Προσευχή

Βαθύς, αιώνιος διχασμός.

Αυτά που θέλω από σένα κι αυτά που θέλω για σένα.

Τα δικά μου, τα δικά σου και τα δικά μας.

Το γέλιο σου προοριζόταν για μένα, φιλτραρισμένο απ'τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο σίγουρος τρόπος να με ζεστάνει..να το χαρίζεις παντού.

Αδιακρίτως.

Σε ζήτησα μόνο δικό μου` κι απ'τη βιασύνη σου να γίνουμε ένα

χωρίς ν'αδικήσεις κανένα, έσπασες σε δισεκατομμύρια κομμάτια.

Σε ζήτησα όμως ολόκληρο` κι απ'το θυμό μου που δε σε λατρεύαν

χωρίς να εξαιρέσω κανέναν, στράφηκα εναντίον των άλλων.

Ένας άλλος ήμουν όμως κι εγώ όταν αναιρούσα τη θυσία σου,

όταν φοβόμουν την ευθύνη του να είμαι αγνή

για να ευλογώ την ύπαρξή σου σε μένα.

Για καθένα που δε σ'αναγνώριζε και το παρατηρούσα,

χαράμιζα μία στιγμή που θα'στρεφε την προσοχή μου σε σένα.

Αδιαλείπτως.

Ο σίγουρος τρόπος να λάβω το δώρο σου..να το εκτιμάω παντού.

Η παρουσία σου ανήκει σε όλους, φιλτραρισμένη από μένα.

Τα δικά μου δικά σου και τα πάντα δικά μας.

Αυτά που θέλω σε σένα κι αυτά που θέλω μαζί σου.

Πηγαίο, διαυγές όνειρο.

Επιρροή

Τι πρέπει τελικά να με νοιάζει; Οι σκέψεις, τα αισθήματα, ο χρόνος ή οι άλλοι;

Ποιος μπορεί να απαντήσει (αλλά και να ορκιστεί πως έχει δίκιο); 

Ποιανού του μίλησε ο θεός; Τι του’πε; Σε ποια γλώσσα; 

Πώς ανακάλυψε ότι τα λόγια δε θα τα’παιρνε ο αέρας; 

Έχουν διασταυρωθεί οι πληροφορίες; 

Και πώς –πώς;!- μεταλλάχθηκε η ζωή του απ’όταν έμαθε εντέλει τι πρέπει να τον νοιάζει; 

***

Τι θέλω τελικά να με νοιάζει; Η γνώμη ενός θεού, των άλλων ή η δική μου;

Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει άποψη που του ανήκει; 

Ποιον άφησαν ελεύθερο να σκέφτεται, να νιώθει, να προφταίνει, ν'ακούει; 

Πού βρίσκεται; Τι απέγινε με τόση ελευθερία; 

Έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξή του; 

Και πώς –πώς;!- διαμορφώθηκε η ζωή του απ’όταν έμαθε εντέλει τι θέλει να τον νοιάζει;

***

Τελικά τι με νοιάζει; Η ουσιαστική ύπαρξη ή η πραγματική ζωή; 

Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι είναι ένα και το αυτό; 

Ποιος έχει στοχαστεί και αισθανθεί την ιστορική επίδραση της παρουσίας του στον κόσμο; 

Τι μονοπάτι έχει επιλέξει να χαράζει από τότε; 

Έχει επαληθευτεί η προσφορά του; 

Και πώς –πώς;!- αξιοποιήθηκε η ζωή του απ’όταν έμαθε εντέλει τι τον νοιάζει;

Οδηγίες χρήσης

Δεν ξέρω αν με ενοχλεί η απουσία σου ή η συνεχής παρουσία σου εντός μου.

Αποφάσισα να τ’αφήσω όλα πίσω, ξέγραψα το παρελθόν 

και κάπως έτσι έπαψα να εντοπίζω το δρόμο που βγάζει στο μέλλον. 

Σε βρήκα μπροστά μου, μόνο που είσαι γκρεμός 

και δεν μπορώ να καταλάβω αν κατρακυλάω ή σκαρφαλώνω. 

