Οι νεκροί ζουν

Πάλι έλεγε για τότε που είχε δει το χάρο με τα μάτια του.
Ακόμη να καταλάβει πως είναι φάντασμα πια! δεν επιβίωσε.
Λέει, μου μιλάει άρα μ' επηρεάζει.
Έτσι δε ζουν κι οι ζωντανοί;

Ταράτσες

Φανταζόσουν το αύριο με ψεύτικες ελπίδες.
Έτρεχες στους δρόμους με τους φίλους σου.
Κυνηγούσες μυστήρια που σε προκαλούσαν.
Ήσουν στη ταράτσα όταν τον είδες,
ντυμένο στα μαύρα
να τον χτυπάει ο άνεμος
αλλά σε είχε δει πρώτος.

Φαντάσου έναν κόσμο με χρώματα.
Να κολυμπάς και να αναπνέεις κάτω απ'το νερό.
Να ανακαλύπτεις απαντήσεις στον ουρανό.
Να είσαι παντού ταυτόχρονα, όπως εκείνος,
ντυμένος με φως
να σε αγκαλιάζουν οι φλόγες του
αλλά στάχτη να γίνονται μόνο οι αναμνήσεις.

Φαντάζομαι μέρη με μαγικούς ανθρώπους και κάστρα που προσφέρουν εμπειρίες.
Ο κόσμος αυτός μου ανήκει και του ανήκω.
Σύντομα θα αποκαλυφθεί μια ψυχή που δεν είναι κανενός.
Σε κάθε σκέψη είμαι εκεί, όπως μόνο εγώ ξέρω
είτε είμαι στο σώμα μου είτε όχι
γνωρίζοντας εκείνα που δεν μου λέω
και θυμάμαι τότε που ήμασταν μικροί
αλλά δεν ήμασταν εμείς.

Ζωή είσαι μικρή

- Ζωή είσαι μικρή.

- Δεν είμαι μικρή. Είμαι απλά νέα. Γι’ αυτό εμπνέω μια βιασύνη. Να προλάβω να συμπεριλάβω στα πλάνα μου τα πάντα.

- Νέα, ε; Έτσι εξηγείται που είσαι φοβισμένη. Νέα και άμαθη.

- Ξεχνάς πως έχω 6 δισεκατομμύρια ψυχές να προσθέτουν εμπειρία στις στιγμές μου; Είμαι πιο ώριμη απ’ όλους τους νέους συγκεντρωμένους.

- Αν είσαι τόσο ώριμη, γιατί δολοφονείς όποιον σ’ έχει δική του;

- Δεν υπάρχει δόλος. Είμαι απλά φονική. Κανείς δε ζει για πάντα. Έτσι λέει το Σχέδιο.

- Πες μου γι’ αυτό το Σχέδιο! Ποιος το έβγαλε; Πού θα βρεθώ όταν πεθάνω; Πώς ήρθα; Πότε θα φύγω; Τι κάνω εδώ; Γιατί υπάρχω;

- Δε γίνεται να μάθεις.

- Μυστικοπαθής μας βγήκες.

- Μυστηριώδης. Δέξου το πως δεν αποκαλύπτω τα πριν και τα μετά μου.

- Είσαι λίγο παρανοϊκή, το ξέρεις;

- Είμαι ψευδαισθητική. Δεν το κάνω όμως για μένα.

- Αλλά για ποιον;

- Σου δίνω τη δύναμη να πλάθεις σενάρια για τον κόσμο. Εσύ δεν ήσουν που ζήτησες να τον αντιληφθείς;

- Χάρη μου κάνεις δηλαδή;

- Δε φταίω εγώ. Είναι στη φύση μου να ‘μαι χατιρική.

- Εγώ για αναποφάσιστη σε κόβω.

- Έχεις Ελεύθερη Βούληση να με βλέπεις όπως θες. Αυτή ακριβώς είναι η χάρη που σου κάνω.

- Δεν μπορείς δηλαδή να διαλέξεις εσύ και πέταξες τη μπάλα σε μένα.

- Κάθε άλλο! Είμαι πολύ ξεκάθαρη. Τις προτιμήσεις μου στις δείχνω κάθε μέρα. Τι φταίω αν δεν προσέχεις τα σημάδια;

- Σε συμφέρει αυτή η οπτική.

- Με βρίσκω ηθική που αδικώ αυτούς που το επιτρέπουν.

- Εγώ επιφανειακή θα σ’ έλεγα..

- Δικαίωμά σου. Είμαι τόσο επιφανειακή όσο ο καθρέφτης που κοιτάζεις.

- Τίποτα πρωτότυπο δεν έχεις να μου πεις;

- Γνήσια με νοιάζει να ‘μαι. Να είναι αυθεντικές οι ανατροπές μου.

- Απολαμβάνεις το σόου τελικά.

- Είναι στη φύση μου να είμαι θεαματική. Παράσταση η ζωή σου, σινεμά τα τελευταία σου λεπτά. Παίξε εσύ το ρόλο που ονειρεύτηκες κι άσε τα υπόλοιπα σε μένα.

- Είσαι ένας μύθος δηλαδή;

- Αντιθέτως, είμαι ιστορική. Γι’ αυτό σας κάνω μάρτυρες των όσων μου συμβαίνουν.

- Όλα γύρω από σένα θέλεις να γυρίζουν.

- Αυτό που λες δε βγάζει νόημα. Ξέχασες πως είμαι λαοκρατική; Αν δε σας αρέσω, αλλάξτε με. Μη ρίξετε την ψήφο εμπιστοσύνης.

- Νομίζεις είναι εύκολο; Γίνεσαι προκλητική.

- Καθόλου προκλητική, απλώς τολμηρή.

- Δε δίνεις πολλά περιθώρια, όμως.

- Όσα αρκούν για να επιλέξεις αν θ’ αρπάξεις τις ευκαιρίες που προσφέρω.

- Είσαι ζαβολιάρα, είναι περαστικές αυτές οι ευκαιρίες.

- Είμαι ζωηρή και το απολαμβάνω. Τόση ενέργεια έχω, διαρκώς κινούμαι. Τι φταίω εγώ αν δε θέλεις να αλλάξεις κι αφήνεις να χαθούν μέσα απ’ τα ίδια σου τα χέρια;

- Γίνεσαι επιθετική.

- Είμαι πράγματι βίαιη ανά στιγμές. «Κλοτσάω» όταν αγνοείς πόσο αξίζω.

- Πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι έχεις σημασία;

- Αν δεν είμαι αξιόλογη, τότε πώς όλοι αναφέρουν τ’ όνομά μου;

- Απλά είσαι κοινή για όλους, τίποτα παραπάνω.

- Είμαι όντως οικουμενική. Δεν το λες και τίποτα.

- Επιτέλους παραδέχεσαι ότι ανήκεις στους ανθρώπους.

- Όχι ακριβώς. Είμαι δημόσια επειδή δεν αποτελώ ιδιοκτησία κανενός, όχι αντιστρόφως.

- Αφού εμείς σε ορίζουμε, τι λες;

- Είμαι κυρίαρχη. Τους νόμους που με εξουσιάζουν δεν μπορείς να τους αγγίξεις.

- Τους νόμους της φύσης εννοείς;

- Δεν περιορίζομαι σ’ έναν πλανήτη. Είμαι συμπαντική. Έχω το γονίδιο των εκρήξεων που μ' έφεραν εδώ.

- Ναι, όμως αλλιώς ξεκίνησες κι αλλού έχεις καταλήξει…

- Φυσικά. Είναι επιλογή μου να είμαι προοδευτική. Εξελίσσομαι πάντα και παντού.

- Κι εμείς τι είμαστε; Τα πιόνια αυτής σου της πορείας;

- Δε βλέπω πιόνια, μονάχα όργανα.

- Το ίδιο κάνει, πάψε να παίζεις με τις λέξεις!

- Δεν είναι το ίδιο! Τα όργανα βγάζουν μουσική κι εκφράζουν τον παλμό μου. Είμαι να ξέρεις ρυθμική.

