Περί Σκέψης

Λευκό Μελάνι

Υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος ότι οι δημιουργοί φοβούνται το άδειο χαρτί. Θρύλοι λένε ότι έχασαν πολλοί το μυαλό τους κοιτώντας το. Τους ρούφηξε η λευκή δίνη της απραξίας και χαθήκαν για πάντα.

Η πραγματικότητα όμως διαφέρει. Κρύβεται στο αντίθετό της, όπως κάθε αλήθεια που σεβάστηκε τελικά το θεό της. Το άδειο δεν αποτελεί πηγή πανικού` δε δημιουργεί καν αγωνία. Ο τρόμος γεννιέται τη στιγμή που αρχίζουν να παλεύουν μέσα σου οι σκέψεις και -εφόσον έχουν όλες πια σκοτωθεί- ανακαλύπτεις ότι αφήνουν πίσω συναισθήματα αντί για συντρίμμια.

Οι σκέψεις λοιπόν δεν είναι η ροή λέξεων που νόμισες, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ` σχεδόν ακατονόμαστο. Κάτι που όταν πεθαίνει, αποδεικνύει ότι έχει ψυχή` κι αν δε βρει το δρόμο προς το φως (μέσα απ’τα μάτια σου, την ώρα που κοιτάς το χαρτί), είναι ικανό να σε στοιχειώσει για πάντα.

Ο πόλεμος που έχασαν τόσοι δεν αφορούσε ποτέ το κενό. Νικητής δεν υπήρξε ποτέ η απραξία. Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα. Απλώς κάποιες φορές, κερδίζουν τα φαντάσματα.

Σε ανύποπτο χρόνο

Μου λείπει εκείνη η εποχή που ήταν όλα πιο απλά.

Δε θυμάμαι όμως να είπα ποτέ ‘τι απλά είναι όλα’!

(το παρελθόν δε βιώθηκε όπως το μνημονεύω)

Ονειρεύομαι μια εποχή που όλα θα είναι πιο εύκολα.

Δε φαντάζομαι όμως να λέω ποτέ ‘τι εύκολα είναι όλα’!

(το μέλλον δε θα βιωθεί όπως νομίζω)

Ζω σε μια εποχή που είναι όλα πιο αδιάφορα.

Δε βρίσκω όμως τίποτα που να μη με αγγίζει!

(το παρόν δε βιώνεται γι’αυτό που όντως είναι)

Το ότι υπάρχω δεν αρκεί για να είμαι παρών.

Πρέπει να το διαλέγω.

Κάθε μέρα

Προς εκείνους που μιλούν μα δεν ακούγονται
η δικαιοσύνη εξαρτάται από εσάς.

Ο χρόνος θα είναι "πάντα" ένα βήμα μπροστά
δεν θα σας περιμένει.

Ακούστε κάθε φωνή
εμπιστευθείτε πρώτα τη δική σας.

Αν υπάρχει πόνος
κηρύξτε τον δικό σας.

Όταν αναγνωρίσετε τη δύναμή σας
κανένας δρόμος δεν θα είναι λάθος.

Να θυμάστε το παρελθόν
αλλά να σας νοιάζει το παρόν γιατί αυτό φροντίζει το μέλλον.

Κάντε τη φλόγα σας φωτιά
γιατί κάθε μέρα πεθαίνουμε λίγο περισσότερο.

Ομιλία

Η φωνή μου είναι δυνατή για να μου θυμίζει ότι μπορώ να υψώσω ανάστημα ενώπιον της αδικίας. Προσωπική υπενθύμιση πως -αφού όλα μπορούν να ακουστούν- είναι χρέος μου να επιλέγω σοφά

αυτά που το κάνουν.

~

Παινευόμαστε ότι ο λογικός νους και η γλώσσα μάς διαφοροποιούν απ’τα ζώα, λες κι είναι κατόρθωμα` όχι ίδιον της δικής μας έμβιας μορφής. Το μυαλό μας παίρνει αέρα μέσω του λόγου, γίνονται οι σκέψεις ήχος, απελευθερώνουμε απόψεις που πλάσαμε μέσω των βιωμάτων πριν στριμωχτούν όλες μέσα μας και πνιγούμε. Έτσι βρίσκουν χώρο και οι νέες ιδέες να ριζώνουν και να καρποφορούν εξελίξεις. Η πρωτοπορία δεν αναζητά τον αχό, δε νιώθει ασφαλής να ανθίσει στο πλήθος` προπορεύεται θα πει, ο απόηχος της συντροφεύει όποιον ασπάζεται την αλήθεια των λεγομένων της.

