Ο καβγάς είναι πρώτα από όλα με τον εαυτό σου. Εσύ αποφασίζεις ότι αξίζει να θυμώσεις για αυτό με το οποίο θυμώνεις. Κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει την οργή του και καταλήγουμε να ζούμε εξοργισμένοι. Κι ανήμποροι.
"Μας δένουν τα χέρια. Μας κυριεύουν το μυαλό."
Αισθανόμαστε ότι ο προσωπικός μας τιμωρός είναι εκεί έξω,
φέρνοντας την αποστολή του εις πέρας.
"Να περνάς απαρατήρητος. Μην κάνεις κύματα."
Θύματα μιας εσωτερικής λογοκρισίας που στρέφει τα βλέμματα αλλού. Αποφεύγουμε διακριτικά την αλήθεια μας, αλλοιώνοντας -θέλοντας και μη- τη μετάδοσή της.
Ποιος ζει ελεύθερος από δεύτερες σκέψεις;
Πριν πεις εγώ, ξανασκέψου το.
