Αναδρομή

Συστηθήκαμε διευκρινίζοντας πώς θα αποχαιρετιστούμε.

Εσύ με κωλοτούμπα, εγώ δεν θυμάμαι.

Γνωριστήκαμε ξεκαθαρίζοντας πώς θα ξεχαστούμε.

Εσύ καταχωνιάζοντάς με στο κουτί, εγώ δεν θυμάμαι.

Πήραμε δανεικά αποσιωπώντας ότι δεν θα τα επιστρέψει κανείς.

Εσύ τ' ασημένια μου, εγώ δεν θυμάμαι.

Ανταλλάξαμε λέξεις ξεχνώντας πως θα τις κρατήσουμε για πάντα.

Εσύ τα γραμμένα μου, εγώ δεν θυμάμαι.

Συναντηθήκαμε γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθούμε.

Εσύ μέσα σ' όνειρα, εγώ δεν θυμάμαι.

Αφιερώσαμε τραγούδια υπονοώντας ότι δεν θα τα ακούσουμε συγχρόνως.

Εσύ έναν κρίνο, εγώ δεν κρίνω.

Το μεγαλύτερό μας λάθος που δεν αγκαλιαστήκαμε`

σφιχτά, ζεστά, επί ώρα.

Όλοι οι περαστικοί όντως εσύ επί χρόνια,

όλα τα αντίο πράγματι δικά σου,

όλες οι φορές που σε χρειάστηκα, υπενθύμιση πως δεν σ' έχω ανάγκη.

Μια δεκαετία "ίσως έτυχε" κατατροπωμένη από "δεν πέτυχε αφού".

Εσύ παράθυρο στον κόσμο, εγώ κατεβασμένα ρολά.

Εσύ πένθος, εγώ παρηγοριά.

Εσύ καταφύγιο, εγώ διαφυγή.

Εσύ αφορμή να δικαιολογώ τις αρνήσεις μου, εγώ ο αποδέκτης της δικής σου.

Εσύ της υπερβολής, εγώ του υπερβολικού μέτρου.

Εσύ υπό εξαφάνιση, εγώ σε αναζήτηση.

Εσύ σταθερή πηγή έμπνευσης, εγώ... εγώ... εγώ...

Εγώ δεν θυμάμαι.

Παρόλο που δεν έχω ξεχάσει.

Χρονικό (συνεχές)

Αν πετύχω το αυτό, είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο εκείνο που οδηγεί εκεί.

Ορισμός προσδοκίας ή στόχου; Ναι. Αναλόγως πρόθεσης.

Η διαφορά ανάμεσα στην πίστη ότι το εδώ είναι ένα υπέροχο μέρος με άπειρες διασυνδέσεις προς μια υπέροχη εξέλιξή του, και στην πεποίθηση ότι το εδώ είναι ένα μέσο για να οδηγηθώ στο εκεί το οποίο θα 'ναι σίγουρα καλύτερο απ' αυτό που ζω τώρα, είναι διαφορά φάσης. Σαν να λέμε,

δεν είναι απόλυτα στο χέρι μου, αλλά περνάει αποκλειστικά απ' αυτό.

Αντανακλάσεις

Διάλεξε, λένε οι φωνές.

Κουρτίνα 1: εσύ
μαθαίνεις τι σημαίνει το ότι ζεις ως εσύ, 

μέσα απ' τις ιστορίες που έφεραν το σήμερα.

Κουρτίνα 2: εσύ
θυμάσαι ότι είναι σημαντικό που ζεις ως εσύ, 

μέσα απ' τις ιστορίες που φέρνουν το αύριο.

Κουρτίνα 3: εσύ
εκφράζεις τη σημασία του να ζεις ως εσύ, 

μέσα σε ιστορίες που δεν έχεις προβλέψει.

Τόλμη και Γοητεία

Κάποιες φορές βρίσκεις τις λέξεις-
πόσο λυτρωτικό να νιώθεις ότι 

όσα θέλεις να πεις λέγονται ανοιχτά.
Κάποιες φορές βρίσκεις τη στιγμή-
πόσο καθησυχαστικό να ξέρεις ότι

αυτό που χρειαζόταν συνέβη στον χρόνο του.

