Οι Περαστικοί

Καθένας παίρνει το δρόμο του.
Σ' έβλεπα να φεύγεις.
Και μόνο η απόφαση να φύγεις σ'έκανε να δείχνεις μακριά.
Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα και χάθηκες από μπροστά μου.
Σίγουρη εγώ ότι δε θα 'φευγες ολοκληρωτικά,
πίστευα σ' απορρόφησαν οι άλλοι.
Αγρίμι` ψάχνοντας να σε βρω απ'την αρχή,
κατασπάραξα τα μισά σημάδια.
Ήμουν σίγουρη πως δεν ήσουν ολόκληρος-
θα'σουνα κάτι παραπάνω.
Τουλάχιστον εσύ..κι ένα κομμάτι μου.
Είναι που δε θυμόμουν αν το χρειάζομαι, αλλιώς δε μ' ένοιαζε αν θα το κρατήσεις.
Αντιθέτως. Δε θα φοβόμουν ότι άδικα σε ψάχνω.
Πού είχα μείνει;

Ο δρόμος σου.
Τον φαντάζομαι ηλιόλουστο.
Να περπατάς και να νιώθεις ότι έχει λόγο ύπαρξης.
Τα μάτια σου αρκετά δυνατά, να καθρεφτίζουν την ομορφιά του.
Δε θέλω να κουβαλάς κι εκείνο το κομμάτι ανάμεσά τους.
Πάντα συνδεδεμένο με μένα, θα μοιράζεται τη νέα ζεστασιά σου μαζί μου.
Θα μου θυμίζει ότι λείπεις. Ότι μου λείπεις.
Πέτα το καλύτερα.
Αν αποφάσισες κιόλας να φύγεις, θα το'χεις ήδη κάνει.
Πες το μου μόνο, μη σας ψάχνω μαζί.
Να επιστρέψω στα συντρίμμια μου,
να νιώσω λες και στέκομαι σ' αρχαία εδάφη-
γνωρίζοντας πως πάνω τους χτίζω μια ιστορία.
Έστω και σαν περαστική.