Συστηθήκαμε διευκρινίζοντας πώς θα αποχαιρετιστούμε.
Εσύ με κωλοτούμπα, εγώ δεν θυμάμαι.
Γνωριστήκαμε ξεκαθαρίζοντας πώς θα ξεχαστούμε.
Εσύ καταχωνιάζοντάς με στο κουτί, εγώ δεν θυμάμαι.
Πήραμε δανεικά αποσιωπώντας ότι δεν θα τα επιστρέψει κανείς.
Εσύ τ' ασημένια μου, εγώ δεν θυμάμαι.
Ανταλλάξαμε λέξεις ξεχνώντας πως θα τις κρατήσουμε για πάντα.
Εσύ τα γραμμένα μου, εγώ δεν θυμάμαι.
Συναντηθήκαμε γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθούμε.
Εσύ μέσα σ' όνειρα, εγώ δεν θυμάμαι.
Αφιερώσαμε τραγούδια υπονοώντας ότι δεν θα τα ακούσουμε συγχρόνως.
Εσύ έναν κρίνο, εγώ δεν κρίνω.
Το μεγαλύτερό μας λάθος που δεν αγκαλιαστήκαμε`
σφιχτά, ζεστά, επί ώρα.
Όλοι οι περαστικοί όντως εσύ επί χρόνια,
όλα τα αντίο πράγματι δικά σου,
όλες οι φορές που σε χρειάστηκα, υπενθύμιση πως δεν σ' έχω ανάγκη.
Μια δεκαετία "ίσως έτυχε" κατατροπωμένη από "δεν πέτυχε αφού".
Εσύ παράθυρο στον κόσμο, εγώ κατεβασμένα ρολά.
Εσύ πένθος, εγώ παρηγοριά.
Εσύ καταφύγιο, εγώ διαφυγή.
Εσύ αφορμή να δικαιολογώ τις αρνήσεις μου, εγώ ο αποδέκτης της δικής σου.
Εσύ της υπερβολής, εγώ του υπερβολικού μέτρου.
Εσύ υπό εξαφάνιση, εγώ σε αναζήτηση.
Εσύ σταθερή πηγή έμπνευσης, εγώ... εγώ... εγώ...
Εγώ δεν θυμάμαι.
Παρόλο που δεν έχω ξεχάσει.