- Δυσνόητη είσαι κατά βάση. Μια μέση λύση δε σου κάνει;

- Πες με υπερβολική. Προτιμώ τα άκρα από τη μετριότητα με την οποία θες να με συγκρίνεις…

Εγώ, ο Έρωτας

Είμαι ο καρπός της Άλφα και του Ωμέγα. Εκείνοι με δημιούργησαν, αυτούς πρωτοσυνάντησα. Με λάτρεψαν, με φρόντισαν, με μεγάλωσαν. Με έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτό που είμαι, μα τα χρωστάω όλα σ’ αυτούς. Ήμουν η μοναδική ενέργεια που βρέθηκε ανάμεσά τους και, τελικά, ήμουν αυτό που μπόρεσε να τους διαλύσει.

Άνοιξα τα βλέφαρά μου… Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το βλέμμα τους. Διαπεραστικό! Ένιωσα το άγγιγμά τους. Απαλό! Άκουσα τον ψίθυρό τους. Υπνωτικό! Μύρισα την αγκαλιά τους. Θεραπευτικό! Γεύτηκα το φιλί τους. Εθιστικό! Το πρώτο στοιχείο ύπαρξης ήταν η σύνδεσή τους…χωρίς καμία λογική, μα πέρα για πέρα αληθινή. Έχοντας αυτές τις πρώτες εντυπώσεις, η συνείδησή μου αποφάσισε να αφιερωθεί σ’ εκεί-νους. Στους δύο που μπόρεσαν να γίνουν ένα και δημιούργησαν εμένα.

Διάλεξα ν’ αναπνέω μέσα απ’ αυτά που θα προσφέρω… και κάπως έτσι, μεταλλάχτηκα σε κήπο! Γέμισα σιντριβάνια και πηγές, γρασίδι και λουλούδια, παγκάκια και σκιές. Υπήρχα μόνο γι’ αυτούς` χαιρόμουν να τους βλέπω ευτυχισμένους, να με ζουν, να με μαθαίνουν, να μ’ εξερευνούν. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισαν να μοιάζουν κουρασμένοι, σχεδόν ταλαιπωρημένοι. Κάποιες μέρες ερχόταν να μ’ επισκεφτεί μόνο η Άλφα, ενώ έρχονταν βράδια που έβλεπα τον Ωμέγα μόνο σε μια γωνιά, να κλαίει και να σκέφτεται. Υπήρχαν φορές που ούτε καν μου μιλούσαν, κι Εγώ… Εγώ… Εγώ αποφάσισα να αλλάξω!

Αν όντως με είχαν βαρεθεί, έπρεπε να εξελιχθώ. Έτσι επέλεξα να γίνω πλοίο, ώστε όχι μόνο να υπάρχω, αλλά να είμαι και το μέσο για έναν προορισμό. Τι πιο όμορφο απ’ το να ταξιδεύεις με αυτούς που εκτιμάς! Αμέσως επιβεβαιώθηκε η σοφία της διαίσθησής μου.. η Άλφα κι ο Ωμέγα έδειχναν πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Τα βράδια στέκονταν στην πρύμνη μου και θυμούνταν όσα ζήσαμε παλιά –γελούσαν, τραγουδούσαν ή κι έκλαιγαν για να ξορκίσουν κάποιο πόνο. Τη μέρα αγκάλιαζαν την πλώρη μου και χάραζαν πορεία –έκαναν όνειρα κι έπαιζαν σα μικρά παιδιά. Ώσπου έφτασε μία στιγμή που άκουσα φωνές… η Άλφα κι ο Ωμέγα βαρέθηκαν να είναι στ’ ανοιχτά, κουράστηκαν να μην πατούν τα πόδια τους στη γη, σιχάθηκαν να ταξιδεύουνε παρέα. Κάθε τους λέξη την ένιωθα στο είναι μου, κάθε τους δάκρυ τρυπούσε την καρδιά μου… ράγισα κι έμπαζα νερά. Έπρεπε κάτι να σκεφτώ και ν’ αλλάξω μονομιάς, πριν πνιγούμε όλοι μαζί από λάθος δικό μου. Εγώ… Εγώ… Εγώ που νόμιζα πως άντεχα τα πάντα, κόντευα τώρα να βουλιάξω!

Έκλεισα τα μάτια μου κι αφέθηκα στο ένστικτο. Όταν τα άνοιξα ξανά, διαπίστωσα πως πάλι είχα μεταμορφωθεί… ήμουν δωμάτιο τώρα. Κρύο, άδειο, σκοτεινό. Οι σκέψεις μου διαδέχονταν η μία την άλλη με ταχύτητα φωτός. Φοβόμουν μήπως είχα γίνει φυλακή, αλλά καθησυχάστηκα όταν είδα πως δεν είχα παγιδεύσει κανέναν απ’ τους δυο τους. Τότε.. πού πήγαν; Κι εγώ πού είμαι; Γιατί έμεινα μόνος; Γινόταν πλέον φανερό. Οι φαεινές μου ιδέες τους είχαν χωρίσει. Όμως, δίχως αυτούς, Εγώ…Εγώ…Εγώ ποιος είμαι;! Κοίταξα τους καθρέφτες μου, μα έμοιαζα και στους δύο. Προσπάθησα να φωνάξω, μα δεν είχα δυνάμεις. Κρυφάκουσα απ’ τους τοίχους μου και άκουσα να λένε πως είχα πια χαθεί. Μάλλον γι’ αυτό νιώθω μισός. Μάλλον θα ζω μες στο μυαλό τους. Ίσως δεν ήμουν αρκετός.

Ίσως Εγώ, ο Έρωτας του Ωμέγα και της Άλφα, να ‘χα γραφτό να ζήσω μόνο λίγο. Και τι πειράζει; Ακόμα και το λίγο μου, άξιζε τον κόπο. Άλλωστε υπήρξα… κι αυτό από μόνο του ήτανε μια μεγάλη προσφορά.

Υπάρχουν κι αυτοί

Πολίτες που οδηγούν αντί να οδηγούνται.
Άνθρωποι που πράττουν χωρίς να είναι δράστες.
Συμμέτοχοι στη μεγαλύτερη συνωμοσία σωτηρίας του πλανήτη.
Ανοιχτά κανάλια λήψης αποφάσεων προς τ' όνειρο.
Αποδέκτες αφθονίας κι υποστήριξης στην πορεία της ζωής.
Επιστήμονες που σέβονται τη χημεία και πειραματίζονται στη φύση.
Ατομικότητες που εμπνέονται χωρίς επιρροή δημόσιων προσώπων.
Αναρχοελεύθεροι με όρεξη και τόλμη να κάνουν την παρουσία τους έργο τέχνης.
Αγωγοί σοφίας χωρίς τη μόνωση νεκρής βιβλιοθήκης.
Θεολόγοι που δεν είναι θρήσκοι.
Παίκτες που ρισκάρουν χωρίς σημαδεμένα χαρτιά.
Δραματοθεραπευτές που βιώνουν αντί υποκριτών που παριστάνουν.
Υγιή δοχεία που υπερέχουν των άψυχων κορμιών.
Παρατηρητικοί φιλόσοφοι που θυμούνται να εφαρμόσουν.
Λαμπρά μυαλά που δεν αποφεύγουν το σκοτάδι.
Προδότες των ποτέ τους, που δεν εξαπατούν τους εαυτούς τους.
Στιγμιαίοι ήρωες που δεν αρνούνται τον προσωπικό τους άθλο.
Ζωντανοί θρύλοι που δεν αποκαρδιώνονται από μύθους.
Ευγενείς που υποκλίνονται αντί να προσκυνούν.
Προστάτες αξιών που τσαλακώνουν την τιμή τους.
Ειλικρινείς ομιλητές που δεν εξαναγκάζονται να πείσουν.
Έμποροι που ανταλλάσσουν χρησιμότητες χωρίς κίνητρο κέρδους.
Πρόσωπα που αποσπούν το θαυμασμό χωρίς δίψα αναγνώρισης.

Υπάρχουν κι αυτοί... που εμπνέουν ζωή.

