Ανασκόπηση

Κανείς δεν ξύπνησε μια μέρα λέγοντας "κι αν πεθάνω, τουλάχιστον κατάφερα και τους ικανοποίησα όλους". Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να μη σκέφτηκε στιγμή τον θάνατό του –κι όμως, είναι ακόμα ταμπού. Μην το συζητάς, σσσσσς, θα σ’ακούσει. Λες και δεν είναι μέρος της συμφωνίας στη ζωή. Τρέμουμε όμως. 

Έζησα όπως ήθελα; Έκανα αυτά που ήταν να κάνω; 

Είτε τα σκεφτώ ως πεπρωμένο, είτε ως άξια αυτού που μου άνοιξε τα μάτια το πρωί, αυτά που κάνω είναι εκείνα στα οποία επενδύω. Ποιος φαντάζεται ότι θα κριθεί με μέτρο την προσαρμογή του; Αν αυτό ήταν που μας ένοιαζε, δεν θα φοβόμασταν το τέλος. Πολλοί όμως ζουν στη σκιά του. Δύουν κάθε μέρα κι από λίγο λέγοντας όχι σε όσα ανατέλλουν στην καρδιά τους` αντιστεκόμενοι σε όσα τους κυβερνούν. 

Ατίθασοι, επαναστάτες, αναρχικοί... απέναντι στην αλήθεια μας κι αυτά που επιτάσσει.
Η μόνη ουσιαστική ανυπακοή εκφράζεται ως δίλημμα: απαρνούμαι την εσωτερική μου φωνή που αναγνωρίζω ως πηγή και ουσία μου ή απορρίπτω τις νόρμες κι όσα μου πουλάνε για σωστά και γειωμένα. Αν επιλέγω να ικανοποιηθώ με τρόπους που λένε ότι αρκούν αλλά δεν με έχουν αλήθεια αγγίξει, ας θυμηθώ να μην τους το προσάπτω. 

Φοβάμαι τον θάνατο σημαίνει φοβάμαι ότι η ψυχή μου θα τρέξει μακριά αν λυτρωθεί` επιβεβαιώνοντας ότι νομίζω πως ζω ενώ την έχω κλειδώσει.

Έτσι, Παιδικά

Γράφω τα άγχη σου σε χαρτί 

για να τα κάνω βάρκα σε ρυάκι. 

Εκπνέω τη δυσπιστία σου σε μπαλόνι 

για ν’αφήσω να το παρασύρει ο αέρας. 

Κλείνω τη μοναξιά σου στο πατάρι 

για να βρεθεί εκτός εποχής. 

Σου προσφέρω καραμελότσιχλες 

για να μην προλάβουν να χάσουν τη γεύση τους. 

Οργανώνω σκοτεινό δωμάτιο 

για να γελάσουμε στο πρόσωπο του φόβου. 

Κάνω τα όνειρά σου τραγούδι 

για να στροβιλιστούμε μέχρι να μας μεθύσουν. 

Χαράζω ιδέες σε σκυτάλη 

και βλέπω πού φτάνουν όταν προσφέρονται αγνά. 

Αφήνω αποτυπώματα αγάπης σε διάσπαρτα μέρη 

και κρύβω θησαυρό σε κοινή θέα.

~

Ποτίζω την ιδέα της ύπαρξής σου

και νιώθω την ψυχή μου να ανθίζει.

Ο Γρίφος του Φόβου της Ελπίδας

Σαν άνθρωπος μπορώ να κρίνω τι μου αξίζει και τι όχι. Αντί αυτού το παίζω θεός με τη ζωή μου και βάζω όσο πιο απλά εμπόδια μόνο και μόνο για να τα κάνω ανυπέρβλητα. Ακολουθώ τους στόχους μου μέσα σε έναν λαβύρινθο που έφτιαξα και αγνοώ την ψυχή μου για να μείνω λίγο ακόμα μέσα στο σώμα που κατοικώ. Μεταμφιέζω την ανησυχία σε ένα απλό χαμόγελο και περιμένω κάποιον να έρθει να το μεταφράσει και να ξεκλειδώσει τον πιο καλό μου εαυτό σε μια αλήθεια που κανείς άλλος δεν θα καταλάβει.
Γι’αυτό φοβάμαι να δειχτώ, φοβάμαι να ανοιχτώ, φοβάμαι να πετάξω.

