Στο μάτι του κυκλώνα

Αισθάνομαι ταλαιπωρία, 

χωρίς αυτό να περιγράφει πώς νιώθω.

Θέλω να φύγω, αλλά μπορώ να ξεφύγω μόνο σαν κλέφτης-

ο λόγος που θα 'χω στερηθεί την ένωση του παζλ.

Ψιθυρίζω ότι κάτι με καλεί κι απ' τα παράθυρα μπαίνει αέρας,

με ακινητοποιεί και φεύγει με το μυστικό μου.

Χτυπάει η πόρτα και δεν ανοίγω - αν δεν το ξέρεις, δεν σε αλλάζει` 

λέω, αποδοκιμάζοντας σιωπηλά τη σιγουριά μου.

Επίκεντρο σεισμού, ταχύτητα κομήτη.

Περίεργο να ζεις στα χαλάσματα χωρίς αυτά να είναι χαλασμένα.

Αναρωτιέμαι διαρκώς ως ποιος φεύγω. Πώς; Πότε; Γιατί;

Τίποτα δεν θα απαντηθεί ενώπιόν μου.

Δεν είμαι νέο εγώ, αν αφηγούμαι τι αισθάνομαι και όχι πώς νιώθω. 

Κι όχι πως δε μου μιλάω, ίσως που δεν με ακούω.

Άνθρωπος που μιλάει για ό,τι τον καλεί, άνθρωπος που το ακούει.

"Δεν μπορεί να μη βλέπεις" λέει, κι όντως -ψυχανεμιζόμουν ευθυγράμμιση.

Είναι ανακουφιστικό να είμαι στο πλάι μου.

Να υπάρχω ως κάτι συνεχές, ακόμα κι όταν όλα αλλάζουν.

Να είμαι. Ψυχή. Παρουσία.