Προεκλογική εκστρατεία

Η πλειοψηφία κερδίζει. Απ' τους δέκα ψηφίζουν οι έξι, ενώ οι άλλοι τέσσερις απέχουν. Απ' τους έξι, οι δύο θέλουν τον Α, ο ένας τον Β κι οι υπόλοιποι ψηφίζουν Γ. Ο Γάμα λοιπόν κυβερνά και γαμάει και τους δέκα, γιατί η πλειοψηφία των τριών απεφάνθη. Και πας σουπερμάρκετ κι εκεί που είχες μάθει να βάζεις στο καλάθι πράματα της τελευταίας στιγμής, τώρα φτάνεις ταμείο και βγάζεις πραμάτια γιατί δεν έχεις λεφτά. Και πας με πενηντάρικο στο φούρνο (ασχέτως αν είν' το τελευταίο στη μέση του μήνα) κι η γιαγιά από δίπλα το βλέπει και την πιάνεις να κλαίει κρυφά. Ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος κι ο φτωχός νιώθει ένοχος για τον ακόμα πιο φτωχό. Κι οργή. Σκάσε μαλάκα! Πολλά μας τα 'πες τόσα χρόνια. Κρίση, δουλειές, κλεισίματα, κουρέματα, χρέη και κατασχέσεις. Σέλφις, τσεκ-ιν, Μύκονος, άιφον, παντελίδες. Αυτ' είν' η δεκαετία σου, άνοιξε τα στραβά σου! "Ελπίδα για το αύριο" κι ας θάψαμε μόλις τη σημερινή. "Πάμε μπροστά" κι ας είδαμε ότι είναι γκρεμός. Ποτάμια που πηγάζουν από βούρκους και καταλήγουν σε υπονόμους. Ενότητες πολιτικών που μια ζωή φεύγουνε από κάπου. Νεκρή θάλασσα και νεκροί στη θάλασσα. Μπερδεύουμε τα όχι και τα ναι, αλλά ακόμα κουνάμε σημαίες. Όλοι για την Ελλάδα, ποιος θα τη φάει πρώτος. Ένα κομμάτι γης, τρεις χιλιετίες καταγεγραμμένης ιστορίας, ή ταν ή επί τας, ελευθερία ή θάνατος, χρειαζόμαστε αέρα! Τώρα χαρτογιακάδες, τράπεζες, το αμερικάνικο όνειρο κι ίσως μια μετά θάνατον ζωή. Τρεις ψηφοφορίες σ' ένα οχτάμηνο κι ακόμα δεν αποχωρούν από το σπίτι του big brother. Υπέρμαχοι του καπιταλισμού σε λένε μαρξιστή αν πεις "κεφάλαιο", έστω κι αν μόνο μεταφράζεις. Αυτοί είμαστε. Τέτοιοι! Κι ίσως χειρότεροι, γιατί αν μας βάλουν σ' ένα σχολείο, δε θα το διακρίνουμε το παιδί που πεινάει. Παιδί είναι. Παίζει, τρέχει, γελάει, ελπίζει κι ονειρεύεται. Υπάρχουν παιδιά που πεινάνε! Μέσα στα σχολεία, όχι απ' έξω όπως παλιά. Λιποθυμούν ανάμεσά μας. Και δεν είναι ότι δε στενοχωριέμαι αν καίγεται το σπίτι του απέναντι, είναι που δε μου περισσεύει το νερό. Όμως δόξα τω θεώ σου, απέλυσαν άλλον κι όχι εσένα. Μακάρι λοιπόν ο θεός του να κάψει τον δικό σου που σ' έκανε να πιστέψεις ότι είσαι ο εκλεκτός. Παλιά τρέχαμε να κάνουμε σωματεία για μελλοντικά κεκτημένα και σήμερα τρέχουμε να κάνουμε σωματάρα αφήνοντας τα αιματοβαμμένα να χαθούν. Οι καλλιτέχνες του 90 και 80 τώρα πιο επίκαιροι από ποτέ, όχι λόγω ενόρασης, μα χάρις μεγιστοποίησης του περιθωρίου. Κάποιος είχε πει θα φρόντιζε για τους λίγους και πράγματι, φρόντισε να γίνουμε πολλοί. Ακόμη και τώρα πόλωση... να διαλέξεις το παλιό ή το παλιότερο ή το νέο που σ' έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια ή το μεταμφιεσμένο που σου λιώνει το κεφάλι με τ' άρβυλα αν αντιμιλήσεις ή τους κομπάρσους κάποιων πρωταγωνιστών; Αμόρφωτοι, ανάγωγοι, απαίδευτοι γόνοι υπόσχονται ισότητα μηδενός εξαιρουμένου και την πετύχαν` νιώσαμε μηδενικά μπροστά στα τζάκια τους. Ξεχνάς ρε ότι είσαι το σπίρτο;! Χωρίς εσένα και το σόι σου που ζητάει να βολευτεί, αυτοί είναι το τίποτα. Κι αν φιλοτιμηθείς να ελευθερώσεις τη μιλιά σου, μαζί θα τους κάνουμε περίγελο της φαρσοκωμωδίας που έπαιξαν στα digea κουτιά. Αν δεν είχαμε αυτά και κάτι παπαγάλους, θα κρίναμε πιο εύκολα τις πράξεις και θα ζυγίζαμε γεγονότα προτού χαρίσουμε τα ελαφρυντικά. Όμως η συνείδηση βαραίνει μόνο αυτούς που την έχουν. Βλέπεις κουβαλούν ένα φορτίο αλλαγής. Θα κάνουν την τραμπάλα καταπέλτη. Άλλον ένα θέλουμε και το μπορούμε. Θα 'ρθεις εσύ;