Κοκκινοσκουφίτσα

Τη μέρα που γεννήθηκε,

ένα πανσέληνο ουρλιαχτό όρισε την αποστολή της.

Ήταν σε αγέλη κι αναδείχτηκε αρχηγός. Είχε το χάρισμα του ενστίκτου όπως κανείς. Έμπαινε μπροστά στη μάχη κι άνοιγε δρόμο για την ασφάλεια των άλλων.

Τη μέρα που μεγάλωσε,

ένας μελό αποχωρισμός όρισε το στόχο της.

Άφησε όσα γνώριζε, να βρει τον έρωτά της. Το ένστικτο ψιθύριζε να μάθει ελευθερία. Οι άλλοι ας γίνουν αρχηγοί του εαυτού τους.

Τη μέρα που επιβίωσε,

μια έσω μεταμόρφωση όρισε τη στρατηγική της.

Έμεινε σε δάση, σε σπηλιές, από λιβάδια ως κι ερήμους. Μυήθηκε στην ιερότητα της πίστης πως ζωή δεν είναι το εκεί-έξω. Ρέοντας μέσα της, την δίδαξε τη σημασία της αρπαγής (ευκαιριών), του κυνηγιού (από και προς αντίπαλες δυνάμεις) και της αποδοχής (του προσωπικού της μεγαλείου).

Για καλό της και καλό τους, μια μέρα όρισε τη μοίρα της.

Κι έτσι, κατόρθωσε να ζήσει.

Αντιπαράθεση

Σκηνή 1

Σπασμένα κομμάτια καθρέφτη
διαστρεβλώνουν την εικόνα.
Θυμώνεις και θλίβεσαι.

Σκηνή 2
Πετάς τον καθρέφτη ουρλιάζοντας
και γίνεται κομμάτια.
Εκδηλώνεσαι.

Σκηνή 3
Ο καθρέφτης ακέραιος,
προβάλλει το είδωλό σου.
Αντιλαμβάνεσαι ποιος είσαι κι ηρεμείς.

Persona

Είχα ακούσει θρύλους για ένα μυστικό δωμάτιο.

Νόμιζα ήταν μύθοι.

Ένας απεσταλμένος του Αιόλου σ' έφερε κοντά μου

και βγήκε φως από τη χαραμάδα του πουθενά.

Έμοιαζε ψευδαίσθηση.

Με ηλέκτριζες εσύ, με μαγνήτιζε το φωτεινό κουτί.

Η ιδέα της ανακάλυψης ζωντάνεψε,

λες κι ήσουν το κλειδί.

Περάσαμε παρέα το κατώφλι.

Αφήσαμε τα χέρια να κρυφτούμε από τη λάμψη.

Μετά συνήθισα να βλέπω κι έψαξα να σε δω.

Είχες χαθεί. Έγινες φως.

Ευχαριστώ που το αποκάλυψες μαζί μου.

Κι ας μη μου 'πες αν έφυγες μονάχος ή αν δε σε χώρεσε αυτό,

κι ας ήταν άδειο. Φωτεινό, αλλά κενό.

Μετακόμισα εδώ, να το γεμίσω. Όπως το είχα φανταστεί.

Αν έρθει ώρα να το δεις, απλά κλείσε τα μάτια

και πίστεψε πως βρήκες το κλειδί.

Κότα ή αυγό;

Τα συναισθήματα γεννήσαν καταστάσεις.

Κάτι να ταιριάζει.

Κάτι να εκδηλώνει.

Κάτι που να τα ξυπνήσει.

Το τέλος αφορά το λήθαργο`

κι είναι που η αρχή επέλεξε τη λήθη.

Οι καταστάσεις γεννήσαν συναισθήματα.

Κάτι που ερμήνευε.

Κάτι που ενίσχυε.

Κάτι να τους δώσει αξία.

Η στιγμή αφορά το παρόν`

κι είναι που μηδένισαν οι χρόνοι.

Οι κύκλοι γέννησαν σπιράλ.

Κάτι να ωθήσει.

Κάτι να εξελίξει.

Κάτι που να ρέει.

Η λίμνη έγινε ποτάμι.

Είναι που νοστάλγησε τη θάλασσα.