Στην εποχή που..

Τα αγαθά συνοδεύονται από παραινέσεις. Όταν πίνεις, πάρε ταξί. Όταν τζογάρεις, διαφύλαξε το βιος σου. Όταν λαμβάνεις φάρμακα, συμβουλέψου ένα γιατρό. Όταν οδηγείς, αγνόησε το κινητό σου. Η κοινή λογική έπεσε στην ανάγκη της κοινωνικής ευθύνης νομικών προσώπων, μια και τα φυσικά έχουν χάσει επαφή με το ένστικτο επιβίωσης.

Η ζωή πλέον αγώνας δρόμου προς την ανυπαρξία – ελάχιστοι μόνο ακολουθούν προσωπικά μονοπάτια και γίνονται θρύλοι. Οι περισσότεροι φοβούνται το πότε, γι’ αυτό μένουν γαντζωμένοι στο πάλαι ποτέ. Πότε αφήνουμε τα όνειρα στη μέση, πότε αναμένουμε το τέλος της εμπειρίας για να της αποδώσουμε ετεροχρονισμένη αξία.

Οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας γεννούν απορίες. Άλλοτε υπερβολικής έντασης άλλοτε παράλογης φύσης. Το είδος της πίεσης που ασκούμε ο ένας στον άλλο φανερώνει το επίπεδο στο οποίο συναντούμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Από το πώς τις διαχειριζόμαστε μετατρέποντάς τες σε ευκαιρίες, κρέμεται το μέλλον του κόσμου.

Όλοι εύχονται να γίνουν κάποιοι. Μη τους το πεις αλλά δε θα πετύχουν, αν δε θέλουν να παραδεχτούν πόσο σημαντικοί είναι ήδη. Πιόνια με ελεύθερη βούληση. «Είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε» διάβασα σ’έναν τοίχο της πρωτεύουσας και γκρεμίστηκαν τα τείχη της καρδιάς μου. Η πιο χρήσιμη εποχή να ζεις είναι η παρούσα.