Εγώ περπατούσα κι εσύ ακολουθούσες. Κι όσο πιο πολύ
επιτάχυνα.. κι άνοιγα το βήμα.. και φοβόμουν.. τόσο πιο κοντά ερχόσουν. Αυτή είναι
όμως η δουλειά σου. Να πλησιάζεις βιαστικά. Δε σ’ αδικώ. Φωτίζεις δρόμο γι’ άγρυπνους
οδοιπόρους. Τι να πειράζει;
Ταξιδιώτη της ψυχής με
λένε κάποιοι.
Το πνεύμα το άφησα στην άκρη και παίρνω τα δάση αντί για τα
βουνά.
Εγώ έψαχνα κι εσύ κρυβόσουν. Κι όσο πιο πολύ αναζητούσα.. κι
έκανα τον κόσμο άνω κάτω.. και σήκωνα τις πέτρες και τους βράχους.. τόσο πιο βαθιά
χωνόσουν. Αυτός είν’ όμως ο σκοπός σου. Να περιμένεις τα σκοτάδια. Δε σε
κατηγορώ. Δημιουργείς μυστήριο για έμμονους λύτες. Τι θέμα να ’χω;
Ταξιδιώτη της στιγμής με
λένε κάποιοι.
Την πράξη την έκανα πιο πέρα και κολυμπώ σε λίμνες αντί για τα
ποτάμια.
Εγώ μιλούσα κι εσύ άκουγες. Κι όσο πιο πολύ ανοιγόμουν.. κι
έλεγα τις ιστορίες της ζωής μου.. και μοιραζόμουν εμπειρίες.. τόσο στη σιωπή καθόσουν.
Αυτό είναι όμως το κλειδί σου. Να ισορροπείς το θόρυβο. Δε σε παρεξηγώ. Κυβερνάς
αισθήματα γι’ αθεράπευτα ρομαντικούς. Τι να ενοχλεί;
Ταξιδιώτη της ζωής με λένε
κάποιοι.
Το φόβο τον άγγιξα μ’ αγάπη και καίγομαι σ’ επιθυμίες αντί για τις φωτιές.
Ορισμένοι πάλι λένε πως όταν ζήλεψε τον ήλιο, έκλεψε το φως του και καταδικάστηκε στην ύπαρξη μαζί του.
Εκείνη είναι τ' όνειρο κι αυτός το νόημά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο