Χώρια σου

μου αρέσει ο χρόνος που περνάω μαζί σου. ιδίως η σιωπή. εκεί που υπάρχω μόνη, με σένα.
εκεί που χρωστάς μόνο να είσαι παρών. εκεί που αισθανόμαστε το ίδιο.

μου αρέσει ο τρόπος που νιώθω μαζί σου. ιδίως η γαλήνη. εκεί που ζω, χωρίς να κυνηγάω.
εκεί που πιστεύεις πως είσαι αρκετός. εκεί που ευγνωμονούμε το ίδιο.

μου αρέσει η αλήθεια που εκφράζω μαζί σου. ιδίως η αποδοχή. εκεί που είμαι εγώ, όλη.
εκεί που τολμάς να είσαι ανοιχτός. εκεί που συναντούμε τον άλλον.

μου αρέσει η ιστορία που γράφω μαζί σου. ιδίως η αγνότητα. εκεί που δρω, χωρίς πανοπλία.
εκεί που ξέρεις πως είσαι εκλεκτός. εκεί που αφουγκραζόμαστε τον άλλον.

μου αρέσει ο καθρέφτης που βλέπεις μαζί μου. ιδίως η αγάπη. εκεί που γελάς στο πλάι μου.
εκεί που είμαι ακέραιος εαυτός. εκεί που προβάλλουμε ως ένα.

μου αρέσει όταν γινόμαστε ένα. ιδίως ο παλμός. εκεί που μοιραζόμαστε ανάσα.
εκεί που προσφερόμαστε ως δέηση. εκεί που μου αρέσει, μαζί.

Αν με ρωτάς

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
-το διάφανο της ψυχής σου, στο βλέμμα σου, όταν γελάς.

Αγαπημένο τραγούδι;
-εκείνο που έπαιξε τυχαία όταν χρειαζόσουνα σημάδι. 

Αγαπημένος ζωγράφος;
-αυτός που αποδίδει το μαζί. 

Αγαπημένο ποτό;
-το νερό που έχουν πιει στο όνομά σου. 

Το αγαπημένο σου μέρος;
-η σκέψη σου όταν ταξιδεύει σε μένα. 

Η αγαπημένη σου μέρα;
-εκείνη που κρατήσαμε τον λόγο μας κι οι δύο.

 
Αγαπημένο παιχνίδι;
-να βρίσκω εσένα όταν δεν ξέρω τι ψάχνω. 

Ποιος είναι ο τυχερός σου αριθμός;
-οι συντεταγμένες της αγκαλιάς μας.

Ευχή

Να διαβάζεις`
τα βιβλία -να ταξιδεύεις κι ακίνητος-
τα σημάδια -για να ερμηνεύεις τον εαυτό σου.

(να γελάς)

Να ρίχνεις`
τα τείχη -να χαιρετάς κι από απόσταση-
την τράπουλα -για να μεταφράζεις εσένα.

(να χορεύεις)

Να ταξιδεύεις`
στο έξω -να γεμίζεις και στο άδειασμα-
στο μέσα -για να εξερευνείς αυτό που είσαι.

(να μοιράζεσαι)

Να βλέπεις`
τους άλλους -να τους ακούς κι όταν δεν λένε τίποτα-
τον καθρέφτη σου -για να παρατηρείς τον εαυτό σου.

(να ανοίγεσαι)

Να βρίσκεις`
τις ερωτήσεις -να ρίχνεις φως κι ας έχει σκοτάδι-
τις απαντήσεις -για να οδηγείσαι σ’ εσένα.

(να αφήνεσαι)

Να αλλάζεις`
την ανασφάλεια -να δοκιμάζεις και το άγνωστο-
τον φόβο -για να εκδηλώνεις αυτό που είσαι.

Εύχομαι στον ξύπνιο σου ν' αγγίζεις το όνειρο.

Να ζεις. Ν’ αγαπάς. Ν’ αγαπιέσαι.
Ως ο εαυτός σου, εσένα, όπως είσαι.

Κορώνα

Αγαπητό ημερολόγιο, 

Βλέπω αδέρφια, φίλους, γνωστούς να θυμώνουν και να απογοητεύονται` άλλοι από τους συνανθρώπους τους για το πολύ ενδιαφέρον, άλλοι για το λίγο` άλλοι από την πολιτεία τους για τα μεγάλα μέτρα, άλλοι για τα μικρά. Ξέρω ότι η απογοήτευση απαντά προσδοκίες, αλλά ψυχανεμίζομαι πως δεν χρησίμευσαν ποτέ-ποτέ πουθενά. 

Τα δεδομένα που έχουμε τώρα, για τον ιό ειδικά αλλά και την αλήθεια γενικότερα, είναι ελάχιστα κι οι περισσότεροι προσπαθούν να τα βάλουν σε τάξη. Δεν μπαίνει το άγνωστο, αγαπημένο μου, όμως σε σειρά και το χάος απορροφά αντιστάσεις -σαν μαύρη τρύπα που έβαλε σκοπό να έλξει τις μοίρες εξίσου. Δεν ξέρω τι δυνάμεις λειτουργούν πίσω από αυτό (μην είναι η αποκάλυψη και γι’ αυτό συνυπάρχουν ακρίδες, πανδημία και ματωμένα νερά; μην είναι η όχι-τόσο-νέα τάξη πραγμάτων που με βιοχημικά όπλα προχωρά την ατζέντα της; μην είναι κάτι άλλο ακόμα πιο άγνωστο και χαοτικό που δεν έχει καν συγκεκριμένο σκοπό;) 

Βλέπω την ίδια κοινή βάση πίσω από κάθε θεωρία -κι ας με περιγελούν. Η πίστη σε μια εξωτερική δύναμη πιο ισχυρή από εμάς η οποία επιβάλλει τη βούληση της. Όταν λες «η οποία»? Η πίστη ή η δύναμη? Ακριβώς. Αν πιστεύω πως όλα συμβαίνουν ως τιμωρία θεού, οφείλω να προετοιμαστώ να αυτοτιμωρούμαι για πάντα. Αν πιστεύω πως όλα συμβαίνουν ως σχέδιο ισχυρού, οφείλω να παραδεχτώ ότι με θεωρώ λίγο. Κι αν πω πως δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά και συνεχίσω τη ζωή μου όπως πριν, οφείλω να πω σε ιατρικώς ευπαθείς «δεν με πειράζει να σας κάνω θυσία». 

Τα δεδομένα λείπουν λοιπόν, για τον ιό ειδικά αλλά και την αλήθεια γενικότερα. Κι ενώ το πρώτο έχει ανατεθεί στην επιστήμη επιτυχώς, το δεύτερο είναι δική μας ευθύνη. Η ευκαιρία στην αλληλεγγύη και την ευαισθησία είναι εμφανής, αλλά δεν έχει μόνιμη αξία αν δεν γίνει πυξίδα του μετά` του ό,τι ακολουθήσει. Είτε ηθελημένα είτε ακούσια, αποτελούμε ομάδες ενός παγκόσμιου πειράματος. Προς θεού κι επιστήμης, δεν είναι πρόσκληση να βγούμε στους δρόμους αυτό` μόνο ένα κάλεσμα να κοιτάξουμε μέσα. 

Βλέπω την ανάγκη που μας έφερε εδώ ανεξαρτήτως μέσου ή σκοπού. Η ανάγκη να εκτιμήσουμε την εσωτερική σιωπή έναντι μιας ζωής υψηλών ταχυτήτων που μόνο σκιά του εαυτού της προλαβαίνει να γίνει. Να εκτιμήσουμε την πρώτη φορά που όλα τα δισεκατομμύρια του πλανήτη ασχολούνται συγχρόνως με την υγεία` κάποιοι δεκαετίες, άλλοι μόνο δυο μήνες και αν -μα αυτή τη στιγμή η προσοχή όλων είναι στραμμένη εκεί. Αντικρίζουμε μονομιάς τις συνέπειες της ελλιπούς χρηματοδότησης της περίθαλψης, της ελλιπούς κατοχύρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, τη σαθρότητα του ταξικού ρατσισμού όταν οι σημερινές συνθήκες αναδεικνύουν πως η εργασία στο σουπερμάρκετ είναι πιο απαραίτητη από χιλιάδες άλλες` βγάζουμε ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές (και είναι) χωρίς να σκεφτούμε διπλά ότι ο διανομέας δεν πήρε όρκο να σταθεί προστάτης στο δημόσιο καλό` κι εντέλει, είναι αυτός που το κάνει. 

Ερχόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με υπαρξιακά διλήμματα` πόσοι εξαρτώνται από το αν πλένει τα χέρια του ένας; Πόσοι ευπαθείς θυσιάζονται άμα φερθούν ασυνείδητα λίγοι; Πόση κοινωνική συνοχή γεννά η προσωρινή φυσική απομόνωση; Πόσος χρόνος θα επενδυθεί συνειδητά στην ανά δευτερόλεπτο απόφαση να εστιάσουμε στην πηγή αυτού που μας καθιστά αλληλένδετους- και να την κοιτάξουμε κατάματα, με πνεύμα καθαρό, καρδιά ανοιχτή κι αγάπη πανανθρώπινη και πλανητική; 

Η προσδοκία απαιτεί.

Η ελπίδα ονειρεύεται.

Η πίστη υποδεικνύει το δρόμο.

Κυνήγι Μαγισσών

Δεν σου κρύβω ότι υπάρχουν φορές που νιώθω εκλεκτή. 

Η Μία, η αυτή που την έχουν στοχεύσει γιατί φυλάει το μυστικό – 

της πίστης και της ευλάβειας` 

τόσο κρυφό που δεν της έχει αποκαλυφθεί, 

μα τόσο εκλεκτή που το γνωρίζει. 

Και την στοχεύουν πολλοί που τους υπνώτισε Ένας για να την οδηγήσουν εκεί – 

στον βωμό που την περιμένει` 

θα ήλπιζε ότι θα τη δοξάσει, 

αν δεν φοβόταν ότι πρόκειται να θυσιαστεί. 

Αυτοί, οι που ζουν κυριευμένοι, λειτουργούν ως πένα στα χέρια μάγου – 

πώς υλοποιείται ένα ξόρκι` 

χωρίς επίγνωση της ύπνωσής τους, 

ωστόσο αυθεντικοί στο συναίσθημα. 

Και προσπαθεί να ξεφύγει από τον που οικειοποιείται τα σημάδια της – 

τρομακτικός συντονισμός` 

μεταμφιέζει την ιδιαιτερότητα των συμβάντων, 

ψάχνοντας για το σύμβολο που δεν θα ερμηνεύσει κανείς.

Το χάρισμα

Να γνωρίζω χωρίς να μαθαίνω.
Να αναγνωρίζω χωρίς να ξέρω.
Να πετυχαίνω χωρίς να σκοπεύω.
Να συλλέγω χωρίς να παίρνω.
Να ισορροπώ χωρίς να ζυγίζω.
Να βρίσκω χωρίς να ψάχνω.
Να έχω χωρίς να στερώ.
Να δίνω χωρίς να στερεύω.
Να κρατάω χωρίς να δεσμεύω.
Να ταξιδεύω χωρίς να πηγαίνω.
Να επικοινωνώ χωρίς να μοιάζω.
Να συνδέω χωρίς να ταυτίζω.
Να εκφράζω χωρίς να μιλάω.
Να μετράω χωρίς να υπολογίζω.
Να προσεύχομαι χωρίς να ζητάω.
Να είμαι` χωρίς την ανάγκη να ορίζομαι.

Σκέψου εκθετικά

σκέφτομαι την τελευταία φορά που γέλασα
(δεν είναι τόσο μακρινή)
σκέφτομαι γείτονες που χαιρετιούνται εγκάρδια
(δεν είναι τόσο απόμακροι)
σκέφτομαι τον σκύλο να περπατάει χαρούμενα
(δεν είναι τόσο βιαστικός)
σκέφτομαι εκστατικό χορό της βροχής
(δεν είναι τόσο δύσκολος)
σκέφτομαι να γράφω υπνωτισμένα την ιδέα
(δεν είναι τόσο άπιαστη)
σκέφτομαι κόκκινο κρασί και μουσική
(δεν είναι τόσο άψυχα)
~
σκέφτομαι ότι αν γελάς μόνος σου δεν νιώθεις μόνος`
κι ανακουφίζομαι μ' ανάσα βαθιά.

Αγνές Προθέσεις

Σου έχει τύχει να είσαι σε χώρο ιερό και ν’ ανάβεις κερί αφοσιωμένος στη φλόγα του
-κι η ύπαρξή σου όλη να γίνεται προσευχή;

Κι αν η ζωή σου είναι χώρος ιερός -η καρδιά εκκλησία στην οποία βιώνεις την ένωση`
λες κάθε κερί που ανάβεις να γίνεται προσευχή;

Κι αν η σκέψη σου είναι χώρου ιερού -το μυαλό κοινωνός αυτών στα οποία πιστεύεις`
λες κάθε φλόγα στην οποία αφοσιώνεσαι να γίνεται προσευχή;

Θεραπευτική Συνεδρία

-ένας άνθρωπος είμαι, τι μπορώ να κάνω? 

-σήκω να χορέψεις. 

Σοβαρά μιλάω τώρα, μόνο πέντε λεπτά. Ξεκίνα να ακούς -και μετά, χορό της βροχής. Για τις πυρκαγιές, το μεσανατολικό, την αυτονομία του Θιβέτ, για τα παιδιά που κινδυνεύουν και μέσα στην πατρίδα τους και έξω απ’ αυτήν, για την ανισότητα και την αδικία, γι’ αυτούς που δικαιούνται μια αγκαλιά (κι αν ξέραμε πόσοι, όλη η γη θα γινότανε μία), για όσους ήθελαν να χορέψουν αλλά ντράπηκαν, για όσους ντρέπονταν αλλά χόρεψαν, για τη συνείδηση που κατοικεί στη Γη στην οποία ανήκουμε,
για τον άνθρωπο. 

Αν αφιερώσει καθένας μας αυτόν τον χρόνο -μετρώντας από τώρα- στα επόμενα (μόλις πέντε για σένα) λεπτά, θα έχουν βιωθεί περίπου εβδομήντα τέσσερις χιλιετίες αφιερωμένες στην ύπαρξη` αξίζει. Κι αν δεν αλλάξει κάτι παγκόσμια, υπόσχομαι να αλλάξει προσωπικά. Όπως είπαμε όμως.
Χορό της βροχής` για τη συλλογική ψυχή` προς τιμήν της ελπίδας.

Χόρεψε 5 λεπτά