Σκέφτομαι την πρώτη φορά που βρεθήκαμε μόνοι. Οι δυο μας. Κανείς δε χωρούσε ανάμεσα, τα μάτια μας αντίκριζαν όσα αναζητούσαν στο τώρα. Στην εικόνα και το γέλιο του άλλου. Μες στο φιλί, εκεί που σμίγαν οι αισθήσεις. Στην εγκεφαλική ένωση δύο σωμάτων και τη σωματική ένωση δύο ψυχών. Είχαμε διαλυθεί στην ολότητα, παραδινόμασταν στο δέος της ύπαρξης. Κάτι, κάποιος ήταν παρών. Ασύλληπτος, απερίγραπτος σε σχέση μ'εμάς.. είτε μαζί είτε χώρια. Μας ξεπερνούσε` κι όμως, μας είχε ανάγκη. Για μια στιγμή, υπήρξαμε οι μόνες ακριβείς μεταφράσεις του. Ή μάλλον τα σύμβολα, οι κώδικές του. Χτίσαμε ένα πρόγραμμα -ίσως ακόμα και σύστημα. Μια γλώσσα ακατάληπτη που μας παρέδωσε όμως το νόημα. Πρόγνωση της ζωής που καρτερεί τον καθένα μας. Ενημερωτικό σποτ με χορηγό του το άμεσο μέλλον.
έρχεται η σειρά σου, μου είπε
Άνοιξα τα μάτια κι είδα τον έρωτα να σε καταπίνει. Τρόμαξα.
Νόμισα σ'έχασα, ακριβώς τη στιγμή που σε βρήκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο