Καλά

Όλα είναι καλά μα κάτι μου λέει πως θα ήταν και καλύτερα.
Έχω γνωρίσει και καλύτερα, έχω γνωρίσει και χειρότερα.
Είμαι καλά μα κάτι μέσα μου μου λέει πως λέω ψέμματα.
Θέλω να φτιάξω καλύτερα τα πράγματα και το ξέρω το θέλεις κι εσύ.
Μάλλον το "καλά" δεν είναι αρκετό.

Δεν είμαι καλά!
Ίσως είμαι καλύτερα κι απλά αντιστέκομαι.
Ένα τραγούδι που ξέρω λέει
"Θέλω να γυρίσω εκεί που πίστευα σε όλα και δεν ήξερα τίποτα".
Ο χρόνος πρέπει να διαγραφεί γιατί το τώρα φεύγει και μεταμορφώνεται.
Τον κρατάω στη χούφτα μου.

Το μυαλό μου αλλάζει. Τι είμαι αν αλλάζω;
Τι μέγεθος έχω στο σύμπαν, δε θυμάμαι.
Το έχω ξαναζήσει αυτό.
Και καταλαβαίνω γιατί η άβυσσος μένει ανεξερεύνητη.
Αλλά αυτή η ζωή είναι η υπέρβαση.

Σκόρπια

Διαλογισμός-πρέπει να θυμηθώ να αναπνέω.
Αγάπη.
Ζήτησα κι έλαβα.
Μεταφορά και κίνηση.
Η κρίσιμη ηλικία που αλλάζεις.
Να περιμένεις είναι μάταιο.
Μοιάζει άσκοπο.
Κουράστηκα να φοβάμαι.
Αλληλοβοήθεια.
Δύο υποστάσεις.
Σαν ένας άνθρωπος να είναι η ψυχική σου τροφή.
Αμαρτία που καταβροχθίζει ακόρεστα.

Είσαι έτοιμος;

Τηλεπάθεια είναι η κατανόηση της προβολής του εαυτού στην ενέργεια της υποτιθέμενης ύλης.
Σύνδεση των μυαλών σαν αυτή των κρίκων σε αλυσίδα.
Ενότητα.
Εκπαίδευση του νου.
Πραγματική ανασυγκρότηση.
Αναθεώρηση κομματιών.
Τοποθέτηση και αναγέννηση.
Συγχώνευση και αποκάλυψη.
Σαν να ήσουν ένας θεός.
Εξέλιξη.
Χρειάζομαι να εξελιχθώ μαζί σου.
Τηλεπάθεια.
Πες τα δικά σου.
Μην κάνεις τον καλό.
Απελευθερώσου.
Βρήκες τον εαυτό σου ή τον έκρυψες καλύτερα;

Είμαι έτοιμος.

Η τελευταία χάρη.
Το τυπικό αντίο.
"Τα λέμε".

24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Η πιο όμορφη θάλασσα
          είν' αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο όμορφο παιδί αυτό
          που ακόμα δεν γεννήσαμε.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
          δεν ζήσαμε ακόμη.
Και όσα θέλω να σου πω
          τα πιο όμορφα απ' όλα
δεν στα 'χω πει ακόμη...

Ναζίμ Χικμέτ
Τα Ποιήματα των 9 - 10 μμ

~ 44 ~

Θα ξέρεις πως δε σ' αγαπώ και πως

σ' αγαπώ αφού η ζωή μας δυο έχει τρόπους,

η λέξη είναι φτερούγα της σιωπής,

έχει η φωτιά το 'να μισό από κρύο.

Σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω πάλι,

τ' άπειρο για να ξαναρχίσω

κι απ' το να σ' αγαπώ για να μην πάψω:

γι' αυτό κι εγώ δε σ' αγαπώ ακόμα.

Σ' αγαπώ και δε σ' αγαπώ σαν να 'χα

στα χέρια τα κλειδιά της ευτυχίας

κι ένα δύστυχο αβέβαιο πεπρωμένο.

Δυο ζωές να σ' αγαπώ η αγάπη μου έχει.

Γι' αυτό όχι μόνον όταν σ' αγαπάω

μα σ' αγαπώ κι όταν δε σ' αγαπάω.

Πάμπλο Νερούδα
Εκατό Ερωτικά Σονέτα

Γράμμα Σε Μπουκάλι

Πιστεύουμε στην Παιδεία ή στους εκπαιδευτές;
Στο Δίκαιο ή στους απλούς δικαστές;
Πιστεύουμε στην Πολιτεία ή στους πολιτικούς;
Στην Αρχή ή στους απλούς αρχηγούς;

Πιστεύουμε στον κόσμο ή στον κοσμάκη;
Στον Ήλιο ή σ' ένα μακρινό αστεράκι;
Πιστεύουμε στο δρόμο ή στον οδηγό;
Στον Εαυτό ή μόνο στο εγώ;

Πιστεύουμε σε Αλήθεια ή σε ψέμα;
Πιστεύουμε πως είναι γραμμένα;
Πιστεύεις σε σένα ή σε Εμάς;
Πιστεύεις στην Αγάπη ή σ' αυτόν που αγαπάς;

Ελπίζουμε σε φίλους ή στη Φιλία;
Ελπίζουμε στην Ευσυνειδησία;

Φοβάσαι το Φως ή το σκοτάδι;
Φοβάσαι τις σκέψεις που έρχονται βράδυ;

Πιστεύεις στο γέλιο ή ελπίζεις στο κλάμα;
Πες μου...
Φοβάσαι μη ζήσεις κι εσύ ένα δράμα..;

Ρητορικά

Αν ένας δαήμονας φοβόταν την αλήθεια τι θα ήταν;
Ποιος θα όριζε τον λόγο του;
Αν ένας άγγελος ερωτευόταν, θα ήταν ακόμη πεφωτισμένος 
με σπασμένη καρδιά;
Ποιος διάβολος δεν θα ήταν ίσος του;
Και όταν ένα αγνό ον μολυνόταν και αποκτούσε σάρκα;
Θα ήταν ιός ή ελιξήριο η ανθρωπιά;

Η οικειότητα του έρωτα

Στέκομαι στα χαλάσματα.
Αναπολώ την πρώτη μας επαφή,
πριν καν να σε γνωρίσω.
Χαμένοι στην αοριστία, συστηθήκαμε`
βρισκόμασταν κρυφά στο κοιμισμένο στέκι,
να κανονίσουμε ερχόμενες προκλήσεις.
Μεταμφιέσεις
που θα μας πείσουν για την ταύτιση.
Με όνειρα και ψεύτικες ελπίδες
ξεγελούσαμε το είναι μας,
μα πάντοτε οι συμφωνημένες μας εκρήξεις
προσέλκυαν το τέλος των ψεμάτων
και την αρχή του ξεμπροστιάσματος.
Το σύννεφο της σύνδεσής μας
έφερε καταιγίδες`
γκρεμίστηκε ο ουρανός του άπιαστου ονείρου
όπως το είχαμε προβλέψει.
Η τσιγγάνα της σιωπής
έδειξε με το δάχτυλο το δρόμο`
εκεί θα σε γνωρίσω...
Το βράδυ που σε ρώτησα αν θες, εξαφανίστηκες.
Από τότε εγκαταστάθηκα στη βοτσαλένια πύλη
κάνοντας σκοπό ζωής να εξηγήσω σ'όλους
πως η κατασκευή της είναι λάθος.
Κοντά, μακριά.. σύντομα, αργά..
σε όνειρο ή ξύπνιο,
αν ψάξεις να με βρεις,
θα είμαι εκεί.
Στο δρόμο που θα συστηθούμε για δεύτερη φορά...

[απ'τα ερείπια του κόσμου μου θα χτίσω κάστρα

κι ας πέσει πάλι φωτιά να τα κάψει]

όταν ξεχνιέται ο Έρωτας...

Οι στεναγμοί είναι αέρας και στον αέρα πάνε!

Τα δάκρυα νερό είναι και πάνε στη θάλασσα!

Πες μου γυναίκα, όταν ξεχνιέται ο έρωτας,

ξέρεις εσύ πού πάει;

Όπως σ'ανοιχτό βιβλίο στο βάθος της κόρης σου διαβάζω.

Γιατί τα χείλη να προσποιούνται γέλια που διαψεύδουν τα μάτια;

Κλάψε, μην ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως μ'αγάπησες λίγο!

Κλάψε! Κανένας δεν μας κοιτάζει.

Βλέπεις, εγώ είμαι άντρας...

Κι εγώ κλαίω...

Η κόρη σου είναι γαλάζια και, όταν κλαις,

σ'αυτήν τα διαφανή δάκρυα μου φαίνονται

σταγόνες δροσιάς πάνω σε βιολέτα.

Καμμιά φορά τη συναντώ στους δρόμους και περνάει δίπλα μου.

Χαμογελώντας περνάει και αναρωτιέμαι: πώς μπορεί να γελάσει;

Και τότε σκέπτομαι: ίσως γελιέται όπως εγώ γελιέμαι...

G.A. Becquer

Στιγμιαίες Φορές

Τις στιγμές που λείπεις,
τρυπώνεις σαν τον κλέφτη κι έρχεσαι εδώ.
Τις στιγμές που παγώνεις,
η ψυχή σου μ'αγκαλιάζει σφιχτά.
Τις στιγμές που σωπαίνεις,
τα μάτια σου αφηγούνται μια θλιβερή ιστορία.

Τις φορές που μιλάς,
το μέσα σου εκφράζει κάτι μπαλωμένο.
Τις φορές που γελάς,
η ανάγκη σου γι'αγάπη μένει ίδια.
Τις φορές που θυμάσαι,
ο πόνος σου δειλιάζει να φανεί.

Στιγμές υπέρβασης.
Φορές ανατροπής.
Έχεις την προσοχή μου.

Γέλιο Χαμού

Από τα πιο όμορφα χαμόγελα το δικό σου.

Μου το μαρτύρησε ο πόνος του, λαχταράει να μείνει κρυφός, μην ακούσει τ' όνομά του.

Κρατάει τη γλύκα του στα δάκρυα που δε βγήκαν ποτέ,

τρέμουν στην ιδέα να γίνουν της θάλασσας αλμύρα.

Κοιτάζεις κάτω.

Ο πόνος βλέπει τόσο καθαρά τη χαρά καθώς κοιτάζεται στο νερό της πορφυρής λίμνης που στράγγισαν οι σκέψεις από τους κόσμους που κουβαλάς. Ακόμα η Ελπίδα λούζεται στα σκοτεινά νερά της. Τα μαλλιά της μπλεγμένα στα δάχτυλά της, βαμμένα πορφυρά κι αυτά πια, αντιστέκονται στην έλξη του εδάφους. Η συμπόνια της ψυχής της έχει συμπυκνωθεί σε έναν καρπό στο στήθος της.

Κοιτάς γύρω.

Δέντρα ανθισμένα με μαύρα άνθη. Μαύρα και τα σύννεφα στον κυανό ουρανό που φέρνουν μια απειλή κι έναν εξαγνισμό, αλλά μόνο το ένα από τα δύο θα αφήσεις να σ' αγγίξει.

Κοιτάς πίσω.

Φλόγες μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι, ακόμα να γίνουν στάχτη τα ίχνη σου.

Κοιτάς πάνω.

Ένα αγνό φωτοστέφανο. Μοιραία έκλειψη. Το φεγγάρι κρύβει τον ήλιο, θεϊκή έκβαση.

Κοιτάς μέσα.

Το βλέπεις χωρίς μάτια. Το νιώθεις χωρίς σώμα.

Η Μεταμόρφωση σε ένα κομμάτι της Συμπαντικής Συνείδησης

και πως ήταν πριν γίνει χαμόγελο.

Ερωτευμένοι με τη ζωή

Η Αλήθεια Στο Ψέμα

Κάθε μέρα σηκώνεται νωρίς και βάζει τη φανταχτερή φορεσιά από όμορφες λέξεις, ψαγμένες. Πλεκτό, ζεστό, είναι πάντα στη μόδα. Το ακολουθούν οι πιστοί και το προσβάλλουν μονάχα τρελοί. Το βλαστημάνε όλοι, μα στην κρίσιμη την ώρα προσκυνούν. Τρώει φόβους για να συντηρείται στην ασφάλεια της αδικίας. Στα ταξίδια μοιάζει μπούμερανγκ, εξερευνά όλες τις άκρες μα πάντα επιστρέφει σε αυτόν που έχει βάση. Το ψιθυρίζουν στόματα ανόητων κι επαναλαμβάνεται από εγκεφαλικά νεκρούς. Το λένε οι πολλοί και το σιχαίνονται οι λίγοι. Είναι κοινό κι αποδεκτό, γι'αυτό επιβιώνει. Υπάρχει ως ψευδαίσθηση προορισμένη να πεθάνει. Το ζητάς, μα όταν φτάσει πασχίζεις να ξεφορτωθείς τον κενό λαβύρινθό του. Ανοίγει πόρτες εκεί που δεν υπάρχει τίποτα και σε κλειδώνει στο κλουβί σου. Τη μέρα που πεθαίνει κάνεις αυτοψία. Ένα κουβάρι από ιστούς τα σωθικά του` στο κέντρο τους μπλεγμένη η ψυχή σου. Στο έκαναν εμβόλιο όταν ήσουνα μικρός, να πάθεις ανοσία. Με τα χρόνια, παράσιτο και ξενιστής γίνατε ένα. Συνταγή γιατρού, να μην μάθεις ποτέ το βάθος του μυαλού σου. Συνταγή της γιαγιάς, επιδόρπιο με μπόλικο σιρόπι. Το 'χες περάσει για λουλούδι κι ας μύριζε σάπιο από μακριά. Βάρος στη συνείδηση` όσο κι αν εξασκείσαι για πρωταθλητής, πάντα θα σε νικάει. Βλασφημία της ηθικής, το μαθαίνεις απ'έξω και το λες προσευχή. Το κάνεις Θεό και του λες να σε σώσει. Μοιάζει καθρέφτης που φοβάσαι να δεις. Μαστίγιο-τιμωρός, αποτελειώνει τα ίχνη της αξιοπρέπειας που κρύβεις. Στην αρχή ήταν δίχτυ προστασίας, εντέλει μέσο ευθανασίας των ζωντανών τμημάτων του βυθού σου.

..κάθε ψέμα καλύπτει μια αλήθεια που δεν έχει εκτιμηθεί..

Πειρασμός

Ένα τραπέζι με φρούτα

σε ένα χρυσαφένιο κάδρο

κρεμασμένο σε έναν βαθύ κόκκινο τοίχο.

Ένας παρατηρητής καθρεφτίζεται στον γυάλινο φλοιό του

με μάτια σαν τον έβενο και μεθυστικά.

Κάνει νόημα με το μικρό της δαχτυλάκι να την πλησιάσει.

Οι ρώγες από τα καταπράσινα σταφύλια ξεπήδησαν από τον πίνακα

στα χέρια της.

Εκείνη συνέχισε να τον κοιτάει.

Καταλλήλως Ακατάλληλα

Τα πιόνια λογομαχούν`
θέμα διαβούλευσης ο ίδιος ο χαμός μου.
Εγώ είμαι δίπλα. Κι όμως, είμαι ακόμα μακριά.
Τη φωνή της αλήθειας διχάζουν οι παραισθησιογόνες μου αντιλήψεις.
Όνειρο διττής σημασίας.
Στάθηκα στις λέξεις με το στίγμα
κι αναίρεσα κάθε αντεγραμμένη μου ερμηνεία.
Αγνοώ αν έρχεσαι σα φίλος ή αν τάχα πλησιάζεις με απειλή.
Όποτε απευθύνεσαι στα άγρυπνα κομμάτια της ψυχής μου,
πρώτα πονάω που φτύνεις τα κοιμισμένα μου εγώ.
Παρανάλωμα πυρός οι μεταφράσεις.
Η ταραχή της διασπασμένης προσοχής έκαψε τακατάλληλα κλειδιά`
πού είν' οι παύσεις;

Πάλι ξανά απ'την αρχή,
ώσπου να γίνει πράξη η θεωρία.
Θαμμένη η ανάμνηση μιας άτοπης ανάγκης.
Τον κρεμασμό απ' τα θανατερά σου χείλη
απέτρεψε η ασφάλεια της απουσίας.

Ανάμεσα των δυο προσώπων, μια ερώτηση προκύπτει...
-Ποιος ακάλυπτος καθρέφτης θέλει να μας χωρίσει;

Η τρίτη φορά

Τη πρώτη φορά ρωτούσε για να μάθει.

Τη δεύτερη φορά ρωτούσε γιατί βρισκόταν μια δοκιμασία στο νου του.

Δεν ρωτούσε για επιβεβαίωση, 
στο μυαλό του δεν υπήρχε θέμα εμπιστοσύνης.

Υπήρχε η ευκαιρία για μια απάντηση.

Την απάντηση δεν θα την έπαιρνε αυτός που ρωτούσε. 

Εκείνος απλά έδειχνε τις επιλογές.

Γιατί ρωτάς;

-Μια ψευδαίσθηση μπορεί να κρύβει μια αλήθεια. Ψάχνεις την αλήθεια;

-Τις στιγμές που βρίσκομαι στη λήθη.

-Γιατί οι επιλογές σου είναι αυτές;

-Δεν θυμάμαι πάντα αλλά οδηγούμαι στη στιγμή που διάλεξα.

-Εμπιστεύεσαι το άγνωστο;

-Όπως ο τρόμος παραλύει την άγνοια.

-Μιλάει η γνώση σου ή η φαντασία σου;

-Γιατί ρωτάς;

-Γιατί χάνομαι στα λόγια σου.

-Περίεργο, εγώ με βρίσκω στα δικά σου.

.........

-Με πιστεύεις;

-Όπως πιστεύω σε μένα.

-Τότε κράτα με κοντά σου.

-Μέχρι να τελειώσει ο κύκλος μας. Δεν θα αφήσω αυτή τη ζωή να περάσει αν δεν χορέψουμε μαζί.

-Χόρεψε μαζί μου τώρα και άφησε τη ζωή να περάσει χωρίς άλλη αντίσταση.

-Το εννοείς;

-Στο μυαλό σου είμαι, γιατί να πω ψέμματα;

-Γιατί ψάχνω την αλήθεια.

Αποκάλυψη

Από εκείνους που αποδέχτηκαν τον εαυτό τους.
Εκείνοι σε σοκάρουν.
Γιατί τα κατάφεραν κι εσύ αναρωτιέσαι πως.

Ποιος φτιάχνει τους ανθρώπους και ποιος μοιράζει τους χαρακτήρες τους;
Αυτός σε τρομάζει.
Γιατί αυτός κρατάει τη δύναμη ενός θεού και αυτός είσαι εσύ.

Τέτοια δύναμη είσαι πρόθυμος να την δαμάσεις και μετά να την ελευθερώσεις;
Αυτή τη δύναμη μπορείς να την κάνεις δική σου και μετά να την χαρίσεις στον εχθρό σου;

Σε ποιον ανήκει το μυαλό σου;






Είσαι σίγουρος;






Σε βοηθάει αυτή η σιγουριά;







Όπα, τόσο εύκολα αμφιβάλεις;
Μπράβο, καλά κάνεις..

Η αμφιβολία δείχνει ύπαρξη σκέψης, ύπαρξη συνείδησης.

Ή όχι;