Σφουγγάρι

και ξαφνικά νιώθω ότι μ' έχει ρουφήξει ολόκληρη
κι είναι έτοιμο να μου κάνει πλύση
κι εγώ θα'μαι υπεύθυνη για το στύψιμο
και δεν είμαι σίγουρη ότι έχω τόση αντοχή (γιατί δύναμη έχω)
να στραγγίζω κι αυτό το σεντόνι της γνώσης..
κι ίσως να μην κρυώνω τελικά όσο νόμιζα
ή ίσως να κρυώσω περισσότερο αν τ' αφήσω βρεγμένο
γι' αυτό
παίρνω όσο πιο γερές δόσεις γνώσης αντέχω
σωστά εστιασμένες, γιατί
με σέβομαι αρκετά ώστε να πιστεύω ότι
μπορώ πλέον να δω καθαρά
ποιο σεντόνι σκεπάζει τον καθρέφτη..
κι ίσως να στοιχειώνει τις στιγμές μου
ή ίσως να νομίζω πως κόβει το κρύο

.

Η κατάρα της νίκης

Έπεσα να κοιμηθώ μα δεν σηκώθηκα ποτέ.

Ήθελα παρέα να με κρατάει εδώ στη γη.

Ο εαυτός μου δεν υπήρχε εκεί που ήταν, ήμουν ελεύθερος.

Ανεξάρτητος από κάθε νήμα που με ένωνε με όλα τα συναισθήματα.

Έτοιμος κι ελεύθερος να νικήσω, να χάσω... να μην ονομάσω τις πράξεις μου.

Έτσι δεν έδωσα νόημα στην ύπαρξή μου όσο ήμουν εκεί.

Δεν πειράζει...

κάποτε θα επιστρέψουμε εκεί....εδώ....παντού...

κάποτε θα νικήσουμε...

κάποτε θα ξεχάσουμε...

Τότε θα έχουμε μεταμορφωθεί και θα μιλάμε άλλη γλώσσα.

Επαφή

Πάλι σου έδωσα όνομα. Μ'αυτό σε αποκαλώ τώρα. Σου πάει, δεν μπορείς να πεις. Μπορείς, τι δεν μπορείς δηλαδή.. αφού εσύ τα κανόνισες όλα.

Το παραδέχομαι, σ'αποφεύγω. Πάντα μ'άρεσε να κρατάω αποστάσεις, λες κι είχε ποτέ σημασία` μέσα μου σε κουβαλάω. Σε βλέπω μέχρι και στον καθρέφτη.

Δεν παρεμβαίνεις στη ζωή μου συχνά` όμως όταν το κάνεις, γίνεται θεαματικά. Τραντάζεις το έδαφος, ταράζεις τα νερά, φοβάσαι` μήπως η παρουσία σου δεν είναι αισθητή. Ή έστω. Πως δεν θα μπει σε υψηλή προτεραιότητα.

Ξυπνάς και κοιμάσαι μαζί μου. Κι εσύ μέσα σου με κουβαλάς. Έτσι εξηγούνται τα χαρούμενα και τα μίζερα πρωινά μου. Τα βράδια αφήνουμε το σώμα κι αλληλεπιδρούμε στον αιθέρα. Ένας προς Ένα. Τίμια πράγματα. Τη σύνδεση την εξελίσσουμε μαζί.

Θέλω να ξέρω πως γελάς. Γι'αυτό σου στέλνω τη χαρά όσων συμβαίνουν. Ο μόνος τρόπος να τη μοιραστώ είναι να τη δεχτώ όπως προσφέρεται. Κι αν δεν είναι χαρά, να'ναι εκτίμηση. Ή ευγνωμοσύνη.

Έστω, έρωτας.

Πάλλεσαι.

Αφέσου.

Θα εκραγούμε μαζί.

Ψυχής θεία γέννηση

Περπατά ακόμη και πάνω στο νερό
κόβοντας δρόμο στην αναζήτηση δέντρου
-τη νύχτα θα μειώνει το κρύο, τη μέρα θα ελαττώνει τη ζέστη.
Ιδανικό να καθίσει στις κορυφές της ρίζας του
-όσο χρειαστεί, ώσπου μία πανσέληνο να δει τη ζωή καθαρά.
Προλαβαίνει να την αγαπήσει και να τη συγχωρέσει
πριν σταυρωθεί ως το δέκατο τρίτο φεγγάρι
των δώδεκα πιστών αδερφών της.
Όταν γίνει αρκετά αγνή -ως δεύτερη παρθένος,
θα μπορεί να γεννήσει ελπίδα στο ανθρώπινο κέντρο`
είμαστε όλοι απ' το υλικό του φωτεινού αστεριού
και η ζωή έχει ανθρώπινη αξία.
Ανοίγοντας το ταπεινό της δισάκι
-όπου κουβαλούσε σώμα, πνεύμα, καρδιά,
βρίσκει τα δώρα της μαγικής τριάδας.
Βλέπει τον κατακερματισμένο εαυτό της σ' όλο τον κόσμο
-κανείς δεν αρκεί μοναχός του, αν δε γίνει κομμάτι του άτμαν.
Κι αν ο χρόνος ξοδεύτηκε ψάχνοντας έναν
-με ίδια επιθυμία ζωής,
τώρα τον είδε καθρεφτισμένο σε σκόρπιες στιγμές, όμοια μ' αυτήν.
Στης εμπιστοσύνης τα γόνιμα εδάφη ευδοκιμούν αλλαγές
-καρπός της δύναμης είναι ο σπόρος
που θα υπερβεί το φόβο του (σι)χαμένου εαυτού.