Επανάληψη στην Ιστορία

Τη πρώτη φορά που ήρθε το γράμμα, πόνεσε, Έπρεπε να φυγω, να γίνω νόμιμα αιχμάλωτος σε έναν κόσμο σουρεαλισμού που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Κι έτσι, πήγα για να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν έφυγε ποτέ τελικά, αλλά μεταμορφώθηκε, με νέα ρούχα και άργησα να αναγνωρίσω.

Τα χρόνια πέρασαν και ενώ είχα γυρίσει με μια ανώτερη συνείδηση ήρθε το δεύτερο γράμμα και αυτό πόνεσε περισσότερο. Έπρεπε να φύγει, να γίνει αιχμάλωτος σε ένα σύστημα που μισεί την αθωότητα και την ειρήνη. Κι έτσι, πήγε για να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν μου άνηκε ποτέ και το οποίο είχε άλλο πρόσωπο. Δεν ήταν το δικό μου, αλλά θα το αναγνώριζα παντού και πάντοτε.

Τη δεύτερη φορά, θα έχανα ένα κομμάτι μου, ένα άλλο σώμα, ένας άλλος εαυτός που δεν ήταν ποτέ εγώ.

Ένας άλλος μου εαυτός που θα έβλεπα όπως έβλεπε εμένα ένας άλλος άνθρωπος τη πρώτη φορά.

Όσο μακριά και να πάω, έγω κρατώ την επιλογή του να μένω ακόμα εδώ.

Όσο μακριά και να έχεις φύγει, μπορείς να μένεις ακόμα εδώ.

Αυτό το έμαθα μαζί σου.

Το αρχαιότερο παιχνίδι της μοίρας

Το πραγματικό, το αληθινό, το αρχαιότερο παιχνίδι της μοίρας είναι η επίσπευση.
Περιμένεις κάτι, κυνηγάς κάτι, παλεύεις για κάτι.
Το διεκδικείς, το πολιορκείς, το θες δικό σου.
Επιδιώκεις την υλοποίηση ενός ονείρου μέχρι τη λεπτή γραμμή,
τη χρυσή τομή της πίστης στην αυτο-αξία.
Πιστεύεις σε ανώτερες δυνάμεις και σπέρνεις ικεσίες.
Αμφισβητείς την ύπαρξη σχεδίου και θερίζεις αγώνες.
Τίποτα δεν είναι αρκετό.
Ο εσωτερικός σου τύραννος προστάζει:
"Αν δεν έρχεται αυτό που περιμένεις, υπάρχουν δύο εκδοχές:
ή εσύ δεν είσαι ικανός να το φτάσεις ή αυτό δεν είναι άξιο να σε προσεγγίσει."
Και φοβάσαι, τον πιστεύεις, συρρικνώνεσαι.
Μέχρι που τολμάς να ξεχάσεις.
τι ονειρευόσουν; γιατί ήλπιζες; πού μπορείς να εύχεσαι;
Εκμηδενίζεις το οτιδήποτε συμβαίνει, μην και σε παρασύρει στην παράτολμη σκέψη πως όντως δικαιούσαι αυτά που βάλθηκες να ζήσεις, έστω κι αν σ'ενέπνευσαν μόνο για μια στιγμή. Αντιστέκεσαι στις πιέσεις που ασκεί η ζωή.
Πάνω που σ' ένοιαζε να επιταχύνεις τη συνάντησή σου μ'αυτό που φανταζόσουν, τώρα κοιτάζεις πίσω και διαπιστώνεις ότι ήξερες πως κατά βάθος το αποφεύγεις.
"Τίποτα δε φοβόμαστε όσο την ευτυχία" είπε κάποια ψυχή
(ή έτσι το αντελήφθην τελοσπάντων).

Και πάνω που παγώνει ο χρόνος.
το αίμα παίρνει φωτιά στην όψη της κατάλληλης στιγμής.