους, φανατίζονται και τσακώνονται.
Ορισμένες φορές ούτε που μιλιούνται
κι άλλοτε διαφωτίζουν η μία την άλλη.
Οι σκέψεις μου είναι ιδιόρρυθμες.

Οι σκέψεις μου κατοικούν στον κόσμο του φανταστικού.
Χτίζουν το δικό τους παραμύθι.
Οι σκέψεις μου ταυτίζονται με τους ήρωές τους`
τους λατρεύουν, τους μισούν.. όπως και να'χει, τους στολίζουν.

Οι σκέψεις μου στενοχωριούνται όποτε κάποιος ασυνείδητος αλλάζει τη ροή τους.
Οι σκέψεις μου θλίβονται.
Και κατά βάθος -πολύ βάθος- φοβούνται το χάος και τον πόνο.
Τρέμουν τη δυστυχία.

Οι σκέψεις μου αγνοούν ότι εγώ φτιάχνω την τύχη μου.
Με λένε Μοίρα και για να μ'εξευμενίσουν, δικαιολογούν τα κίνητρά τους.

Οι σκέψεις μου είναι αστείες. Τόσο αστείες!
Γελάω μαζί τους απ' το πρωί μέχρι το βράδυ.

Εγώ κι οι σκέψεις μου συζούμε στο κορμί μου`
όταν δεν τις αντέχω, τις αλλάζω.

Άραγε, οι σκέψεις μου υπάρχουν;

Το Έδαφος

Βλέπω.

Η φλόγα στα μάτια μου στροβιλίζεται επικαλούμενη την απάντηση που μου ζητάς, μα δεν θα τη πάρεις από εμένα. Στην έδωσα κάποτε κι ακόμα να την δεις. Δεν σε συμφέρει, δεν μπορείς να την δεχτείς από εμένα, δεν είμαι εγώ το κλειδί σου.

Δύναμη.

Μου δίνεις εξουσία γιατί δεν επιλέγεις τη δικιά σου από λίστα με δικαιολογίες που κανείς ποτέ δεν πίστεψε κι όποιος τις πίστεψε καταστράφηκε στη δίνη τους. Γλύφω αυτή τη δύναμη με διαβολικό πόθο μέχρι να σκοτώσω τις ψεύτικες ελπίδες σου. Στάζεις από ηδονή και γίνεσαι ακόρεστος στον πόνο που ζητάς με την ελπίδα να είναι η εξιλέωσή σου.

Αλήθεια.

Το τελευταίο ψέμα που φοβάσαι έρχεται να γκρεμίσει το έδαφος που στέκεσαι. Το άγνωστο σε αναζητά να τηρήσεις τον όρκο που αποφεύγεις. Για το καλό σου όλα γίνονται και καταριέσαι που σου συμβαίνουν αυτά που ζήτησες, γιατί δεν ήσουν συγκεκριμένος τότε, και τώρα πήρες το μάθημα αλλά όχι με τον τρόπο που φανταζόσουν αλλά με εκείνον που φοβόσουν. Τόσο πολύ έτρεφες τα σκουλήκια στο μυαλό σου.

Καλά να πάθεις, είσαι εκεί που "έπρεπε" να είσαι και τα κατάφερες μια χαρά.

Το σύμπαν λατρεύει την ειρωνεία.

Άνοιξε τα μάτια σου και άκου.

Αν επιλέγει κάποιος άλλος για σένα, τότε αυτό είναι η επιλογή σου.

Αντιμετώπισέ την ή άλλαξέ την.

Είσαι καλά και καλά να πάθεις!

Αν δεν είσαι, καλά να πάθεις!

Η Κρίση

Σε ακούνε, δεν σε προσέχουν.
Μιλάνε για σένα, δεν σου μιλούν.
Αποφεύγουν να κρίνουν τον εαυτό τους και κρίνουν ό,τι άλλο πιάσει το μάτι τους και καταλήουν να κρίνουν την δικιά τους ύπαρξη.
Ακόμη και τώρα, κρίνω.
Τέτοια κρίση συνείδησης περνάμε όλοι...
Ας γελάσω!

Δεν σε θαυμάζουν, σε ζηλεύουν.
Δεν σε ξέρουν, σε μαθαίνουν.
Σε υποβιβάζουν ή σε υπερτιμούν μέχρι να σε γνωρίσουν.
Ακόμα και τώρα δεν γνωρίζουμε.
Τόσο σίγουροι είμαστε που περιοριζόμαστε στην αντίληψή μας και μόνο στη δική μας.
Ας αγνοήσω.

Και μιλάς χωρίς να ακούς και απαιτείς να σε προσέξω. Ζητάς τον οίκτο μου και δεν το ξέρεις. Ζητάς το ενδιαφέρον μου για να νιώσεις πως αξίζεις. Πείθεις τους άλλους για να πείσεις τον εαυτό σου. Φοβάσαι την αλήθεια σου και τη κρύβεις στα μάτια των άλλων. Ζητάς, ζητάς, ζητάς και θες να πάρεις χωρίς να δώσεις. Κρύβεις και κρύβεσαι και λυπάσαι που σου λείπει θάρρος. Δειλός άνθρωπος που δεν τολμά ούτε το είδωλό του στον καθρέφτη να δει. Ούτε τη σκιά του να κοιτάξει, μόνο να βρει κάποιον να τον ελέγχει, να τον προσέχει. Δεν πιστεύεις.

Κρίνεις από συμφέρον.
Ακολουθείς, δεν ηγείσαι.
Ζητάς την απελευθέρωση σαν κάποιου σκλάβος.
Είσαι πανέμορφος σε κάθε επίπεδο κι όμως δείχνεις μια ασχήμια που κατακτάς από άλλους.
Και σε ρωτώ, είναι δικιά σου αυτή η ασχήμια ή απλά δική σου επιλογή;

Δεν φοβάσαι;
Τότε προκαλείς τον φόβο να έρθει να το αποδείξεις.

Δείχνεις ό,τι θέλεις να δουν οι άλλοι;
Τοτε δείχνεις αυτό που θέλεις να γίνεις.

Να φοβάσαι.
Δεν ξέρεις τι δείχνεις.

Να φοβάσαι γιατί σε βλέπω.
Γιατί φοβάσαι που σε βλέπω;

Με το χέρι στην καρδιά

Συναισθάνομαι την απόσχιση
κι ας μην μπορώ να την ορίσω.
Νόμισα πως προαισθάνθηκα γιατί,
αλλά είχα δει μόνο ένα τι.
Το σχίσμα.
Το από δω και μπρος είναι το μόνο που μετράει.
Δεν ξέρω πολλά..
έμαθα όμως ότι βρήκα τ' όριό μου.
Ότι φτάνει. Κι ως εδώ.
Αν το ταξίδι αμφισβητείται,
το παρέκει να μου λείπει.

1-0

Ο χρόνος αλλάζει.

Πάχυναν τα λεπτά κι έγιναν ώρες.

Τρώνε τη ζωή μου, καταβροχθίζουν τις στιγμές μου.. κι ακόμα να χορτάσουν.

Τελευταία ροκανίζουν τα όνειρά μου.

Άνοιξα πόλεμο μ΄ ένα ρολόι.

Το κοιτάζω επίμονα σαν να μην το φοβάμαι, μα αυτό εκεί..

ατάραχο, ακίνητο, τάχα μου αδιαφορεί γι΄αυτά που νιώθω.

Το ίδιο κι εγώ.

Το αποφεύγω. Ούτε οπτική επαφή, ούτε ιστορίες.

Ξεχνιέμαι μ΄αυτά που ασχολούμαι. Το αγνοώ.

Στο παγερό του τικ, στρέφω το βλέμμα προς τα κει..

Το γαμημένο το ρολόι μου΄χει γίνει εμμονή!

Δε θα του περάσει..

Όλα θα προχωρήσουν.

Μαζί με μένα, θα πάρουν το δρόμο προς τα μπρος.

Μένει να βρω τον τρόπο. Το αντίδοτο στ΄αργοπεράσματα του δείκτη.

Αν βγω απ΄το λαβύρινθο, η δίνη του θα σταματήσει.

Ακόμα μπλέκονται οι διαβολεμένοι αριθμοί του..

Στριφογυρνούν και με μπερδεύουν.

Μα αυτή τη μάχη εγώ δε θα τη χάσω.

Τα όνειρά μου τελικά θα περισώσουν τη ζωή μου..θα το δεις!

Ο χρόνος αλλάζει.

Κι ας φαίνεται ως τώρα να κερδίζει.

Η Επιλογή

Αφήνομαι.
Αφήνω να με επιλέξουν.
Αυτή είναι η επιλογή μου.
Όμως δεν είναι τυχαία.
Είναι βολική.
Στα συναισθήματα που με απελευθερώνουν νιώθω να μην είναι μόνο δικά μου.
Είναι κυρίως των άλλων και μέσω αυτών ανοίγονται και τα δικά μου.
Όπως στη θάλασσα.

Βλέπω, νιώθω.
Αυτά είναι δικά μου.
Δεν ξέρω αν μου ανήκουν καθώς το νιώθω από το περιβάλλον μου.
Άραγε τι θα έβλεπα χωρίς το γύρω μου;
Τι θα ένιωθα, τι θα ήμουν;

Μουσική..
Όχι μια μονότονη μελωδία.
Μια μουσική χωρίς ταμπέλα, μία.
Εκείνη που σε κάνει να νιώθεις.
Εκείνη που σου δίνει το θάρρος να νιώσεις αυτό που θέλεις την κάθε στιγμή.
Εκείνη τη στιγμή.
Εκείνη που σε απελευθερώνει από τα δεσμά σου.
Με τον τρόπο που επιλέγεις.
Κι αυτός ο τρόπος δεν είναι πάντα άμεσα φανερός.
Αυτός ο τρόπος είναι η επιλογή.

Μέχρι κάποιος να έρθει, να φωνάξει το όνομά σου και να το ξεχάσεις.
Μέχρι να φανερωθείς και τότε να το θυμηθείς.

Κοινωνική Απομόνωση

Κοινωνικά..
Τρώμε, πίνουμε, χορεύουμε.
Οι ζωές μας, κοινωνική παραζάλη.

Πιωμένες συζητήσεις εαυτών.
Μουδιασμένες. Μεθυσμένες. Εθιστικές.

Η ζωή μας μισοκοιμισμένη και μισοσυνειδητή.
Η ζωή μας, μισή.
Φοβόμαστε λέω.. ότι η ζωή μάς μισεί.

Η Ανάγκη

Θα ερωτευθείς ρόλους κι όχι ανθρώπους στη πορεία σου.
Θα μάθεις ότι ήταν ψεύτικοι και θα μισήσεις.
Θα γυρέψεις κι άλλους, μα δεν θα κρατήσουν, κάθε φορά θα ανακαλύπτεις την αλήθεια.
Θα βρεθείς σε δίλημμα.

Ή θα μάθεις να ζεις με την αλήθεια,
ή θα αναζητήσεις ανακούφιση στα ψέμματα.
Ή θα ψάχνεις να βρεις την αλήθεια κι ας μην τη βρεις ποτέ,
ή θα χαθείς στους ρόλους των άλλων και θα απογοητεύσεις τον εαυτό σου.
Ή θα συνηθίσεις να φοβάσαι την αλήθεια,
ή θα φοβούνται οι άλλοι τη δική σου.

Θα μάθεις πως η πλάνη κρύβει μια αλήθεια
και κάθε φορά θα αναγκάζεσαι να επιλέγεις ένα από τα δύο.

Ζωή σε μας

Τον κρατώ φυλακισμένο. Τον κλείδωσα μέσα.
Αν σ΄ έβαζα στο σπίτι, πού θα έψαχνες γι αυτόν;

Κι όμως..
Είναι στη σοφίτα.
Δε μου πήγαινε η καρδιά να τον κλείσω στην υπόγα.
Θέλω να βλέπει φως.
Θέλω να βρίσκεται ψηλά.
Θέλω να στέκεται στο παράθυρο
και να ξέρει ότι η ζωή περνά δίχως αυτόν.

Θέλω να μείνει λίγο μόνος.
Του δίνω χρόνο να σκεφτεί.
Τις πράξεις του, τα λόγια του, εμένα.. Εμάς.
Θέλω να θυμηθεί.

Δεν τον αφήνω έτσι.
Του δίνω κι ένα ξεροκόμματο τη μέρα.
Δεν είναι κακό να τρέφεσαι με ψίχουλα.
Αυτός μου το΄μαθε, άλλωστε.
Του δίνω και νερό.
Ρίχνω πού και πού τα κατατονικά που έχω κρατήσει.
Κάνω ό,τι μπορώ να του προσφέρω ηρεμία.

Μόνο που είναι αχάριστος.
Γονατίζει και κλαίει, κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι,
το χτυπάει με τα χέρια και ζητάει ελευθερία.
Θα΄λεγε κανείς πως τη στερείται.

Δε μου μιλάει.
Μ΄αγαπάει όμως πολύ. Το ξέρω. Το νιώθω.
Μια μέρα μου ζήτησε συγγνώμη.
Ακόμα να δεχτεί πως τον έχω συγχωρέσει.

Απλά παίρνω αυτά που μου χρωστάει.

Σκοτεινή Άμυνα

Το μέλλον καθώς με προσπέρασε, άφησε κάποια ίχνη.
Τα ερμήνευσα και μου είπαν πως αν τα πατήσω θα γελάσω.
Αν τα ξέρω πριν πατήσω πάνω τους θα γευτώ την ειρωνεία.

Φοβάσαι το είδος σου και αυτόματα γίνομαι το είδος σου και μας φοβάμαι.
Μισώ τους ρατσιστές και γίνομαι ρατσιστής.
Μισό! Δεν τους μισώ, τους λυπάμαι.
Αν δεν κρυβόντουσαν δεν θα φοβόντουσαν και δεν θα μισούσαν.

Ό,τι έχει ο εαυτός σου, το μοιράζεις τριγύρω και το αντιμετωπίζεις:
Ό,τι σ'αρέσει πάνω σου το ψάχνεις γύρω σου να το θεοποιήσεις.
Ό,τι απεχθάνεσαι μέσα σου σε βρίσκει απ'έξω σου να το αγαπήσεις αλλά το διαολοστέλνεις.

Πως να σε δεχτεί η κοινωνία όταν δεν την δέχεσαι εσύ;
Ψάχνεις ταμπέλες να σε δεχτεί.
Βγάζεις τις ταμπέλες της για να την δεχτείς.

Πόσοι γνωρίζουν το αληθινό σου πρόσωπο;
Κανείς, αφού δεν έχεις μόνο ένα.
Και στο καθένα βάζεις και μάσκα για άμυνα.

Δειλός! Αυτό είμαι!
Δειλός που στο δείχνω πρώτα και μετά τρελός που το κάνω.
Και τι είσαι εσύ; Ένα τίποτα για μένα που το κάνω εργαλείο για να φτιάξω κάτι δικό μου.

Είσαι αυτό που φοβούνται οι άλλοι.
Πρόσεχε όμως. Όταν αρνείσαι τον εαυτό σου καταριέσαι το "είναι" σου.
Και χτίζεις κάτι που δεν είσαι, αλλά θα γίνεις γιατί το τρέφεις καλά.

Φταίω που με νοιάζει.
Φταις που επιλέγεις να είσαι μόνος.

Στο διάολο που φταίμε!
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Φοβόμαστε εκείνους που δεν φοβούνται τον εαυτό τους.
Γιατί βλέπουμε πως τους αντιμετωπίζουν οι άλλοι.
Και φοβόμαστε.
Γινόμαστε οι άλλοι.