Δεν ξέρω προς τα πού πέφτει ο παράδεισος, 

θυμάμαι όμως κάποιον να λέει πως όπου κι αν είναι, 

εγώ από την κόλαση θα πρέπει να περάσω. 

Τι σημάδι ν’αφήσω και πού, ώστε ν’αντιληφθώ πως κλείνει ο κύκλος;

Μορφές

Υπάρχει ένα είδος, δεν ξέρω πως το λένε αλλά παίρνει τη μορφή μου. 

Είναι προφανές πως το τρέφω εγώ. 

 Και ποιος είμαι εγώ; 

Εκείνος που δίνει τις μορφές.

Η χαρά της ανακάλυψης

Τι είναι το συναίσθημα χωρίς το ενδιαφέρον;

Τα όνειρα χωρίς την ελπίδα;

Η αλλαγή χωρίς αποκάλυψη;

Ο δρόμος χωρίς βήματα;

Το παρόν χωρίς χρόνο;

Η ιστορία χωρίς τον ήρωα;

Η καλοσύνη χωρίς την αλήθεια;

Φτηνές απομιμήσεις του εαυτού τους.

Αντεστραμμένα εντούτοις σχηματίζουν μια απάντηση

που ζωγραφίζει το ίδιο το πρόβλημα...

Η ψευδαίσθηση απολαμβάνει το αξίωμα του ρεαλισμού.

Γινόμαστε αποστασιοποιημένα περίεργοι, 

ξεχνάμε το κάλεσμά μας, 

παγώνουμε μπροστά στη θέρμη της επιφοίτησης, 

τριγυρίζουμε άσκοπα, 

θυμόμαστε και φανταζόμαστε ξεχνώντας πως ζούμε, 

αρνούμαστε τη θυσία και το χειρότερο.. 

απευθυνόμαστε προτού αισθανθούμε.

Αμέτρητοι άνθρωποι αποφεύγουν τις ερωτήσεις 

δίχως να εκπλήσσονται με τη βεβαιότητά τους. 

Ίσως γι’ αυτό να είναι θλιμμένοι.