Έχω τη δύναμη να απελευθερώσω το σκοτάδι μου ή το φως μου. Κρίνω τον κόσμο και φέρομαι ανάλογα για να ταιριάξω σε ένα περιβάλλον που δεν μου ταιριάζει. Ονειρεύομαι κάθε πιθανό κόσμο πέρα από αυτόν εδώ και απομακρύνομαι από εμένα. Γίνομαι αυτός που απαρνείται τα φτερά του για να βρει μια θέση σ’ ένα σπίτι που τον κατηγορεί πως είναι η πηγή του κακού. Προσπαθώ να θεραπεύσω μια σπασμένη ουτοπία στην οποία κανείς δεν πιστεύει πως μπορεί ή αξίζει να σωθεί
και γι’αυτό
λέγομαι τρελός.

Αλλά εγώ δεν έχω όνομα.
Είμαι το επόμενο αστέρι που θα χαθεί μια νύχτα απ’τον ουρανό. Είμαι ο επόμενος ήλιος που θα σβήσει. Είμαι η αρχή που εξελίσσεται σε τέλος. Είμαι ένα τίποτα που ζει για όλα κι απλά ελπίζω να μην μείνω μόνος με τον φόβο πως κάποιος θα ερωτευτεί τον πόνο μου και όχι εμένα, γιατί εγώ δεν είμαι κανενός.

Φοβάσαι να με έχεις κι ελπίζεις μη με χάσεις.
Εγώ είμαι ο Φόβος και η Ελπίδα σου
και πότε έτσι, πότε αλλιώς
παίρνω το όνομα που μου δίνεις,
πότε για να ταιριάζω με τις επιθυμίες σου
και πότε για να τρέφω τις αμφιβολίες σου.

4 (διαφορετικά) Ευαγγέλια

Με αποδεσμεύεις. Είτε άμεσα με πράξεις είτε έμμεσα θυμίζοντάς μου να πράττω, νιώθω την ελευθερία της επιλογής, ασφαλής στην αγάπη. 

Με χαλαρώνεις. Είτε άμεσα με λύσεις είτε έμμεσα θυμίζοντάς μου να απλοποιώ, νιώθω την άνεση της επικοινωνίας, στέρεη στην πίστη. 

Με ενδυναμώνεις. Είτε άμεσα με δράσεις είτε έμμεσα θυμίζοντάς μου να δρω, νιώθω την υποστήριξη της ζωής, γενναιόδωρη στην ελπίδα. 

Με εμψυχώνεις. Είτε άμεσα με κινήσεις είτε έμμεσα θυμίζοντάς μου να κινούμαι, νιώθω την εξέλιξη της συνείδησης, ταπεινή στη σοφία.

Πολυδιάστατοι

Δεν υπάρχουν είδη ανθρώπων
-τι είναι οι άνθρωποι να περιοριστούν σε διαστάσεις;
Υπάρχουν καταστάσεις ύπαρξης.
Ας πούμε, να,
υπάρχει αυτή του αχόρταστου
-εκείνου που θα ικανοποιηθεί όταν έχει-
υπάρχει αυτή του αχόρταγου
-εκείνου που δε θα ικανοποιηθεί ό,τι κι αν έχει-

υπάρχει κι αυτή του αυτάρκη
-εκείνου που ικανοποιείται με όσα έχει.
Αν δεν υπάρχουν είδη ανθρώπων λοιπόν
αλλά καταστάσεις ύπαρξης
μεταξύ των οποίων ρέουμε αυτοβούλως,
πόσο πιο συνειδητή ενδυνάμωση μπορούμε
να προσφέρουμε στον εαυτό μας
και να εκτιμήσουμε αληθινά τη ζωή;

Άμμος

Η ζωή κυλάει μέσα απ'τα χέρια μας`
αυτό μου θυμίζουν τα καλοκαίρια.
Μπορεί να φύγουμε ανά πάσα στιγμή
κι αυτή η σκέψη δε χρειάζεται
να μας στενοχωρεί, αρκεί να μας θυμίζει
τη δύναμη της καρδιάς και της αγάπης.
Τη σημασία της ερμηνείας αυτού που ζούμε,
την αξία αυτού που νιώθουμε.
Η παρουσία είναι επένδυση στο βίωμα
μιας ζωής που συνεχίζει να ρέει.
Αν αμφισβητείς το παρόν σου,
σου χρωστάς αλλαγές.

