Φοβερή Αλήθεια

Όταν κάποιος πεθαίνει,
κλαίμε για εκείνον που έφυγε ή για εμάς που μείναμε πίσω;

Θυσίες

Μπαίνει στην αίθουσα ο δάσκαλος να διδάξει.

Παίρνει τη θέση του αντιπάλου.

Θα έλεγες ψέμματα στον χειρότερο σου εχθρό;

Η μάχη τελείωσε όμως, επιλογές πάρθηκαν.

Όταν φέρεσαι ύπουλα και ανέντιμα στον εχθρό σου, ποια πράξη σε βάζει στη πλευρά του δικαίου; Ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Όταν πολεμάς τον πάγο, δεν γίνεσαι αυτόματα η φωτιά;

Πόσοι κόσμοι θυσιάστηκαν για χάρη εκείνου που έσωσαν;

Και πότε αξίζει να σωθεί ένας στο όνομα της καταστροφής των άλλων;

Νέο Είδος

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν μακρινό πλανήτη, άγνωστο στους άλλους, κυριαρχούσε ένας θεός που οι κάτοικοί του τον θεωρούσαν απόλυτο - Θεό του Σύμπαντος, Κριτή των Πάντων, Συμφέρον των λίγων.

Ο Θεός αυτός ήταν Καλός και το Απόλυτο Αιώνιο πλάσμα, η Αρχή της άχρονης αλήθειας που δεν γεννήθηκε ποτέ και δεν θα πεθάνει ποτέ. Είπαν πως η καλοσύνη Του ήταν τόσο Ανώτερη που ένας από τους πάμπολους υπηρέτες Του ανακάλυψε άγνωστα και απαγορευμένα μονοπάτια. Έμαθε ότι μπορούσε να γίνει κι αυτός θεός. Και η δύναμη του Καλού δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν να πιστέψει ότι μπορεί να γίνει σαν κι αυτόν και ούτε να τον αφήσει να δοκιμάσει, γιατί σαν Παντογνώστης ήξερε πως θα είναι μάταιο και από οίκτο, τον εξόρισε και του έδωσε νέο όνομα: Κακό. Ήταν το νέο του όνομα για να αναδείξει τη νέα του θέση στο δικό του βασίλειο. Έγινε κυρίαρχος των αντιθέτων του Καλού, του οποίου η απεραντοσύνη του δώρισε δικό του βασίλειο στον τόπο της Ελεύθερης Βούλησης, όπου το ίδιο το Καλό δημιούργησε γι' αυτόν.

Το τι μπορούσε να κάνει ο καθένας από τα δυο θεϊκά όντα μπορεί ο κόσμος να το αναζητήσει σε βιβλία και για υπέρτατη ευκολία και καθοδήγηση έχουν συγκεντρωθεί, ραφτεί και περάσει από άπειρα στόματα σε ένα και μόνο βιβλίο, γνωστό σε όλο το κόσμο και πρώτο σε πωλήσεις με τίτλο που λίγοι τολμούν να ξεστομίσουν με σοβαρότητα.

Χιλιετίες αργότερα και αιώνες δράματος και συγκλονιστικών εξελίξεων, έγινε μια ερώτηση από ένα ενδιάμεσο πλάσμα, δημιούργημα κι αυτό του Καλού. "Τι θα γινόταν αν το Καλό και το Κακό πλάγιαζαν μαζί;"

Το Κακό χάρηκε σκεπτόμενο ότι το νέο είδος που θα έβγαινε θα κληρονομούσε και δικά του χαρακτηριστικά, οπότε θα έβγαινε πιο ανοιχτόμυαλο και ελέυθερο να επιλέξει μια από τις δύο πλευρές του. Το Καλό, γνωρίζοντας τα πάντα, είπε πως θα έφερνε τη καταστροφή και πως δεν θα επέτρεπε να μολύνει κάτι τόσο αγνό κτλ.

Το ενδιάμεσο πλάσμα μπερδεύτηκε καθώς το Καλό ήταν εκείνο που δημιούργησε και το Κακό. Ένιωσε πως κάποιος δεν έλεγε όλη την ιστορία, οπότε είπε: " Μα το πλάσμα που περιγράφετε και οι δυο σας υπάρχει ήδη και υποτίθεται πως δεν έχει έρθει από την ένωσή σας, Ουδέτερο το όνομά του." και τον διέκοψε το Καλό λέγοντας πως λανθάνει και πως Ουδέτερο θα ήταν το όνομά του αν είχε προέλθει από το Καλό και το Κακό. Και το ενδιάμεσο ξαναμίλησε: "Μα εσύ ω Ιερό Καλό δεν είχες πει πως εμείς χωρίσαμε τα πάντα και πως όλα θα έφτιαχναν αν τα ενώναμε πάλι στην αρχική τους μορφή, το Ένα;"

Ήταν εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησε το Ενδιάμεσο πως υπήρχαν πολλά χάσματα στην ιστορία, οπότε έφυγε να αναζητήσει μόνο του και ίσως να δημιουργήσει μια νέα, κρατώντας τις παρελθοντικές του γνώσεις και αφήνοντας τις χωρίς προκατάληψη. Είχαν μαζευτεί πολλές ερωτήσεις και οι απαντήσεις υπήρχαν έτοιμες, μα σχεδόν ακατανόητες. Μόνος του θα τις έβρισκε χωρίς αμφιβολία. Κάθε ερώτηση τροφοδοτούσε το νόημα της ύπαρξής του και σκόπευε να μην τελειώσουν ποτέ...