Προεκλογική εκστρατεία

Η πλειοψηφία κερδίζει. Απ' τους δέκα ψηφίζουν οι έξι, ενώ οι άλλοι τέσσερις απέχουν. Απ' τους έξι, οι δύο θέλουν τον Α, ο ένας τον Β κι οι υπόλοιποι ψηφίζουν Γ. Ο Γάμα λοιπόν κυβερνά και γαμάει και τους δέκα, γιατί η πλειοψηφία των τριών απεφάνθη. Και πας σουπερμάρκετ κι εκεί που είχες μάθει να βάζεις στο καλάθι πράματα της τελευταίας στιγμής, τώρα φτάνεις ταμείο και βγάζεις πραμάτια γιατί δεν έχεις λεφτά. Και πας με πενηντάρικο στο φούρνο (ασχέτως αν είν' το τελευταίο στη μέση του μήνα) κι η γιαγιά από δίπλα το βλέπει και την πιάνεις να κλαίει κρυφά. Ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος κι ο φτωχός νιώθει ένοχος για τον ακόμα πιο φτωχό. Κι οργή. Σκάσε μαλάκα! Πολλά μας τα 'πες τόσα χρόνια. Κρίση, δουλειές, κλεισίματα, κουρέματα, χρέη και κατασχέσεις. Σέλφις, τσεκ-ιν, Μύκονος, άιφον, παντελίδες. Αυτ' είν' η δεκαετία σου, άνοιξε τα στραβά σου! "Ελπίδα για το αύριο" κι ας θάψαμε μόλις τη σημερινή. "Πάμε μπροστά" κι ας είδαμε ότι είναι γκρεμός. Ποτάμια που πηγάζουν από βούρκους και καταλήγουν σε υπονόμους. Ενότητες πολιτικών που μια ζωή φεύγουνε από κάπου. Νεκρή θάλασσα και νεκροί στη θάλασσα. Μπερδεύουμε τα όχι και τα ναι, αλλά ακόμα κουνάμε σημαίες. Όλοι για την Ελλάδα, ποιος θα τη φάει πρώτος. Ένα κομμάτι γης, τρεις χιλιετίες καταγεγραμμένης ιστορίας, ή ταν ή επί τας, ελευθερία ή θάνατος, χρειαζόμαστε αέρα! Τώρα χαρτογιακάδες, τράπεζες, το αμερικάνικο όνειρο κι ίσως μια μετά θάνατον ζωή. Τρεις ψηφοφορίες σ' ένα οχτάμηνο κι ακόμα δεν αποχωρούν από το σπίτι του big brother. Υπέρμαχοι του καπιταλισμού σε λένε μαρξιστή αν πεις "κεφάλαιο", έστω κι αν μόνο μεταφράζεις. Αυτοί είμαστε. Τέτοιοι! Κι ίσως χειρότεροι, γιατί αν μας βάλουν σ' ένα σχολείο, δε θα το διακρίνουμε το παιδί που πεινάει. Παιδί είναι. Παίζει, τρέχει, γελάει, ελπίζει κι ονειρεύεται. Υπάρχουν παιδιά που πεινάνε! Μέσα στα σχολεία, όχι απ' έξω όπως παλιά. Λιποθυμούν ανάμεσά μας. Και δεν είναι ότι δε στενοχωριέμαι αν καίγεται το σπίτι του απέναντι, είναι που δε μου περισσεύει το νερό. Όμως δόξα τω θεώ σου, απέλυσαν άλλον κι όχι εσένα. Μακάρι λοιπόν ο θεός του να κάψει τον δικό σου που σ' έκανε να πιστέψεις ότι είσαι ο εκλεκτός. Παλιά τρέχαμε να κάνουμε σωματεία για μελλοντικά κεκτημένα και σήμερα τρέχουμε να κάνουμε σωματάρα αφήνοντας τα αιματοβαμμένα να χαθούν. Οι καλλιτέχνες του 90 και 80 τώρα πιο επίκαιροι από ποτέ, όχι λόγω ενόρασης, μα χάρις μεγιστοποίησης του περιθωρίου. Κάποιος είχε πει θα φρόντιζε για τους λίγους και πράγματι, φρόντισε να γίνουμε πολλοί. Ακόμη και τώρα πόλωση... να διαλέξεις το παλιό ή το παλιότερο ή το νέο που σ' έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια ή το μεταμφιεσμένο που σου λιώνει το κεφάλι με τ' άρβυλα αν αντιμιλήσεις ή τους κομπάρσους κάποιων πρωταγωνιστών; Αμόρφωτοι, ανάγωγοι, απαίδευτοι γόνοι υπόσχονται ισότητα μηδενός εξαιρουμένου και την πετύχαν` νιώσαμε μηδενικά μπροστά στα τζάκια τους. Ξεχνάς ρε ότι είσαι το σπίρτο;! Χωρίς εσένα και το σόι σου που ζητάει να βολευτεί, αυτοί είναι το τίποτα. Κι αν φιλοτιμηθείς να ελευθερώσεις τη μιλιά σου, μαζί θα τους κάνουμε περίγελο της φαρσοκωμωδίας που έπαιξαν στα digea κουτιά. Αν δεν είχαμε αυτά και κάτι παπαγάλους, θα κρίναμε πιο εύκολα τις πράξεις και θα ζυγίζαμε γεγονότα προτού χαρίσουμε τα ελαφρυντικά. Όμως η συνείδηση βαραίνει μόνο αυτούς που την έχουν. Βλέπεις κουβαλούν ένα φορτίο αλλαγής. Θα κάνουν την τραμπάλα καταπέλτη. Άλλον ένα θέλουμε και το μπορούμε. Θα 'ρθεις εσύ;

Επανάληψη στην Ιστορία

Τη πρώτη φορά που ήρθε το γράμμα, πόνεσε, Έπρεπε να φυγω, να γίνω νόμιμα αιχμάλωτος σε έναν κόσμο σουρεαλισμού που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Κι έτσι, πήγα για να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν έφυγε ποτέ τελικά, αλλά μεταμορφώθηκε, με νέα ρούχα και άργησα να αναγνωρίσω.

Τα χρόνια πέρασαν και ενώ είχα γυρίσει με μια ανώτερη συνείδηση ήρθε το δεύτερο γράμμα και αυτό πόνεσε περισσότερο. Έπρεπε να φύγει, να γίνει αιχμάλωτος σε ένα σύστημα που μισεί την αθωότητα και την ειρήνη. Κι έτσι, πήγε για να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν μου άνηκε ποτέ και το οποίο είχε άλλο πρόσωπο. Δεν ήταν το δικό μου, αλλά θα το αναγνώριζα παντού και πάντοτε.

Τη δεύτερη φορά, θα έχανα ένα κομμάτι μου, ένα άλλο σώμα, ένας άλλος εαυτός που δεν ήταν ποτέ εγώ.

Ένας άλλος μου εαυτός που θα έβλεπα όπως έβλεπε εμένα ένας άλλος άνθρωπος τη πρώτη φορά.

Όσο μακριά και να πάω, έγω κρατώ την επιλογή του να μένω ακόμα εδώ.

Όσο μακριά και να έχεις φύγει, μπορείς να μένεις ακόμα εδώ.

Αυτό το έμαθα μαζί σου.

Το αρχαιότερο παιχνίδι της μοίρας

Το πραγματικό, το αληθινό, το αρχαιότερο παιχνίδι της μοίρας είναι η επίσπευση.
Περιμένεις κάτι, κυνηγάς κάτι, παλεύεις για κάτι.
Το διεκδικείς, το πολιορκείς, το θες δικό σου.
Επιδιώκεις την υλοποίηση ενός ονείρου μέχρι τη λεπτή γραμμή,
τη χρυσή τομή της πίστης στην αυτο-αξία.
Πιστεύεις σε ανώτερες δυνάμεις και σπέρνεις ικεσίες.
Αμφισβητείς την ύπαρξη σχεδίου και θερίζεις αγώνες.
Τίποτα δεν είναι αρκετό.
Ο εσωτερικός σου τύραννος προστάζει:
"Αν δεν έρχεται αυτό που περιμένεις, υπάρχουν δύο εκδοχές:
ή εσύ δεν είσαι ικανός να το φτάσεις ή αυτό δεν είναι άξιο να σε προσεγγίσει."
Και φοβάσαι, τον πιστεύεις, συρρικνώνεσαι.
Μέχρι που τολμάς να ξεχάσεις.
τι ονειρευόσουν; γιατί ήλπιζες; πού μπορείς να εύχεσαι;
Εκμηδενίζεις το οτιδήποτε συμβαίνει, μην και σε παρασύρει στην παράτολμη σκέψη πως όντως δικαιούσαι αυτά που βάλθηκες να ζήσεις, έστω κι αν σ'ενέπνευσαν μόνο για μια στιγμή. Αντιστέκεσαι στις πιέσεις που ασκεί η ζωή.
Πάνω που σ' ένοιαζε να επιταχύνεις τη συνάντησή σου μ'αυτό που φανταζόσουν, τώρα κοιτάζεις πίσω και διαπιστώνεις ότι ήξερες πως κατά βάθος το αποφεύγεις.
"Τίποτα δε φοβόμαστε όσο την ευτυχία" είπε κάποια ψυχή
(ή έτσι το αντελήφθην τελοσπάντων).

Και πάνω που παγώνει ο χρόνος.
το αίμα παίρνει φωτιά στην όψη της κατάλληλης στιγμής.

Το μόνο που θυμάμαι

Υπάρχει ένα μονοπάτι. Ένα για τον καθένα. Όχι απαραίτητα ξέχωρα μεταξύ τους. Όχι απαραίτητα ενωμένα διαρκώς. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι περπατάς στο δικό σου. Ή και στέκεσαι. Ή κάθε τόσο γυρνάς και ψάχνεις προς τα πίσω ή τρέχεις μπροστά. Άλλωστε το μονοπάτι είναι χώρος. Δεν έχει σημασία αν κάποιο τμήμα του το περπατήσεις μία ή περισσότερες φορές. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι δε θα καταφέρεις να το σεργιανίσεις δεύτερη φορά όντας ο άνθρωπος που ήσουν την πρώτη. Κι αν δεν πιεστείς σε κάποιο σημείο της διαδρομής, μπορεί να το περπατάς αδιάκοπα. Κι αν πάλι κουραστείς και σταματήσεις για όσο νιώθεις απαραίτητο, απλά θυμήσου ν'απολαύσεις τη θέα. Μη σε απασχολεί αν το διανύεις μόνος. Και παρέα να'χεις, μόνος σου πορεύεσαι. Η μαγεία της πραγματικότητας είναι πολύ ισχυρότερη από αυτή των παραμυθιών. Υπάρχει η ευλογία του να συντροφεύεσαι από κάποιον με τον οποίο σ'ενώνει κάτι μοναδικό, κάτι αιώνιο. Υπάρχει η σοφία του ν'ανακαλύπτεις συνέχεια τον κόσμο, κάθε φορά, με την ίδια πηγαία αγάπη. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι το συγκεκριμένο μονοπάτι, αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι, πρόκειται να μοιραστεί την εμπειρία της ύπαρξής του μόνο μαζί σου. Κανείς άλλος δε θα ξέρει τι σημαίνει να βαδίζεις σ'αυτό. Κι εσύ, μόνο αυτό μπορείς να βιώσεις. Αιώνιο. Πηγαίο. Είναι άπειροι αυτοί που βαδίζουν τα μονοπάτια τους συγχρόνως με σένα. Κάποιους απ'αυτούς τους γνωρίζεις. Μερικοί βάζουν τρικλοποδιές, άλλοι σε βοηθούν να σηκωθείς κι ορισμένοι απλώς παρατηρούν. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι ότι δεν μπορείς να τους παραδώσεις τη δύναμη να ερωτεύεσαι τη ζωή. Αυτήν την αντλείς από το μονοπάτι. Το δικό σου μονοπάτι. Μη ρωτάς. Υπάρχει ένα μονοπάτι για τον καθένα.

Ο τοίχος

Έχω έναν τοίχο που είναι όλος δικός μου. Όποτε θέλω τον υψώνω και με προστατεύει. Όποτε θέλω τον γκρεμίζω κι αποκαλύπτω όσα τρέφω. Όποτε θέλω παίρνω μπογιά και τον βάφω με σκέψεις. Στο χρώμα είναι μαύρος. Συνήθως με μαύρο μελάνι γράφω πάνω κι εγώ. Είναι γεμάτος ιδέες και κανείς δεν το ξέρει. Όσοι τον είδαν τον νομίζουν για άδειο. Χειρότερα από άδειο… θεωρούν ότι είναι μουντός. Όμως εγώ, που πάνω του τα‘χω όλα γραμμένα, ξέρω πως είναι ο ειλικρινέστερος τοίχος του κόσμου. Ιδέα δεν έχεις, μπορώ να τον κοιτάζω επί ώρες. Ούτε σου πάει το μυαλό πόσο εύκολα τον διαπερνάω. Γνωρίζω τι κρύβει απ’ την άλλη πλευρά. Ευτυχώς για τους άλλους, είναι αόρατος και δεν απειλούνται. Κινούνται γύρω μου κι ούτε που τους περνάει απ’το μυαλό τι μας χωρίζει. Ευτυχώς για μένα, ελάχιστοι το ανακαλύπτουν. Στις μέρες μας, πόσοι μπαίνουν στον κόπο να’ρθουν πιο κοντά, να προσπαθήσουν ν’αγγίξουν τον άλλο; Οι πιο πολλοί κοιμούνται ήσυχοι, δεν αγωνιούν πότε θα γκρεμίσω τα τείχη – ή έστω, αν θα χαράξω μια πόρτα να σταθούν στο κατώφλι ζητώντας να εισέλθουν στο νου μου. Ο χώρος μου είναι ιδιαίτερος για μένα. Ποτισμένος με άρωμα φαντασιώσεων κι ονείρων, σχεδόν μαγικός. Εδώ όλα μπορούν να συμβούν. Και συμβαίνουν. Σε μια μούντζα μόνο χωρούν αυτοί που τον έχουνε δει. Κι αν τους ρωτήσεις (σιγά μην τους βρεις) θα επιβεβαιώσουν πως όποιος κατάφερε ποτέ να περάσει, απέκτησε πρόσβαση στα χρώματά μου, του δόθηκε η άδεια να παίξει με τις δυνάμεις που τυλίγουν τον τοίχο κι εμένα – πανίσχυρες, αιώνιες, ψυχικές. Όχι λοιπόν. Δε τον χαρίζω όπου κι όπου. Έχει ένα ελάττωμα βλέπεις. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Κι ακόμα κι αν φύγουν οι άλλοι, εγώ πάντα θα βλέπω τι λέει.

Εξελίξεις

Δε γράφονται. Δεν εξηγούνται. Δεν περιγράφονται. Δεν εξετάζονται. Δεν είναι αποτέλεσμα σκέψης. Δεν είναι συνέπεια αισθήσεων. Είναι ωμή πραγματικότητα. Σκληρή. Δεν κόβεται. Ούτε ράβεται στα μέτρα σου. Δεν είναι αυτό που θέλεις. Είναι αυτό που ζεις. Όμως το μόνο που θέλεις είναι να ζεις. Κυνηγάς την εκπλήρωση, γι' αυτό δε τη φτάνεις. Θα 'πρεπε να τρέχεις προς τα πίσω για να το καταφέρεις. Εκείνη είναι που σ' ακολουθεί. Μην περιμένεις. Δεν περπατά ακριβώς στα βήματά σου. Έχεις ανεκπλήρωτα εσύ. Τίποτα κοινό μαζί της. Εκείνη είναι ολόκληρη. Η ολοκλήρωση η ίδια. Σε μάτια που ποτέ σου δεν περίμενες να δεις. Δε σκόπευες. Μόνος σου στόχος ήταν να τη βρεις. Ποτέ δε σκέφτηκες τι θα 'κανες αφότου την αγγίξεις. Με το βλέμμα σου όμως το πέτυχες. Το μυστικό είναι ο καθρέφτης. Του σώματος και της ψυχής. Δικά σου και τα δύο. Ένα κατ' εικόνα κι ένα καθ' ομοίωσιν. Στο σύνολο, εσύ. Η πιο ασύλληπτη μορφή της ύπαρξής σου. Γι' αυτό δε βρίσκεις λόγια.

Παρένθεση

Δεν περιμένω πια να έρθεις.. έτσι, δε φοβάμαι μη χαθείς στις διαδρομές. Σε ψάχνω εγώ, ακούραστα, πέρασαν πλέον χρόνια. Δε ζητάω πια οδηγίες, σε χρήζω μυστική μου πυξίδα. Κανείς δε βλέπει πού με ταξιδεύεις και δε μας ματιάζουν. Ελευθερία. Υπέροχος, αδίστακτος έρωτας. Με κρατάς σ'ομηρία αφήνοντάς με να ζήσω.. κι εγώ αναπνέω στο ρυθμό του ονόματός σου. Ό,τι πιο εύηχο ψιθύρισα ποτέ μου, προοριζόταν για σένα. Δε χρειάζεται να ξέρω αν μ'ακούς. Κομμένη η σιγουριά ενός πεπρωμένου. Αναζητώ το μεγαλείο του τώρα. Μια στιγμή που δε φταίει στο χρόνο, παρά μόνο σε μένα που τη ζω αλλού. Σ'ένα παράλληλο κόσμο, το αιθέριο εσύ έρχεται, με πιάνει και λέει "το ξέρω". Η σοφία του κόσμου φωλιάζει απροκάλυπτα στα μάτια σου. Δε με νοιάζει τι ξέρεις, άσε με απλά να τα κοιτάω. Δως μου το δικαίωμα να βουτήξω μέσα τους κι υπόσχομαι να βυθιστώ στον έρωτά τους. Αυτό είναι άλλωστε ακόμη το θέμα. Μου κόβεις την ανάσα, το ξέρεις;

Απογείωση

..σε ή πριν 200 χρόνια;