Πιστεύω

Πιστεύω εις έναν θεό, αόρατο και άυλο, που υπάρχει μέσα σε όλα όσα έχω γνωρίσει.

Πιστεύω σε μια ζωή, εμπνευσμένη και αξιομνημόνευτη, 

που βιώνεται μέσα από όλα όσα έχω επιλέξει.

Φως εκ φωτός, αιώνιο σωματίδιο, ομοούσιο του θεού που κατοικεί σε όλα, 

ισορροπία γης κι ουρανού.

Αγνοηθέντα τε υπέρ ημών επί ρεύματος εποχής, 

και παθόντα και ταφέντα βαθιά στη μνήμη μας.

Και αναστάντα τη στιγμή της πίστης, κατά τα σημάδια.

Και αναζωπυρώσαντα τα όνειρά μας 

και καθεζόμενο στην κεντρική καρδιά` το ναό της αγάπης.

Και πάλιν ερχόμενο μετά συμπόνοιας, 

κρίναι την προθυμία μας να είμαστε αυθεντικοί, ου του νοήματος ουκ έσται τέλος.

Πιστεύω σε όλους, τους εκ ψυχής εκπορευόμενους, 

τους ψυχή τε και σώματι εναρμονισμένους και συντονισμένους, 

τους υπάρχοντες δια της συνειδήσεως.

Πιστεύω στην αγάπη που μπορούμε να μοιραστούμε.

Ομολογώ μίαν ελπίδαν εις συλλογική απελευθέρωση.

Προσδοκώ την κοινή στιγμή πίστης. Και εμπειρία της αίσθησης ειρήνης.

~

Αμήν.

Άλυτο Μυστήριο

Από πού να ξεκινήσω να εξηγώ,
όταν αυτά που νιώθω για σένα
είναι κασέτα με τραγούδια ραδιοφώνου;

Χαλασμένο πικάπ,
λέει η αντίδραση μέσα μου

Πώς να εξομολογηθώ τον έρωτά μου,
όταν αυτά που πιστεύω για σένα
είναι ήχος γέλιου κι απόλαυσης
που οι λέξεις δεν περιγράφουν;

Μονόπλευρες μνήμες,
συνεχίζει ακάθεκτη

Τι ευκαιρία να ζητήσω,
όταν δεν ξέρω αν με δέχεσαι στα όνειρά σου
τόσο επεισοδιακά όσο οι δικές σου επισκέψεις
επηρεάζουν ακόμη κ τον ξύπνιο μου;

Η απόσταση είναι απάντηση,
επιμένει

Πότε να διαλέξω να ευχηθώ,
όταν σ'αισθάνομαι ακόμα κ τη μέρα
χωρίς να βλέπω κάθε πότε πέφτουν αστέρια
για να πω το όνομά σου τη σωστή στιγμή;

Δε σ'ακούει μέσα απ'το κουτάκι σου,
σκαλίζει πληγές

Ποιος να μου δώσει το ελεύθερο,
όταν ακόμα τριγυρνάω
μαγεμένη από την ύπαρξη
που φωτίζει τα μάτια σου;

Σε απελευθέρωσε καιρό απ'το λυχνάρι σου,
λέει ευθαρσώς

Γιατί να αποδεχτώ τη σιωπή,
όταν αυτό που ξύπνησες μέσα μου
σε καλεί, γκρεμίζοντας τα τείχη
της μέχρι τότε ζωής μου;

Από τύχη

Θέλω να σε δω. Να ανοίξω την πόρτα, να πέσω στην αγκαλιά σου. 

Να ακούσεις πώς είναι να λένε "σε περίμενα" και να το εννοούν.