~

Η φωνή μου είναι δυνατή για να ακούω τι λέω,

να μη μετανιώνω για λέξεις που είναι λόγια του αέρα.

~

Πασχίζουμε να επικοινωνήσουμε, παρότι διαρκώς συνδεδεμένοι.

~

Αν η φωνή μου μπορεί να ακουστεί, το χρωστάω στη ζωή να μιλήσω.

Βία

- Δεν ήθελα να το κάνω. Εσύ μ' έφερες στα όριά μου!
- Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να σε βγάλω εκτός εαυτού,
  αλλά αν το κρατούσα μέσα μου θα 'βγαινα εγώ μετά, κατάλαβες;

(σιωπή)

- Πώς θα γίνει να μη σ'ενοχλεί η ύπαρξή μου;
- Ώχ αυτές οι υπερβολές σου! Δε θα ξαναγίνει, στο υπόσχομαι.
  Η αγάπη μας είναι πιο δυνατή!

Those eyes!

I‘ve liked you since the beginning. The very first thing I noticed was your eyes. Later on, I would discover they have a special ability to make you feel at home. I hadn’t met a single person who wouldn’t feel comfortable or safe enough to talk about anything when you were around. Perfect freedom allowed to self and others to be as they are, an effortless choice to focus on the good` the purity of not being remotely aware what a gift your presence was to others... that was what turned every moment with you into privilege.

Those eyes! Shining through laughter, they saw deep into the soul while looking at the heart of the matter. A self-cleansing mechanism, one could assume; only those brave enough were willing to face you at that level of truth. Your eyes, mind you. Sparkling with wonder, ready for another adventure that would bring you closer to the meaning of life. Eyes full of magic that felt like hands; they touched the reverent and revealed it as holy; they saw the incomplete, yet treated it as whole.

Those eyes! They carried a language anyone could speak. Like mirrors, they worked as portals to another dimension. The time and space where you feel alive and open - open to new ideas, understandings and change. Your eyes were a catalyst; any contact with them could assure one of not ever being the same. Yet you never took credit for any of that, it’s surreal. Up until this moment, I still haven’t confirmed if you are actually conscious of the effect that ripples from what you're choosing to see.

Μελέτη Περίπτωσης

Φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου και τις πιστεύω για πραγματικές. Τι λένε οι άλλοι, τι εννοούν. Απλά, καθημερινά πράγματα. Η ζωή στηρίζεται σε εικασίες και μερική κατανόηση. Σκηνοθεσία ρόλων των οποίων το σενάριο δεν έχω εγκρίνει. Πώς παίζεις το ρόλο σου αν δεν ξέρεις ποιον υποδύεσαι; Η αναζήτηση της αλήθειας και η γνώση του εαυτού προηγούνται της προβολής της εικόνας του. Οι πιο σημαντικοί χάρτες αξιοποιούνται σε περίοδο πολέμου, με τον ίδιο τρόπο που οι πιο σημαντικές αποφάσεις υλοποιούνται εν θερμώ. Κανείς δε βελτίωσε τη ζωή του επαναλαμβάνοντας τις ίδιες διαδρομές. Οι άνθρωποι είτε μένουν ξένοι είτε γίνονται μια πιο αληθινή εκδοχή του εαυτού τους. Αυτή είναι η μόνη πραγματική αλλαγή.

Βλέπω

Υπάρχει και κάτι που το λένε μέλλον, ξέρεις.
Αστιεύομαι! Δεν ξέρεις γιατί κοιτάς συνέχεια πίσω.
Όμως σε καταλαβαίνω γιατί βλέπω κι εγώ.
Αλλά βαρέθηκα να παρατηρώ το άγχος σου.
Ο κόσμος έχει σοβαρότερα προβλήματα κι έτσι θα έπρεπε κι εσύ.

Δεν μπορείς να πηγαίνεις κάπου με δεμένα χέρια.
Δηλαδή μπορείς απλά θα χαράξεις μια μάταιη πορεία.
Γι' αυτό λοιπόν, λέω να ασχοληθώ με το μέλλον,
εκείνο το μέρος που όλο πλησιάζω μα ποτέ δεν φτάνω.
Μα αυτό προτιμώ γιατί αρνούμαι να βλέπω τον χρόνο να περνά και κανείς να μη δίνει σημασία.