-το χρήμα δεν είναι αληθινό, πώς έγινε κυρίαρχο;
-ολόκληρη επιστήμη βασίζεται σ' αυτό και το αναλύει.
-γιατί δε μελετάμε τότε την αγάπη;
-η αγάπη, αγάπη μου, δεν τρώγεται.
-δεν την έχεις δοκιμάσει δηλαδή;
-τι χαζορομαντικά είναι αυτά, προσγειώσου..
-..εκεί που το χρήμα ορίζει τη ζωή;
-τίποτα δεν καθορίζει. μέσο είναι, όχι θεός.
-μέσο για την απόκτηση κι άλλου απ’ τον εαυτό του;
-δεν είναι έγκλημα η αφθονία.
-ούτε όταν την κάνεις πλούτο;
-ούτε.
-κι αυτοί που δεν έχουν;
-είναι φτωχοί.
-και γιατί δεν τους δίνουν οι πλούσιοι;
-γιατί δε θέλουν να ζήσουν με λιγότερο χρήμα.
-το χρήμα δε μοιράζεται σε όλους;
-συνήθως όχι.
-τι σύστημα είναι αυτό;
-οικονομικό.
-και είναι δίκαιο;
-μην το ψάχνεις, είναι αυτό που είναι.
-κι αν δεν αρκεί;
-κανένας δεν μπορεί να το αλλάξει.
-δοκίμασε ποτέ κανείς;
-δεν προλαβαίνουμε.
-βιαζόμαστε;
-θέλει προετοιμασία.
-πότε θα αρχίσουμε;
-όταν οργανωθούμε.
-γύρω από τι;
-δεν ξέρω. ο ένας απ’ τον άλλο.
-τι περιμένουμε;
-να γίνουμε αδέρφια.
-δεν είμαστε ήδη;
-είμαστε. αλλά δεν το θυμόμαστε.
-πότε το ξεχάσαμε;
-το είχαν ξεχάσει από προτού γεννηθούμε.

-και το ’χουμε κοινό μυστικό;
-κάπως έτσι.
-πώς θα το δείξουμε;
-όπως το νιώθουμε.
-κι αν αυτό συγκρούεται με τα συνηθισμένα;
-αυτό είναι το ζητούμενο όταν θες να τ’ αλλάξεις.
-και πώς θα ζήσουμε αν δεν είναι κυρίαρχο το χρήμα;
-αγαπημένοι.

Οι Περαστικοί

Καθένας παίρνει το δρόμο του.
Σ' έβλεπα να φεύγεις.
Και μόνο η απόφαση να φύγεις σ'έκανε να δείχνεις μακριά.
Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα και χάθηκες από μπροστά μου.
Σίγουρη εγώ ότι δε θα 'φευγες ολοκληρωτικά,
πίστευα σ' απορρόφησαν οι άλλοι.
Αγρίμι` ψάχνοντας να σε βρω απ'την αρχή,
κατασπάραξα τα μισά σημάδια.
Ήμουν σίγουρη πως δεν ήσουν ολόκληρος-
θα'σουνα κάτι παραπάνω.
Τουλάχιστον εσύ..κι ένα κομμάτι μου.
Είναι που δε θυμόμουν αν το χρειάζομαι, αλλιώς δε μ' ένοιαζε αν θα το κρατήσεις.
Αντιθέτως. Δε θα φοβόμουν ότι άδικα σε ψάχνω.
Πού είχα μείνει;

Ο δρόμος σου.
Τον φαντάζομαι ηλιόλουστο.
Να περπατάς και να νιώθεις ότι έχει λόγο ύπαρξης.
Τα μάτια σου αρκετά δυνατά, να καθρεφτίζουν την ομορφιά του.
Δε θέλω να κουβαλάς κι εκείνο το κομμάτι ανάμεσά τους.
Πάντα συνδεδεμένο με μένα, θα μοιράζεται τη νέα ζεστασιά σου μαζί μου.
Θα μου θυμίζει ότι λείπεις. Ότι μου λείπεις.
Πέτα το καλύτερα.
Αν αποφάσισες κιόλας να φύγεις, θα το'χεις ήδη κάνει.
Πες το μου μόνο, μη σας ψάχνω μαζί.
Να επιστρέψω στα συντρίμμια μου,
να νιώσω λες και στέκομαι σ' αρχαία εδάφη-
γνωρίζοντας πως πάνω τους χτίζω μια ιστορία.
Έστω και σαν περαστική.