Tόσο πολύ θέλω να σε δω που όταν σε αντικρίσω, μπορεί να προσπεράσω`

φαντάσου πόσο έχω πειστεί πως το μυαλό μου παίζει παιχνίδια.

Θέλω τόσο πολύ να σε δω που κοιτάζω τα μάτια μου και παρατηρώ τη μορφή σου` 

κι ας μην είμαι σίγουρη πώς μοιάζεις τόσοι αιώνες που έχουν περάσει.

Θέλω να κοιτάζω στα μάτια σου, να βλέπω το παιδί που ζει πίσω από αυτά` 

την ψυχή που σε φορά για να ανακαλύπτει τον κόσμο.

Θέλω να με δεις. Να με βλέπεις. Να παρακολουθείς να γίνομαι 

η απόδειξη του έρωτα που γεννάς, απλά και μόνο που υπάρχεις.

Θέλω να βρεθούμε. Να ιδωθούμε.

Θέλω να σε δω, να πω "σε έψαχνα" και να το πιστέψεις, 

ακόμα κι αν ξέρεις πως περιορίστηκα στο μέσα μου.

Αυτή είναι η μισή διαδρομή, 

αν θέλω αλήθεια να σε αντικρίσω στο κέντρο.

Έρωτας

Δεν είναι τα μάτια σου. Είναι η δίψα μου για τη σοφία που έχουν συλλέξει. 

Η επιθυμία να τα κοιτάζω να γελούν μαζί με τα χείλη σου. 

Δεν ερωτεύτηκα τα μάτια σου λοιπόν. 

Μόνο τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο.

~

Δεν είναι η φωνή σου. Είναι η πίστη μου στα ερωτήματα που έχει θέσει.

Η επιθυμία να την ακούω να εκφράζει αυτό που σε αγγίζει. 

Δεν ερωτεύτηκα τη φωνή σου λοιπόν. 

Μόνο τον τρόπο με τον οποίο μιλά στους ανθρώπους.

~

Δεν είναι τα χέρια σου. Είναι ο θαυμασμός μου για όσα έχουν πλάσει. 

Η επιθυμία να τα φιλήσω σε κάθε τους κίνηση. 

Δεν ερωτεύτηκα τα χέρια σου λοιπόν. 

Μόνο τον τρόπο με τον οποίο αγκαλιάζουν το τώρα.

~

Έρωτας δεν είναι αυτό που βλέπω, που ακούω, που αγγίζω.

Είναι ο τρόπος μου να υπηρετώ την ψυχή σου.

Συγγνώμη

Συλλογική. Δεν θέλω κανείς να την πάρει προσωπικά, κι ας απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Πληθυντικός ευγενείας –έστω και τώρα, γιατί όταν χρειάστηκε, φάνηκα αγενής. Κι ας μην ήταν σκοπός μου. Δεν κρίνω απ’το αποτέλεσμα -κρίθηκα όμως από αυτό, δικαιολογημένα. Κανείς δεν έχει χρέος να γνωρίζει τους λόγους μου και να καταλάβει ότι αν τον πλήγωσα, ήτανε άθελά μου.

Συγγνώμη λοιπόν.

Από σένα που αποκάλυψα το μυστικό σου, επειδή δεν ήξερα ότι ήταν κρυφό.
Από σένα που πρόδωσα κι έφυγα, για να μη χρειαστεί να στο πω κοιτώντας σε στα μάτια.
Από σένα που κρατούσα αποστάσεις και δεν άφηνα να δεις ότι ήθελα να τρέξω κοντά σου.
Από σένα που δε σου έδωσα να καταλάβεις ότι σε συγχώρεσα ήδη.
Από σένα που όταν γελούσες ένιωθα πλήρης, αλλά δε σου το είπα για να μην κορδωθείς.
Από σένα που δεν απάντησα όταν ρώτησες κάτι απλό, από φόβο να μην πλησιάσεις.
Από σένα που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, αλλά φερόμουν σαν να ήσουν ξένος.

Ζητώ συγγνώμη.

Από σένα που τα γράμματα που σου έστειλα είναι λιγότερα από αυτά που έχω γράψει.
Από σένα που τα λογοπαίγνιά μου σε μπέρδεψαν αντί να αποκαλύψουν την αλήθεια.
Από σένα που είχα απαιτήσεις τις οποίες δε μαρτύρησα ποτέ.
Από σένα που έφευγα αφήνοντας πάντα ένα κομμάτι μου πίσω.
Από σένα που δε σε πίστεψα όταν μου έδειξες ξεκάθαρα ποιος είσαι.
Από σένα που δεν πίστεψα ότι μπορεί όντως να βλέπεις ποια είμαι.
Από σένα που επέτρεψα σε άλλους να σε μεταφράσουν εκ μέρους μου.

Συγγνώμη.

Για τότε που είπα πως δε θυμάμαι.
Για τότε που είπα ότι ξέρω.
Για κάθε φορά που μετέθεσα την ευθύνη της αλήθειας μου σε δεύτερο χρόνο.
Για κάθε φορά που υπολόγισα σε επόμενη ευκαιρία.
Για όσα είπα χωρίς να εξηγήσω τι εννοώ.
Για όσα υπονοούσα χωρίς να τα λέω.
Για την πρώτη φορά που ενόχλησα` κι ακόμα περισσότερο,

για τις φορές που ακολούθησαν ώσπου ν' αποδεχτώ τις συνθήκες.

Στον επόμενο τόνο, η ώρα θα είναι μηδέν

Καλώς ήλθατε

στην εποχή των τελευταίων

στον κόσμο που η μόδα λανσάρει τη τάση της δηθενιάς

στη τέχνη που χωράει όλα τα είδη ψύχωσης, μανίας & υποκρισίας.

Θαυμάστε

τις ζωές των αστέρων

τη μουσική του καταπιεσμένου παιδεραστή

τα προβλήματα του χυδαίου ποιητή

τις προσευχές του ανώμαλου ιερέα

τη ταινία του ευνουχισμένου νταβατζή

το σενάριο στα δελτία ειδήσεων

τη δόξα των πουλημένων επιστημόνων

·

τα λόγια της θρησκείας & τις πράξεις της εκκλησίας

·

τη μάχη των φύλων

τη ράχη των ψευτών

τη ματιά των δειλών

τη γλώσσα των φιλεχθρών

·

τον σκλάβο του εαυτού σας

την οθόνη του κινητού σας

·

την πλήρη αποσύνδεση μυαλού & καρδιάς

·

τη τεχνολογία της οκνηρίας

τον πόλεμο της εξουσίας

τις κραυγές της αδικίας

το σπάσιμο της αλυσίδας

·

τη φύση που πληρώνετε με καπνό & με τσιμέντο

·

μα ιδιαίτερα υμνήστε

εκείνους

που σκοτώνουν

χωρίς να βασανίζουν

·

γιατί έμειναν λίγοι.

Γυναίκες

Δεν είμαι σεξιστής, είπε και...

Τη ρώτησε τι θα φτιάξει να φάνε.
Τη μάλωσε επειδή το πουκάμισο ήταν ασιδέρωτο.
Την αγριοκοίταξε που έβαλε σκούπα την ώρα που έβλεπε αγώνα.
Πήγε βόλτα, να της αφήσει χώρο και χρόνο να κάνει δουλειές.
Τη ρώτησε τι χρειάζονται από το σουπερμάρκετ.
Γύρισε πλευρό όταν το μωρό έκλαιγε τη νύχτα.
Της πρότεινε να φοράει πιο συχνά γόβες.
Της έφερε δώρο κοσμήματα.
Της ζήτησε να ράψει ένα κουμπί.
Της ανέφερε ότι είναι πιο όμορφη όταν είναι βαμμένη.
Παραξενεύτηκε που ήξερε να παρκάρει.
Της πρότεινε να μην κυκλοφορεί τη νύχτα, αφού φοβάται.
Σκεφτόταν ότι έχασε την προαγωγή επειδή η άλλη έκατσε σε κάποιον.
Γέλασε με ένα ανέκδοτο βιασμού.

Δεν είμαι σεξιστής, είπε.
Εσύ είσαι υπερευαίσθητη.

Προϋποθέσεις

Οι τόποι που δε μας χωράνε είναι ευρύχωροι.

Τα μέρη στα οποία δεν μπορούμε να ανασάνουμε έχουν οξυγόνο.

Οι χώροι στους οποίους πνιγόμαστε δεν έχουν νερό.

Οι άνθρωποι που μας λείπουν κάποιες φορές στέκονται δίπλα μας.

Το μούδιασμα δε σημαίνει έλλειψη αισθήσεων.

Το ότι βαδίζουμε δε σημαίνει ότι φτάνουμε κάπου.

Τις μεγαλύτερές μας αλήθειες τις βλέπουμε στο σκοτάδι.

Το ότι έχουμε ανοιχτά τα μάτια δε σημαίνει ότι δεν είμαστε τυφλοί.

Κάποιες φορές πονάει απλά που υπάρχουμε.

Το ότι κοιμόμαστε δε σημαίνει ότι μάθαμε να ονειρευόμαστε.

Το ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα δε σημαίνει ότι επικοινωνούμε.

Το ότι ζούμε με τους εαυτούς μας δε σημαίνει ότι τους γνωρίζουμε.

Το γεγονός ότι καθόμαστε δε σημαίνει ότι δεν έχουμε πέσει χαμηλά.

Το ότι αναπνέουμε δε σημαίνει απαραίτητα ότι ζούμε.

Το ότι στεκόμαστε δε σημαίνει ότι έχουμε βρει ισορροπία.

Το ότι περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους δε σημαίνει ότι δε νιώθουμε μόνοι.

Οι γεμάτες τσέπες δεν αποδεικνύουν ότι δεν είμαστε φτωχοί.

Το ότι ξαπλώνουμε δε σημαίνει ότι ξεκουραζόμαστε.

Το ότι παραπονιόμαστε δε σημαίνει ότι βρήκαμε αυτό που μας φταίει.

Μπορεί να με κοιτάζεις λοιπόν.

Βλέπεις όμως εμένα

ή αυτό που πίστεψες πως είμαι;

Αλλαγή

Εγώ ανέχομαι,

εσύ ανέχεσαι,

αυτός ανέχεται,

εμείς ανεχόμαστε,

εσείς ανέχεστε,

αυτοί ανέχονται.

Γέμισε ο τόπος ανοχή. Μη θυμώσουν οι ισχυροί, μην εκδικηθούνε οι ανίσχυροι. Μη θυμηθεί κανείς ότι είμαι εσύ και σηκώσει ανάστημα να προστατέψει τις παράπλευρες απώλειες, που χρησιμότητα δεν είχανε καμία.

Περιμένουμε αυτόν που θα τολμήσει να ρίξει την τιμή της ζωής προκειμένου να δούμε την αξία της. Ακόμα έναν να τον κάνουμε είδωλο- κι όχι εμπνευστή όπως θα θέλουμε να λέμε (αυτό είναι βλέπεις πιο απλό και δε θέλουμε να μας το αναθέσουν).

Έτσι, γι'ακόμα μία φορά, θα πάμε πίσω απ'το δικό του δρόμο αντί να χαράξουμε στο ίδιο πνεύμα τον δικό μας. Η ψυχή μας μπορεί να είναι ελεύθερη, όμως δεν την κοιτάζουμε στα μάτια` τουλάχιστον όχι όσο ντρεπόμαστε την αυτοφυλακή μας.

Μεγάλο μας κατόρθωμα η μετατροπή του κέντρου ελέγχου μας σε κέντρο κράτησης αντιεξουσιαστών. Η παιδική διάθεση να ζούμε, να γελάμε, κυκλοφορεί πλέον κατάδικος. Βλέπει τη ζωή απ'το παράθυρο κι έχει ένα βάρος δεμένο στο πόδι, μην τύχει και βρει ευκαιρία να ανταποκριθεί στο κάλεσμά της.

Φτάνουν όμως τα ψέματα, καθόλου δεν ντρεπόμαστε! Αυτό που μας δεσμεύει είναι ο φόβος. Φόβος ότι εμείς θα την κοιτάξουμε στα μάτια κι εκείνη με μια της μόνο κίνηση θα γκρεμίσει τον κόσμο, στη θέα της αδικίας που συντηρούμε. Με θάρρος θα τα διαλύσει όλα, μ' έμπνευση θα χτίσει έναν τόπο όπου ο διπλανός θα αγκαλιάζεται αντί να χτυπιέται. Κυρίως όταν δεν πειράζει κανέναν κι απλά θυσιάζεται στο όνομα μιας προόδου (συχνά της αλλοτρίωσης και απανθρωποποίησης). Το είναι μας εμπιστεύεται τα βήματα που θα χαράξουν το Δρόμο. Όπου κι αν οδηγήσει. Μόνο μη σέρνουμε άλλους μαζί μας και μη σερνόμαστε κι οι ίδιοι από πίσω τους. Όμως για δες...

Εγώ δεν ανέχομαι μύγα στο σπαθί μου,

εσύ δεν ανέχεσαι να σε ξεβολεύουν,

αυτός δεν ανέχεται ν'αμφισβητούν την εξουσία του,

εμείς δεν ανεχόμαστε τ'όνειρο,

εσείς δεν ανέχεστε την ελπίδα,

αυτοί δεν ανέχονται το διαφορετικό.

Γέμισε ο τόπος οργή. Μη σταματήσει ο πόλεμος, μη διαταραχτούνε οι συνήθειες. Μη θυμηθεί κανείς ότι είμαι εσύ και ανα-εστιάσει, αναγνωρίζοντας κι άλλους τριγύρω που διψούν για ζωή, αντί για αίμα.

Περιμένουμε αυτόν που θα τολμήσει ν'ανατρέψει το σύστημα προκειμένου να στέκονται οι πολλοί με πολλούς αντί με τους λίγους. Ακόμα έναν που θα 'χει έτοιμη την αλλαγή εκ των προτέρων, για τα μάτια μας μόνο (αυτό είναι βλέπεις πιο εύκολο από το να τη φέρει ο καθένας).

Έτσι, γι' ακόμα μία φορά, θ' αρνηθούμε την ευθύνη αν δε φανεί αντάξιος προσδοκιών. Τα ιδανικά μας μένουν μακρινά κι εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να τα προσεγγίσουμε` όχι όσο αποφεύγουμε το μέσα μας έστω.

Μεγάλο επίτευγμα η σίγαση της εσωτερικής μας φωνής. Η εφηβική μας διαύγεια να μην ακολουθούμε το ρεύμα πνίγηκε στο ποτάμι της αυτο-αμφισβήτησης κι ούτε που θρηνήσαμε τον άδικο χαμό της.

Ας πούμε όμως αλήθεια, ακόμα και αθόρυβα δεν έπαψε στιγμή να μας καλεί. Να μας καλεί το χρέος απέναντι στον έφηβο που βίαια καταστείλαμε. Εμείς θα τον ξυπνήσουμε κι εκείνος θα αλλάξει το κατεστημένο στο όνομα μιας παιδικής διάθεσης. Με αγνότητα θα φανταστεί χωρίς να φανατίζεται και με σοφία θα υποστηρίζει το δικαίωμα να ζούμε. Χωρίς να απειλεί κανέναν, θα τολμά να προσφέρει το δικό του κομμάτι του παζλ στο όνομα μιας μεγάλης εικόνας. Η εικόνα αυτή χωράει τους πάντες, κανένας δε στερείται χρησιμότητας εδώ. Ό,τι κι αν συμβολίζει. Αρκεί να μην υπονομεύει τους άλλους, να μην υπονομεύεται κι ο ίδιος παίζοντας το παιχνίδι τους.

Εγώ έφτασα στα όρια της αντίδρασης,

εσύ αγανάκτησες από την απραξία,

αυτός εξάντλησε τον ανταγωνισμό του,

εμείς δίνουμε χέρια,

εσείς γελάτε αγκαλιά,

αυτοί ζήσαν καλά...

κι όλοι μαζί γεμίζουμε τον κόσμο πιθανότητες.