Ξεκαθαρίσματα

Ο Χρόνος δεν υπάρχει.
Κι όμως, εγώ θυμάμαι πολύ καλά ότι χτες η καρδιά μου ράγισε και ότι αύριο θα πρέπει να μην ξεχάσω να την κολλήσω.
Ο Χώρος δεν υπάρχει.
Κι όμως, εγώ νιώθω πολύ καλά ότι η αριστερή πλευρά του κρεβατιού μου είναι άδεια και το δεύτερο μαξιλάρι μου άθικτο.
Κι ο ΧωροΧρόνος; Υπάρχει;
Αυτός, ναι. Στα σίγουρα. Είναι εκείνο το ασυνεχές διάστημα ανάμεσα στα συνεχή "ποτέ" και "για πάντα" όπου τα ξέπλεκα μαλλιά από το κεφάλι σου - αυτό που λείπει από το δεύτερο μαξιλάρι μου - γίνονται ηλεκτρική σκούπα και μαζεύουν αθόρυβα τα θραύσματα της ραγισμένης καρδιάς μου.
Όχι. Δεν ήταν γυάλινη η καρδιά μου. Αυθεντική ήταν: Με κόλπους, κοιλίες, άσπρα όνειρα και πράσινες ελπίδες. Και δεν το άντεξε. Όταν τις είδε να φτύνουν τα λέπια τους και από ελπίδες να φανερώνονται άλογα, δεν το άντεξε.
Έφταιξε. Μπέρδεψε το "εδώ και τώρα" με το "αμέσως". Και την παρουσία στον Έρωτα με τις πέντε αισθήσεις. Γιατί ο έρωτας, ναι. Μπορεί κάλλιστα να μυρίσει άνοιξη μια Κυριακή πρωί ή ν' ακουστεί να λαχανιάζει τις νύχτες.
Η παρουσία στον Έρωτα, όμως, όχι. Ούτε γεύση έχει, ούτε χρώμα. Όχι. Ούτε καν κόκκινο.
Σαν το νερό.
Και δείξε μου εσύ έναν διψασμένο στην έρημο που, σπαρταρώντας το μέσα του για Ζωή, ικέτευσε να επιβιώσει με coca-cola.
Αλλά έτσι μας έμαθαν. Από τη μία το "ό,τι αξίζει, πονάει" και από την άλλη το "ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε". Μέση λύση δεν σερβίρεται σε έκπτωση και ποιος να ψάχνει για όαση μες στον εγωισμό του...