Παλίρροια

Κρεμόμαστε από χείλια
Κλειδωνόμαστε σε μάτια
Ξεγυμνώνουμε σκέψεις
Διεκδικούμε επαφή
Μαγνητιζόμαστε από κάτι

που ανήκει σε κάποιον,

Ανυπέρβλητο

Αδιόρατο
Απείθαρχο

Επαναλαμβάνουμε εικόνες
Αντηχούμε μνήμες
Ωθούμε φόβους
Επιβάλλουμε σύνδεση
Ηλεκτριζόμαστε από κάτι

Αναπάντητο
Αιώνιο
Απύθμενο

ανήκει σε κάποιον από μας.

Αλληλεπιδρούμε

Μοιραζόμαστε

Εκφράζουμε

Ανακαλύπτουμε τη ζωή 

υπό το πρίσμα του χρόνου,

των ορίων και της απόστασης

ελπίζοντας ότι είμαστε ένα.

Η Εποχή Των Μουσών

Άραγε, οι μούσες να ερωτεύονται;

Του χορευτή να ερωτευτεί του ποιητή

να φύγουν για λίγο, να χτίσουν έναν κόσμο δικό τους

και -μεθυσμένες κάθε βράδυ απ'τον έρωτα,

να μη θυμούνται (ούτε να νοιάζονται)

ποια πρέπει να επιστρέψει πού.

Ο ένας τώρα χορεύει ποίηση

κι ο άλλος απαγγέλλει κινήσεις,

κι η έμπνευση να μην κρατά για πολύ.

Το ίδιο για ανθρώπους και μούσες,

ο έρωτας πιο δυνατός απ'το χώρια`

ο κόσμος δε χτίζεται μόνος του.

Αλλοπαρμένες τα παρατούν όλα,

αλαφιασμένες κυνηγούν τον άνεμο

που παρασέρνει τη μυρωδιά του μαζί`

σε μέρη ανεξερεύνητα την κρύβει,

να πρέπει να ψάξουν για να βρεθούν`

να μην αναγνωρίζουν πλέον το χρόνο

παρά μόνο ως κατασκεύασμα ενός χορευτή ή ενός ποιητή

που τις παγίδευσαν προς όφελός τους

μακριά τη μία απ'την άλλη.

Χαθήκαν τα ίχνη τους,

μόνο το ανείπωτο παραμύθι θα τις θυμίσει.

Έμεινε ο χορευτής να γράφει ποιήματα

κι ο ποιητής να χορεύει στους δρόμους`

κι όταν ανταμώσαν οι πράξεις τους,

το έργο του ενός θύμιζε κάτι από την τέχνη του άλλου.

Εδώ

Ησυχία πια.

Πέρασαν όλα στο παρελθόν.

Οι γραφές τελειώνουν εδώ.

Η νότες αρχίζουν - μόνο αυτές θ' ακούγονται τώρα.

Ήμουν εδώ.

Κάποια νύχτα θα σταματήσεις να με κρύβεις

και θα αναρωτηθείς σε ποιο μέλλον έφτασες.

Κυνήγι

Θέλεις να μη θέλεις.
Θέλεις να ξέρεις χωρίς να ρωτήσεις.
Δεν έχεις αυτό που χρειάζεσαι αλλά το έχεις βρει.
Κοιτάς παντού χωρίς να ψάχνεις.
Φωνάζεις ονόματα σε μέρη χωρίς οξυγόνο και νομίζεις πως ακούγεσαι.
Τρέμεις στην ιδέα να πάρεις αυτό που θέλεις.
Η ευτυχία δεν κρατά και την αφήνεις να μην σ' αγγίζει.
Περιμένεις... και μόνο ο χρόνος σε πλησιάζει.
Όσο τον γνωρίζεις, τόσο απομακρύνεται.
Όσο με κυνηγάς, τόσο θα τρέχω.

Δύση Πανσέληνο

Σοφοί γέροι σε σώματα νέων

γύρω από μια φωτιά στη θάλασσα`

αυτό είναι ειρήνη.