Μόνοι μαζί

Σκέφτομαι την πρώτη φορά που βρεθήκαμε μόνοι. Οι δυο μας. Κανείς δε χωρούσε ανάμεσα, τα μάτια μας αντίκριζαν όσα αναζητούσαν στο τώρα. Στην εικόνα και το γέλιο του άλλου. Μες στο φιλί, εκεί που σμίγαν οι αισθήσεις. Στην εγκεφαλική ένωση δύο σωμάτων και τη σωματική ένωση δύο ψυχών. Είχαμε διαλυθεί στην ολότητα, παραδινόμασταν στο δέος της ύπαρξης. Κάτι, κάποιος ήταν παρών. Ασύλληπτος, απερίγραπτος σε σχέση μ'εμάς.. είτε μαζί είτε χώρια. Μας ξεπερνούσε` κι όμως, μας είχε ανάγκη. Για μια στιγμή, υπήρξαμε οι μόνες ακριβείς μεταφράσεις του. Ή μάλλον τα σύμβολα, οι κώδικές του. Χτίσαμε ένα πρόγραμμα -ίσως ακόμα και σύστημα. Μια γλώσσα ακατάληπτη που μας παρέδωσε όμως το νόημα. Πρόγνωση της ζωής που καρτερεί τον καθένα μας. Ενημερωτικό σποτ με χορηγό του το άμεσο μέλλον.

έρχεται η σειρά σου, μου είπε

Άνοιξα τα μάτια κι είδα τον έρωτα να σε καταπίνει. Τρόμαξα. 

Νόμισα σ'έχασα, ακριβώς τη στιγμή που σε βρήκα.

Παγίδα

Τ'ανείπωτα, τα ειπωμένα κι άλλοι τρόποι να διαφυλάξεις τ'ανομολόγητα.
Η φαντασία, το ένστικτο κι άλλες μέθοδοι να τα προσεγγίσεις.
Μα πρόσεχε. Θα κατηγορηθείς.
Δεν ήταν όλα τα κλειδιά που έβρισκες χαμένα.
Κάποια τα είχαν πετάξει. Δε γύρισαν ποτέ τους να τα ψάξουν.
Μη γίνεις δεσμοφύλακας ονείρων, αν δε θες να'σαι δέσμιος ιδεών.
Λόγια που πήρε ο αέρας οι ψίθυροι στ'αυτιά σου.
Μην πιστεύεις ήχους αν δεν έχουν μάτια που σου σκίζουν την καρδιά.
Κι αν λάβεις γράμμα χωρίς παραλήπτη, σκίσ'το
-προτού μπεις σε πειρασμό να ζεις χωρίς ταυτότητα.
Τι αλήθεια προσφέρουν όσοι αρνούνται να λύσουν το γρίφο τους;