Κι υπάρχουν φορές που βρίσκεις το θάρρος-
ενέργεια χωρίς δεύτερη σκέψη 

που εκδηλώνεται ως δεύτερη φύση σου-
πόσο ξεκάθαρη η πράξη 

που υπερκαλύπτει λέξεις και χρόνο,
πόσο ελεύθερη η δράση 

που αντί να κρύβει επιθυμία την εκφράζει.

Δεν αμφισβητείται.
Ούτε καν αργότερα.
Ούτε καν από σένα.

Τόσο ελκυστικός γίνεσαι όταν 

γοητεύεσαι απ' τη δύναμη της αλήθειας σου.

Λούνα Παρκ

Γίνονται απίστευτα πολλά τελευταία

και πολλά απίστευτα συγχρόνως.

Ρόλερ κόστερ επί του καναπέ.

Ή πύργος του τρόμου

με την ευγνωμοσύνη του μετά`

αφού προσγειωθώ ασφαλής,

έχοντας νιώσει τ' αόρατα χέρια που εμποδίζουν την πτώση μου.

Αίσθηση ευλογίας που επιτείνει την αγωνία.

Πώς θα με δω στο δωμάτιο με τους καθρέφτες;

Ποιο φίλτρο επηρεάζει την εικόνα

και με τι συχνότητα συμβαίνει;

Οι ιδέες στο μυαλό μου συγκρουόμενα,

αλλά χωρίς σημασία εφόσον μοιραζόμαστε γέλιο.

Στον κόσμο που έχει ως μόνη σταθερά 

μια ρόδα που πάντα γυρίζει,

μου αρκεί ν' απολαμβάνω τη θέα.

Γείωση

Βρίσκομαι σ' έναν ναό ξαφνικά
και είναι χρέος μου να παραμείνει χώρος λατρείας.
Υπάρχουν απόψεις για το πώς γίνεται αυτό,
αλλά οι αποφάσεις είναι δικές μου.
Υπάρχουν και κριτικές, χλευασμοί,
μα δεν αρκούν ν' αλλαξοπιστήσω.
"Άσε τους πιστούς να προσέλθουν",
φώναζαν που είχα πόρτες κλειστές.
Εγώ ψυχεδέλεια, στο κουκούλι της ευλογίας.
Δεν στερώ πρόσβαση, αναβαθμίζομαι.
Χωρίς ενοχές.

Στο μάτι του κυκλώνα

Αισθάνομαι ταλαιπωρία, 

χωρίς αυτό να περιγράφει πώς νιώθω.

Θέλω να φύγω, αλλά μπορώ να ξεφύγω μόνο σαν κλέφτης-

ο λόγος που θα 'χω στερηθεί την ένωση του παζλ.

Ψιθυρίζω ότι κάτι με καλεί κι απ' τα παράθυρα μπαίνει αέρας,

με ακινητοποιεί και φεύγει με το μυστικό μου.

Χτυπάει η πόρτα και δεν ανοίγω - αν δεν το ξέρεις, δεν σε αλλάζει` 

λέω, αποδοκιμάζοντας σιωπηλά τη σιγουριά μου.

Επίκεντρο σεισμού, ταχύτητα κομήτη.

Περίεργο να ζεις στα χαλάσματα χωρίς αυτά να είναι χαλασμένα.

Αναρωτιέμαι διαρκώς ως ποιος φεύγω. Πώς; Πότε; Γιατί;

Τίποτα δεν θα απαντηθεί ενώπιόν μου.

Δεν είμαι νέο εγώ, αν αφηγούμαι τι αισθάνομαι και όχι πώς νιώθω. 

Κι όχι πως δε μου μιλάω, ίσως που δεν με ακούω.

Άνθρωπος που μιλάει για ό,τι τον καλεί, άνθρωπος που το ακούει.

"Δεν μπορεί να μη βλέπεις" λέει, κι όντως -ψυχανεμιζόμουν ευθυγράμμιση.

Είναι ανακουφιστικό να είμαι στο πλάι μου.

Να υπάρχω ως κάτι συνεχές, ακόμα κι όταν όλα αλλάζουν.

Να είμαι. Ψυχή. Παρουσία.

Της πεταλούδας

Δεν υπάρχουν ανεξήγητα φαινόμενα λέει. Συμφωνώ. Δεν πιστεύει ότι συμφωνώ. Αυτά που πιστεύω αγγίζουν τις θεωρίες του μεταφυσικού λέει, άρα αποκλείεται να συμφωνώ, αντιθέτως μάλιστα, είναι τόσο βαθιά η διαφωνία μου λέει, που η συμφωνία έρχεται ως στάχτη στα μάτια για να μην εκτεθούν οι πεποιθήσεις μου.

Ούτε που διανοείται την πιθανότητα πράγματι να μην αντικρούονται αυτά για μένα, ούτε που χαμογελάει συνειδητοποιώντας τη βαθιά ειρωνεία την οποία εκφράζει: το ότι δεν μπορείς να διανοηθείς κάτι, δεν το καθιστά ανεξήγητο. Πόσο υπεροπτικό να νομίζεις ότι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι εσύ, δεν εξηγείται σε κανένα επίπεδο.

Δεν υπάρχουν μοιραία φαινόμενα λέει. Συμφωνώ. Δεν πιστεύει ότι συμφωνώ. Αυτά που πιστεύω αγγίζουν τις θεωρίες του γραφτού λέει, άρα αποκλείεται να συμφωνώ, αντιθέτως μάλιστα, είναι τόσο βαθιά η διαφωνία μου λέει, που η συμφωνία έρχεται ως προσπάθεια να κατευνάσω τις μοίρες.

Ούτε που αντιλαμβάνεται τη σημασία που δίνω στις δυνάμεις που ορίζουν την πένα, ούτε που διακρίνει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στον ήρωα και τον συγγραφέα: το ότι δεν είναι κάτι πεπρωμένο, δεν το καθιστά άγραφο. Πόσο απαθές να νομίζεις ότι αν δεν έχει ήδη γραφτεί εκ μέρους σου, δεν θα γραφτεί στην ιστορία σου εν γένει.

Τα φαινόμενα απατούν λέει. Διαφωνώ. Δεν πιστεύει ότι διαφωνώ. Αυτά που πιστεύω αγγίζουν την εξύμνηση του υποσυνείδητου λέει, άρα αποκλείεται να διαφωνώ, αντιθέτως μάλιστα, είναι τόσο βαθιά η συμφωνία μου λέει, που η διαφωνία μου έρχεται ως δικηγόρος του διαβόλου με πραγματικό σκοπό την αποσύνθεση της επιφάνειας.

Ούτε που σκέφτεται να με ρωτήσει ευθέως, ούτε που αφήνει το περιθώριο στην απάντησή μου να διαψεύσει τη λίστα των απατηλών δηλώσεων: το ότι κάτι δεν είναι όπως περίμενες, δεν σημαίνει ότι εμφανιζόταν ως άλλο. Πόσο ευθυνόφοβο να νομίζεις ότι είναι τα φαινόμενα κι όχι οι άνθρωποι που προτίθενται να εξαπατήσουν ή να εξαπατηθούν.

Λέει τόσα πολλά τόσο συχνά, μα το επίπεδο συμφωνίας ή διαφωνίας μου με αυτά δεν έχει επηρεάσει καθόλου το πόσο με ξέρει. Όσον αφορά τη συνδιαλλαγή μας δεν είμαι εγώ, αλλά μια ακλόνητη άποψη για μένα. Πόσο αδιέξοδο να νομίζεις ότι είναι στο χέρι σου να εξηγήσεις την αποκλειστικά δική σου διαρκώς μεταβαλλόμενη αλήθεια.

Τι πιο χρήσιμο από το να τη ζήσεις.

Όποιος καταλάβει, κατάλαβε.

Αν είναι ανοιχτός, ευχαρίστησέ τον.