Από ενδιαφέρον

Φοβάμαι αυτούς που συμπεραίνουν χωρίς να προσπαθούν να καταλάβουν. Αυτούς που πιστεύουν ότι το παρελθόν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μέλλον, νομίζοντας πως ξέρουν τι σκέφτομαι πριν καν ολοκληρώσω την πρόταση. Εκείνους που –έχοντας διαβάσει ένα μου κεφάλαιο- θεωρούν πως δικαιούνται να μαντεύουν το τέλος κάθε ιστορίας μου. Φοβάμαι αυτούς που δεν έχουν την υπομονή να μάθουν πού καταλήγω. Εκείνους που δεν ακούν καμιά περιγραφή μου ολόκληρη, παρά χτίζουν την απάντηση που πιστεύουν πως αξίζω -έχοντας κρατήσει τα μισά. Τους φαντάζομαι να καλούν την αστυνομία αν ξεστομίσω ποτέ πως θέλω να σκοτώσω την ώρα μου` αυτήκοοι μάρτυρες σκοροφαγωμένων καταθέσεων ψυχής. Με τρομάζουν όσοι φέρονται σαν να με ξέρουν αγνοώντας ότι ακόμα συστήνομαι. Πανικοβάλλομαι όταν μιλάνε για μένα με μεγαλύτερη βεβαιότητα από αυτή που μιλούν για τον εαυτό τους τον ίδιο. Φοβάμαι αυτούς που λένε ότι εκτιμούν τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά αδιαφορούν γι’αυτόν όποτε τολμώ να τον εκφράσω. 

Αν θες να τους αναγνωρίσεις, παρατήρησε ποιοι σε διακόπτουν όποτε εξηγείς τι σ'αγγίζει. Δεν τους απασχολεί να συναισθανθούνε το βίωμα` νομίζουν ότι αρκεί να το ξέρουν.

Η ώρα είναι τώρα

Αρκετά σώπασα. Μου κάνουν απλές ερωτήσεις και δεν απαντάω. Όχι επειδή δεν υπάρχει ανταπόκριση, αλλά επειδή κρίνω τις λέξεις μου πριν καν τις ακούσω ως σκέψεις. Τα φίλτρα είναι πιο βαθιά από όσο θεωρούσα. Μπορεί να λένε ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό, να ξέρεις όμως ότι η λύση περνά τις ώρες της στην ηρεμία της καρδιάς.

Βρίσκομαι με ένα κλειδί στο χέρι κι αναρωτιέμαι ποια πόρτα ξεκλειδώνει, τη στιγμή που στέκομαι στο κατώφλι και δε βλέπω ούτε φύλακες ούτε λουκέτα. Το επόμενο βήμα δεν είναι η απόφαση να αγγίξω το χερούλι` είναι κάθε μου κίνηση που αποδεικνύει αυτό που αισθάνομαι, όσο ταπεινό κι αν πιστεύω ότι είναι.

Φαντάζομαι τη στιγμή που τα πόδια μου δε θα τρέχουν μακριά απ’ τα όνειρά μου. Τη μέρα που φωνάζω από την κορυφή ενός βουνού «σ’αγαπάω» ή τη νύχτα που το ψιθυρίζω σε αυτιά που συνδέονται με την ψυχή που τα φοράει. Οραματίζομαι την ώρα που δε θα ξέρω τι λέει το ρολόι, γιατί ο χρόνος μου θα είναι σωστός.

Ο συγχρονισμός δεν είναι αυτό που απλά παρατηρείς, αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχεις. Αν δεν είμαι ενέργεια, γίνομαι αντίδραση. Τι αστείο ν’αποφασίζεις να χαράξεις πορεία και στη συνέχεια ν’αφήνεσαι στη μοίρα! Ο μόνος νόμος με τον οποίο συμμορφώνομαι πλέον είναι η επιτακτική ανάγκη να εστιάσω στη λύση.

Ειδικά όταν ξέρω πού μπορώ να τη βρω.

17 Σεπτεμβρίου

Σπείρε με καρδιά, θέρισε με μυαλό

-έτσι θα λέω άμα γίνω γιαγιά.

