Την έπιασε και την ταρακουνούσε.
"Είσαι ηλίθια;" ρωτούσε και ξαναρωτούσε χωρίς να θέλει να μάθει.
Στα μάτια του σπίθες και μέσ' απ' αυτές
δυο χέρια πρόβαλαν οργισμένα για να την τιμωρήσουν.
Την τιμωρούσαν που μέσα της δεν είχε την απάντηση.
Άνοιξε τα μάτια να πάρει την ανάσα που είχε κοπεί`
το κομοδίνο σε απόσταση αναπνοής..
σχεδόν να μυρίζει τις σκέψεις της.
Καμένο χαρτί,
αυτό αξίζει αφού αυτός το πιστεύει.
Φόβος ότι δεν μπορεί ν' ανοίξει το συρτάρι όταν την κλειδώνει μέσα.
Δε θα μάθει να φέρεται πριν να στερέψει τ' οξυγόνο.
Ευτυχώς.
Στο χρονικό σημείο της σιωπής είναι που εκφράζεται η καρδιά.
"Κλάψε να ξεθολώσεις
και κοίτα..ένα δάσος γύρω απ'το δέντρο! Σουρπρίζ!"
"Για σένα είναι.." για δες. Της πρόσφερε ένα ερωτευμένο λουλούδι.
Τον άφησε μετά από λίγο.
Δεν ήταν να τον εμπιστεύεσαι, ήταν πια φανερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο