Το μόνο που θυμάμαι

Υπάρχει ένα μονοπάτι. Ένα για τον καθένα. Όχι απαραίτητα ξέχωρα μεταξύ τους. Όχι απαραίτητα ενωμένα διαρκώς. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι περπατάς στο δικό σου. Ή και στέκεσαι. Ή κάθε τόσο γυρνάς και ψάχνεις προς τα πίσω ή τρέχεις μπροστά. Άλλωστε το μονοπάτι είναι χώρος. Δεν έχει σημασία αν κάποιο τμήμα του το περπατήσεις μία ή περισσότερες φορές. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι δε θα καταφέρεις να το σεργιανίσεις δεύτερη φορά όντας ο άνθρωπος που ήσουν την πρώτη. Κι αν δεν πιεστείς σε κάποιο σημείο της διαδρομής, μπορεί να το περπατάς αδιάκοπα. Κι αν πάλι κουραστείς και σταματήσεις για όσο νιώθεις απαραίτητο, απλά θυμήσου ν'απολαύσεις τη θέα. Μη σε απασχολεί αν το διανύεις μόνος. Και παρέα να'χεις, μόνος σου πορεύεσαι. Η μαγεία της πραγματικότητας είναι πολύ ισχυρότερη από αυτή των παραμυθιών. Υπάρχει η ευλογία του να συντροφεύεσαι από κάποιον με τον οποίο σ'ενώνει κάτι μοναδικό, κάτι αιώνιο. Υπάρχει η σοφία του ν'ανακαλύπτεις συνέχεια τον κόσμο, κάθε φορά, με την ίδια πηγαία αγάπη. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι το συγκεκριμένο μονοπάτι, αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι, πρόκειται να μοιραστεί την εμπειρία της ύπαρξής του μόνο μαζί σου. Κανείς άλλος δε θα ξέρει τι σημαίνει να βαδίζεις σ'αυτό. Κι εσύ, μόνο αυτό μπορείς να βιώσεις. Αιώνιο. Πηγαίο. Είναι άπειροι αυτοί που βαδίζουν τα μονοπάτια τους συγχρόνως με σένα. Κάποιους απ'αυτούς τους γνωρίζεις. Μερικοί βάζουν τρικλοποδιές, άλλοι σε βοηθούν να σηκωθείς κι ορισμένοι απλώς παρατηρούν. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι δεν μπορείς να τους παραδώσεις τη δύναμη να ερωτεύεσαι τη ζωή. Αυτήν την αντλείς από το μονοπάτι. Το δικό σου μονοπάτι. Μη ρωτάς. Υπάρχει ένα μονοπάτι για τον καθένα.

Ο τοίχος

Έχω έναν τοίχο που είναι όλος δικός μου. Όποτε θέλω τον υψώνω και με προστατεύει. Όποτε θέλω τον γκρεμίζω κι αποκαλύπτω όσα τρέφω. Όποτε θέλω παίρνω μπογιά και τον βάφω με σκέψεις. Στο χρώμα είναι μαύρος. Συνήθως με μαύρο μελάνι γράφω πάνω κι εγώ. Είναι γεμάτος ιδέες και κανείς δεν το ξέρει. Όσοι τον είδαν τον νομίζουν για άδειο. Χειρότερα από άδειο… θεωρούν ότι είναι μουντός. Όμως εγώ, που πάνω του τα‘χω όλα γραμμένα, ξέρω πως είναι ο ειλικρινέστερος τοίχος του κόσμου. Ιδέα δεν έχεις, μπορώ να τον κοιτάζω επί ώρες. Ούτε σου πάει το μυαλό πόσο εύκολα τον διαπερνάω. Γνωρίζω τι κρύβει απ’ την άλλη πλευρά. Ευτυχώς για τους άλλους, είναι αόρατος και δεν απειλούνται. Κινούνται γύρω μου κι ούτε που τους περνάει απ’το μυαλό τι μας χωρίζει. Ευτυχώς για μένα, ελάχιστοι το ανακαλύπτουν. Στις μέρες μας, πόσοι μπαίνουν στον κόπο να’ρθουν πιο κοντά, να προσπαθήσουν ν’αγγίξουν τον άλλο; Οι πιο πολλοί κοιμούνται ήσυχοι, δεν αγωνιούν πότε θα γκρεμίσω τα τείχη – ή έστω, αν θα χαράξω μια πόρτα να σταθούν στο κατώφλι ζητώντας να εισέλθουν στο νου μου. Ο χώρος μου είναι ιδιαίτερος για μένα. Ποτισμένος με άρωμα φαντασιώσεων κι ονείρων, σχεδόν μαγικός. Εδώ όλα μπορούν να συμβούν. Και συμβαίνουν. Σε μια μούντζα μόνο χωρούν αυτοί που τον έχουνε δει. Κι αν τους ρωτήσεις (σιγά μην τους βρεις) θα επιβεβαιώσουν πως όποιος κατάφερε ποτέ να περάσει, απέκτησε πρόσβαση στα χρώματά μου, του δόθηκε η άδεια να παίξει με τις δυνάμεις που τυλίγουν τον τοίχο κι εμένα – πανίσχυρες, αιώνιες, ψυχικές. Όχι λοιπόν. Δε τον χαρίζω όπου κι όπου. Έχει ένα ελάττωμα βλέπεις. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Κι ακόμα κι αν φύγουν οι άλλοι, εγώ πάντα θα βλέπω τι λέει.

Εξελίξεις

Δε γράφονται. Δεν εξηγούνται. Δεν περιγράφονται. Δεν εξετάζονται. Δεν είναι αποτέλεσμα σκέψης. Δεν είναι συνέπεια αισθήσεων. Είναι ωμή πραγματικότητα. Σκληρή. Δεν κόβεται. Ούτε ράβεται στα μέτρα σου. Δεν είναι αυτό που θέλεις. Είναι αυτό που ζεις. Όμως το μόνο που θέλεις είναι να ζεις. Κυνηγάς την εκπλήρωση, γι' αυτό δε τη φτάνεις. Θα 'πρεπε να τρέχεις προς τα πίσω για να το καταφέρεις. Εκείνη είναι που σ' ακολουθεί. Μην περιμένεις. Δεν περπατά ακριβώς στα βήματά σου. Έχεις ανεκπλήρωτα εσύ. Τίποτα κοινό μαζί της. Εκείνη είναι ολόκληρη. Η ολοκλήρωση η ίδια. Σε μάτια που ποτέ σου δεν περίμενες να δεις. Δε σκόπευες. Μόνος σου στόχος ήταν να τη βρεις. Ποτέ δε σκέφτηκες τι θα 'κανες αφότου την αγγίξεις. Με το βλέμμα σου όμως το πέτυχες. Το μυστικό είναι ο καθρέφτης. Του σώματος και της ψυχής. Δικά σου και τα δύο. Ένα κατ' εικόνα κι ένα καθ' ομοίωσιν. Στο σύνολο, εσύ. Η πιο ασύλληπτη μορφή της ύπαρξής σου. Γι' αυτό δε βρίσκεις λόγια.