Μη συνηθίζεις τον εγωισμό. Μη βολεύεσαι στην απόγνωση. Μη φοβάσαι την αξία σου. Τόσο πολλοί υπέροχοι συμβιβάζονται με τη μετριότητα. Θαύμασε το υπέροχο κομμάτι, παρατήρησε τους συμβιβασμούς` μα μάθε να ζεις ανεξάρτητα απ’το τι επιλέγουν οι άλλοι. Περιγράφω τον κόσμο λες κι είναι κήπος, γεμάτος με σπόρους. Πώς τολμάς να μου λες πως δεν ανθίζουν στο βούρκο; Ευτυχώς τα νούφαρά μου δεν έχουν αυτιά! Ενδυναμώνονται απ’τη λάσπη των άλλων, ν’ ανοίξουν τα πέταλα, να ευθυγραμμιστούν με το φως. Η ομορφιά των ανθρώπων δεν κρίνεται απ’το αν πιστεύω εγώ συγκεκριμένα σ’αυτήν, ούτε απ’ το αν τη διοχετεύουν οι ίδιοι. Πηγή δυστυχίας λοιπόν δεν είναι η πίστη στο αγνό κι αληθινό, αλλά η προσδοκία να σου αποδειχτούν από έξω. Φέρσου ρεαλιστικά κι ασχολήσου μ’αυτά που επιδεικνύεις εσύ. Δεν είσαι κριτής του κόσμου γαμώτο! Ούτε είσαι κάπου ψηλά να διαμορφώσεις μία άποψη μόνο για όλα. Η συμμετοχή, οι προθέσεις, οι δράσεις σου είναι οι δυνάμεις που ελέγχεις. Όσο πιο εντατική η εξάσκηση, τόσο πιο πρωτοφανή τα καθημερινά. Τα πάντα ρει` προς στιγμήν. «Τσέκαρε πώς τρέμει να ζει συνειδητά!» είπα στον καθρέφτη μου κι είπα να δοκιμάσω άλλη προσέγγιση για να γίνουμε φίλοι. Σταμάτησα να απαιτώ να αλλάξει, επέλεξα να σεβαστώ την ανάγκη που αντανακλούσε. Ν’ αγαπώ, να προσφέρω, ν’ απολαμβάνω το θαύμα της ύπαρξης. Αποδεσμεύτηκα απ’το βαρίδι της πλειοψηφίας, αφέθηκα στο κύμα αλήθειας που πνίγει οτιδήποτε ψεύτικο. Κοιτάζω τη ζωή μου κατάματα πιστεύοντας σε κάτι βαθύ, απερίγραπτο. Χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου φυτεύοντας σπόρους. Τουλάχιστον αν πληγωθώ, ας είναι υπέρ της ελπίδας.

Στην εποχή που..

Τα αγαθά συνοδεύονται από παραινέσεις. Όταν πίνεις, πάρε ταξί. Όταν τζογάρεις, διαφύλαξε το βιος σου. Όταν λαμβάνεις φάρμακα, συμβουλέψου ένα γιατρό. Όταν οδηγείς, αγνόησε το κινητό σου. Η κοινή λογική έπεσε στην ανάγκη της κοινωνικής ευθύνης νομικών προσώπων, μια και τα φυσικά έχουν χάσει επαφή με το ένστικτο επιβίωσης.

Η ζωή πλέον αγώνας δρόμου προς την ανυπαρξία – ελάχιστοι μόνο ακολουθούν προσωπικά μονοπάτια και γίνονται θρύλοι. Οι περισσότεροι φοβούνται το πότε, γι’ αυτό μένουν γαντζωμένοι στο πάλαι ποτέ. Πότε αφήνουμε τα όνειρα στη μέση, πότε αναμένουμε το τέλος της εμπειρίας για να της αποδώσουμε ετεροχρονισμένη αξία.

Οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας γεννούν απορίες. Άλλοτε υπερβολικής έντασης άλλοτε παράλογης φύσης. Το είδος της πίεσης που ασκούμε ο ένας στον άλλο φανερώνει το επίπεδο στο οποίο συναντούμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Από το πώς τις διαχειριζόμαστε μετατρέποντάς τες σε ευκαιρίες, κρέμεται το μέλλον του κόσμου.

Όλοι εύχονται να γίνουν κάποιοι. Μη τους το πεις αλλά δε θα πετύχουν, αν δε θέλουν να παραδεχτούν πόσο σημαντικοί είναι ήδη. Πιόνια με ελεύθερη βούληση. «Είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε» διάβασα σ’έναν τοίχο της πρωτεύουσας και γκρεμίστηκαν τα τείχη της καρδιάς μου. Η πιο χρήσιμη εποχή να ζεις είναι η παρούσα.

Προς το παρόν

Έχεις προσέξει πόσο εύκολο είναι να πούμε «τόσες μέρες ως τότε»;

Αντίθετα, το «πάνε μέρες που» σπάνια συνοδεύεται από έναν αριθμό.

Ο χρόνος είναι στιγμή κι η αίσθηση του χρόνου εμπειρία.

Πράγματα που διήρκησαν ένα λεπτό κι άλλα που δεν έχουν συμβεί ακόμα,

ορίζουν δράσεις κι αντιδράσεις, σε όλα τα επίπεδα συνείδησης.

Η διαφορά φάσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αντίληψη αυτής

αποτελείται από απροσδιόριστες προσδοκίες, σε βαθμό που

ξαφνιαζόμαστε όταν βλέπουμε αυτό που τόσο καιρό κοιτούσαμε.

Το νόημα αποδίδεται έστω και με λανθασμένες μεταφράσεις.

Η μηχανιστική θεώρηση δεν περικλείει την αλήθεια`

μετουσιώνεται όμως σ’αυτήν όποτε προβάλλει την έννοια του πριν και μετά

ως υπενθύμιση ενός κοινού σημείου αναφοράς: της παρούσας στιγμής.

Η αλληλεπίδραση δεν είναι υπό συζήτηση`

η ελεύθερη βούληση αφορά μόνο την επιλογή δράσης-αντίδρασης

και το συγχρονισμό στην εκτίμηση των δεδομένων.

Κάθε τι που συμβαίνει και μας αγγίζει είναι ταυτόχρονα αιτία κι αποτέλεσμα

της ψυχοσύνθεσής μας` διευκολυντικός παράγων, η παραδοχή της πίστης στην ψυχή

κι η διοχέτευση του είναι μας στο βίωμα του τώρα.

Πίστευε και μη, ερεύνα

Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.

Αυτό που σε ρωτάει ένα παιδί κάτι βαθύ ή επιστημονικό και εσύ λες μια μπούρδα κι αλλάζεις συζήτηση επειδή νιώθεις άβολα που δεν ξέρεις, ε, αυτό ας πούμε μην το κάνεις.

Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον,

ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω 

και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης.

Πιο πολλά μαθαίνεις στην εξοχή κάποια πανσέληνο ακούγοντας το κύμα,

παρά προσκυνώντας εικονίσματα.

Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί.

Αυτό που ευλογεί έναν, ενδυναμώνει όλους.
Νιώσε με την καρδιά σου τη χαρά του άλλου, μοιράσου την επιθυμία για θαύματα 

με αυτούς που αγγίζεις.

 ~~~~~~~~~~~~

Το μη βάζεις με το νου σου το κακό δε σημαίνει κάνε τα στραβά μάτια σ'αυτά που ξέρεις πως τρέφουν την κόλαση. Μην υποκρίνεσαι πως ζεις με αγάπη, αν ο φόβος κατευθύνει τις πράξεις σου` μην τύχει και χαθεί ο παράδεισος. Μπορεί η αγνότητα να στερείται σκοπιμότητας, αλλά δεν είναι άσκοπη. Αν πράγματι πιστεύεις στην αγάπη, γίνε κανάλι της.
Παραδώσου στην ευκαιρία της ύπαρξης.

αχαριστία

Δε ζήτησα να αλλάξεις. Τι γελάς;

Να είσαι ο εαυτός σου έλεγα μόνο.

Έκφραση αποδοχής της ύπαρξής σου

σε ζωντανό χρόνο, στο ρεύμα του τώρα-

όχι οάσεις αγαλλίασης στην έρημο της άρνησης.

Δεν ξέρω αν ακούς αυτό που εννοώ.

Πες μου αν γίνεται να αρνείσαι τον εαυτό σου

και παράλληλα να ζεις ως ο ίδιος ή αν,

ως κάτι άλλο, απέχεις απ’τον χορό -τον ψυχικό, τον αιώνιο,

και σε κρίνεις ενώ κρατάς το ρυθμό.

Δε θέλω να αλλάξεις λοιπόν. Για μένα αυτό είναι ήδη ένας άλλος.

Μην ξεχνάς έχω δει πώς λάμπει η αλήθεια στο βλέμμα σου,

την έκφρασή σου όταν είσαι ο ίδιος.

Να υπάρχεις ελεύθερα ήθελα.

Μέχρι που αποδέχτηκα ότι ισχύει.